Szmaragdowy Strumień

[Isati]

Och. No, tak, zapomniała chyba (a może zwyczajnie wciąż nie zawierzała temu, co powinna wyczuć?), iż ma do czynienia z członkinią Klanu Natury. Nie była pewna, na ile poważnie oburzyła się o pomysł drapania drzew, a na ile się zgrywała, niemniej na wszelki wypadek w tym momencie postanowiła się odrobinę wycofać. Nie chciała zostać wrogiem nr jeden w klanie chyba jedynego przyjaciela, którego posiadała, nie licząc członków własnej rodziny. Jakieś te relacje ostatnio były liche, wykruszały się wbrew jej woli i intencjom. Cherubce wydawało się jednak, iż dojrzała błysk w oku rozmówczyni; ot, drobna nutka wesołości, naprowadzająca na intencje Fáyry. Mimo wszystko... nie chciała ryzykować, że pierwsza życzliwa dusza od dawien dawna poczuje się urażona jej słowami. Czasami bezpieczniej jest się wycofać.
— Osobiście żadnej dawno nie widziałam... — odparła zamyślonym tonem, jakby faktycznie szukała odpowiedniego wspomnienia pośród całej masy innych. — Ale masz rację. Myślę, że to zadanie idealne dla szczeniąt. Tych nieco starszych, które potrafią już liczyć do znacznie większych liczb niż te, które można wyliczyć na palcach łap — wyjaśniła z miną znawcy. Oczywiście odpowiednio zniżyła głos, podchwytując ton rozmówczyni. Oczywiście nie mówiła też poważnie, chociaż jeśli już ktoś miałby liczyć płazy — na pewno nie byłby to nikt dorosły.

[Fáyra]

Fáyra uniosła brew, uśmiechając się z lekkim rozbawieniem.
— No to mamy problem — stwierdziła z udawaną powagą. — Jeśli nikt nie liczy ognistych salamander, to skąd mamy wiedzieć, czy się nam nie mnożą w nadmiarze?
Zmrużyła oczy i przechyliła łeb, jakby właśnie wpadła na intrygujący pomysł.
— Wiesz co, Isati? Myślę, że czas to sprawdzić i Tobie powinno zależeć, by je znaleźć.
Zrobiła krok do tyłu i zamaszyście machnęła swoim białym ogonem.
— Rzucam ci wyzwanie. Znajdź ognistą salamandrę. Jedną, chociaż jedną! Jeśli ci się uda, oficjalnie wpiszemy cię na listę Liczących Salamandry Klanu Ognia. — Jej oczy zabłysły wyzwaniem. — Ale uwaga, to nie jest zadanie dla zwykłych wilków. Musisz patrzeć jak szczeniak, a nie jak dorosły.
Zrobiła dramatyczną pauzę, jakby właśnie wyjawiała wielką tajemnicę.
— Szczeniaki widzą rzeczy, których dorośli już dawno przestali dostrzegać.
I z tymi słowami machnęła ogonem raz jeszcze, dając Isati wolną drogę do podjęcia wyzwania.

[Isati]

— Och — zaczęła lekkim tonem, pozwalając sobie nawet na machnięcie łapą. Ot, jakby w ramach nieco lekceważącego (oczywiście w ramach tego trwającego żartu) gestu. — Z pewnością gdyby było ich za wiele, na pewno byśmy zauważyli. Salamandry nie słyną z dyskrecji oraz nieśmiałości, to na pewno. Podobno nierzadko podkradają wilkom jedzenie. Jak dotąd nie otrzymaliśmy żadnego raportu o tak poważnym incydencie — kontynuowała poważnym tonem, jedynie od czasu do czasu kiwając głową, jakoby chcąc dodać samej sobie więcej wiarygodności. Coraz trudniej szło jej utrzymywanie kamiennej miny, bo śmiech próbował cisnąć się na pysk. Przez tą absurdalną misję liczenia Ognistych Salamander na chwilę zapomniała o tym, co przytłaczało. I nie było jej już wcale zimno.
Zakołysała lekko ogonem, gdy Fáyra dość trafnie podsumowała szczenięcy punkt widzenia. Zastrzygła lekko jednym z uszu, jakby chcąc się upewnić, czy się nie przesłyszała — chociaż przecież wiedziała doskonale, iż usłyszała wilczycę doskonale.
— Ciekawe, czy jeszcze potrafię — westchnęła niegłośno. Czy miała w sobie jeszcze tę nutę szczenięcej radości? Niewinności? Może wręcz naiwności?

[Fáyra]

uśmiechnęła się pod nosem, słysząc poważny ton, jakim Isati mówiła o salamandrach. Zupełnie jakby naprawdę zamierzały wysłać oficjalny raport do starszyzny. Może powinny?
— Cóż, skoro tak, to musimy być czujne! — odparła z pełnym przekonaniem, jakby właśnie podejmowały się ważnej misji. — Jeśli chociaż jeden z tych małych złodziejaszków podkradnie mi kolację, osobiście ogłoszę stan wyjątkowy.
Kącik jej pyska drgnął, ale zaraz potem usłyszała ciche westchnienie Isati. To jedno, krótkie zdanie. Fáyra przechyliła lekko głowę, a w jej oczach pojawiło się coś miękkiego. Czy ona naprawdę tak myślała?
— Sprawdźmy — powiedziała nagle, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. Zrobiła krok do tyłu, po czym zamachnęła się ogonem i delikatnie pacnęła Isati w bok.
— Masz! — Oznajmiła triumfalnie. — Jesteś!
Jej oczy błyszczały wyzwaniem. Jeśli Isati naprawdę się nad tym zastanawiała, to chyba był tylko jeden sposób, by się przekonać, prawda?

[Isati]

Zaśmiała się niegłośno, całkiem dyskretnie, gdy Fáyra wspomniała o kradnięciu jej kolacji. No, tak, nikt nie lubi chodzić głodny spać. Isati na przykład ma wtedy paskudne koszmary. Odchrząknęła, maskując atak wesołości i przywdziewając na mordę najpowazniejszą minę, na jaką obecnie było ją stać.
— Tak, tak, to będzie najsłuszniejszym, co będziesz mogła w takich okolicznościach zrobić — pochwaliła oficjalnym tonem, całkiem tak, jakby właśnie chwaliła podwładnego za dobrze wypełnioną robote, jednocześnie absolutnie nie chcąc przyznać głośno, że w czymś okazał się lepszy i skuteczniejszy od niej.
Zastrzygła uszyskami. "Sprawdźmy". Ale... Co? Zanim zdążyła przeanalizować (chociażby pobieżnie) sytuację, została pacnięta. Zamrugała bez zrozumienia. Co mam? Kim jestem? Nie rozumiała. Chyba więc zatraciła resztki szczenięctwa, co wcale nie napawało optymizmem. Znów odkaszlnęła, chociaż tym razem nie radość, lecz zakłopotanie, spróbowała ukryć pod tym gestem.
— Wybacz, chyba nie rozumiem — przyznała mało ochoczo. Próbowała nie okazać, że fakt ten wcale nie był jej na łapę, niemniej... Isati zawsze miała to do siebie, że czytać z niej można było niczym z otwartej księgi, zapisanej czcionką przeogromnego kroju.

[Fáyra]

Fayra przekrzywiła głowę, przyglądając się jej z rozbawieniem, ale i lekką satysfakcją. No proszę, czyli jednak udało jej się wytrącić Isati z równowagi.
— To nic wielkiego — rzuciła niewinnie, udając, że kompletnie nie zauważa jej zakłopotania. — Po prostu sprawdzam, czy nadal masz w sobie coś ze szczeniaka.
Jej ogon drgnął, jakby chciała podkreślić swoje słowa.
— I cóż… chyba test nie wypadł pomyślnie. — Jej usta wygięły się w lekkim uśmiechu, choć w oczach wciąż czaiła się nuta figlarności.
Przez chwilę wyglądała, jakby zastanawiała się nad czymś głęboko, po czym wzruszyła ramionami.
— Ale wiesz co? Może jeszcze nie wszystko stracone. — Jej ton był niemal konspiracyjny. — Zawsze możemy to naprawić… Jakaś dzika gonitwa przez las? A może klasyczne przeciąganie patyka? — Spojrzała na Isati wyczekująco, jakby całkiem poważnie rozważała te propozycje.

Isati

[Isati]

Zastrzygła uchem, prawdopodobnie dając upust pewnemu podenerwowaniu. Słowa Naturzystki odrobinę ją ubodły, chociaż jednocześnie zupełnie jej nie zaskoczyły, całkiem tak, jakby doskonale zdawała sobie sprawę z wyniku tego "testu". I to jeszcze zanim w ogóle do niego doszło. Cóż, przypominało to cholerną huśtawkę. Nie po raz bowiem pierwszy odnalazła w sobie pierwiastek szczenięctwa po to, aby zaraz go utracić. Chyba było to w pewnym stopniu naturalne. Odchowując szczenięta musiała nieco dojrzeć, spoważnieć — a przynajmniej tak sobie to tłumaczyła. Nie była dzieckiem na ciele. Jej umysł również ulegał regularnym zmianom.
— Mogę też to zaakceptować. Świat ciągle się zmienia, a my nie pozostajemy na te zmiany obojętnymi — odpowiedziała, posyłając do wadery uśmiech. Jednak w jej oczach tliła się wciąż jakaś skierka tęsknoty. Niekoniecznie chicała być dorosła, ale jednak, mimo wszystko, uznała, że tak właśnie powinno być.
— Ale jak masz ochotę — z grzeczności nie odmówię szaleńczego galopu — rzuciła całkiem poważnym tonem, zupełnie, jakby wcale nie miała zrobić tego, co zaraz zrobiła.

Zanim bowiem wadera jej odpowiedziała, Isati już znajdowała się o kilka solidnych susów dalej. W porządku, była dorosła — ale czemu czasami miałaby sobie nie pofolgować? Dzieci jej nie widzą, więc nie wyciągną karty "mamo, a ty możesz zachowywać się jak dzieciak, czasami być może nieodpowiedzialnie, dlaczego my mamy się pilnować" przeciwko niej.

[Fáyra]

Samica przez moment myślała, że coś poszło nie tak. Czy ją uraziła? Czy może Isati naprawdę… po prostu nie chciała tego testu? Ale potem zobaczyła ten uśmiech. I choć był spokojny, w jej oczach kryło się coś więcej – coś, co sprawiło, że Fáyra miała ochotę ją przekonać, że szczenięctwo nie jest tylko wspomnieniem. I wtedy – Isati ruszyła.
— Oho! — wyrwało jej się z pyska. Zająknęła się tylko na sekundę, jakby mózg musiał dogonić rzeczywistość, a potem jej łapy same poderwały się do biegu.
— Nieźle! — zawołała, rozbawiona, skacząc przed siebie. — Ale nie myśl, że ci odpuszczę!
Wiatr rozwiał jej futro, gdy pędziła, z każdym krokiem nabierając prędkości. Nie zamierzała dać jej wygrać – nie bez walki!
I choć wiedziała, że Isati miała w tym swój dorosły umiar, jakiś powód, dla którego pozwoliła sobie na tę chwilę beztroski… to co z tego? Bo teraz były tylko one, bieg przez las i śmiech, który – choć cichy – odbijał się w duszy Fáyry. Czy to nie było warte wszystkiego?

[Fáyra]

Oczy Fáyry błyszczały – prawie jak wtedy, gdy była szczenięciem i pierwszy raz zobaczyła śnieg. Teraz jednak zamiast płatków były liście i ciepły wiatr, a obok niej – Isati, której łapy niosły ją z zaskakującą lekkością.
— Tak trzymaj, Isati! — zawołała z radością Fayra. — Wciąż masz w sobie tę iskrę! Nie pozwól jej zgasnąć!
W jej głosie nie było przymusu, tylko szczera radość. Zdawało się, że samica naprawdę tego potrzebowała – przypomnienia, że szczenięctwo nie znika z czasem. Ono po prostu czeka. Czeka, aż pozwolisz sobie znów poczuć. Ale po chwili, gdy Fayra śmiała się jeszcze cicho, podążając za towarzyszką, nagle między drzewami zrobiło się cicho. Spojrzała przed siebie — i już jej nie było. Isati zniknęła za jednym z pni, jakby wraz z biegiem spłynęła z niej cała ulotna chwila. Fayra nie wołała. Nie szukała. Stała przez moment, cicho, z opadłym ogonem, jakby nie chciała zniszczyć tego, co się właśnie wydarzyło. Potem tylko westchnęła, uśmiechnęła się do siebie… i ruszyła dalej, zostawiając to miejsce za sobą.

/zt

[Isati]

Uśmiechnęła się do niej i skinęła głową. A potem ruszyła w swoją stronę. /zt.