Pustynne obozowisko

[Mistrz Gry]

Pustynne obozowisko — dwa kolorowe, egzotyczne namioty — zostało rozbite przez przybyszów zza gór między czerwonymi skałami wygładzonymi przez wiatr w obłe kształty niczym grzyby i maczugi. Pionowe ściany tych form chronią obozowisko przed wiatrem i piaskowymi burzami. Chronią je również przed byciem widocznym z oddali. W namiotach jego mieszkańcy przechowują swoje rzeczy, często bardzo dziwne i nieznane wilkom tych ziem.
Obozowisko znajduje się stosunkowo niedaleko oazy.

[Ammat]

[ Koniec Zdarzenia: Rozdział I — Powrót Przeszłości ]

Stawił się w umówionym miejscu.Ciężko było tu dotrzeć bo piasek wdzierał się w jego gęste futro, dobinki piachu pchały się do pyska i nosa. Niemal wszędzie ten piach i piach. Ale już widział na horyzoncie namioty a przy nim postacie — serce zabiło mu mocniej. Zatrzymał się i położył. Ukrył za skałą by najpierw wybadać teren

[Ammat]

Niestety chyba biały wojownik się spóźnił. To była niezła pułapka. Widział związanego wuja na środku namiotów. Nagle zza pleców usłyszałem głos i dosłownie w ostatnim momencie odskoczyłem
—kogóż my tu mamy— odparł wilk z chustą na pysku. Nieznajomy był tęgiej postury a tuż obok niego był drugi wilk chucherko. Zdecydowanie mniejszy od niego. Adept? Szczeniak? Prawdopodobnie. Niestety więcej nie dano im porozmawiać bo kupa mięsa rzuciła się na niego. Zaczęły się zapasy w piasku. Ammat osłaniał swoje oczy. Tęgi basior miał żółte piaskowe futro tak że nieźle się kamuflował. Ugryzł go w bark ale wojownik nie zostawił mu długo dłużny. Tak rozpętała się walka. Zacięta walka właściwie dwa na jednego bo młodzik który był z drugi też się na niego rzucił. Biały szybko kopnął w ryj i brzuch słabszego tak że się przetoczył pod ścianę. Miał farta. Ale to rozwścieczyło drugiego. Poszły kolejne ugryzienia z jednej i drugiej stronie.
Nagle Młody krzyknął a starszy wilk splunął krwią, odwrócił się i bez słowa uciekł. Ammat stał skołowany. Nie wiedział kim byli, co się stało. I dlaczego uciekali. Krew pulsowała mu w żyłach. Na szczęście nie odniósł większych obrażeń ale był zdezorientowany. Sapał ciężko po silnych ciosach i po nadmiernym wysiłku. Wywiesił jęzor niczym zmęczony pies. Musiał się otrząsnąć..

[Ammat]

Dopiero po pewnym czasie zdał sobie sprawę gdzie jest. Po chwili dotarły do jego uszu skomlenia jego wuja. Podszedł do niego i rozwiązał go, wyjmując też szmatę z pyska. Stałem nad nim niczym kat nad ofiarą.
—Wyjaśnij mi do cholery wszystko ! W co się wplątałem przez Ciebie? — warknąłem głośno. Jorvit zakaszlał głośno wypluwając ząb i ślinę.
— po prostu potrzebowałem pomocy, sam widzisz że nie nadaję się zbytnio do walki. A ty jesteś rosłym zdrowym moim przyjacielem. Tak te składniki to tylko przygrywka — wyjaśnił i jęknął z bólu pyska. Widać że nieźle dostał po mordzie. To nauczyło Ammata że nie może tak ufać. Nawet rodzinie. Szczególnie rodzinie.
— kim były te wilki? — zapytałem już spokojniej lustrując wuja. Wilk z drewniana noga podrapał się po szyi.
— kiedyś ci opowiem bo to długa historia — sapnął
—Trzymam za slowo — odparłem niezbyt zadowolony z całej tej sytuacji.

[Ammat]

Obydwa wilki schowały się do namiotu by odpocząć, zjeść i napić się. Ammat poczęstował wuja Nektarem. Strasznie mu zasmakował. Uśmiechnął się delikatnie. Posiedzieli razem kilka dni rozmawiając o jego morskich przygodach, o rodzinie i o innych pierdołach mniej ważnych. W końcu gdy jeden i drugi był w pełni sił pożegnali się mimo niesnasek w zgodzie. Dobrze było go jednak zobaczyć. Każdy ruszył w swoją stronę/zt

[Dantalion]

ZADANIE KWARALNE KLANU CIENIA.
Zadanie: Wytrop karawanę, znajdź uciekinierów i rozpraw się z nimi raz na zawsze.
Dantalion zawitał tu nie bez przypadku. Doszły czarno-białego samca słuchy, że niewolnicy – pełną gębą – w karawanie planują uciec poza granice krainy, gdzie nikt ich już nie odnajdzie... Jak widać, daleko zawędrowali, opuszczając aż Klan Cienia i jego dość jałowe ziemie. Nie było to jednak zwykłe porzucenie obowiązków – to była desperacka próba odzyskania wolności, która w tych stronach była rzadkim luksusem.
Czerwonooki wilczur ruszył ich śladem, mając celne oko i wyczulony zmysł tropiciela. Po drodze odnalazł kilka niedopitych butelek z wodą oraz porzucone kawałki owoców. Świeżość tych resztek świadczyła, że uciekinierzy byli blisko – owoce nie zdążyły jeszcze przyschnąć, ani też pokryć się brzydką, brązową skórką. Pustynia rzadko kryła tak wyraźne ślady, a tu... niemal prowadziły go wprost do karawany...
Wreszcie, dojrzał ich. Skrył się za jedną z wysokich wydm i zaczął obserwować. Niewielka grupa niewolników w popłochu posuwała się naprzód, co chwilę oglądając się za siebie. Wiedzieli, że jeśli zostaną schwytani, nie czeka ich łaska. Ich panowie nie darowaliby im zdrady. Śmierć byłaby najpewniejszym wyrokiem – i zapewne bolesnym.
Teren wokół nich był nieprzyjazny, choć oferował pewną ochronę. Wysokie, czerwone skały, wygładzone przez tysiące lat wiatru, tworzyły osobliwe kształty przypominające grzyby i maczugi. Ich pionowe ściany dawały cień i osłonę przed wiatrem oraz burzami piaskowymi. Pustynne obozowisko, które rozbili pomiędzy tymi formacjami, było niemal niewidoczne dla postronnych – ale nie dla Dantaliona...

W obozowisku znajdowały się dwa barwne namioty, egzotyczne w swej formie. W ich wnętrzu uciekinierzy przechowywali swoje rzeczy – przedmioty dziwne, nieznane tym, którzy żyli w cieniu klanów. Nie byli jeszcze gotowi do dalszej podróży, ale ich ruchy zdradzały pośpiech i strach. Zbliżali się do oazy, gdzie mogli uzupełnić zapasy wody, ale czy zdążą, zanim ktoś ich dopadnie?
Dantalion ścisnął mocniej pazury, zaciskając jedną z łap w 'pięść''... Musiał podjąć decyzję – ścigać ich w imię dawnych praw, czy pozwolić im odejść? Jedno było pewne: jeśli ich nie dopadnie on, prędzej czy później zrobi to ktoś inny. W krainach takich jak ta nikt nie uciekał bez śladu...

[Dantalion]

Dantalion zacisnął szczęki, a jego czerwone ślepia błysnęły w mroku pustynnej nocy. Nie miał wątpliwości – zdrada to zdrada. Jeśli pozwoli im uciec, inni niewolnicy mogliby pomyśleć, że wolność jest w zasięgu łapy… A to byłoby zbyt niebezpieczne...
Jego łapy niemal bezszelestnie sunęły po piasku, gdy ostrożnie zbliżył się do krawędzi wydmy. Z góry miał idealny widok na obozowisko – niewolnicy byli zajęci przygotowaniami do dalszej drogi. Jeden z nich, chudy wilk o postrzępionym futrze, trzymał w łapach bukłak, uzupełniając wodę w skórzanych workach. Inni sprawdzali rzeczy, szeptali między sobą, spoglądali nerwowo w ciemność.
Dantalion uniósł wargi w drapieżnym uśmiechu.
"Głupcy…" Pomyślał. "Wierzą, że los się do nich uśmiechnął. Że mogą wyrwać się z kajdan. Ale ja jestem cieniem tej krainy, a cienie nie zapominają." Wciągnął głęboko powietrze. Czuł ich zapach – pot, strach i nadzieję, która wkrótce miała umrzeć.
Nie było sensu czekać dłużej. Jednym susem zsunął się po wydmie, lądując na skraju obozowiska. Piasek osypał się wokół niego, gdy wynurzył się z mroku, wyprostowany, z ogniem w oczach.
– Heretycy. – Jego głos był chłodny jak nocny wiatr.
Niewolnicy zamarli. Jeden z nich cofnął się o krok, potknął się i upadł na plecy, z szeroko otwartymi oczami wpatrując się w czarnobiałego drapieżnika...
– Myśleliście, że możecie uciec? – Dantalion ruszył wolnym krokiem do przodu, pozwalając, by cisza stała się jeszcze bardziej dusząca. – Że piaski was ukryją? Że pustynia stanie się waszą sprzymierzeńczynią? — Wzrok wbijał w nich jak dwa ostre sztylety. Niewolnicy patrzyli na siebie, na swoje mizernie uzbrojone dłonie, na jedyne, co mieli – nadzieję.
Brytan zatrzymał się...
– Macie dwie opcje. – Jego pazury błysnęły w świetle księżyca. – Albo padniecie na kolana i błagać będziecie o szybką śmierć… albo staniecie do walki. Ale wtedy – obiecuję – będzie bolało. — Warknął siarczyście, bulgocząc aż ze wściekłości..
Pustynia wstrzymała oddech. Nastała cisza, przerywana jedynie drżącym oddechem tych, którzy niegdyś byli sługami.
Czy spróbują walczyć? Czy rzucą się do ucieczki?
Dantalion czekał... Taaa...

[Dantalion]

Nocna cisza pustyni rozdarła się nagłym odgłosem kroków – pierwszy z niewolników, młody i przerażony, zerwał się do ucieczki. Piasek sypał się spod jego łap, serce waliło jak oszalałe. Może miał nadzieję, że noc go ukryje, że zdoła umknąć, zanim Dantalion zdecyduje się działać.
Nie wiedział, że wyrok już zapadł...
Dantalion jednym ruchem wydobył sztylet zza pasa i rzucił. Stal świsnęła w powietrzu i z niemal nieludzką precyzją wbiła się w plecy uciekiniera. Ciało zatoczyło się, upadło na kolana, a potem runęło twarzą w piasek. Krew wsiąkała w ziemię, czarna w świetle księżyca. Niewolnik drgnął raz, potem drugi... i zamarł.
Panikę zastąpiła czysta rozpacz...
Drugi spojrzał na trzeciego – wiedzieli, co ich czeka, jeśli zostaną. Rzucili się w przeciwną stronę, serca pchane pierwotnym instynktem przetrwania. Może mieli nadzieję, że Dantalion nie zdąży, że ciemność ich osłoni...
Ale cień były jego domeną...
Był szybszy.
Jednym płynnym ruchem dopadł pierwszego, ostrze sztyletu przecięło gardło, rozrywając tchawicę. Drugi ledwo zdążył odwrócić się z przerażeniem w oczach, gdy Dantalion obrócił się, uchwycił go pazurami za kark i brutalnie poderżnął gardło. Ciało opadło na kolana, drżąc chwilę w agonalnym skurczu, zanim zastygło.
Krew plamiła piasek. Trzech martwych...

[Dantalion]

Ale dwóch zostało... Ci nie mieli zamiaru uciekać.
Jeden z nich – postawny, z blizną na pysku – zaryczał wściekle i rzucił się pierwszy, mając nadzieję, że przewaga liczebna pozwoli go powalić. Drugi, mniejszy, lecz zwinny, podążył za nim, starając się zajść Dantaliona od boku.
Dantalion uśmiechnął się drapieżnie.
– Spróbujcie tylko... przebrzydłe psy... — Nie czekał, aż ich ruchy się skoordynują – sam ruszył pierwszy.
Bliznowaty zamachnął się pięścią, ale Dantalion zrobił unik, obracając się w miejscu i jednocześnie wbijając nóż w jego bok. Cios nie był śmiertelny, ale głęboki – wilk zaskowyczał, cofając się chwiejnie.
Drugi niewolnik skoczył do ataku od boku, próbując trafić Dantaliona nożem, ale ten, pochylił się i uchylił, chwytając napastnika za nadgarstek. Z mocnym szarpnięciem wyrwał mu broń i błyskawicznie, bez litości, wbił ją prosto pod żebra...

Mniejszy wojownik zacharczał, krew napłynęła mu do pyska. Osunął się na kolana, patrząc na łaciatego inkwizytora z niewypowiedzianym gniewem… i strachem.
Bliznowaty, wciąż trzymając się za ranę, chciał zaatakować raz jeszcze, ostatnim wysiłkiem…
Ale Dante był szybszy.
Złapał go za kark i przycisnął do ziemi. Morda wilka wpadła w piasek, krew kapała z jego boku...
– Byliście głupi… – Dantalion nachylił się nad nim, szepcząc niemal czułym tonem. – I zapłaciliście za to najwyższą cenę, skurwy*nu. — Ostrze sztyletu z łatwością przecięło gardło ostatniego przeciwnika.
Noc znów stała się cicha...
Były Cień wstał, otrzepując łapy z piasku. Wokół niego leżały martwe ciała – pięciu niewolników, którzy myśleli, że mogą oszukać przeznaczenie.
Ale przeznaczenie nosiło jego imię. DANTALION.
Obrzucił martwych spojrzeniem. Przez chwilę zastanawiał się, czy powiadomić kogoś o tym, co tu się stało, czy po prostu odejść – zostawiając pustynię, by pożarła ich ciała...
Ktoś inny i tak znajdzie ich szczątki.
Uśmiechnął się lekko, ruszając dalej, niknąc w ciemności.
Był Cieniem. Był Prawem. Był Śmiercią.

/zt.

[Fenrárr]

ZDARZENIE IV.

---

Fenrárr przeszedł między czerwonymi skałami, które układały się w kształty niczym z baśni — jedne przypominały grzyby, inne zgięte kolumny czy dziwaczne maczugi. Piasek chrzęścił pod łapami, a wiatr tylko czasami zaglądał w głębiny tego ukrytego miejsca. Obozowisko było niewielkie, ale kolorowe jak sen: dwa namioty — jeden w ciepłych barwach ochry i złota, drugi w chłodniejszych tonach błękitu z domieszką srebrnych wzorów — wyglądały tu jak z innego świata. Właśnie do tego drugiego wszedł Fenrarr. Rozsunął wejście z zasłon i zanurzył się w półmrok. Pachniało kadzidłem, wysuszoną szałwią i czymś ostrzejszym, jakby dymem z pustynnych ziół. Ściany namiotu były podszyte skórą, a pośrodku położył swą skórzaną torbę. Z niej wyjął talię kart — własnoręcznie wykonanych z symbolami Wilczej Krainy wypalonymi i podmalowanymi naturalnymi barwnikami. Usiadł na cienkim kobiercu i rozłożył karty przed sobą w kręgu z kamieni. Ułożył je tak, jak wymagał rytuał — czekając. Wiedział, że wkrótce ktoś przyjdzie. Ułożył talię na siebie i mówiła ona o tym, że przybędzie wędrowiec, zasięgnąć rady. Właśnie dla tego zagubionego wędrowca — Fenrárr był tutaj.

[Ammat]

Wilk czuł jakby coś go przywoływało na pustynię, nie do końca jeszcze wiedział co i dlaczego ale skierował się tutaj nie tracąc czasu. Uśmiechnął się pod nosem delikatne widząc namioty. Wlazł niepewnie. Czuł zioła i kadzidła, zapach nieco drażnił jego nozdrza ale szybko się przyzwyczaił. Zasłonił kotarkę namiotu by nikt nie mógł podglądać.
— Ave — szepnął cicho siadając naprzeciw samca. Czy był gotowy na tarota? Oj tak. Lubił takie 'zabawy'. Mimo ciepełka przez ciało białasa przeszedł dreszcz.

[Fenrárr]

Ciepło pustyni nie znikało nawet nocą — rozgrzane skały oddychały ogniem dnia, a powietrze drgało niemal niezauważalnie wśród czerwonych piaskowców. Fenrarr siedział w cieniu namiotu, gdzie kadzidła z popiołu krzewów i rozdrobnionych liści tliły się powoli w glinianej misie. Nie od razu podniósł wzrok, gdy zaszeleściła kotara. Nie musiał. Wiedział, że to on. Karty nie kłamały. Kiedy usłyszał ciche „Ave”, spojrzał dopiero wtedy — uważnie, bez słowa, jakby sprawdzał, czy mgła przypadkiem nie przybrała ciała. W jego bursztynowym oku zatańczył odblask żaru.
– Wiedziałem, że przyjdziesz. – Głos miał niski, miękki, podszyty spokojem, ale w jego spojrzeniu tliło się coś więcej. Zrozumienie? Przewrotność? A może zwyczajna ciekawość. Płomień kadzidła zadrgał w misie między nimi.
– Jesteś pewien, że chcesz znać odpowiedzi? – zapytał, sięgając po karty. – Czasem pytania są bezpieczniejsze.
Uśmiechnął się lekko. Nie pierwszy raz widział kogoś, kto drżał z ekscytacji i niepokoju jednocześnie.
I nie pierwszy raz czuł, że to nie tylko on prowadził wróżbę… ale i wróżba prowadziła jego.

Ammat

[Ammat]

Zasiadł naprzeciwko wilka ciężko i twardo. Chciał znać odpowiedzi. Pytania też są fajne ale teraz... nie mógł. Potrzebował odpowiedzi na naprawdę głupie pytania ale doskwierały mu niczym nie wyleczony wrzód na dupie.
— nigdy nie byłem niczego bardziej pewien — odparł stanowczo. Zadrżał mimowolnie. Ostatnio zrobiło się zbyt dużo pytań i miał nadzieję że wróżbita rozwieje jego wątpliwości.

[Fenrárr]

Samiec uniósł powoli wzrok znad kart, skupiając go na Ammacie. Zamiast zbytniego współczucia, pojawiło się coś innego — jakby szacunek pomieszany z nutą... rozbawienia?
— „Pewność”, mówisz — powtórzył cicho, testując to słowo na języku, jakby nie pasowało do tego miejsca. — Ciekawe. Bo to, co najczęściej popycha nas do błędów... to właśnie pewność. Nie powiedział tego oskarżycielsko. Brzmiał niemal łagodnie. Ale uderzył w sedno. Cisza po tych słowach była gęsta, jak kadzidło w powietrzu. A potem:
— Karty nie rozwieją wątpliwości, wilku. Ale mogą wskazać, które z nich warto nosić dalej. A które zostawić w piasku.
Przesunął pierwszy kartonik po miękkiej tkaninie i odwrócił — zajrzyjmy w przeszłość.

🜃 „Szept Lasu… w Cieniu.”

Zmarszczył lekko czoło.
— Dawno temu nasłuchiwałeś podszeptów — może duchów, może własnych myśli, może kogoś, kto chciał brzmieć jak prawda.
Jego głos brzmiał łagodnie, ale bez litości.
— Ale nie wszystko, co mówi z lasu, powinno być słuchane. Niektóre sekrety prowadzą w ciemność.

[Ammat]

Przyglądał się pierwszej karcie z zaciekawieniem, zastanawiał sie co takiego on tam wyczytuje.
-podszeptów — mruknął jakby smakując słowo.
— co ciekawego jeszcze te karty mogą powiedzieć? — zapytał podnosząc brew. Właściwie... może nie do końca podszept ale ostatnio spotkał dość dziwną istotę... i tą księgę..

[Fenrárr]

Drugą kartę pociągnął z wyraźniejszym ruchem. Obrócił ją powoli — teraz spójrzmy w teraźniejszość.

🜂 „Pazur Burzy… również w Cieniu.”

Zawiał gorący powiew z pustyni, jakby coś na zewnątrz przetoczyło się przez piasek. Srebrny nie drgnął.
— Teraz walczysz. Ale z kim? Ze światem? Ze sobą?
Przekrzywił łeb, nie spuszczając wzroku z karty.
— Burza nie rozróżnia winnych od niewinnych. Gdy się z nią zlejesz… niszczysz wszystko. Może czas nauczyć się, kiedy nie uderzać.

[Ammat]

Wilk zamyślił się ale tylko skinął głową. Pozwolił kartom mówić dalej.
— czyli teraz przyszłość?

[Fenrárr]

Trzecia karta zadrżała mu w łapie. Ostatni ruch był najlżejszy.

☽ „Zamglone Oko… w Jasności.”

Samiec uśmiechnął się delikatnie. W jego oku pojawiło się ciepło, którego wcześniej brakowało.
— Ale mgła się rozwiewa.
Podniósł wzrok na Ammata.
— Zaczynasz widzieć. Nie wszystko jest jeszcze jasne, ale to wystarczy… by przestać błądzić. Jeśli się zatrzymasz. Jeśli zaczniesz pytać, zamiast krzyczeć.
Wtedy uniósł łeb i spojrzał na Ammata nieco inaczej — mniej jak wróżbita, bardziej jak ktoś, kto zna cenę tych kart.
— Jeśli się zatrzymasz, usłyszysz to, co naprawdę chcesz usłyszeć. I nie będą to już podszepty.
Nachylił się odrobinę.
— Moja rada? Nie pytaj więcej: „dlaczego świat jest przeciwko mnie?”.
Zapytaj: „gdzie naprawdę jestem potrzebny?”
A potem idź tam. Nawet jeśli prowadzi przez piach i ciszę.

[Ammat]

Białas westchnął. Łapą przejechał po torbie ale nic nie powiedziawszy skinął tylko głową.
— no dobrze, czyli ważne bym się nie zatrzymywał.. — szepnął cicho

[Fenrárr]

Fenrárr pozwolił ciszy chwilę potrwać — nie chciał jej zabić kolejnym słowem zbyt szybko. Jego spojrzenie śledziło ruch łapy Ammata, jakby czytał coś z tego gestu, a nie z kart. Wreszcie westchnął cicho, ale nie z irytacji — raczej ze zrozumienia.
— Nie o to chodzi — powiedział łagodnie. — Masz iść, tak. Ale nie po to, by uciekać przed mgłą. Masz iść, żeby ją rozgonić.
Przesunął łapą ostatnią z kart, jakby na moment zamykał opowieść.
— Zatrzymać się… to nie znaczy przestać iść. To znaczy rozejrzeć się naprawdę. Zrozumieć, po co w ogóle ruszyłeś.
Zamilkł na moment, po czym dodał spokojnie:
— Nie trać tej chwili. I nie trać siebie. Tylko to ci naprawdę potrzebne.
I już nic więcej. Nie pytał, nie naciskał. Wystarczyło, że ziarno padło.
— Czy uzyskałeś odpowiedź, której oczekiwałeś, nieznajomy Wędrowcze?