N’ukhi – Najwyższy Szczyt w Wilczej Krainie

[Nazuna]

Nazuna przysiadła z wdziękiem na rozłożonym przez Averilla kocyku, ogon zawinęła miękko wokół łap, pozwalając, by wiosenny wiatr igrał z jej warkoczami. Ułożyła własne smakołyki obok jego — teraz piknik wyglądał jak z opowieści: pełen aromatycznych przysmaków, doprawiony nie tylko mięta i whisky, ale i emocjami, które między nimi pulsowały ciepłym, żywym żarem.
— Wiesz, nie spodziewałam się aż takiej scenerii… — Mruknęła z uznaniem, zerkając spod półprzymkniętych powiek najpierw na widok, potem na niego. — Ale ty chyba lubisz robić wrażenie, co? — Dodała z uśmiechem, lekko muskając jego łapę własną.
Chciała zapamiętać tę chwilę — jego zapach, ten wzrok, to miejsce… Bo serce Nazuny, choć z natury niespokojne i nieufne, teraz biło spokojnie. Pewnie. Bez lęku. Z nadzieją.
— Gdyby ktoś mi powiedział, że wrócę tu… i to nie sama... — Szepnęła cicho, patrząc mu prosto w oczy. — Uznałabym to za bajkę. — Ale oto była. I oto był on.
— Chcesz pierwszy toast? — Zapytała, podając mu ozdobiony listkiem kieliszek z lekko musującą whisky z miętą.

Averill

[Averill]

— cóż — wzruszył ramionami siadając na kocyku naprzeciwko Nazuny. Zaśmiał się cicho
— podobno bajki mają w sobie coś prawdziwego, realnego. Kiedyś mój przyjaciel opowiadał różne bajki, a potem faktycznie zostałem rycerzem. -odparł i podniósł kieliszek do góry
— to może niech pierwszy toast będzie za nas?

[Nazuna]

Nazuna uniosła delikatnie kieliszek, spojrzenie jej lazurowych oczu spotkało się z jego czerwienią — zupełnie jakby ich barwy miały właśnie teraz splatać się w coś nowego, niepowtarzalnego.
— Brzdęk! — Szklanki zderzyły się z cichym, czystym dźwiękiem, a echo tego dźwięku niosło się razem z wiatrem po pradawnym dziedzińcu N’ukhi, jakby same ruiny przyjęły ich obecność do wiadomości.
Nazuna upiła łyk, smak mięty i whisky rozpłynął się przyjemnie na języku. Westchnęła cicho, przysuwając się odrobinę bliżej, choć nie nachalnie — z szacunkiem do jego przestrzeni, ale i z jasno wysyłanym sygnałem: jestem tu i chcę być bliżej.
— Averill... może to dziwne, może nawet głupie... ale pierwszy raz od dawna czuję, że jestem na właściwym miejscu. — powiedziała miękko, kładąc łapę na jego. — Że nie muszę udawać silniejszej niż jestem... Że nie muszę walczyć o to, by ktoś mnie chciał zatrzymać. — Milczała przez moment, pozwalając, by cisza wypełniła przestrzeń...
— Wiesz... może niektóre bajki nie tylko mają coś z prawdy... Może niektóre po prostu są prawdziwe. — Dodała, uśmiechając się cicho i spoglądając w jego ogniste oczy z mieszanką nadziei i uczucia, które nie potrzebowało już udowadniania....

Averill

[Averill]

Nadstawił uszu kiedy szklanki brzędknęły. Westchnął cichutko i rozkoszował się tą magiczną chwilą. Wyjął jeszcze ciepłe upieczone własnoręcznie ciastka — proszę spróbuj — odparł, cóż niby miał je sprzedać ale handlarzem był kiepskim, wolał je rozdysponować nieco inaczej. — to chyba dobrze nie? -szepnał bo on swoje miejsce odnalazł w klanie ognia. Musiał wędrować tyle by powrócić i zrozumieć jedno : gdzie dom twój tam serce twoje i właśnie takim miejscem, domem i sercem był Wulkan. Chyba jeszcze nie był taki oddany niczemu.
Kiedy tak siedzieli na horyzoncie zobaczyli dużego płynącego w powietrzu z gracją ptaka.

[Nazuna]

Nazuna oblizała pyszczek, wyraźnie zachwycona ciasteczkiem — jeszcze ciepłym, pachnącym subtelną nutą ziół i dymu. Spojrzała na Averilla z uznaniem i rozczuleniem zarazem.
— No proszę... przystojny, lojalny, a jeszcze piecze takie cuda. — Uśmiechnęła się łobuzersko, lecz w oczach miała coś więcej niż figlarną iskrę — miała czułość. — Masz rację, to dobrze. Chyba właśnie o to chodzi... żeby znaleźć miejsce, gdzie serce przestaje błądzić. — Jej wzrok podążył ku niebu, gdzie majestatycznie szybował ptak — duży, zapewne drapieżnik, ale jego lot był jak taniec: płynny, silny i pełen spokoju.
— Widzisz go? — Powiedziała cicho, nie odrywając oczu od sylwetki ptaka. — Tak właśnie widzę Ciebie... Silny, ale nie brutalny. Wolny, ale potrafiący wrócić. I piękny, choć nie próbujesz taki być. — Oparła łapę lekko o jego bark i przysunęła się, nieśmiało, ale wyraźnie.
— Nie wiem, czy wrócę do jakiegoś klanu... ale wiem, że chcę być blisko Ciebie. Nawet jeśli oznacza to, że wciąż będę stać między żywiołami. — Dodała cicho. — Bo chyba... wolę być między... niż bez. — Dodała cichuteńko...

Averill

[Averill]

A niech to! Jego serce zaczęło bić bardzo mocno, jakby zaraz miało wyskoczyć. Zarumienił się na jej słowa
— kiedy serce ma stabilność to już na wszystko — westchnął i zastanawiał się czy to dobry pomysł spotykanie się z Nezuną
W głowie miał Casce chodź już coraz mniej i mniej. W końcu... Wszystko działa w dwie strony prawda ? Z samotniczka było jakoś inaczej. Luźniej. Czuł się swobodniej przy niej. Mniej skrępowany.
— widzę. Wygląda niczym Feniks — szepnął i przylgnął do niej jakoś mimowolnie

[Nazuna]

Nazuna przesunęła łapą po jego grzbiecie delikatnie, nie nachalnie, ale tak, jakby chciała dać znać, że jest — i że widzi, czuje, rozumie.
— Averill... — Odezwała się cicho, miękko, tak jakby nie chciała przerwać tej magicznej chwili, a jednocześnie nie mogła pozwolić, by przemknęła niezauważona. — Nie musisz się zmuszać, wiesz? Ja nie jestem tu po to, by coś wymusić, ani związać nas ogonami, byśmy nie mogli chodzić osobno. — Zamrugała spokojnie, patrząc mu prosto w oczy, bez nacisku, bez oczekiwania — tylko z otwartością.
— Jeśli coś czujesz… do kogoś innego… to zrozumiem. Serce ma swoje ścieżki, czasem kręte i trudne. Ale jeśli czujesz choćby cień pragnienia, by zostać... Ja tu jestem. Bez presji. Bez klanowych murów. Bez przeszłości, której nie cofniemy. Tylko ja. Tylko Ty. I ten szczyt. — Uśmiechnęła się cicho, jakby lekko niepewnie, ale z tą swoją szczerą, ciepłą energią.
— A jeśli Feniks się pojawia, może właśnie po to, by coś starego zakończyć… i zacząć coś nowego, piękniejszego., co myślisz? — Ona była gotowa naprawdę dla Averilla wrócić do KO... Tylko słowo...

[Averill]

— a wygląda jakbym się zmuszał? — mruknął — jest mi teraz dobrze.Za dobrze — dodał szeptem. Nie chciał kończyć tej chwili. Nie chciał jej przerywać za żadne skarby. Jego zbroja lśniła w słońcu. Kiedy zaczęła mówić " do kogoś innego" położył jej swobodnie delikatnie łapę w geście milczenia a potem liznął ją po policzku.
— jedynie co czuję to to że chce być blisko Ciebie. Nieważne co było, ważne co będzie — szepnął.

[Nazuna]

Nazuna przysunęła się jeszcze troszkę bliżej, aż ich boki zetknęły się miękko. Jej futro otuliło się delikatnie wokół Averilla, jakby chciała stworzyć dla niego kokon spokoju i ciepła — takiego, jakiego sam szukał przez całe życie.
— Mmm, tak... Przekąśmy coś? przekąska brzmi dobrze. — Zaśmiała się cicho, trochę speszona, trochę szczęśliwa. — Bo wiesz... głód serca to jedno, ale żołądek też ma swoje potrzeby, nie? — Dodała z rozbawieniem, po czym sięgnęła łapą do koszyka, wyciągając kilka smakołyków, które wcześniej przyniosła: suszone mięso z ziołami, kawałki pieczonych grzybów i nawet parę soczystych owoców.
Podała mu jeden z lepszych kąsków.
— Dla mojego rycerza. — Uśmiechnęła się i przymrużyła oczy zalotnie.
Chciała, żeby ta chwila trwała. Nie musiała być wiecznością. Ale mogła być początkiem czegoś, co zostanie.

Averill

[Averill]

Przynajmniej z Nazuną mógłby jeść normalnie mięso! Więc capnął kawałek.
— no pewnie! Po to piknik nie ? — skomentował a pysk miał ucieszony od ucha do ucha. W sumie teraz całkiem ładnie się prezentował — Nagolenniki mosiężne, stalowy napierśnik i kolce na barki. Całkiem niezłej roboty. Wyciągnął też ze swojego koszyka jakieś przekąski.

[Nazuna]

Nazuna patrzyła z uznaniem na Averilla — jego zbroja lśniła w słońcu, każdy jej element był przemyślany, solidny, a przy tym symboliczny. Kojarzyła ten styl z rycerzami z opowieści — potężnymi, honorowymi, wiernymi. Dokładnie takim, jakim wydawał się jej partner.
Merdała ogonem lekko, gryząc owoc z cichym mlaśnięciem, zanim odezwała się ponownie:
— Wiesz, że kiedyś byłam w Klanie Ognia? — Powiedziała lekko, jakby mimochodem, choć uważnie obserwowała jego reakcję. — Nie pasowałam tam wtedy... albo może nie byłam jeszcze gotowa. — Przełknęła owoc i spojrzała mu prosto w oczy. — Teraz wszystko czuję inaczej. —Nie musiała mówić więcej. Wystarczyło spojrzenie.

Averill

[Averill]

Spojrzał na waderę — pamiętam, że wspominałaś- odparł cicho — ale nie czułaś sie wtedy tam dobrze — dodał po chwili. — inaczej? -zapytał zaciekawiony. Jasne chciałby żeby jego partnerka była w jego klanie ale nie był to wymóg, liczyło się zupełnie co innego

[Nazuna]

Nazuna nie spuszczała z niego wzroku, mówiąc spokojnie, ale z wyczuwalną głębią:
— Nie czułam... ale wtedy rządził inny Alfa... nie mniej później Daenerys, to ona mnie wypuściła na warunkach... — Zawiesiła głos na moment, z lekką zadumą. — Kto teraz tam sprawuje rządy? — Przechyliła nieco głowę, wyrażając autentyczne zainteresowanie. Może sytuacja się zmieniła. Może... teraz miałaby szansę odnaleźć się tam naprawdę. Szczególnie, jeśli jego łapa miała tam znaczenie.

Averill

[Averill]

— kto wtedy rządził? — był ciekawy po prostu za jakich czasów Nazuna była w klanie Ognia. -teraz rządzi dalej Daenerys i Misaki — odparł krótko Co prawda nie był jakimś super wysokim typem w randzie ale wiedział że Misaki przyjęłaby wilczycę.

[Nazuna]

Nazuna poruszyła lekko uszami, wspomnienia wracające do niej z cichym westchnieniem.
— Aareon, syn byłego Alfy Kyrosa, a partner mojej mentorki Isati, byłej serafki... ich synem jest między innymi Rimuru. — Dodała z krótkim zawahaniem, jakby na moment zagubiła się w przeszłości. — Ich synem. — Zamilkła na chwilę, skupiając się na smaku owocu, który powoli rozgryzała, pozwalając mu rozlać się słodyczą po podniebieniu. Czuła się spokojnie. Bezpiecznie. W dobrym miejscu.

Averill

[Averill]

— cóż muszę powiedzieć, że ja byłem kiedy panował jeszcze mój ojciec Szrama... a potem nie wiem, wyruszyłem w daleką podróż by zobaczyć też inne krainy, ale i tak jakoś wróciłem. Niestety nie dane mi było poznać Aareona ani Kyrosa ale kojarzę rimuru ! Znaaaaamy się dość dobrze, rzadko imprezuje ale obiecałem sobie i mu że go gdzieś niedługo wyciągne! — rozciągnął łapy leżąc na kocyku. Pogoda im dopisywała.

[Nazuna]

Nazuna poruszyła ogonem, falując nim miękko jak fala na spokojnym jeziorze.
— Tak... moim znajomym z waszego Klanu jest jeszcze Saba, to taka czarna kulka chaosu… — Parsknęła z rozbawieniem. — I... Isati, mentorka, mówiłam? Jest podobna do swojego syna, a raczej on do niej. — Jej śmiech zabrzmiał czysto, krystalicznie, jak woda spływająca po skałach.
Zamilkła na ułamek sekundy, jej spojrzenie na moment zbiegło gdzieś w bok.
— Był jeszcze medyk Kieran i... Sikhanir, mój pierwszy ten... — Przyznała z lekkim zakłopotaniem, spuszczając nieco uszy, ale zaraz podniosła łebek i spojrzała Averillowi prosto w oczy. — Ale pamiętaj… chcę tylko Ciebie, to było kiedyś. — Bez dalszych słów, zbliżyła się do niego, wsuwając delikatnie swój pysk pod jego, wtulając się z czułością, miękko, jakby każdą częścią siebie chciała mu powiedzieć: tu jest moje miejsce.

Averill

[Averill]

— tak sabę poznałem. Isati nie kojarzę ale z widzenia mogę znać. O Sikhanir ostatnio ze mna polował, też jest Terramorfem, teraz chyba ma inną.. — dodał cicho bo widział jak łazi za ari. Nie wiedział co o tym sądzić. Jak to się mówi ' stara miłość nie rdzewieje" nie ?
— nie wolałabyś wrócić do niego? — szepnął spoglądając na nią. — nie chcę cię do niczego zmuszać, jeśli nie czujesz nic do mnie... — szepnął — to nic takiego, zrozumiem

[Nazuna]

Nazuna... zmarszczyła lekko nosek, zupełnie jakby coś ją ukuło od środka.
— Trochę chyba na to za późno, wiesz? — Westchnęła głęboko, nie kryjąc zawodu. Jej głos był miękki, ale nosił w sobie cień chłodu.
— Myślałam, że już jesteśmy razem… — Dodała powoli, nie spuszczając z niego wzroku.
Nie rzucała słów bezmyślnie. Każde miało znaczenie. Odsunęła się delikatnie, na tyle, by nie była już przytulona, ale na tyle blisko, by nadal czuć jego obecność. Jej lodowe spojrzenie wbiło się w ogniste oczy Averilla — bez gniewu, lecz z wyraźnym pytaniem. Czekała. Nie na przeprosiny. Na odpowiedź...

Averill

[Averill]

— a jesteśmy? — zapytał nieco niepewnie. Czuł się teraz jak pogubiony szczeniak. On był prostym gagatkiem. Jak zaczęła mówić o... byłym...
— ja nie chcę wchodzić między wódkę a zakąskę, jeśli kochasz go bardziej niż mnie to nie będę miał niczego za złe a jeśli jednak kochasz mnie to po prostu chodź do mnie — odparł bo sam nie wiedział czego chce wilczyca. Cóż był taki ze zawsze odsuwał się w cień. Tak samo z ojcem. Zawsze się odsuwał. Zawsze był tym "drugim".