Wzgórze Zagadek

[Mistrz Gry]

Oto jawi się przed Tobą rozległe, porośnięte zieloną, bujną trawą wzgórze, na którego szczyt wiedzie wydeptana przez dziesiątki zmierzających tam wilków wąska ścieżka. Jeśli nią podążysz i pozwolisz, by zaprowadziła Cię aż do samego końca, znajdziesz się na wierzchołku wzniesienia, tuż pod rosłym, rozłożystym drzewem. Patrząc na nie, każdemu przychodzi na myśl, iż musi być ono niezwykle stare, co w istocie jest prawdą. Jego gęste, splecione od setek lat gałęzie podczas upalnych dni rzucają na ziemię nieodzowny cień, w czasie deszczu chronią przed zimnymi kroplami wody, zaś w mroźnych, zimowych dniach usłużnie zatrzymują śnieg za pomocą wysłużonych, ściśniętych ze sobą konarów. Tuż pod nim znajduje się miękki trawniczek z jaskrawo zielonej trawy, na którym, przy wiekowym pniu drzewa, znajduje się kamień. Jest to nie byle jaki kamień, gdyż to właśnie na nim najczęściej zasiada Sfinks w czasie spełniania swojego obowiązku. Nad nim gałęzie tworzą splątany twór na wzór baldachimu. Trudno stwierdzić, czy jest on dziełem Matki Natury, czy też może wilczych łap. W najbliższym otoczeniu głazu trawa jest niższa i udeptana, pojedyncze kwiaty przebijają się przez nią i kierują barwne kielichy ku słońcu prześwitującemu pomiędzy gałęziami. Często można tu spotkać Sfinksa przyjmującego swoją charakterystyczną pozę, z całą pewnością jest to więc miejsce warte odwiedzenia.

(c) Lukrecja

[Vaelcarth]

Wyszedł na wzgórze niespiesznie, z jajkiem w pysku. Nie byle jakim — znalazł je wcześniej przy klifie i od tamtej chwili traktował niemal jak trofeum. Skorupka miała czerwono-złoty połysk i wyglądała, jakby mogła przetrwać niejedno uderzenie. Ułożył się niedaleko płaskiego głazu, z którego dobrze widać było okolicę. Ziewnął.
— No, chodźcie, odważni. — mruknął pod nosem, układając jajko ostrożnie przed sobą. — Nie ma co się bać. Nie gryzę… chyba że przegracie.
Uśmiechnął się pod nosem i przekrzywił łeb. Wiaterek muskał jego futro, a on cierpliwie czekał, łapiąc spojrzeniem każdego, kto zbliżał się do wzgórza. Ale na razie nikogo nie widział, zatem dalej mówił głośno w eter.
— Kto chce się sprawdzić w prawdziwej walce… na skorupki? — dodał półgłosem z rozbawieniem.
Nie było w tym powagi, nie było zadumy. Była gra. Prosta, świąteczna zabawa. I może właśnie tego było mu dziś trzeba najbardziej.

[Neffrea]

Pojawiła się na wzgórzu. Widocznie gdzieś zasłyszala, że w miejscu zjawił się ktoś z równie kolorowym jajkiem, które posiadała ona. Spojrzała na Vaelcartha zastanawiając się, czy to mogło chodzić o niego. Miał koszyk, więc podeszła i niedyskretnie zajrzała do niego. A potem sama wyjęła swoje kolorowe jajo.
— Jeśli nie wstydzisz się, że okaże się, że baba jest posiadaczką solidniejszego jaja niż ty... — rzuciła, uśmiechając się półgębkiem.


{ możesz rzucić w swoim poście, jestem wilkiem B :D }

[Melvine]

Ostatecznie pokonał ją strach przed nieznanym. Bo kto wie, czy w jajku nie siedziało stworzenie, które zafunduje im powtórkę z Szeptów? Przybyła więc na miejsce ze swoim kolorowym jajkiem, szukając chętnych do tego, by się z nią zderzyć.

[Vaelcarth]

[ na dc roll maiden wyrzucił nam 5 — wybacz ]

Vael nawet nie musiał się odwracać, by wiedzieć, że ktoś nadchodzi. Kiedy usłyszał jej głos, kątem pyska uniósł coś na kształt półuśmiechu.
— Nie wstydzę się. Ale ty możesz potem trochę — odpowiedział spokojnie, nie odrywając wzroku od jajka, które leżało tuż przed nim, gotowe do „bitwy”.
Nie wyglądało może imponująco, ale miał do niego dziwne przeczucie. Coś między instynktem wojownika a… szczęściem nowicjusza. Neffrea podeszła, wyjęła swoje jajko i bez słowa rozpoczęła wyzwanie.

Raz. Dwa. Trzy. Cztery. Pięć.

Pęk.

Jej kolorowe jajko poszło w drobny odprysk, zupełnie jakby to było po prostu źle pomalowane złudzenie. Jajko Vaela – nietknięte. Spojrzał na nie, potem na nią.
— No. Wychodzi na to, że posiadaczem solidniejszego jaja niż ty. — mruknął z powagą, która aż prosiła się o śmiech, więc roześmiał się.
— Liczę na rewanż. Milo poznać, Vaelcarth. — Zarrzygl uchem. Zdecydowanie dobry humor mu dopisywał.

[Neffrea]

[ na dc roll maiden wyrzucił nam 5 — wybacz ]

Vael nawet nie musiał się odwracać, by wiedzieć, że ktoś nadchodzi. Kiedy usłyszał jej głos, kątem pyska uniósł coś na kształt półuśmiechu.
— Nie wstydzę się. Ale ty możesz potem trochę — odpowiedział spokojnie, nie odrywając wzroku od jajka, które leżało tuż przed nim, gotowe do „bitwy”.
Nie wyglądało może imponująco, ale miał do niego dziwne przeczucie. Coś między instynktem wojownika a… szczęściem nowicjusza. Neffrea podeszła, wyjęła swoje jajko i bez słowa rozpoczęła wyzwanie.

Raz. Dwa. Trzy. Cztery. Pięć.

Pęk.

Jej kolorowe jajko poszło w drobny odprysk, zupełnie jakby to było po prostu źle pomalowane złudzenie. Jajko Vaela – nietknięte. Spojrzał na nie, potem na nią.
— No. Wychodzi na to, że posiadaczem solidniejszego jaja niż ty. — mruknął z powagą, która aż prosiła się o śmiech, więc roześmiał się.
— Liczę na rewanż. — Zarrzygl uchem. Zdecydowanie dobry humor mu dopisywał.

/ To ja jednak chcę być A!


Odwzajemniła uśmiech, spoglądając krótko na swoje jajo. Z jakiegoś powodu wierzyła, że zwycięży. W zasadzie było w niej sporo buty, prawdę powiedziawszy. Kiedyś może nauczy się pokory. Z pewnością jednak potrzeba do tego czegoś więcej niż zbitej skorupy jajka.
— Nie należę do wstydliwych — odparła nieco zaczepnie, przechylając delikatnie czerep.
Przybrała wygodną pozycję, złapała jajo i zrobiła to, co lubiła najbardziej — stuknęła się z atrakcyjnym samcem.

Problemem było to, że nie miała dzisiaj za wiele szczęścia. Spojrzała na jajo, a potem na basiora.
— Aż szkoda byłoby tego nie wykorzystać — rzuciła zadziornie na jego uwagę odnośnie posiadania solidnych jaj. — Postaram się zawitać tutaj jutro, o ile nie będę miała niczego lepszego do roboty — powiedziała jeszcze.
Zapakowała jajo z powrotem i oddaliła się, rzucając jeszcze niegłośno, do samej siebie:
— Przynajmniej nie będzie szkoda zeżreć go na kolację.

/zt.
Podziękować ♥

[Melvine]

Obserwowała potyczkę jajek tamtej dwójki. Powoli, nieco jakby niepewnie, podeszła do Vaelcartha. Skłoniła mu nisko łbem i uśmiechnęła się uprzejmie.
— Ane varoi. Jestem Melvine. Czy chciałby Pan ze mną... — gestem głowy wskazała na jego jajo. Trochę się bała, bo musiało być całkiem solidne; pokonało już jednego przeciwnika. Z drugiej strony, kto wie, może jajco zostało w poprzedniej rundzie już odrobinę osłabione? Czas pokaże.
O ile samiec się zgodzi na zabawę.


/ jak chcesz rzucić to będę wdzięczna. Teraz dla sprawiedliwości Ty wybierz, kto jest kim ♥

[Ammat]

Wszedł sobie nonszlancko zarzucając zamaszyście długim pięknym białym ogonem
— no dobra ktoś chciałby się zmierzyć z moim jajem El presidente ? — tak białas nawet nadał imię swojemu jajku a co ! Teraz się rozstrzygnie czy jest coś warte

[Vaelcarth]

[ A: Vaelcarth B: Melvine — pierwszy rzut na DC — 6, potem drugi rzut 1 ]

Uniósł wzrok, gdy wilczyca podeszła. Jej uprzejmość była zaskakująca – nie w jego stylu, ale budziła sympatię. Skinął lekko łbem, odpowiadając jej gestem, choć jego spojrzenie jak zwykle skrywało się pod odrobiną rezerwy.
— Ane Varoi, Melvine. — powtórzył jej powitanie, jakby testując obce brzmienie na języku. — Salve, Vaelcarth. Skoro wyzywasz zwycięzcę… nie wypada odmówić.
Nachylił się i lekko popchnął swoje jajko na środek, tak by zderzyło się z jej własnym.

Raz. Dwa. Trzy. Cztery. Pięć. Sześć.

Stuk. Stuk. Stuk.

Cisza. Oba jajka – nienaruszone.

Vael uniósł brew. — Niezłe. — rzucił krótko, z uznaniem w głosie, jakby właśnie rozpoznał godnego przeciwnika. Ale potem przyszedł kolejny cios. I to jego jajko… pękło. Zatrzymał wzrok na skorupce przez kilka sekund, jakby analizował przebieg bitwy.
— No proszę. — mruknął cicho. — Zmienia się front.
Podniósł skorupkę i przyjrzał się jej, a potem przeniósł spojrzenie na Melvine.
— Gratuluję. Masz naprawdę twarde… — urwał na ułamek sekundy, po czym dodał z lekkim, zadziornym uśmiechem: — jajko.
— Zasłużone zwycięstwo. I honorowo przyznaję porażkę. Ale… może kiedyś będzie rewanż.

[Melvine]

W pierwszym odruchu pomyślała, że ma do czynienia z Naturzystą. Zaraz jednak Vaelcarth uraczył ją powitaniem Ognia, co nieco namieszało jej w głowie. Szybko jednak uznała, że powinna raczej kierować się drugą myślą. W końcu gdyby należał do Natury znałaby go chociażby z widzenia, a jeśli dopiero dołączył — prawdopodobnie musiałby się z nią, jako alfą, rozmówić. Uśmiechnęła się ponownie, widocznie wyraźnie zadowoloną z tego, że jej nie odmówił.

Po pierwszym starciu z niepewnością przyjrzała się jajkom, swojemu poświęcając jednak nieco więcej czasu. O dziwo.. Oba były całe. Zachichotała cichuteńko pod nosem, bo jakoś ją to rozbawiło. Dopóki znów nie dopadła ją myśl odnośnie tego, co znajdowało się wewnątrz. Skoro jajka były tak wytrzymałe... czy pochodziły z innego wymiaru? Wzdrygnęła się, tracąc na moment animusz. Wspomnienia tego, czego nie widziała (nie odważyła się ruszyć za bramę) uderzyły w nią nieprzyjemnym uczuciem.

Po drugim zderzeniu cichy odgłos zasygnalizował, że coś pękło. Jajko, które nie wyszło z tego starcia zwycięsko, nie należało do niej. Spojrzała jednak na swoje, dokładnie mu się przyglądając. Kto wie, może poszły oba, tylko jedno się nie zdążyło nawet poskarżyć. Ale nie; jajko, które znalazła w okolicy wodospadu, wciąż było całe i zdrowe.
— Och — wyrwało się jej. — Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe? — spytała jeszcze.
Cholera, co za demon siedział w tym jajku? Czemu nie pękło? Może lepiej rozbić je o podłoże, żeby upewnić się, że na pewno nic z niego nie wylezie?
Za wszelką cenę próbowała się nie rozpraszać, niemniej... nie szło jej, po prostu. Spojrzała tęsknie w stronę Ammata. Och, może ten biały rozwali to demoniczne jajo i będzie spokój?
— Chce pan spróbować? — spytała, uśmiechając się do białego zachęcająco.

[Ammat]

Rozejrzał się po zebranych, podszedł do wilczycy której jeszcze nie znał. Lekko się skłonił szarmancko. Jakby wysunęła łapę pewnie i by ucałował.
— Ave Ave droga Pani, z chęcią zagram w grę i zobaczymy jak el presidente sobie poradzi — odparł i zamachnął zamaszyści długim futrzanym ogonem

[Melvine]

Uśmiechnęła się do Ammata łagodnie. Super, mogła w końcu rozbić to cholerne jajko. Podeszła bliżej do wilka. Fakt, że nazwał swoje jajko, nieco ją zaniepokoił. Czy siedząca wewnątrz istota posiadała dar wpływania na umysł znalazcy? Jeśli tak — mieli zdrowo przechlapana. Znów zadrżała wyraźnie, potrząsnęła zatem szybko głową, aby odegnać to nieprzyjemne wrażenie.


{ chcesz rzucać? Wybierz sobie, czy chcesz być A czy B, mnie to bez różnicy. Jak nie — daj znać, czy wolisz być wilkiem A czy B to rzucę w kolejnym poście }

[Vaelcarth]

Uniósł wzrok, uważnie obserwując jej reakcje — od uśmiechu, przez krótką konsternację, aż po cichy chichot i… cień niepokoju. Nie potrzebował słów, by wychwycić subtelne zmiany nastroju. W jego oczach błysnęła iskra czegoś na kształt zaintrygowania.
— Nie mam w zwyczaju obrażać się za zasłużoną porażkę — odparł spokojnie, lecz z lekkim, surowym półuśmiechem. — Choć przyznam, że twoje jajko budzi więcej podejrzeń niż niejedna broń bojowa.
Przechylił łeb i spojrzał na błyszczące, niewzruszone skorupki. Podłapał jej nastrój, wszak spoglądała na swoje jajko podejrzliwie.
— Może ono wcale nie wygrało dzięki solidności… tylko dlatego, że bało się ujawnić zawartość.
Zamilkł na chwilę, pozwalając tej myśli zawisnąć między nimi. Gdy Melvine odwróciła się do innego wilka, Vael również rzucił krótkie spojrzenie w stronę Ammata — jego spojrzenie było chłodne, lecz nie agresywne. Widać było, że ocenia, mierzy.
— Jeśli to jajo pokona i jego… — powiedział półgłosem, spoglądając znów na Melvine — to wtedy.. będziesz miała więcej pytań.
Jego ton był poważny, ale kącik warg drgnął z cieniem rozbawienia.
— Tak czy inaczej… jeśli coś z niego wypełznie, daj znać. Z chęcią to spalę.

[Ammat]

// mogę być wilkiem A :P

Biały samiec wyciągnął kolorowe jajko. Złapał je jakoś wygodniej by można było zrobić bęk bęk. Nie, jajko nie miało nad nim władania a może jednak tak? Któż to wiedział. On sam w sobie zdawał się być szaleńcem nieco.

[Melvine]

Cholera. Słowa Vaelcartha wcale nie pomogły. Pewnie gdyby nie fakt, że była porośniętą sierścią, samiec bez problemu dojrzałby, iż właśnie zbielała niczym ściana. Podejrzane? Jak to? Zamrugała nerwowo.
— Och... Wytrzymało dwie próby, podobnie, jak Twoje — rzuciła pospiesznie, samej sobie próbując wmówić, że to przecież nic takiego. W ogólnym rozrachunku był pomiędzy nimi remis; oba jajka miały za sobą dwa starcia, z których wyszły w jednym kawałku. Skoro jego jajko dało radę, i jej jajko dało radę — wcale nie musiało to znaczyć niczego złego. Chciała w to wierzyć.
Może ono wcale nie wygrało dzięki solidności… tylko dlatego, że bało się ujawnić zawartość. Czy wilk robił to celowo? Może tylko przypadkowo? Może był jedynie typem filozofa? A może wiedział o czymś, co pozostawało nieznajome dla Melvine? Skinęła tylko delikatnie łbem, nie będąc w stanie zdobyć się na cokolwiek ponad to.
— Z pewnością dam znać — obiecała. Klan Ognia wiedział, jak się obchodzić z demonami, prawda?


A potem wróciła uwagą do Ammata. Musiała, po prostu MUSIAŁA, rozbić to cholerne jajko.

[ wypadło 1 — pęka jajko Ammata; link dodam jak się zaloguję na kompie na discorda xd]

Jajka stuknęły się. Melvine spróbowała uderzyć leciutko, ledwo-ledwo, jakby licząc, że to pomoże jej rozbić jajko.
Niestety, stało się całkiem inaczej. To na skorupce El Presidente pojawiła się subtelna pajęczynka.
Melvine aż zmroziło. Czy to możliwe, że jajko naprawde pochodziło ze świata za bramą? A może żuczek wywinął jej numer i zaprowadził ją do jajka z metalu czy drewna? Stuknęła pazurem o skorupkę. Pisanka wydawała się być całkiem normalna...

[Sinister]

Idąc przez ziemie niczyje mijał grupę wilków która... stukała się jajkami.
Przystanął ze swoim jajem trochę na uboczu przyglądając się im dziwnie. Co tu się u licha...?

[Vaelcarth]

Przyglądał się jej uważnie, choć nie w sposób nachalny. Widział, jak nerwowo zamrugała, jak przez krótką chwilę jej pewność siebie zniknęła pod cieniem wątpliwości. Dobre oko od razu dostrzegłoby, że coś ją trafiło — ale Vael nie skomentował tego wprost. Zamiast tego spojrzał na jajko, które właśnie po raz trzeci wyszło z walki zwycięsko. Uniósł lekko brew, jakby coś analizował.
— No cóż... jeśli coś z niego wypełznie, lepiej, żeby miało dobry powód. I naprawdę solidne argumenty — mruknął w końcu, półżartem, lecz jego ton zdradzał, że połowa tego zdania nie była przesadzona.
Wstał. Uczucie niedosytu narastało w nim z każdą chwilą. Przyszedł tu dla zabawy, nie spodziewając się, że przygoda z jajkami wciągnie go tak bardzo — a teraz został bez broni. Musiał znaleźć nowe. Nie mógł przecież dać się zapamiętać jako ten, którego jajo pękło w drugiej rundzie.
— Wygląda na to, że muszę wrócić na polowanie — rzucił w stronę Melvine, zerkając jeszcze raz na jej jajko, jakby próbował je rozszyfrować samym spojrzeniem. Kiwnął głową i wyszedł.

/zt

[Ammat]

— dobra walka — odezwał się do wilczycy -mam nadzieję że kiedyś się zrewanżujemy — odparł krótko obierając El presidente ze skorupki i po prostu jedząc. No cóż, słabsi są zjadani taka w końcu kolej rzeczy no nie?
— tymczasem muszę Panią opuścić i znaleźć kolejne jajko — mruknął skinął do reszty wilków — veda — i wyszedł/zt

[Vaelcarth]

Wrócił szybciej, niż można było się tego spodziewać. W milczeniu wspiął się na znajome już zbocze, a wiatr rozwiał na moment jego sierść, ukazując niewielkie, starannie osłonięte znalezisko przy jego piersi. Nowe jajko. Inne. Nieco mniejsze, jakby bardziej… pokorne. Albo zuchwałe w swoim milczeniu — jeszcze nie wiedział. Ale jedno było pewne: potrzebował go. I to szybciej, niż sam przypuszczał. Zobaczył ją od razu. Melvine. Nadal na miejscu. I nadal zamyślona, jakby jajko, które nie chciało pęknąć, zdążyło zasiedlić się nie tylko w jej łapach, ale i w głowie.
— Wiesz… — zaczął spokojnie, stając przy niej bokiem i ostrożnie kładąc nowe jajko na trawie. — Chyba jestem gotów na rundę trzecią. Może nawet czwartą, jeśli to będzie… towarzystwo z potencjałem.
Spojrzał na nią kątem oka, z tym swoim półuśmiechem, który nie mówił wprost „martwisz się”, ale pozwalał poczuć, że zauważył. Że widział.
— Twoje jeszcze nie pękło? — zapytał ciszej, bardziej miękko. — Może to dobrze. Nie wszystkie od razu pokazują, co mają w środku.
Na moment zawiesił wzrok na jej jajku, a potem zbliżył się jeszcze o krok, gotów znów rzucić się w wir zabawy, ale i po prostu… być tu. Tu, na Wzgórzu Zagadek, które zaczynało wyglądać jak najdziwniejsze pole bitewne w historii.
— Gotowa na kolejną próbę? — rzucił z lekkością, choć jego bursztynowe oczy wciąż miały w sobie coś czujnego. — Może tym razem to twoje okaże się znowu nie do ruszenia?

[Melvine]

Samiec mial racje. Jajko wgryzlo sie jej w umysl. Jego zawartosc, wciaz owiana tajemnica, wgryzala sie w mysli
nie pozwalajac myslec o niczym innym. Chyba była juz calkiem bliska paranoi...
Usmiechnela sie na widok rywala. Miala nadzieje, ze tym razem jej jajko peknie. Ulozyla je na miejscu, cos tam nawet do niego szepczac w lesnym. Moze probowala rzucic na nie klatwe? Skinela lbem na znak, ze jest gotowa.