Piaszczysta Plaża

[Ammat]

On chyba właśnie nie nadążał. Ale przynajmniej próbował nie ? To chyba się liczy? Skinął głową — jak zwykle miałem za mało roboty to teraz mam jej za dużo, no częściowo tak — westchnął — jestem odpowiedzialny za jedną niewolnicę i trochę tym się stresuję — dodał spoglądając w wodę — a ciebie co gnębi? — nie należał do samolubów.

Threthon

[Threthon]

— Wziąłeś sobie niewolnicę na wychowanie? Uniósł brew, bo niezbyt rozumiał sens brania sobie kogoś takiego na głowę. Po ostatniej akcji niewolników, na pewno nie chciałby być za któregoś odpowiedzialny. Cholera wie co im siedziało w tych małych móżdżkach.
— Wszystko i nic, często sam sobie wymyślam problemy. A ze spraw sercowych nie chciał się zwierzać. Jeszcze Ammat by to wykorzystał.
— Skąd w ogóle pomysł na to, aby brać odpowiedzialność za niewolnika?

[Ammat]

wziął głęboki wdech — dokładnie tak , to chyba mamy sporo wspólnego -zachichotałem — ja nie dość ze wymyślam to jeszcze je do siebie przyciągam niczym wrzody na dupie — mruknął — jakoś tak wyszło — wzruszył ramionami — tak to jest jak się zamiast mózgiem myśli nie tym co trzeba — burknął

Threthon

[Threthon]

— Czyli owy niewolnik to jakaś ładna panienka? No mógł się domyślić, że tak się sprawy miały. Niektórzy tracili głowę dla innych wilków. Dosłownie i w przenośni.
— Teraz już mleko się rozlało, musisz jej dobrze pilnować, żeby nie narobiła problemów.

Ammat

[Ammat]

— dokładnie — no niestety nie zawsze się ma panowanie nad pewnymi rzeczami. Niestety chociaż by się chciało. Czasem się zrobi coś głupiego i tyle co tu dużo gadać.
— no tak najlepiej bym ją zamknął żeby mi i sobie nie ściągnęła kłopotów — mruknął. -A ty? Jakież problemy do rozwiązania trzymasz? Widziałem Cię ostatnio w lochu — odparł strzygąc uszami

[Threthon]

— Możesz ją zamknąć, nikt ci nie zabroni. Skoro była niewolnikiem to niewiele miała do gadania. On na szczęście nie miał takich zmartwień. Na pewno nie aż takich.
— Jakieś mało ważne. Machnął na to łapą. Nie chciało mu się za bardzo o tym gadać.
— No chyba nie tylko ty mnie widziałeś.

[Ammat]

— było to bylo, na pewno trafi ci się jeszcze jakis bardziej żywszy pacjent — zaśmiał się — to co może skoczymy na jakiś nektar? Dupa już trochę marznie na tym piachu, co ty na to?

Threthon

[Threthon]

— Zwykle bym się zgodził, ale musze odmówić. Za dużo ostatnio piję. (Wcale nie dlatego, że Tet już siedzi i chleje w innej czasoprzestrzeni). Mu zimno jakoś mocno nie dokuczało.
— Ale ty lepiej idź, pilnować swojej niewolnicy.

[Ammat]

— mówisz? no ja ostatnio nic — wzruszył ramionami — przecież nie mogę jej niańczyć nie? ( zaś on jejpilnuje w innej czaso xD) musi się nauczyć samodzielności — dodał oplatając ogonem dupkę i łapy.
— jest coś co chciałbyś porobić?

[Threthon]

— Chyba nie ma, nie jestem najbardziej rozrywkowym towarzystwem w tym momencie. Ani alkoholu, ani bitki mu się nie chciało. O innych sprawach nie wspominając. Chyba wróci do legowiska i się tam schowa na jakiś czas.
— Pozostaje mi życzyć ci powodzenia z tamtą niewolnicą. Podniósł się i otrzepał futro, aż mu sę grzywka potargała.
— Veda. I odszedł.

zt

[Ammat]

No cóż. Nie pykło to spotkanie, nowy znajomy wydawał się też być w jakichś kłopotach ale nie chciał się narzucać.
— veda — skinął glową i sam też ruszył do legowiska/zt

[Lorcan]

[zdarzenie indywidualne]

stojąc na statku, przyglądał się jak ląd powoli 'przysuwa' się w ich stronę. Obejrzał się na Mariusa, młodego towarzysza, który wraz z nim zaciągnął się na tą wyprawę, bo regularnie odwiedzał Wilcze Krainy.
— A tam? — zapytał wskazując na rysujący się na horyzoncie po lewej zamek — Czemu tam nie przycumujemy, wygląda jakby mieli jakiś port?
Nie to, że wyskakiwanie przez burtę do płytkiej wody było poniżej jego godności, nie takie nieprzyjemności musiał czasem znosić, ale wizja odwiedzenia po podróży jakiejś karczmy wydawała się aż nadto kusząca. Chętnie też wyspał by się na normalnym legowisku.
Marius spojrzał na niego z krzywym uśmiechem.
— Mieszkańcy bywają niegościnni. — powiedział krótko. "Niegościnni" wydawało się być eufemizmem, bo to co słyszał o watasze, która te rejeony zamieszkiwała, przechodziło pojęcie i wyobrażenia zwykłych wilków.
Lorcan obrócił znów łeb ku strzelistym wieżom. Bez kontekstu wyglądały po prostu na bardzo stare, jednak po sposobie w jaki Marius zaakcentował słowo "niegościnni", nagle wydawały się być dużo bardziej mroczne. Nawet miał wrażenie, że teraz przysłania je lekka mgła...
— Za dziesięć minut dobijamy. — rozległ się głos gdzieś za ich plecami.
— Powiedz my, Lor, co właściwie chcesz tu robić? Jesteśmy kumplami, obiecałem, że ci pomogę. Ale ta kraina jest niebezpieczna, ledwo poznałem tu kilku miejscowych i to nie każdego od dobrej strony... Bardzo łatwo tu uwikłać się w siły, których większość z nas zna tylko z legend.
— Spokojnie, nie chcemy przecież problemów — powiedział samiec, uśmiechając się, jednak przez oczy przemknął mu cień niepewności. Marius do tchórzy nie należał, a i tak odradzał mu tą podróż jeszcze nim wypłynęli — Opowiem ci już na brzegu.

[Lorcan]

jeszcze przed krótką kąpielą, Lorcan wręczył kapitanowi małą sakiewkę wypełnioną paciorkami — zapłata, na którą się umówili. Zaraz potem wraz z Mariusem zeskoczyli ze statku i dopłynęli do plaży, gdzie po otrząśnięciu się z wody, rozpoczęli zbieranie kawałków drewna na ognisko. Wciąż było chłodno, zresztą zaczynało już zmierzchać, a wychłodzenie organizmu i przeziębienie się tuż po przybyciu na stały ląd.
— Pamiętasz tą wilczycę, o której kiedyś ci opowiadałem? — zaczął samiec, układając drewno w zgrabny stos.
— Jeśli to wstęp do odpowiedzi na moje wcześniejsze pytanie, to zaczynam mieć ich więcej. — powiedział Marius, przygotowując krzesiwo. Po chwili ognisko trzskało już ciepłym płomieniem.
— W dużym skrócie, wplątałem się w pewne kłopoty...
— Widzę. — przerwał pół-żartem Marius, choć w oczach miał morderczą wręcz powagę.
— ...i żeby się z nich wyplątać, wplątałem się w inne.
Towarzysz Lorcana spojrzał na niego wyczekująco.
— Obiecałem zdobyć futro gronostaja, który zamieszkuje te konkretne tereny. — powiedział wreszcie, najwyraźniej wymijając znaczną część odpowiedzi. Cisza, jaka po tym zapadła wydawała się wygłuszać nawet trzask wilgotnego drewna.

[Lorcan]

— chcesz mi powiedzieć — odezwał się wreszcie Marius — że przybyłyś do tych krain żeby zapolować na jakiegoś szczura?
— Gronostaja. Tak naprawdę nawet nie wiem czy jest taki wyjątkowy ani jak poznam że to właśnie ten — kontynuował Lorcan, starając się nie zwracać uwagi na surową minę kolegi — Nie wiem czemu traktujesz mnie jak dziecko, Marius. Nasza ojczyzna też wcale nie jest taka bezpieczna. Co i rusz ktoś traci łeb za władzę lub dla zysku, a ty masz mi za złe małą wycieczkę do miejsca, gdzie regularnie bywasz.
— Bywałem. — warknął Marius — A potem okazało się, że jedna karawana przepadła mi bez śladu, a niedaleko od portu znaleziono jej pozostałości. Od początku mówiłem, że nie powinniśmy robić tutaj interesów. Te ich śmieszne błyskotki nie są warte ryzyka moich wilków. Mówiłeś, że potrzebujesz transportu tutaj dla sprawy wielkiej wagi. Teraz okazuje się, że z powodu jakiejś cizi chcesz urządzić sobie safari w egzotycznych warunkach, to niepoważne!
Lorcan milczał dłuższą chwilę, gapiąc się w ogień. Nie znał Mariusa od tej strony, a chociaż przyjaciel nie raz odwodził go od podejmowania głupich decyzji, zwykle wiedział kiedy się z tym poddać i po prostu pomóc mu w realizacji planu. Myślał, że temat tej eskapady mają już przepracowany. Najwyraźniej nie.
— Mariusie — powiedział powoli, dokładając drewna — widzę, jak bardzo dręczyła cię konieczność podróży tutaj. Od początku ci się to nie podobało i długo o tym rozmawialiśmy. Wiesz dobrze, że potrafię odpuścić i gdybym mógł już dawno bym to zrobił. Po prostu nie mogę.
Kolejna chwila milczenia.
— Idę spać. — mruknął Marius, kładąc się obok ogniska — Przy odrobienie szczęścia dożyjemy jutra.
Lorcan odetchnął cicho, a potem położył się, patrząc na towarzysza ze zmęczonym uśmiechem. Naprawdę wolał by oszczędzić sobie i jemu podobnych sporów, ale najważniejsze, że mały kryzys udało się zażegnać. Naprawdę wolał mieć Mariusa po swojej stronie.

~

Nazajutrz wyruszyli wgłąb ziemi.

//zt

[Hürrem]

[ zdarzenie nowy dom]

Kiedy wyruszała z kuźni dostała list by tu się spotkać z handlarzem z dzielnicy portowej. Nie wiedziała czemu nie mogła przyjsć po prostu do sklepu ale cóż. Każdy miał swoje dziwactwo. W końcu zauważyła wilka z karwaną.No tak już wiedziała dlaczego. Po prostu przypłynął tu statek i odbierał towar.

[Hürrem]

Wilczyca podeszła do wilka który krzyczał na jakieś inne wilki.
— wy niezdary! Wolniej ! ostrożnie ! to cenne! — po chwili się obrócił i dojrzał niewolnice — za moich czasów się pilnowało takich jak ty a nie . — burknął i westchnał. Masz co potrzeba?
Wadera skinęła głową podając trochę szlamu. Handlarzowi zaszkliły się oczy — o tak... ostatnio te krokodyle zeżarły mojego pomocnika — burknął — dobra tam są narzedzia
Wadera poszła do jednej ze skrzyń. Jedna była dla niej.

[Hürrem]

Zabrała skrzynię na grzbiet i wyszła. Ruszyła dokończyć swoje dzieło. Teraz już miała wszystko ! /zt

[Ammat]

[ zbieranie : muszelki]

Przytuptał na delikatny i miękki piaseczek. W dodatku drobinki piaseczku były takie cieplutkie, nagrzane od grzejącego go słońca. Przez chwilę samiec rozkoszował się tą chwilą zapominając o bożym świecie i po co tu właściwie przylazł. Dopiero po dłuższej chwili uświadomił sobie że musi znaleźć muszelki.

[Ammat]

Aktualnie nie było tu żadnych ptaków, nie darły japy i dzioby, za to był cichy szum fal które okalały uszy białego samca. Wilk podniósł głowę w kierunku wiaterku i zrobił błogą minę, bo to było bardzo przyjemne. Ale szybko siebie zganił bo nie przyszedł tu przecie podziwiać widoki, tylko do roboty. Westchnął ciężko, a gdyby tak było jedno i drugie? Trochę relaksu i trochę pracy? wymruczał coś cicho pod nosem. Nie do końca wiedział jakie te muszelki mają być. Okrągłe? Bardziej białe czy może bardziej fioletowe ? Szedł wolno spoglądając pod łapy. Szukał jakichś wyjątkowych ładnych muszli ale póki co żadna nie spełniała jego wymagań: ta ułamana, ta ukruszona, ta niekształna, ta zbyt biała, ta kolorowa, ta śmierdziała — zawsze znajdywał jakiś argument by akurat TEJ nie brać. Był nieco rozżalony ale szedł twardo dalej w końcu znalazł małą zatoczkę w której były przepiękne błękitne muszelki. Okrągłe nie połamane, jakby ktoś specjalnie je tu poukładał. Przez moment się rozejrzał, nikogo jednak tu nie było prócz jego samego. Podniósł brew bo wyglądały dziwnie, on nie był złodziejem! Pierwsze co — przeszło przez myśl że są czyjeś. Ale potem porzucił tą myśl bo tu nie było żadnych śladów, a przynajmniej on ich nie zauważył. W każdym razie kiedy wszystkie wątpliwości wyjaśnił i przemyślenia, ostatecznie podjął decyzję, że je zabierze.

[Ammat]

Podszedł bliżej, dość niepewnie do tych muszelek. Wpierw zaczął je oglądać, potem obwąchiwać, a na końcu wziął delikatną szmateczkę i samymi delikatnymi opuszkami łap postanowił powycierać najpierw piasek, tak żeby oddać wilczycy czyste. Przepłukał też wodą której było tutaj w bród. I czystą muszelkę chował do torby zabezpieczając liścmi by się nie polamały. Taką procedurę też obrał na pozostałe muszelki.