Wzgórze Zagadek

[Vaelcarth]

Vael uniósł lekko brew, gdy kątem oka zauważył nową sylwetkę na Wzgórzu. Ta wilczyca miała spojrzenie, jakby przyszła tu z misją zniszczenia, a nie zabawy. Zmierzył ją uważnie, widząc, jak ściska jajko z miną, jakby chciała je komuś rozbić na łbie.
— Salve! Stukasz się? — mruknął pod nosem z nutą rozbawienia, poprawiając łapą jedno ze swoich jajek. Czy powinien dodać, że wielkanocnych? Powinien, ale bez tego dodatku brzmi nawet zabawnie.

[ A: Avena B: Vaelcarth /\ wynik rzutu jajko #1 — 4! Wynik rzutu jajka #2 — 4! Dopiero przy drugim stuknięciu jajko Aveny pęknie. ]

[Avena]

Poruszyła uchem, gdy jakiś śmierdzący basior się do niej zbliżył. He? Stukać?
— No dobra — westchnęła i walnęła z całej siły w jajko Vaelcarth. I co teraz?

[Vaelcarth]

Samiec uśmiechnął się krzywo, widząc z jakim zapałem samica potraktowała jego jajko. Głośny trach i skorupka pękła bez litości, zostawiając po sobie tylko resztki. Uniósł brew.
— No dobra, punkt dla ciebie… — przyznał z przekąsem, po czym sięgnął po drugie jajko, od razu stukając nim w to, które Avena jeszcze miała.

Kolejne trach. Tym razem to jajko samicy nie wytrzymało.
— Tym razem nie dało rady. — rzucił z nutą rozbawienia w głosie, przekrzywiając lekko łeb. — Chyba że masz jeszcze jedno?

[ A: Avena B: Vaelcarth /\ wynik rzutu jajko #1 — 4! Wynik rzutu jajka #2 — 4! Dopiero przy drugim stuknięciu jajko Aveny pęknie. ]

[Avena]

Obserwowała całe zajście.
— Ej — mruknęła, gdy zbił jej jajko. Meh.
— Niestety nie mam. Może jeszcze znajdę — rzuciła do basiora i sobie poszła.
/zt

[Vaelcarth]

Położył się, łapy skrzyżował przed sobą, a ogon zawinął na bok. Księżycowe wilki wciąż obserwowały z oddali, a wiatr poruszał wysoką trawą wokół nich.
— Chyba będziemy tu leżeć, aż świat podsunie mi jakiegoś odważnego przeciwnika... — powiedział sam do siebie, mrużąc oczy. Spokojny, cierpliwy. Czekał.

[Żyleta]

Gdy Vaelcarth tak sobie leżał, z jego cienia wyszła płowa wilczyca o wściekle zielonym spojrzeniu, trzymająca w łapie okrągłe, lekko różowe jajo. Początkowo wydawała się nie zauważać ognistego, stanęła obok i obróciła się dookoła własnej osi szukając tych tłumów stukających się jajami w zasięgu wzroku. Czyżby się spóźniła? Do Chaosa, gdzie oni wszyscy się podziali?!" wymamrotała pod nosem i już miała dać krok, gdy prawie potknęła się o czarnego basiora. Zręcznie przeskoczyła w cieniach żeby wyglądało to na zamierzone i wyszła obok niego z drugiej strony.
— Ekhm.. ave? — Zagaiła przyglądając mu się wnikliwie.

[Vaelcarth]

Uniósł głowę z trawy, spoglądając z dołu na zielonooką wilczycę z jajem w łapie. Przez moment tylko milczał.
— Salve. — Skinął lekko głową, unosząc się z ziemi i otrzepując futro. — Wygląda na to, że czas na kolejny pojedynek jaj.
Wstał i spojrzał na własne jajo, które wcześniej leżało nieopodal — ciemne, matowe, z metalicznym połyskiem. Podniósł je łapą i przekręcił w palcach, jakby ważył losy świata.
— Gotowa? — zapytał cicho, ale z błyskiem wyzwania w oku i ustawił jajko w pozycji bojowej.

[ A: Żyleya B: Vaelcarth /\ wynik rzutu 2, pęka jajko Żylety ]

[Żyleta]

Inkwizytorka zwinnie znalazła się teraz na przeciw ognistego i zanim ten jeszcze zdążył dokończyć zdanie wzywające ją do pojedynku, ona już wystawiła swoje jajo ku niemu, niczym jakiegoś pokemona — jakby chciała go wysłać do walki z okrzykiem na ustach 'wybieram cię!'. Niestety tak szybko jak się zapaliła, tak szybko również zgasła, bo czarne jajo okazało się wytrzymalsze i rozbiło delikatną, różowawą skorupkę jej wojownika.
— Szlag! — Burknęła odruchowo, a potem przyjrzała się basiorowi dokładnie. — Gratulację, wygrałeś pojedynek. — Słodki uśmiech pojawił się na jej licu, lecz dzika iskierka która tańczyła na dnie zielonej źrenicy zdawała się mówić "Wygrałeś pojedynek, ale czy jesteś w stanie wygrać całą wojnę?"

Vaelcarth

[Vaelcarth]

Przekręcił łapą swoje jajo, strząsając z niego resztki różowej skorupki. Uniósł brew, obserwując wilczycę z nieczytelnym wyrazem pyska. Następnie podniósł lekko głowę, a na jego pysku pojawił się cień uśmiechu — zadziorny, choć podszyty pobłażliwością.
— Przynajmniej miałaś dobrego wojownika. Piękny koniec. — rzucił spokojnie, choć po chwili sam lekko się skrzywił. Mówić o pięknej śmierci do KaCucha? To się raczej dobrze nie skończy.
Westchnął cicho i wrócił do pozycji leżącej, jakby cała sytuacja była tylko przerywnikiem w jego popołudniowej drzemce.
— Ktoś jeszcze? — zawołał, nieco głośniej, z odrobiną wyzwania w głosie.

[Żyleta]

Zatrzymała na nim na moment spojrzenie swoich oczu jakby nad czymś dywagowała. Czy ognisty nie pachniał tak samo jak wilk, który wtedy pojawił się w okolicy ich polowania? Nie zdążyła go wówczas zobaczyć, ale woń podpowiadała jej, że to ten sam osobnik. Pożegnała go tym nieodgadnionym, uroczym uśmiechem i tak szybko jak się pojawiła, tak szybko rozmyła się w cieniach, a po jej obecności została tylko rozbita skorupka jaja. To nici z nowych fruwajek.

/zt

[Avena]

Przybyła z kolejnym jajkiem i podeszła do Vaelcarth
— Mam jeszcze jedno — rzuciła do niego tonem "niechcedociebiemówićalemuszę".

[Vaelcarth]

Przestrzeń, gdzie jeszcze przed chwilą widział tamtą samicę. Milczała — a jej wzrok, zostawiony na nim dłużej niż trzeba, zostawił ślad. Ale nie powiedziała nic. Nie wiedział, co myśleć, więc przestał myśleć. Usłyszał kroki. Avena. Ton jej głosu był znajomy — „nie chcę, ale muszę”.
— Masz? No to dawaj — mruknął, podnosząc się z wolna, z tym charakterystycznym, ciężkim ruchem wilka, który wolałby leżeć, ale honor nie pozwala. Wstrząsnął futrem, otrzepując resztki piasku, ziemi. Wyprostował się, patrząc na nią z lekkim przekrzywieniem łba. Nadstawił jajko, sygnalizując gotowość do starcia jaj. To wciąż było to samo jajko, z którym poprzednim razem przegrała. A jak będzie tym razem?

[ A: Avena B: Vaelcarth /\ wynik rzutu 2 — pęka jajo Aveny ]

[Avena]

I znowu przegrała. Otrzepała jajko i skorupki z łapki, patrząc na Vaela z niesmakiem. A potem sobie poszła.
/zt