Leśna Idylla

[Naiara]

No. To poszła, wcześniej odpowiadając synowi, że również cieszy się z obecnego spotkania, jak i raduje się na kolejne.

/zt.

[Asmodeus]

Niewolnik 4 i 5/Zdechli...

Asmodeus oblizał spierzchnięte czarne wargi, gdy dobił trzeciego niewolnika. Liczył na lepszą zabawę, pomęczenie uciekinierów nieco bardziej... ale tym razem dostosował się do partnera, nie chcąc mu robić na złość.
Pędem ruszył przed siebie, odnajdując ślad ostatniego – piątego uciekiniera. Jego czerwone ślepia rozbłysły złowrogim blaskiem, gdy uniósł się na swoje skrzydła, które bardziej przypominały groteskowe, pokryte błoną wyrostki niż coś, co powinno unosić w powietrzu. Cicho i sprawnie przemknął ponad koronami drzew, wypatrując swojej ofiary.
Niewolnik biegł, oddychał ciężko, krew i pot skapywały z jego ciała. Walczył o życie, ale Asmodeus już wiedział, że to daremne. Gdy wybrał sobie ofiarę, nie było ucieczki.
Z gracją drapieżnika zawisł na chwilę w powietrzu, po czym runął w dół jak cień śmierci. Uderzył prosto w plecy niewolnika, zwalając go z nóg. Nim ten zdążył choćby pisnąć, sztylet Asmodeusa zagłębił się między żebrami....
— Nie tak szybko, słoneczko... — Wyszeptał, przytrzymując go mocno.
Cios był precyzyjny, ale to, co stało się potem, było prawdziwą groteską. Kiedy klinga wbiła się głęboko... Płuca niewolnika zapłonęły ogniem od środka, a jego krzyk przeszedł w bulgoczący rzężenie, gdy krew zaczęła zalewać gardło. Asmodeus patrzył na jego konwulsje z niemal znudzonym wyrazem pyska. Nie był to pierwszy raz, kiedy widział coś takiego.
Gdy ciało przestało się trząść, puścił je bezceremonialnie, pozwalając, by bezwładnie osunęło się na ziemię. Strząsnął z łap resztki krwi i odwrócił się na pięcie, kierując się w stronę Threthona.
— Sądzę, że skończyliśmy… — Rzucił sucho, nie kryjąc znużenia. Wszystkie emocje, cała ta adrenalina, podniecenie i ekscytacja, które jeszcze chwilę temu kipiały w jego wnętrzu, teraz wyparowały, pozostawiając po sobie pustkę. Czerwone ślepia, wcześniej roziskrzone dziką radością, przygasły, stając się chłodne i beznamiętne...
Przyglądał się trupom rozsianym wokół, ale nie czuł już niczego. Żadnej satysfakcji, żadnej ulgi. Po prostu robota została wykonana. Westchnął cicho, po czym podniósł wzrok na Threthona, zauważając jego poranione ciało.
-No proszę, jednak pozwoliłeś jednemu się odwinąć… — Rzucił z lekką kpiną, ale w jego tonie nie było złośliwości, tylko stłumione rozbawienie.
Podszedł bliżej, wodząc wzrokiem po ranach. Podbrzusze, pysk, klatka piersiowa – nic, czego nie dałoby się załatać. Przechylił lekko łeb, zastanawiając się przez moment, po czym dodał:
— Chodź. Opatrzę cię, zanim się wykrwawisz i będę musiał dźwigać twoje martwe dupsko do klanu. — Mówiąc to, jego pysk rozciągnął się w lekkim, niemal niewidocznym uśmiech...

Threthon


KONIEC ZADANIA KWARTALNEGO.

[Threthon]

Analizował dokładnie jego zachowanie. Nie miał z tego takiej fajdy jak jego partner, więc też ciężko było mu zrozumieć to rozczarowanie rogatego, gdy cała jatka się skończyła. Mógł za to wyłapać ten jego znużony ton. Zastrzygł tylko lekko uchem. Nie miał przyjemności oglądania Asmo w swoim żywiole. Polowanie na zwierzynę, a na niewolników wyglądało zdecydowanie inaczej. Ciekawe czy jakby niewolnicy przed śmiercią dali się wydymać to poczułby satysfakcję i ulgę.
— Mówisz tak, jakby było ci smutno, że już koniec. Prychnął cicho, czując jak rany zaczynają go trochę boleć. Był to ból do przeżycia, więc nie marudził na głos. Tylko Inkwizytor wyczuł okazję do przytyku.
— Nie potrzebuję opatrywania. Obejdzie się. Rzucił obojętnie, otrzepując się z kurzu. Zmrużył oczy, dając mu się obejrzeć. Już kombinował jak zetrzeć mu ten uśmieszek z pyska i jedyne na co wpadł to ugryzienie go w bok szyi. Nie był słaby, nie potrzebował noszenia, ani niczego.
— Zamknij się.

Asmodeus

[Asmodeus]

Aaaah... Mlasnął z znużeniem... Nooo... Skoro nie chciał opatrywania, to Asmodeus się narzucał nie będzie. Ale to nie znaczyło, że zamierzał go zostawić w spokoju. Złapał jego ucho między siekacze i zaczął rzuć z pasją, jakby próbował rozpracować najtwardszą skórę, a nie drażnić swojego partnera. Nie mówił nic – tylko czuł ciepło drugiego ciała, smak jego futra i pulsującą w nim jeszcze resztkę adrenaliny.
Po prostu potrzebował po tym całym mordobiciu niewolników uciekinierów chwili beztroski… i może czułości? Merdał przy tym ogonem jak zakochany kundel, a jego oczy błyszczały z rozbawienia.
— Mmm… — Mruknął, zaciskając nieco mocniej zęby, ale na tyle delikatnie, by nie zrobić mu krzywdy. — Skoro nie jesteś słaby, to czemu pozwalasz mi na takie rzeczy, hmm? — Zamruczał, odsuwając się od jego ucha, by spojrzeć mu w oczy, a potem, bez uprzedzenia, przejechał językiem po jego policzku.
— Może jednak cię ponoszę? Tak… na wszelki wypadek. — Zaśmiał się nisko...
— Albo się pogryziemy dalej… To też może być zabawne. — Dodał z rozbawieniem i błyskiem w oku, ponownie nachylając się do jego szyi.

Threthon

[Threthon]

No bezczelny był z tym żuciem jego ucha. Miał niespotykaną ochotę na to, żeby mu się odwinąć, ale tylko zamknął oczy i policzył do dziesięciu. Nie ma co się denerwować. Tylko spokojnie.
— Co cię tak nagle wzięło na czułostki co? Nie nadążał za nim, przed chwilą wyglądał jak zgaszona świeczka, a teraz coś mu się odpaliło i zaczął się miziać. Zapewne teraz nie dałby mu się powalić tak łatwo jak w legowisku, a on z racji tego, że miał poraniony brzuch, nie chciał się z nim przepychać.
— Dam radę iść sam. Odetchnął tylko, a jak rogaty schylił się do jego szyi to złapał jego pysk. Oczywiście w delikatny i czuły sposób. Uniósł jego podbródek do góry, przez chwilę wpatrując się w jego ślepia. Wkurzał go jak nikt, ale jak tu się denerwować na taką głupią gębę? Musnął lekko jego wargi po czym pocałował go, już mniej delikatnie, jakby tak chciał spuścić z siebie nadmiar emocji.

Asmodeus

[Asmodeus]

BUEH!
Asmodeus oczywiście odwzajemnił pocałunek, no komu – jak nie jemu! Tylko z nim potrafił tak smakować każdą chwilę, tylko on potrafił go tak pobudzać i zarazem uspokajać jednocześnie. Reszta wilków? Pff, to była jedynie namiastka, niewielka cząstka tego, co dawał mu Threthon.
Asmodeus odsunął się powoli, oblizując leniwie swoje wargi, jakby próbował zatrzymać smak tej chwili na dłużej. Zmarszczył czoło i uniósł brew.
— To co teraz? — Zapytał, rozciągając się leniwie, jakby dopiero teraz wracał do rzeczywistości.
No bo ten… Pójdą dalej podbijać świat, tak? Polować, tropić, mordować i bawić się w to, co robią najlepiej? A może jednak jeszcze trochę się poprzekomarzają, hmmm?
— No chyba że masz ochotę na drugą rundę… — Zamruczał z rozbawieniem, znów schylając się do jego szyi, ale tym razem tylko po to, by musnąć ją nosem. — Tyle że tym razem bez uciekinierów i rozlewu krwi, a bardziej… osobiście? — Zacharczał śmiechem — cicho, merdając ogonem i mrużąc oczy. Threthon miał wybór – odpoczynek i dalsza droga, czy jeszcze chwilę wciągającej gry w dominację?

Threthon

[Threthon]

Uniósł lekko brew, słuchając tego co mówił. Walka o dominację? Oblizał kły, jakby się nad tym poważnie zastanawiał.
— Tylko ty potrafisz to powiedzieć w taki sposób, że nie wiem czy chodzi ci o seks, czy bójkę. Pokręcił łbem, przesuwając się bardziej do jego boku. I wykorzystał chwilę, aby wskoczyć mu bokiem na grzbiet, a po tym ugryźć za kark. Lubił się tak z nim drażnić, pod warunkiem, że to on wygrywał. Bo kiedy Asmo zaczynał mieć przewagę to zaczynał mu dogryzać, a tego nie lubił. Takie trochę babskie zachowanie, ja ci mogę, ale ty mi nie.
— Na jedno i drugie byłbym chętny. Warknął, jak już przestał go podgryzać. Był tylko jeden problem, mianowicie jemu trochę się oberwało od niewolnika, więc rogaty musiałby mu dać fory.

Asmodeus

[Asmodeus]

HEHE... i o to chodzi! Że nie wiadomo, o co chodzi! Bójka i seks… a może jedno i drugie?
Fakt, na co dzień pozwalał Threthonowi dominować, ale niekoniecznie i nie do końca… zwłaszcza nie w łóżku. Asmodeus lubił być na górze. Po prostu.
— A no widzisz? — Mruknął z wyraźnym zadowoleniem, czując, jak Threthon wbija mu zęby w kark. Ooo tak, to było przyjemne… Dopóki to on kontrolował sytuację.
Tyle że Threthon był cwany. Wiedział, jak go podejść, jak się z nim bawić, jak podtrzymać napięcie. Właśnie dlatego Asmodeus nie zamierzał mu tego odpuścić.
— Z tym seksem to chyba jednak lepiej pójść na nasze tereny. — Przeciągnął się leniwie, jakby to wszystko nie robiło na nim większego wrażenia. Jeszcze brakowało, żeby ktoś ich nakrył. HEHE… A może właśnie było trzeba?
Asmodeus był zwyrodniałym zboczeńcem, który lubił dobrą zabawę, ot co.
— No... ale skoro masz ochotę na obie opcje… — Zerknął na niego z błyskiem w oku. — To może chociaż pobawimy się w drodze, hmmm? — I nim Threthon zdążył odpowiedzieć, Asmodeus gwałtownie szarpnął się do przodu, próbując go z siebie zrzucić. Oj, nie będzie tak łatwo! Jak walka, to walka!

Threthon

[Threthon]

Miał mu jakoś błyskotliwie odpowiedzieć, ale wtedy rogacz postanowił pobawić się w rodeo. Nie chciał dac się łatwo zrzucić, więc mocniej wbił się kłami w jego cielsko. Dodatkowo jeszcze chwytając go pazurami. Tylko w którymś takim podskoku walnął go w poranione podbrzusze i zabawa się skończyła. Odskoczył od niego i otrzepał się. Musiał złapać oddech.
— To wracajmy. Mruknął i niespiesznie zaczął kierować się w stronę terenów klanowych.

zt Asmodeus

[Asmodeus]

Ruszył za Threthon'em.

/zt.

[Ammat]

Przyszedł tu czekając na swoich towarzyszy- brzuszek już burczał a i skłaniki same się nie zdobędą nie ? Rozciągnął się lekko i trochę potuptał w miejscu dla rozgrzewki
Neffrea Żyleta Kreon

[Neffrea]

Przybyła i niemal od razu, w zasadzie chyba jeszcze z daleka, omiotła spojrzeniem Ammata. Oczywiście, jak zawsze, wcale nie dbając o dyskrecję. Zdaje się, że kojarzyła typa z ostatniej Ceremonii Krwi, niemniej ni cholery nie była w stanie odtworzyć jego imienia. A to znaczyło jedną z dwóch rzeczy (prawdopodobnie): albo jeszcze z nim nie spała, albo spała, lecz było na tyle beznadziejnie, że wyparła basiora z pamięci. Zakołysała lekko ogonem.
— Ave — skinęła łbem, powracając spojrzeniem z tyłka basiora na jego jasne, lodowate oczy. — Neffrea — przedstawiła się krótko, na wypadek, jakby jednak nie mieli dotąd okazji zamienić ze sobą kilku zdań.

/ rozumiem, że czekamy na Kreona i Żyl? ;3

[Kreon]

przytruchtał sobie niespiesznie i po powitaniu się z pozostałymi, klapnął sobie dupskiem niedaleko Neff.

[Ammat]

— Ave — odparł bezceremonialnie gdy Inkwizytorka pojawiła się w zasięgu wzroku. Z bardzo jej nie znał, ale to był idealny moment żeby ją poznać — skinął glową, ukłonił się delikatnie — Ammat — przedstawił się. — chyba jeszcze nie mieliśmy okazji wymienić zdania. Potem wszedł Wielki Inkwizytor
— Ave ave — skłonił się rownież do niego. W końcu ten był jego mentorem. Cóż cała ścieżka inkwizytorska w komplecie.

[Żyleta]

Przyszła w ślad za Wielkim Inkwizytorem i usiadła nieopodal niego, gdy znaleźli się w stosownej odległości od grupy cienistych.
— Ave. — Zielone spojrzenie spoczęło najpierw na Ammacie, a potem na Neffrei. Inkwizytorkę kojarzyła dość dobrze, choć nigdy nie miały chyba okazji porozmawiać dłużej, biały wilk zaś wydawał się jej dość znajomy, lecz nie do końca potrafiła przypiąć odpowiednie miano do jego lica. Gdy przedstawił się Neff, szybko zrozumiała, że to musi być wilk z którym Kreon rozmawiał podczas Ceremonii.

[Neffrea]

/ ok, koło 18 podliczę i ruszamy, chyba, że ktoś chce wystartować wcześniej

[Neffrea]

Ach, więc Ammat . Zmarszczyła lekko czoło, zastanawiając się, skąd zna to imię. No, tak. Świeżo upieczony piewca. Spróbuje zapamiętać. Na szczęście zanim przeszła do niewybrednego prawienia średnio zgrabnych komplementów, w lesie pojawił się Kreon, a potem także Żyleta. Skinęła im czerepem w ramach powitania. Raczej nie spodziewali się dzisiaj tłumów, chociaż już czwórka łowców to nie najgorszy wynik. Oblizała leniwie pyszczydło.

---

POLOWANIE NA DZIKA Z ZEBRANIEM KŁÓW x2
Wiek: dorosły (rzut: link)
STATYSTYKI DZIKA: s: 165 / z: 75 / cz: 60
STATYSTYKI WILKÓW: s: 210+5 mutacja Ammata / z: 200 / cz: 108

Obrażenia:
Kreon: 21 ( link: 28 — 1/4 z mutacji )
Neffrea: 31 ( link: 41 — 1/4 z mutacji )
Ammat: 22 ( link )
Żyleta: 33 ( link )


To był naprawdę całkiem ładny dzień. Chociaż na podłożu wciąż zalegały resztki śniegu, w powietrzu czuć było jakąś zmianę. Prawdopodobnie nikt nie był w stanie precyzyjnie określić, czym się ona przejawiała ani dlaczego budziła właściwe skojarzenia: niemniej pewnym było, że wiosna już powolutku, nieśmiało i bez pośpiechu zagląda do krainy. Może to te kilka stopni różnicy w temperaturze? A może zwyczajna tęsknota za ciepłem? A może pierwsze pączki pojawiające się na gałązkach? Nieważne, jakie wiadomości słała im Pani Wiosna — wilki doskonale je wyczuwały.

Las był żywy. Szum drzew, świergot pierwszych pośród najodważniejszych ptaków, odległy szmer jakiejś wody zalegającej po roztopach w jakimś wgłębieniu w ziemi. Masa zapachów, drażniących nosy oraz dźwięków, z których spora część wcale nie ułatwiała zabawy, będąc zwyczajnym rozpraszaczem uwagi. Pozostawało wierzyć w to, że czujne zmysły wilków niczego nie przeoczą.

( wedle rzutu ofiarę wytropi Żyleta, baw się dobrze! )

---

Raz jeszcze rozejrzała się po zebranych, jakby upewniając się, że są w komplecie.
— Proponuję nie szarpać się na bizony, o ile nikt nie potrzebuje pilnie rogu? Nie przesadzajmy też w drugą stronę, bo wstyd, żeby Klan Cienia się za zającami ganiał. Może jakiś dorodny dzik? — zaproponowała. Warto, by wiedzieli, za czym się rozglądać. A że nie zakładam, by ktoś się sprzeciwił — uznam, że mogła ruszyć na poszukiwania.
Początkowo z nosem przy ziemi, badając uważnie mieszaninę brudnego śniegu i błota roztopowego, pruła przed siebie zostawiając sprawnie w tyle ruiny. Co jakiś czas na moment przystawała, aby unieść łeb i rozejrzeć się za ewentualnymi śladami wyżej. Jej uszy czujnie wychwytywały dźwięki, starając się je jak najsprawniej kwalifikować jako "przydatne" bądź "totalnie zbędne". Starała się nie rozpraszać, chociaż jednocześnie z tyłu łba wciąż pilnowała, gdzie znajdowali się pozostali, na wypadek, gdyby któreś z nich trafiło na coś przydatnego. Nozdrza Neffrei poruszały się rytmicznie, przesiewając wszechobecne zapachy. Na razie, jak na złość, nie trafiła na nic, co mogłoby okazać się szczególnie przydatne.
Oby pozostali mieli nieco więcej szczęścia, bo zaczynała się robić głodna.

[Ammat]

Skinął wszystkim głową i ciche "ave" dla nowo przybyłych. Cieszył się na to polowanie bo... kochał polowania ! I nigdy przenigdy nie potrafiłby zrezygnować z tego. Przygryzł wargę.
— jasne też tak uważam, dorodny dzik to jest to czego teraz potrzebujemy ! — odpał zadowolony i ruszył zaraz za Neffreą. W sumie nieco się rozpraszał jej zadkiem ale poszedł trochę w bok by poszukać dzika. W brzuszku zaczynało burczeć a i kły dzika by się przydały. Nie ma co !

[Kreon]

biorąc pod uwagę, że tym razem kompanami była Neffrea i Ammat, Kreon pozwolił sobie na skubnięcie Żyl w policzek. Co jak co, ale ta pierwsza raczej sama nie słynęła z pruderyjności, a ten drugi... cóż. Kreon wciąż był samcem i jeśli mógł przy innym samcu zaznaczyć, że do Żylety zbliżać się nie należy, robił to i to nawet nie z pełną świadomością.

— Byle nie cielak. — powiedział zaczepnie na propozycję Inkwizytorki. Jemu tak naprawdę rzadko kiedy robiło różnice na co polują, chociaż tym razem chętnie oszczędził by sobie grzebania się po wąwozach. Ostatnie polowanie było tak pieruńsko nieambitne.
Zaraz potem ruszyli. Podłoże było mokre od roztopów, a w tej wilgoci zapachy rozpuszczały się znacznie łatwiej i Kreon był przekonany, że jeśli nawet dłuższą chwilę nie znajdą dzika, to na pewno napatoczy się jakakolwiek inna zwierzyna. A ponieważ jednak jedyne oko nie stanowiło zbyt dobrego wsparcia przy tropieniu, skupiał się właśnie głównie na zmyśle węchu. Wiedział, że wątpliwym jest, by w takich warunkach mógł pierwszy znaleźć trop, ale zawsze dawał sobie tą szansę, nie idąc po śladach innych a raczej biegnąc obok nich, by wyłapać ewentualne tropy.

[Żyleta]

Odchyliła lekko ucho na to skubnięcie, wodząc za jego nadawcą swoim jadowicie zielonym wzrokiem. Nie powiedziała wprawdzie nic, ale kącik jej wargi uniósł się lekko ku górze. Lubiła tę niewerbalną grę, jaką czasem prowadzili na oczach innych wilków.
— Było całkiem zabawnie. — Uśmiechnęła się na wspomnienie ostatniego polowania. — Dla mnie. — Dodała jeszcze rozbawiona, przed oczami wciąż mając moment w którym Beliar ledwo umyka przed niefortunnie lecącym młodym bizonem.
Ruszyła za resztą tropiąc. Jej zmysły pracowały intensywnie zanurzając się w lekko wilgotny, pachnący świeżością świat natury który, gdy pochyliła w nim głowę, szeptał jej do uszu, że wiosna czai się już za zakrętem. Gdy poruszała się pośród roztapiającego się śniegu, szukała nie tylko śladów zwierząt, ale i sygnałów, znaków, które mogłyby podsunąć jej coś więcej. Śnieg, błoto, podłoże pełne zgniecionych gałązek, na wpół ukrytych pod wilgocią. Każdy krok musiała stawiać ostrożnie, by nie narobić hałasu. Jej nozdrza falowały w rytmie przyspieszonego oddechu, przeszukując powietrze, filtrowały wszystko: zwierzęce futro, stęchliznę zgniłej kory, stłumiony zapach ich własnych śladów, przesiąkniętych cienistą magią. Roztopy utrudniały sprawę, woda mieszała zapachy, a wiatr zwiewał cząsteczki aromatów tam, gdzie nie miały prawa się znaleźć. Nawet jeśli coś tu przed chwilą było — teraz mogło znajdować się zupełnie gdzie indziej. Na wszelki wypadek trzymała się nieco z przodu, lawirując pomiędzy błotnistymi zaspami. Co jakiś czas unosiła łeb, nie tylko po to, by złapać świeży powiew, ale też by zerknąć kątem oka, gdzie znajdowali się pozostali.