Mała zatoczka z rafą koralową

[Mistrz Gry]

Łagodna linia brzegowa otacza fragment morza niczym opiekuńcze ramiona. Skaliste wybrzeże, porośnięte gęstą nadmorską roślinnością, stanowi schronienie dla licznych ptaków, których śpiew rozbrzmiewa w powietrzu. Tuż przy brzegu rozciąga się piaszczysta plaża o drobnym, jedwabistym piasku, muskanym przez spokojne fale. Woda jest tu płytka, a jej lazurowa przejrzystość odsłania ciemniejsze plamy rafy koralowej, przypominające podwodny las. To schronienie dla ryb, meduz i niezwykłych morskich stworzeń o fantazyjnych kształtach. Należy uważać na ukryte w piasku jeżowce. Miejsce to przyciąga zakochanych, którzy chętnie spędzają tu romantyczne chwile. Szczególnie malowniczo wygląda o zachodzie słońca, gdy niebo i morze rozświetlają ciepłe odcienie pomarańczu i czerwieni


Zakaz Porywania

[Avena]

Po ostatnich informacjach potrzebowała chwili odetchnienia, a bezpieczne, ciepłe tereny nadmorskie wydawały się do tego idealne. Przybyła nad plażę, podchodząc do mokrego piasku. Rozejrzała się dookoła. Cisza i spokój, wspaniałe miejsce. Wlazła do wody, uważając na jakieś niebezpieczne płaszczki i meduzy i legła w płytkiej wodzie. Oh, relaksie.

Mekonops

[Mekonops]

Mekonops nieczęsto opuszczał przyjemne i bezpieczne tereny Klanu Natury. Dzisiaj jednak wzięło chłopa na spacer i co zrobisz, jak nic nie zrobisz? Raczej nie powinno być niczym szczególnie dziwnym, iż łapy powiodły samca w cieplejsze regiony krainy. Prawdopodobnie na terenach będących schedą po dawnym Klanie Słońca również zasmakowałby ciepełka, ale... cóż, czasami siedzenie w tym samym miejscu po prostu go nudziło.
I tak sobie przywędrował właśnie do zatoczki, drepcząc sobie po piaseczku. Przyjemnie. Póki co do wody się nie pchał, możliwe, że miał jajca mniejsze niż Avena, przez co nie chciał moczyć futra i ryzykować jakimiś chorobami czy zwyczajnym dyskomfortem. Lubił wygodne życie, co tu kryć.
Nie mógł wiedzieć, że na jednym z kamieni, który ledwo-ledwo wystawał ponad toń, siedzi sobie rozleniwiony wilk o białej sierści upstrzonej serduszkami. Och, nie będzie to ich pierwsze spotkanie... Typek się chyba opalać chciał, ale kiedy tylko dostrzegł szansę na potencjalny paring — natychmiast zerwał się z pozycji "leżę z wywalonym bębnem" do pozycji "przyczajam się i obserwuję", wodząc spojrzeniem od Potępionej do Naturzysty i z powrotem.

[Avena]

Podniosła się nerwowo, gdy usłyszała czyjeś kroki. Wokół niej pojawiła się mgła, która na pewno mogła basiora z KN zdziwić. Białoróżowy wilk też jie mógł być zachwycony, bo jak tu we mgle trafić? Wyszła z wody, skradając się do basiora. A gdy już upewniła się, że jest wystarczająco blisko, rzuciła się od dołu (ze względu na swój wzrost) do jego gardła. Czy to zadziałał jej stres? Jej rządza krwi? Nie przewidziała, że przecież jej statystyki były niskie, oraz że Mekonops ze swoim 1 punktem więcej w czujności mógł spróbować uniknąć małej wadery wyskakującej z mgły.
Co na to różowo-biały wilk? Czy spróbuje trafić kotłujące się w zacisku szczęk dwa wilki?

[Mekonops]

Kątem oka dojrzał dziwne zagęszczenie mgły, niemniej nie uznał tego za aż tak niepokojące. Mekonops miał paskudną tendencję do ignorowania tego, co pewnie niejednego by zaniepokoiło. Beztroska pewnego dnia srogo się na nim zemści, niemniej... cóż, był zbyt beztroski, żeby o tym myśleć. Nawet coś sobie zaczął nucić pod nosem. A tu nagle jakiś mały biało-szary ratel mu przemknął z boku, celując swoimi wybrakowanymi kłami w jego szyję. Pisnął sobie jak dziewczyna, bo to był jedyny odruch, na jaki było go stać nim ten cholerny wściekły zwierz uczepił się jego ciała.

I ten właśnie moment wykorzystał kupidyn. Wzniósł się na skale niczym Arielka w memicznej scenie, podjarany dobrze wypełnioną robotą. Zgrabnie skoczył na łapy, łapiąc strzały i naciągając cięciwę, mierząc w kotłującą się plątaninę wilczych ciał. Jedna ze strzał trafiła byłego gangrela w łopatkę, druga natomiast zatopiła się w niebieskim pośladku orkana.
— No, teraz to już muszę dostać podwyżkę! — zawołał wesoło strzelec wyborowy, po czym zamachał skrzydełkami, wzniósł się w powietrze i z poczuciem spełnionego obowiązku odleciał.

Mekonops zamrugał nerwowo. Coś było nie tak. W jednej chwili jakieś zeby wbiły mu się prosto w szyję (pewnie, żeby zabić) a w kolejnej coś kłuje go w zadek.
— Mała, nie teraz — mruknął, chcąc ją spławić, coby móc odwrócić się w kierunku pośladków, by zobaczyć, co się właśnie stało. Ale wtedy zadziało się coś innego... Odchylił się lekko, spoglądając na czubek głowy Aveny. I tyle wystarczyło, by TO poczuć. Wargi basiora mimowolnie ułożyły się w nieme "WOW", kiedy jasnoszarym oczom ukazał się miodożer wyrwany prosto z miodowego raju.
— Nimfo wodna, czymże zdążyłem ci tak podpaść? Chociaż nie będę kłamać, dla ciebie mogę umrzeć chociażby tu i teraz. Wolę zginąć jutro, niż żyć sto lat nie znając ciebie — paplał, trochę pewnie niewyraźnie i z trudem, bo zębiska wadery przecież krzywdziły go w szyjkę! Na szczęście tętnica znalazła się pod ubytkiem czy coś, bo wciąż żył. A mogło być różnie!



(Mekonops ma w czujności 11 więcej, nie 1 XD)

[Avena]

Ojezu moja matematyka XDDDDD
Warknęła czując, jak zatapia kły (sztuk trzy) w niebieskim (?) futrze. Gejowskie piśnięcie basiora przypadło jej ego do gustu, jednak jej uwagę szybko rozproszyło ukłucie w łopatkę. Spróbowała tylnią łapą zdrapać to co kłuło (myślała że to jakaś meduza), gdy poczuła kawałek drewna, który zaraz zniknął. DE FUCK. Usłyszała głos basiora, który o dziwo brzmiał całkiem... Nieźle. Gdy zobaczyła wielkie wpatrujące się w nią ślepia, a raczej sposób, w jaki się w nią wpatrywały, puściła szyję basiora wystraszona, plując futrem. Wylądowała z głośnym "thud" na piasku, niczym nieporadny żółw.
— A-Agito — wypaplała, nie wiedząc jak odpowiedzieć na ten wspaniały poemat. Dla niego mogła zostać nawet nimfą wodną.
Mekonops

[Mekonops]

/ Si, Mekonops jest niebieski, ale bing nie zawsze to ogarnia do końca i mu do szarości kolor zbija, pff.

Gejowskie? Oj, biedna Avena nie zdawała sobie jeszcze sprawy z tego, jak bardzo się pomyliła! Miała bowiem przed sobą (nad sobą i w sobie jednocześnie, bo znajdował się nad nią łepetyną i w jej mordzie swoją szyją) prawdziwego casanovę! Przykład wyrwany żywcem spomiędzy kartek książki z poradami, jak NIE podrywać samic! Problem w tym, że — zgodnie z pewną dewizą — słowo "NIE" nie istniało w jego słowniku.
— Ane varoi — odpowiedział automatycznie na powitanie. Nie był pewien, czy już je gdzieś słyszał, ale wiedział, że nie należało ono bezapelacyjnie do Klanu Natury. Szkoda, że kompletnie mu to nie przeszkadzało. Wpatrywał się w waderę przez dobrą chwilę, nie będąc w stanie oderwać od niej wzroku. — Jestem Mekonops, piękna pani — przedstawił się zatem, zgrabnie się przed nią ukłoniwszy. Tak mocno i głęboko, że stracił równowagę i wyrżnął gębą w piach. Nieprzyjemne strzelanie pomiędzy zębami sprawiło, że odruchem zaczął pluć. Na szczęście wcześniej odwrócił łeb (oczywisćie jak już go z piachu podniósł, struś jeden) tak, coby nie zaślinić ukochanej. Co.

[Avena]

Klan Natury. To chyba nieszkodliwe. A nie TAMTEN SKURWESYN co jej kła zabrał. Ale ten faktycznie jakoś tak dziwnie nieszkodliwy się wydawał. Spojrzała mu w oczy, patrząc jak pluje piachem i przypomniała sobie że też leży cała w piachu. Podniosła się z ziemi, otrzepując swój uroczy, trójzębny pyszczek i oblizała kły z krwi. Dobra. Taka nie za słodka.
— Avena — odparła sucho basiorowi, rozglądając się dookoła, czy nikt nie widział tej dziwnej sytuacji. Takiej starej matce jak ona nie przystoi taka sytuacja.
— Masz sylwetkę wojownika — skomentowała, nie wiedząc co lepszego powiedzieć. Mekonops

[Mekonops]

Jedyną istotą, której Mekonops wyrządzał krzywdę, był on sam. Głównie przez przypadek. Głównie niechcący. Tak, jak teraz, kiedy po prostu władował się pyskiem w piach. Niebieski miał tendencję do potykania się albo robienia nieszkodliwych (zwykle) głupotek. Był Piotrusiem Panem, unikał zobowiązań oraz ciężkiej pracy.

Ale nie dzisiaj.

Dzisiaj jego pragnienie wolności przerodziło się w pragnienie zostania zniewolonym.


— Avena — powtórzył śpiewnym tonem, podnosząc się mało zgrabnie do pozycji stojącej. Przechylił delikatnie mordę, przyglądając się samicy nieco natarczywie i intensywnie. W przeciwieństwie do niej nie dbał o to, czy ktokolwiek poza nimi tutaj był. A może nawet wręcz imponowałoby mu, gdyby jakiś ziomek mógł sobie popodziwiać, jakiego lachona właśnie przyszło mu wyrwać? Komplement, którym go uraczyła, totalnie go zaskoczył. Pewnie gdyby nie był niebieski, właśnie stałby się czerwony.
— Może więc powojujemy? Najlepiej w zwarciu, w kisielu. Lubię wiśniowy — odpowiedział, z każdym kolejnym słowem znajdując się bliżej i bliżej tej małej paskudki.

[Avena]

Avena była słodka i groźna, chociaż rzadko ktoś brał ją seriously (głownie przez jej przechery w heirarchi klanu). Zawsze więc była nad-to agresywna, w obronie swojej własnej osoby. Co z tego, jak mogła im tylko mgłą w twarz rzucić. I trochę w głowie namieszać.
Jego reakcja ją bardzo zaskoczyła.
— Ale ty jesteś większy, masz przewagę — odparła lekko zestresowana i... zarumieniona? Pod jej księżycowym futrem trudno było stwierdzić.
— Co to kisiel? Wiśniowy? To coś do jedzenia? — spytała, a widząc że basior się zbliża do nie, jej futro na grzbiecie się trochę najeżyło. Magia magią, ale jakiś instynkt samoprzetrwania nadal został. Mekonops

[Mekonops]

Na szczęście da Mekonopsa kompletnie nie miało znaczenia, w jakim momencie życia i na jakim szczebelku kariery się znajdowała. Najważniejsze było to, że była TU i TERAZ, przed nim i dla niego. Tak, naprawdę wierzył, pochłonięty dziwnym walentynkowym odurzeniem, iż spotkał właśnie kobietę, z którą spędzi resztę swojego życia.
— Możesz mnie związać. To wyrówna szanse — zaproponował przeciągłym półszeptem, spoglądając z góry na waderę (nie zadzierał nosa, po prostu Avena była niziołkowata!). Znienacka, podobnie jak ona wcześniej, zaatakował waderę — tyle, że w sposób subtelniejszy, bez ostrzeżenia pocierając czule nosem bok jej pyska, kończąc na policzku. O ile wcześniej nie dopełniła poprzedniej misji i nie poderżnęła mu gardła. — Zgadza się, kisiel się je. To taka... owocowa, kleista papka. Podobno walki w nim są zmysłowe i przyjemne dla oka. No i potem możemy się wylizać z jego resztek — paplał cicho.

[Avena]

Jej mały mózg nie był w stanie pojąć tej ilości informacji, w dodatku tak dziwnych informacji, jakimi zasypywał ją Mekonops . Jak to związać? Trzeba przyznać, ze basior był wielkich rozmiarów, a jego język zajmował prawie pół pyska Aveny, więc jej wizja bardzo szybko zrobiła się... Rozmazana. Próbując uniknąć tego ślinowego ataku, potknęła się o łapę basiora, znowu potykając, więc w ramach protestu ugryzła go w łapę. Taki atak z nienacka. Dobrze że była daleko od tylnych łap, bo jeszcze przez przypadek złapałaby za coś innego.
— A gdzie go się zbiera? — wypaplała z łapą basiora między zębami. Brzmiało jak jakiś sok owocowy który się zbiera z owoców. Z jakiegoś powodu miała ogromną potrzebę rozładowania złości i stresu i po prostu takiej... przyjacielskiej walki. I gryzienie basiora w Łapę zdecydowanie rozlużniało ją, oddalając stres i zmartwienia. — A jest ciepły? — spytała.

[Mekonops]

Pisnął, zaskoczony. Położył po sobie uszy.
— Ej, ej, aż tak smaczny jestem? Poczekaj, aż mnie wysmarujesz kisielem! — zawołał wesoło, w myśl zasady dobrej miny do złej gry, starając się nie rozpłakać. Zawsze raczej słabo radził sobie z bólem. Nie zamierzał się odwijać. Przecież... Nie chciał tej paskudy szczerbatej skrzywdzić. Wolną, niegryzioną łapą, zaczął ją łaskotać po bokach. Albo mocniej zaciśnie szczękę, albo roześmieje się, a on się uwolni. Żeby łaskotanie podsycić, użył umiejki orkana i pod paluchami zaczął wytwarzać małe powiewy powietrza, wdzierające się pomiędzy kosmyki sierści Aveny.
— Nie wiem, ja krad... pożyczam... z baru na terenach Klanu Natury — odparł jeszcze. — I zazwyczaj jem go na zimno. Na ciepło nie próbowałem.

[Avena]

Memlała go jak szczeniak pyszną kostkę, gdy nagle coś zaczęło ruszać jej obwisłe boczki. Ajajajajajajaj! Zaczęła się szczerze i niewinnie śmiać, coś czego od bardzo dawna nie robiła. Ostatnia osoba, z którą to robiła... Shadiya... Przestała się nagle śmiać, a w jej oczach pojawiły się prawdziwe łzy smutku.
— Ty też mnie zostawisz, prawda? — popatrzyła ogromnymi, załzawionymi oczami prosto w ślepia orkana. Też był duży, jak Shadiya. To na pewno tak samo zrobi. Kisielu nie skomentowała, bo była pochłonięta szczenięcą rozpaczą.

[Mekonops]

Korzystając z okazji, wyswobodził łapę spomiędzy szczęk samicy. Plan odniósł sukces... Znaczy... Cholera, czemu ona posmutniała?! Przecież nie tak miało być! Śmiech to radość! Stał więc taki otępiały z zaskoczenia, z nienaturalnie uniesioną łapą (nie zdążył jej odstawić, zanim go wmurowało), wpatrując się w jasne ślepia Aveny.
— Dla... Dlaczego bym miał? — spytał, zaskoczony. W obecnej chwili bowiem przekonany był co do tego, że będzie przy niej na zawsze. Nie miał pojęcia, że za kilkanaście dni czar minie, a miłość do Aveny wygaśnie razem z nim. — Nie, nie zostawię — powiedział mocno, w końcu odstawiając łapę na podłożu.
A potem, jakby bojąc się kolejnego trudnego pytania, zamknął jej wargi w czułym pocałunku. Musiał się trochę pochylić, ale hej! tak prawdziwa i szczera miłość warta jest poświęceń!

[Avena]

Otworzyła lekko zaciśnięte od płaczu oczka słysząc jego odpowiedź. — Nigdy nigdy? — zapytała, gdy nagle poczuła usta basiora. Smakował... Wiatrem, wolnością. Dała się pochłonąć pocałunkowi, czując jak jej wszystkie zmartwienia znikają.
— Nigdy — burknęła, patrząc wilgotnymi, wzruszonymi, wielkimi, przesłodkimi, niebieskimi oczami wprost w oczy basiora.
— Zimno mi — poskarżyła się. W końcu miała całe mokre futro, które w dodatku ze względu na swoją puchowatość było bardzo ciężkie.
Mekonops

[Mekonops]

Nigdy to długo. Zdawał sobie z tego sprawę. Ale dzisiaj, przy niej... nie miało to znaczenia. Nie pamiętał, kiedy ostatnio przy kimkolwiek czuł się tak, jak czuł się przy niej. Zeszłoroczne walentynki jakoś kompletnie mu umknęły — nawet, jeśli zaowocowały pojawieniem się trójki szczeniąt. W tym roku na szczęście mu to już nie groziło.
— Nigdy nigdy — powtórzył hardo.
Słysząc, iż było jej zimno, nie mógł za wiele zrobić. Przygarnął ją i przytulił, łapami delikatnie przesuwając po jej ramionkach, coby ją nieco ogrzać.
— Znasz jakieś ciepłe miejsce gdzieś niedaleko? — spytał cicho, jakby bojąc się, że głośniejszymi słowami za mocno w nią dmuchnie, a to z kolei pogłębi poczucie chłodu, które odczuwała. Co prawda znajdowali się w bardziej tropikalnym zakątku krainy, niemniej wciąż... była zima, a od morza zapewne mocno wiało. Chciał się nią zaopiekować.

Avena

[Avena]

Avena się całkowicie rozsypała. Jakby jej bariera emocjonalna, która pozwalała jej skupić sie na poszukiwaniu informacji o zmarłej córce, wnukach i całej rodzinie, jakby ta cała barykada siły i niezależności była domkiem z kart, w który jakiś Orkan uderzył. Pokiwała tylko przecząco głową. Niech ją zabierze na jakieś swoje ciepłe tereny, bo KP to mgła i morze. Nic przyjemnego.
Mekonops

[Mekonops]

Musnął nosem jej policzka, delikatnie i z czułością.
— Byłaś kiedyś na terenach Klanu Słońca? — zagaił. Nie wiedział, czy będzie chciała zapuszczać się na ziemie zajmowane przez inny klan. Owszem, było tam ciepło i pięknie, może nawet romantycznie, jednak... czy Avenie nie będzie przeszkadzać możliwość natknięcia się tam na Sarial?

[Avena]

Avena nie była świadoma gdzie może być Sarial, nigdy nie zastanawiała się nad jej istnieniem. Dawna historia.
Otworzyła oczka zainteresowana terenami, o których nigdy nie słyszała.
— Ne-e — wychlipała. — A to daleko? — spytała.