Spokojna Rzeka

[Banna]

— @Riril, jakie piękne imię. — Powiedział, zanim pomyślał. Ale nie szkodziło to nic, bo Banna nie miał nic złego na myśli, a to, co mówił, miało pokrycie w tym, co uważał.
— ...Godne księżniczki. — Dodał po chwili, zaskoczony nieco tą informacją. Czy kiedykolwiek spotkał księżniczkę? Nie, aż do dzisiaj. Stało przed nim prawdziwe zjawisko. Wilczyca nie tylko piękna jak księżniczka, ale prawdziwa księżniczka!
Trzeba przyznać, że na chwilę się zawahał, jakby zwątpił sam w siebie. A potem postanowił przekuć swój brak atutów w atut.
— Ja niestety nie jestem żadnym księciem. Ledwiem włóczęgą, ale jeżeli ci to nie przeszkadza, mogę zostać twoim rycerzem. — Gdyby nie chciała, mógł być też jej podwładnym albo innym służącym, ale rycerz brzmiał jak coś, co było godniejsze księżniczki Riril.

[Riril]

"oh! Oh! On powiedział, że mam ładne imię!" — najprawdopodobniej to wybrzmiewało gdzieś tam za rozmaślonymi oczkami lunarki. I jeszcze podchwycił to, że jest księżniczką! W ogłupiałym od magii amora móżdżku, zaczęła się żarzyć myśl, że to faktycznie może się udać. Że wystarczy, że jakoś podtrzyma tą księżniczkowo-naturzy...stną? farsę i będą żyli razem długo i szczęśliwie.
I naprawdę nie miało znaczenia, że nie jest księciem — gdy już się do tego przyznał — bo w sumie dla niej w tym momencie był wart więcej niż najszlachetniej urodzony. A gdy zaproponował, że zostanie rycerzem, była już w ogóle wniebowzięta. Czy mogło już być piękniej? Czy życie kiedykolwiek mogło jej zaoferować więcej niż teraz?
No dobrze, Riril, serio, ogarnij się. Znalazłaś swojego rycerza, jesteś teraz księżniczką, a nie rozemocjonowaną nastolatką. Powiedz coś godnego.
— Z chęcią przyjmę wsparcie tak przystojnego czempiona... — wspaniałego!, barzul!, miało być wspaniałego!, Ogarnij się... — Przyjmuję twoją lojalność z wdzięcznością. — dodała uroczyście, może nie zwróci uwagę na to małe przejęzyczenie. Zgodne z prawdą zresztą.

[Banna]

Zdało się Bannie, że jego podchody działają. Był z tego bardzo dumny. Kto by nie był, gdy mu się coś udawało? To dodawało samcowi pewności do dalszych działań, więc kiedy tylko Riril skończyła mówić, Banna zaproponował jej, kując żelazo póki gorące.
— Więc może, Księżniczko, zechciałabyś przejść się ze mną na spacer po tej pięknej dolinie? Myślę, że widoki są ciebie godne. — Proponował niemało wzniosłym tonem, próbując się wczuć w tę rolę (choć z tyłu głowy wciąż miał, że był tylko zwykłym włóczęgą!).
Tak czy siak Banna już dawno zapomniał, po co właściwie szukał członków Klanu Natury. Podczas swoich poszukiwań znalazł wszak prawdziwą perłę!

[Riril]

to zabawne, jak oboje grali w grę, która już za nich została z góry wygrana, jednocześnie stresując się jej wynikiem i przypisując sobie te małe zwycięstwa. Riril była przekonana, że mimo tych niezgrabnych podchodów, musi iść jej całkiem nieźle, więc prawdopodobnie właśnie przeżywała swoje najpiękniejsze chwile od momentu powrotu do Krainy.
— Z przyjemnością — powiedziała, dygnąwszy lekko (co musiało intrygująco wyglądać, gdy stoi się na czterech kończynach a nie dwóch). Zabawnym faktem było, że ona z kolei jako 'księżniczka' miała geny wilkołaka, więc pewnie bliżej było jej do berserka niż do damy, na szczęście pełnia miała być dopiero za kilka dni. Co więcej, lekkie poddenerwowanie, które zazwyczaj czuła tuż przed, teraz skutecznie tłumione były przez magię.
— Prowadź, mości rycerzu.

[Banna]

Ucieszył się wyraźnie i niemal zafalował uszami.
— Chodźmy w dół rzeki. — Zaproponował, bo w tamtą stronę roztaczał się ładniejszy widok, a wijąca się rzeka dawała obietnicę plaży w oddali. Był tam kawałek, ale jeżeli dojdą, być może będą mogli skorzystać z plaży. Szkoda, że w okolicy nie było zbyt ciepło i jak na złość Banna nie potrafił władać ogniem.
W trakcie spaceru nieustannie podziwiał wilczycę. Jaki ona miała piękny pysk! A jakie niesamowite włosy? Sierść cała jej błyszczała, jakby ktoś zaklął w niej niebo.
— Twoje moce... Czym one są? — Zapytał może mało zgrabnie. Obiło mu się o uszy, że Klan Natury stworzyły różne klany, każdy władający innym rodzajem magii.

Riril

[Riril]

ochoczo skinęła głową i jak gdyby był to najlepszy pomysł na świecie — czyli jak każdy teraz, włączając w to możliwość, że Banna zaproponował by jej śledzenie rytuałów rozrodczych dżdżownic. Byłoby to pewnie nieco niezręczne, chociaż w pewien sposób prawdziwe — w końcu bardzo łatwo dostać nagłego zainteresowania hobby drugiej połówki.

Całe szczęście, że Arkhan ostatnio uczył ją spacerować — nie tylko dlatego, że dzięki temu Riril odkryła piękno w szwędaniu się bez określonego celu (a to przecież podczas jednego z takich spacerków została zaczepiona przez tego świerniętego wilczara z łukiem), ale też dlatego, że mogła teraz ukazać sie jako dosłownie mistrz w sielankowym spacerowaniu! Po prostu szła i chłonęła jego obecność starając się wyglądać jak na księżniczkę przystało (np domykać mordkę, gdy się na niego patrzyła). Co więcej, było coś dziwnego w jego obecności, co sprawiało, że jeśli po prostu oddawała się tej chwili, czuła się spokojna i zrelaksowana, jak gdyby ktoś zdjął z niej wszelkie możliwe napięcie. A potem odwracał głowę, ich oczy się spotykały albo po prostu zobaczyła jak uśmiecha się do niej i cały ten czar spokoju na moment pryskał, a ona miała ochotę rzucić mu się w objęcia. Właściwie być może tylko te chwile uspokojenia sprawiały, że tego nadal nie zrobiła.
Zaraz, o co on zapytał?

Udało jej się posklejać kontekst słów, które zamiast wpaść do jej uszu, pieściły je tylko jego głosem, ale to mało ratowało sytuację, bo przecież miała udawać wilczycę z KN, a nie miała bladego pojęcia jakie oni mają tam moce, poza tymi pierzestymi dziadami. Ale wilczara udawać nie mogła. Oczywiście w kłamstwo dało się zaszyć wszystko, ale nie miała nawet pojęcia ile jej rycerz wie o tym klanie, a więc w którym momencie zacznie mu się sypać logika jej wypowiedzi.
Dobra, to ona tu jest z Klanu Natury, nie on, najwyżej spróbuje strzelić focha, jak zarzuci jej że gada bzdury. Jakoś go potem ugłaska, a trzeba się kurczowo trzymać tego pierwszego kłamstwa.
— Zawsze czułam jakąś taką więź z powietrzem. — zaczęła i dalej szło już gładko zwłaszcza, że zaświtało jej wreszcie, że z tym Klanem Natury to chodziło o jakąś fuzję trzech innych — Jako córka alf powinnam mieć podobny talent do magii każdego z żywiołów naszego Klanu, na przykład już teraz rozumiem mowę zwierząt, a moje futro tak się skrzy za sprawą magii promieni (nie pasowało jej powiedzieć "magii klanu słońca, bo w ogóle jej się nie kojarzyło, ale promienie —> słońce —> pryzma —> skrzenie, już nie brzmiało aż tak idiotycznie) — plotła wesoło, gdzieś w głębi duszy zastanawiając się w ile kłamstw da radę się owinąć (ale była rodowitą Księżycową, więc prawdopodobnie całkiem sporo) i jak ciężko będzie potem między nimi lawirować. Ale czy warto? Tak bardzo pragnęła widzieć podziw i uznanie w jego oczach. Przez całe życie czując się niedoceniana, odbierała to niemal niczym narkotyk, a chociaż sporą część swoich problemów udało jej się wreszcie poukładać, magiczne działanie pochwał, uznania i podziwów nie osłabło na mocy ani trochę.
— Ale z nich wszystkich najbardziej kocham tę wolność jaką daje unoszenie się pośród oceanu nieba — dodała kwieciście, starając się spróbować to sobie wyobrazić. W sumie często znajdowała się bardziej w powietrzu niż przecietny wilk, więc to chyba prawie to samo co latanie? — A dzięki tej magii już teraz mogę skakać wyżej, bo wiatr chętnie mnie unosi — wcale nie zaburzona grawitacja, wcale — a kiedyś pewnie polecę tak jak ten mój kolega, z którym się ścigałam jak na ciebie wpadłam.

[Banna]

Banna bezrefleksyjnie przyjął tłumaczenie Riril, gdyż nie miał powodu, by kwestionować jej słowa. Była pierwszą z Klanu Natury, którą spotkał i został nią zupełnie zauroczony. Z każdą chwilą coraz bardziej nie mógł oderwać od niej wzroku. Zaczynała zajmować jego każdą myśl i każdy późniejszy plan. A że miał bujną wyobraźnię, zdążył już pewnie wyobrazić sobie ich szczęśliwe pożycie i wspólne szczenięta, a może nawet wnuki. Zupełnie jakby sam Feniks zesłał mu ją na ziemię. Nic to, że w tej historii był ledwie włóczęgą, a ona księżniczką, co podkreślała dumnie na każdym kroku. Nawet wyniesiony do rangi rycerza Banna postanowił, że nie zawstydzi sobą swojej najdroższej wybranki.
— Musisz być bardzo ważna w swoim klanie. Córka alf... — Zadumał się, zasłodził zupełnie. Podziwiał jej migotliwe futro wyglądające zupełnie jak czyste promienie słońca, jak ogniste iskry wśród ciemności.
Szli dalej, wzdłuż rzeki, mając na nią cały czas dobry widok. W ten rześki, zimowy dzień wyszło słońce i teraz woda też skrzyła się dumnie, jakby rywalizowała o uwagę. Ale to był tylko ładny widok, godny księżniczki.
— Niestety, twój wierny sługa będzie musiał zostać na ziemi, gdyż nie posiada skrzydeł. Ale żywi ogromną nadzieję, iż choć księżniczkę będą unosiły ku niebu wspaniałe skrzydła, odwiedzi czasem swojego rycerza. — Gadał, chcąc zaskarbić dla siebie jak najwięcej uwagi Riril. A mówił lekko i naturalnie, z właściwym sobie czarem i urokiem, miłym, wesołym głosem, choć słowa wypowiadał całkiem poważne.

[Riril]

właściwie to coraz bardziej żałowała, że ta rzeczywistość, którą wyczarowała przed nim, nie jest prawdziwa. Chciała by być faktycznie tak ważną, na jaką dla niego wyglądała. Z drugiej strony — gdyby teraz miała wybierać między byciem ważną dla Klanu, a dla niego — bez zastanowienia wybrała by to drugie.
Promieniowała pod jego komplementami, nie czując się nimi speszona, jak gdyby faktycznie każdy z nich w pełni się jej należał — a jeśli nie jej to chociaż postaci, którą sobie wykreowała w tym momencie. Co więcej, gdy wspomniał o tej przyszłości, w której to miała by dostać skrzydła, naprawdę pragnęła by on też mógł oderwać się od ziemi, bo jak to tak by jej rycerz nie mógł szybować razem z nią w przestworzach. Jej rodzice tak robili.
Pomyślała chwilę.
— Możemy czegoś spróbować. — powiedziała mając nadzieję, że Ithil wybaczy jej takie igranie z jego mocą. Cóż, chodziło przecież o WAŻNĄ sprawę, a Pan jakoś szczególnie wydawał się nie zabraniać Ksieżycowym mocniejszych relacji z innymi klanami. Co najwyżej może nasłał by ją na nieszczęsnego Bannę podczas jakiejś pełni. Ale na razie nie była wilkołakiem ani nawet lunarem. Teraz była księżniczką Klanu Natury.
— Jako księżniczka mogę spróbować poprosić wiatr by choć na chwilę cię pobłogosławił. — powiedziała, a potem zamknęła oczy i sięgnęła po tę dziwną księżycową energię, którą udało jej się ostatnio trochę opanować. Tym razem znów spróbowała rozciągnąć ją na wilka obok by nagiąć grawitację wokół niego do swoich własnych celów. Przy okazji jej włosy uniosły się nieco, a cała sylwetka zaczęła delikatnie jarzyć księżycowym światłem, co mogło być nieco konfundujące, ale Riril postanowiła potem się z tego jakoś wytłumaczyć. Nie takie bzdury już usprawiedliwiała przed nim.
Gdy otworzyła oczy (też biły teraz dziwnym blaskiem) przyjrzała się swemu rycerzowi uważniej.
— I co, działa? Spróbuj podskoczyć. — nie miała pojecia czy w ogóle jej moce pozwolą zadziałać na Ognistego, ale warto było przecież spróbować.

//fabularnie Lunarna Harmonia — lunar znacznie obniża ciężar swój i sojuszników, gwarantując sobie i im dodatkowe 10 punktów zręczności. W sumie w tym momencie Banna jest uważany za sojusznika przez Riril, ale nie wiem nigdy czy należy to czytać dosłownie czy 'według uznania jednostki' więc pozostawiam to do Twojej administratorskiej interpretacji uwu

[Banna]

Wilk przekręcił łeb w zaciekawieniu, na co wpadła Riril. Zanim się zorientował, poczuł się dziwnie lekki. Cokolwiek teraz robiła wilczyca, znać było efekt. Za jej radą podskoczył ostrożnie. Wybił się znacznie wyżej, niż normalnie.
— Niesamowite! — Wyrzucił z siebie od razu i rozochocony podskoczył jeszcze raz, jeszcze wyżej. — Księżniczko, jesteś niesamowita! — Wykrzyknął.
Za trzecim razem podskoczył tak wysoko, że aż się trochę zląkł. Niefortunnie nadał swojemu ciału kierunek w stronę rzeki, a że wybił się na dobre parę metrów, już nic nie mógł zrobić, nie ważne, jakby machał łapami.
— Aaaa! — Wpadł prosto do lodowatej rzeki, chlup! pod wodę.

/sojusznik oznacza jakiegokolwiek wilka, z którym decydujesz się sprzymierzyć, więc jest ok

[Riril]

o ile sam popis skoków nie był może tym, co mogło kręcić Riril (chociaż musiała przyznać, że nawet te skoki wykonywał perfekcyjnie), radość w jego oczach zalewała jej serce nieskończonymi wręcz falami ciepła. Ta szczera radość kogoś, kto był w tym momencie jej całym światem, nagle zaczęła znaczyć więcej nawet niż kolejne pochwały którymi ją obsypywał. Na chwilę udało jej się nawet zapomnieć, że "to wszystko dzięki niej", a zwyczajnie czerpała przyjemność z widoku szczęśliwego Banny.

A radość ta, jak to w życiu bywa, trwała zaledwie kilkanaście sekund, bo świeżo upieczony 'orkan' zdecydował się zakończyć swój lot w rzece. A Riril, bardzo niewiele myśląc, skoczyła zaraz za nim, wydając z siebie pełne lęku "NIE!" i prawdopodobnie z zamiarem uratowania go... jakoś.

[Banna]

Spomiędzy wody wyskoczył łeb Banny z taką miną, jakby się zepsuł. Ależ lodowat...
— NIE! — Powtórzył za Riril, która już skakała za nim.
Chciał ją ostrzec, że czeka ją niesamowicie zimna kąpiel, której księżniczka najprawdopodobniej nie chce zażywać. Ale było już za późno i oboje, zupełnie bez powodu, choć głównie z niezgrabności Banny, zażyli rześkiej kąpieli.
I choć nie wiadomo, jak zimna miałaby być woda, Banna zaczął się znów radośnie śmiać, coraz bardziej rozbawiony.

[Riril]

zdążył jeszcze w locie uchwycić jej zdziwiony wyraz pyska, gdy zauważyła, że jego łeb wystaje znad tafli.
Cóż, mogła panować nad grawitacją na tyle, by spadać wolniej, ale nijak miało się to do sterowania w locie, więc po chwili chlupnęła, zalewając Bannę falą wody.
Zaraz potem wynurzyła się obok i otrząsnęła łepek.
Woda była zimna i średnio przyjemna, ale bardzo szybko udzieliła jej się wesołość wilka.
— Widzisz? Teraz jednoczymy się z żywiołem wody. — powiedziała wesoło, posyłając ku niemu łapką kolejną małą falę.

[Banna]

— Pfu. — Wypluł pierwszą falę wody. — Widzę, zi-zimno. — Zadygotał, próbując panować nad głosem, który drgał razem z jego ciałem.
Bardzo chętnie by wyszedł z tej wody, ale gdy Riril wspomniała o jednoczeniu się z żywiołem wody, nagle przestał być pewien, czy aby przypadkiem nie bierze udziału w jakimś ważnym rytuale. Być może pośpieszne wyjście z rzeki mogło urazić księżniczkę.
— C-co to ma na c-celu? Jakieś-ś głębsze znacz-czenie? — Szczękał zębami, walcząc z przeraźliwym ziąbem ogarniającym jego ciało. Na terenach Ognistych było dość ciepło, nawet gorące źródła były łaskawe! Woda z tutejszej rzeki dosłownie przezywała go lodem na wskroś.

Riril

[Riril]

jej organizm również powoli ulegał wychłodzeniu, chociaż z pewnością była lepiej przystosowana do niskich temperatur. Gdy jednak zauważyła, że Banna coraz gorzej znosi siedzenie w zimnej wodzie, natychmiast naparła na niego łapami i zaczęła wypychać go z wody, bo jeszcze zaraz jej rycerz zamarznie i tyle z tego będzie.
— Nie, głuptasie, wyłaź natychmiast.

[Banna]

Zwolniony z obowiązku siedzenia w wodzie, czym prędzej i bez zastanowienia wylazł na brzeg, płynąc całkiem zgrabnie.
— Co najmniej minus siedemset. — Powiedział, dalej dygocząc. Otrzepał futro z wody i znów zadrżał. — Już się bałem, że mnie tak testujesz. — Powiedział wymoczony, z zabawnie sterczącym na wszystkie strony futrem. Czerwona sierść pod klatką piersiową wilka zwisała smętnie.
Nie ma to jak romantyczna kąpiel w rzece zimą.

[Riril]

trzeba przyznać, że trochę się o nieszczęsnego Bannę martwiła. Chwilkę myślała nad tym co może zrobić — w końcu nawet gdyby nie udawała teraz wilczycy z KN, jako Księżycowa też nie znała magii, która mogła by pomóc wilkowi się ogrzać. Wreszcie, jakby po chwili zmieszania, zerwała się z ziemi i oplotła na jego szyi swoje przednie łapki, by zaraz na jego pysku złożyć długi pocałunek, jednocześnie dociskając się do niego mocniej, jak gdyby chciała ogrzać go swoim ciałem.

[Banna]

Tego Banna się nie spodziewał. Najpierw zdębiał — bardziej, niż już był zdębiały po zimnej kąpieli, a potem odwzajemnił ostrożnie objęcie, jakby bał się trochę, że przesadza. Riril była w końcu księżniczką, a rycerzowi może nie wypadało wchodzić w tak bliską zażyłość...
Przytulił ją jednak chętnie, łaknąc ciepła jej ciała. Na gorący pocałunek zafalowało mu futro na grzbiecie. On w odpowiedzi wsunął po kryjomu nos w jej futro i zaciągnął się jej niebywale świeżym (choć też mokrym) zapachem. Pachniała jak świeży, górski wiatr. Ach, prawdziwa Wietrzna Księżniczka.

[Riril]

przez krótki moment pozwoliła sobie zatracić się w tej chwili... by zaraz zorientować się, że może troszkę przesadziła. Ale wtedy już tonęła w jego objęciach czując jak jego nos zanurza się w jej futerku. Nie rozumiała, jak równocześnie może czuć się tak podekscytowana, a jednocześnie jakby dziwnie spokojna, jakby ktoś już zawsze obiecywał jej, że będzie dobrze, że już zawsze będzie szczęśliwa.
Wreszcie po chwili odsunęła się trochę i znów stanęła przed wyborem "jak dalej rozegrać tą sytuację".
— Może przejdziemy się w cieplejsze miejsce? — zaproponowała nieśmiało.

Banna

[Banna]

I on od niej się odsunął, wiedząc, że to, co teraz robił, jak rozkoszował się jej zapachem, zakrawało o sprośność. A rycerzowi nie wypadało. Z resztą to księżniczka miała niezbyte prawo wyznaczać swoje granice. Nie żeby go te jego chęci i uczucia krępowały, nie. Brałby je chętnie garściami, gdyby tylko mógł. Szybko wrócił na ziemię.
— Dobry pomysł, księżniczko. Jakieś propozycje? — Zapytał, mając nadzieję, że zawitają w okolice bliższe jego domowi. Nie powiedział tego na głos, ale bardzo chętnie pokazałby jej Ogniste ziemie i chwaliłby się ich bogactwem, pięknem i zaletami.

Riril

[Riril]

ona też w skrytości serca bardzo chciała zaproponować tereny Ognistych (trochę z ciekawości, a trochę bo wierzyła, że tam by się ogrzał najprędzej), ale nie była pewna czy to nie przeciągnie struny. W serduszku czuła irracjonalny (a może i nie) lęk, że ktoś z jego Klanu rozpozna w niej Księżycową, a wtedy cała fasada runie i ją pojmą. A co gorsza — Banna dowie się, że go okłamała...
Z drugiej strony wchodzenie na tereny Klanu Natury prosiło się o kłopoty. Tam spotkanie kogokolwiek mogło się skończyć natychmiastowym sypnięciem się całego tego misternie tkanego planu. To już chyba lepiej ryzykowac lochy Klanu Ognia.
— Bardzo chętnie zobaczę wasze ziemie. — powiedziała trochę nieśmiało, przy czym może robiło to wrazenie, że krępowała się go o to poprosić. Nie, ona właśnie próbowała przekonać samą siebie, że nie ładuje się w kłopoty ponad jej siły.