N’ukhi – Najwyższy Szczyt w Wilczej Krainie

[Nazuna]

Nazuna uśmiechnęła się delikatnie, choć w jej spojrzeniu nadal była niepewność.
— Ja... ja... ja... myślałam, że już jesteśmy razem, gdy... gdy... — Zawahała się, ale jej głos był pełen emocji, drżał lekko. — Gdy powiedziałeś to... — Zamilkła na moment, patrząc mu w oczy. Potem, jakby odważając się na więcej, wsunęła się znów bliżej niego, przyciągana uczuciem silniejszym niż wątpliwości.
— Gdy pytałeś, czy... będę damą twojego serca... — Wyszeptała cicho, z nostalgią i czułością, pozwalając pyskiem musnąć jego pysk, jakby chcąc upewnić się, że naprawdę jest przy nim.

Averill

[Averill]

— ja też... po prostu...jak wspomniałaś o Sikhanirze to myślałem...że chciałabyś jednak do niego wrócić... i ...wiesz — jęknął — wybacz, czasem bywam głupi jak mój pancerz — objął ją łapą i wsunął swój pysk w jej futro.
-przepraszam, po prostu zawsze druga osoba jest dla mnie ważniejsza — dodał po chwili

[Nazuna]

Nazuna wtuliła się mocniej w jego bok, jakby chcąc rozwiać wszystkie jego wątpliwości.
— Jest ważny, ale to przyjaciel... — Wyszeptała cicho. — Nie czuję do niego mięty, moje serce nie przyspiesza na jego widok... Tak jak przy Tobie. — Zamilkła na chwilę, a po jej poliku spłynęła łezka — ciepła, prawdziwa, cicha.
— Nie przepraszaj też... — Dodała, obracając pysk tak, by móc spojrzeć mu w oczy. — Jesteś dla mnie ważny. Naprawdę. Nie tylko dzisiaj... nie tylko chwilowo. Mam nadzieję, że... na zawsze. — Po prostu...

Averill

[Averill]

Wziął głęboki wdech.
— to oficjalnie jesteśmy razem — odparł a pysk rozszerzył się od ucha do ucha. — od teraz będę na wieki Twoim rycerzem — uśmiechnął się szeroko. Pierwsze małe nieporozumienie za nimi. Oby tak dalej.

[Nazuna]

Nazuna zachichotała melodyjnie, aż jej uszy poruszyły się rytmicznie.
— To co, jemy i pijemy dalej? — Rzuciła wesoło, rozglądając się po kocyku. — Bo jeszcze wszystko wystygnie, a szkoda byłoby marnować TAKĄ ucztę! — Klasnęła w łapki!
Sięgnęła po kolejny owoc, kątem oka zerkając na Averilla z rozbawieniem.
— Rycerzu... pilnuj, żeby mi się nic nie rozlało! — Dodała z udawanym tonem damy z wyższych sfer, po czym wybuchła śmiechem.

Averill

[Averill]

— oczywiście ! — siegnął po kawałek mięsa konsumując powoli niczym szlachcic. W sumie rycerze zazwyczaj bywali z tych 'wyższych ' sfer.
— dobrze będę pilnował — zaśmiał się spoglądając na nią.

[Nazuna]

Nazuna również się posilała, z apetytem i lekkim rozbawieniem na pysku, gdy zerkała na eleganckie maniery Averilla.
— Lubisz alkohol? — Zapytała nagle, zupełnie zmieniając temat, choć w jej oczach czaiła się ciekawość.
Przełknęła kęs i dodała ciszej, już poważniej...
— Czy chciałbyś, żebym... poszła do twojego Klanu? — Wypowiedziała to z lekką nieśmiałością, spuszczając wzrok, a beżowe futerko na jej pysku nabrało różowego rumieńca. — Nie wiem, czy to miałoby sens… ale jeśli... jeśli miałbyś być tam obok mnie… to może tak. — Znała Klan Ognia... Odeszła... ale...

Averill

[Averill]

— czemu nie, lubię — odparł — a ty? Spojrzał na nią.
— nie musisz, chyba że chcesz? Wtedy nic by nas nie rozdzieliło jeszcze bardziej nie? I mógłbym Cię bardziej chronić — odparł

[Nazuna]

Nazuna skinęła pyskiem raz jeszcze, jakby dla podkreślenia własnej decyzji.
— Jeszcze dzisiaj spróbuję wpaść na waszą Alfę... — Powiedziała cicho, ale z wyczuwalną determinacją w głosie. — Może na Daenerys, a może na Misaki, kto wie... — Zrobię sobie to off-screenowo, spotkanie i przyjęcie przez Misaki.
Zamilkła na chwilę, wpatrując się w przestrzeń przed sobą, jakby próbowała sobie wyobrazić powrót na dawne ziemie.
— Dawno nie byłam na ziemiach Klanu Ognia... i trochę się boję. — Spojrzała na Averilla z lekkim napięciem w oczach. — Myślisz, że mnie przyjmą?
Chciała przecież początkowo iść do Natury... ale teraz, patrząc na Averilla, czuła w sercu pewność.
— Bo... ty jesteś dla mnie ważniejszy niż wszystko inne. — Polizała go po pyszczku.

Averill

[Saba]

Tup tup tup tup tup tup tup tup tup...
Saba turlał się przez łąki i wzgórza, płynął przez rzeczki i jeziorka, pokonywał lasy i góry, tuptał po pionowych ścianach klifów, ale tylko wtedy, kiedy nikt go nie obserwował i wspominając Yoru, albo... kogo wtedy poznał — dotarł na N'ukhi!
Wyłonił się zaraz zza zadka Elaine (obecnie Nazuna) i na widok innych schował się w śniegu tuż pod nim. Czy efektywnie? Trudno powiedzieć! Ale zakradł się mocniej z zamiarem ugryzienia Elaine w Ogonek! Za końcówkę! Tak!
— Yaaaaay! — Haps ząbkami i trzymał, dyndając za jej tyłkiem.

[Averill]

-czego się tu bać? oczywiście ! W klanie ognia raczej wszystkich przyjmujemy — machnął ogonem. Odwzajemnił lizanie kiedy nagle coś usłyszał uchem.
— saba ! — krzyknął ale zaśmiał się głośno.
— jedzonko? -zapytał

[Nazuna]

Nazuna spojrzała na Sabe z lekkim rozbawieniem, choć jej ogonek nadal pulsował od zaskoczenia.
— Aaaaa! — Zareagowała odruchowo, kiedy poczuła znajome ząbki na końcówce ogona. Zaraz jednak pochyliła się, delikatnie odczepiła dyndającego wilczka i odstawiła go przed sobą, jakby kładła go na niewidzialnym piedestale.
Pomachała mu palcem przed nosem, z miną łagodnie karcącą.
— Ostrożnie, bo sobie zrobisz krzywdę. — Powiedziała pół-żartem, pół-poważnie, mrużąc lekko oczy, choć kąciki pyska drżały jej od śmiechu.
Zaraz potem zerknęła na Averilla i wróciła spojrzeniem do Saby.
— Wiesz… bo odeszłam, a teraz wracam. —Poowiedziała nieco ciszej. — Daenerys mówiła, że mogę wrócić… Ale… — Zawahała się przez moment — Ale to już nie to samo miejsce co kiedyś, nie? Tyle się zmieniło. — ...I ja też, nie dodawała, ale pomyślała.

[Saba]

Niewidzialny piedestał! Yay! Taki jest najlepszy!
A gdy stracił kontakt z łapkami Nazuny, upadł na pupę i natychmiast zrobił barrrrrrrrdzo szybko dwa kułka wokół niej, nim usiadł już spokojniej naprzeciwko i przywitał, machając łapką.
— Saba Salve! Saba Wita! W domu fajnie! Saba czeka na Elaine! Pani Misiaki rządzi! I jest super! — Opowiadał dość głośno z nieśmiertelnym zacieszem na mordzie i ogonem merdającym z częstotliwością zdolną zdmuchnąć kartkę papieru.

[Averill]

— elaine? — podniósł brew nieco niepewnie.
— super że wróciłaś — odparł do Nazuny — witaj w domu — uśmiechnął się szczerze, szeroko, poza tym humor saaby był tez zaraźliwy.

[Nazuna]

Uśmiech nie schodził jej z pyska, gdy czochrała Sabę po głowie, zupełnie jakby miała do czynienia z nieokiełznanym szczeniakiem — i może w pewnym sensie tak właśnie było.
— Elaine to moje pierwsze imię, wybacz, że ci nie powiedziałam... — Rzuciła łagodnie do Averilla, z delikatnym zawstydzeniem. — Nazuna to... nowe imię, nowe ja. Ale wciąż ta sama wilczyca, której oddałeś serce. — Spojrzała na niego uważnie, tymi swoimi chłodnymi, ale przepełnionymi uczuciem oczami.
— Masz jakieś legowisko? — Znów zapytała cicho, może nawet z nieco nieśmiałą nutą.
— Bo wiesz... Odkąd byłam samotniczką, spałam gdzie popadnie. A teraz... chciałabym mieć miejsce. Może nawet... przy Tobie. — Dodała ciszej, z odrobiną nadziei w głosie.

[Averill]

skinął głową.
— Dla mnie będziesz Nazuną — uśmiechnął się delikatnie — mam dom pod wulkanem, myślę że ci się spodoba ! — odezwał się z entuzjazmem. — przynajmniej mam taką nadzieję. nie ma co się martwić, nie wybuchnie od tysięcy lat jest nieczynny — wzruszył barkami.

[Saba]

Pieszczoty Nazuny przyjął z nieopisaną wręcz ekscytacją, niczym wulkan podczas erupcji. Objawiało się to udawaną walką jego ząbków i mordki, goniącej łapę wilczycy, by ją złapać i wstrząsnąć z głosnym "grrr, grrr!", niczym znienawidzoną maskotką po całym pokoju. Coś tam po drodze do małych uszu docierało, ale co to miało niby znaczyć, kiedy tak intensywna akcja sie odgrywała? Ha!

[Nazuna]

Zaśmiała się lekko, gdy Saba dokonywał dzikiego ataku na jej łapę, a potem udawał dzielnego wojownika w walce z niewidzialnym wrogiem. Pozwoliła mu — bo to przecież Saba. Tylko on potrafił tak rozładować powagę każdej sytuacji, nawet tej, w której serce pukało szybciej.
Odwróciła łebek do Averilla, miękko, z zainteresowaniem i ciepłem.
— Nie wybuchnie, na pewno nie! — Powtórzyła z szerokim uśmiechem, ale tym razem już bardziej w stronę ukochanego.
Jej ogon lekko falował w trawie, poruszany spokojem i radością.
— Opowiesz mi coś o swoich rodzicach? — Zapytała cicho, wplatając się łapą w jego. — O twojej mamie? O tacie? — Nie chciała naciskać, ale pragnęła znać każdy jego cień, każdą jasność. Tylko wtedy będzie mogła być naprawdę blisko.

[Saba]

Haps! Złapał za nadgarstek, teraz nie puści, NIGDYYYYYYYYY! Chyba że szarpnie mocniej, ale wtedy może przypadkiem przeturlać się w dół zbocza góry. Ostatnio nawet wpadł na mur Twierdzy Horrorów, obecnie ruin Twierdzy... Hm, może Pan loczek wrócił? Kto wie?

[Averill]

Obserwował jak Saba bawił się łapą Nazuny. Zachichotał bo było to urocze, on niestety nie miał swoich szczeniaków. Przeniósł wzrok na wilczycę
— moim ojcem był Szrama, a matka Fire Lilly ale dawno ich nie widziałem, nawet nie wiem czy jeszcze... żyją — odparł z westchnieniem — a twoi rodzice? — zapytał. Wlaściwie chciał wiedzieć o niej jak najwięcej. W końcu byli parą !