Wraz z mijającymi godzinami ciszy i szelestu przewracanych stron, Ezayra czuła, że z każdą chwilą pochłania coraz więcej... i rozumie coraz mniej. Leczenie ziółkami — proste, konkretne, czasem wymagające ostrożności, ale logiczne. Cień – chaos. Cień nie działał według logiki. Nie znał ziół, nie rozpoznawał porządku, nie reagował na dotyk. A jednak żył w niej, jak pasożyt. Nagle, jakby przyciągnięta przeczuciem, zaczęła wertować inne półki. Nie te o leczeniu ran czy gorączki, lecz te głębiej schowane, zakurzone, o magii, duchowości, starych wierzeniach. Gdzieś w nich musiała znaleźć choć ślad tego, czym była... albo kim był... Cień. Jej łapa zatrzymała się na ciężkim tomie bez tytułu. Z jego wnętrza wystawał naderwany pergamin, jakby ktoś go porzucił w pośpiechu. Ostrożnie otworzyła książkę. Tekst był gęsty, miejscami wyblakły, ale dało się odczytać fragmenty: "Nie każdy mrok jest przekleństwem, nie każdy cień jest obcym. Bywają dusze rozdarte, scalone z czymś... niepojętym." Ezayra przełknęła ślinę, czując, jak ogon drga niespokojnie. Przewracała kolejne strony, wyłapując słowa-klucze: symbioza, przepędzenie, ofiara, rozdzielenie. Niektóre teksty zdawały się sugerować, że możliwe jest "oddzielenie" Cienia od wilka, ale wiązało się to z ogromnym ryzykiem. W innych wspominano o "oswojeniu" Cienia — o nauczeniu się życia z nim, jako sojusznikiem. Ale żadna z opcji nie brzmiała łatwo. Wszystkie brzmiały boleśnie. Czy była gotowa się tego podjąć? Ezayra westchnęła, zgarbiła się lekko, kładąc łapę na marginesie jednej z kart. „Nie każdy cień jest obcym.” Ale przecież Cień... był. Obcy. Przerażający. Niezrozumiały. A jednak... był z nią tak długo, że nie potrafiła przypomnieć sobie siebie bez niego. Czy dało się naprawdę oddzielić ich całkowicie? Zamknęła na chwilę oczy. Czuła ciężar tej myśli. Ciężar, którego nie dało się zrzucić jak książki z półki. Ale może... nie musiała jeszcze wiedzieć wszystkiego. Jest młoda, ma jeszcze czas?
W okazałym gmachu biblioteki w Wilczej Osadzie znajduje się wielkie pomieszczenie wypełnione książkami, z bogato zdobionym napisem "Czytelnia", wygrawerowanym na prowadzących do niego drzwiach. Już sam napis wiele zdradza o przeznaczeniu i wyglądzie tego miejsca. Pierwszym, co daje się zauważyć po uchyleniu drewnianych, hebanowych drzwi z mosiężną klamką, jest wszechobecny, intensywny zapach starego papieru. W następnej kolejności zauważa się niezwykle przestronne pomieszczenie, od podłóg aż po same po sufity wypełnione niezliczonymi książkami, pergaminami, dziennikami, pamiętnikami i innymi dokumentami. Wszystkie one są równo ułożone na drewnianych półkach ciągnących się wzdłuż i wszerz przez całą Czytelnię. Nie widać tu żadnych okien, lecz w zamian za to cały sufit jest przeszklony, dzięki czemu w ciągu dnia wpada tu światło słońca, zaś w nocy można podziwiać pełne gwiazd niebo. Aby zobaczyć, co znajduje się dalej w Czytelni, trzeba zanurzyć się w istny gąszcz szafek, z których każda jest całkowicie zapełniona książkami. Gdy minie się część z nich, dotrze się do środkowej części Czytelni, w której wydzielone jest miejsce dla stolików, wygodnych kanap i foteli. Można się tu rozsiąść i przyjemnie spędzić długie godziny z książką w łapie. Znajdują się tu także biurka i przyrządy do pisania, dzięki którym można tworzyć nowe dzieła, lub prowadzić pamiętnik, dla których wydzielona jest odrębna szafka. Czytelnia jest także częstym miejscem spotkań ze względu na możliwość poznania wielu mądrych wilków, a także swój wyjątkowy i niepowtarzalny klimat.
