Wolv PBF

Kaimler pisze: 22 maja 2024, 14:18 Biegł wolniej, nie tylko ze względu na to, że co i rusz chaszcze starały się wybić mu jego wyjątkowe złote ślepia. Po prostu zastanawiał się czy był sens śledzić mgłę, która była zwiastunem kolejnej niespodzianki. Miał wrażenie, że w międzyczasie wybiegli w jakiś tunel czasoprzestrzenny, bo nagle oto znaleźli się przed widokiem, którego wcześniej nie znał. Więc nawet jeśli inni biegli wciąż na przód on zwolnił jeszcze, starając się dojrzeć coś, co mogłoby chociaż podpowiedzieć co tym razem ich mogło spotkać. Przyspieszył znów i zmruzyl ślepia, by wytezyc wzrok. Mara płynęła przed siebie zupełnie niewzruszona, a dwa białe punkty skupione były na lesie.
Kaimler przeklal w myślach. Znowu przed nimi jakiś tajemniczy las.
— Zastanawiam się w jakim stopniu jesteśmy w czarnym zadzie. — wysapal do @Leirina w międzyczasie. Zerknął na towarzystwo z przodu i zastanawiał się z kim można było tu współpracować. Wśród nich był chyba ten jegomość z kutra. Wypadało mieć nadzieję, że jego głowa już potrafiła myśleć. Dwóch pozostałych znał. Była nadzieja.

Varjo pisze: 22 maja 2024, 14:46 Cóż tu dużo mówić. Varjo lubił się z roślinnością. Małą, dużą, kwitnącą i kłującą. Absolutnie nie dyskryminował ze względu na system korzeniowy, ani kolor kory. Nic więc dziwnego, że biegnąc przed siebie, a widząc, że ma towarzystwo postanowił nieco urozmaicić pościg. Dostrzegł @Gràineaga, którego niegdyś leczył i dużego, niedźwiedziowatego znajomego Quoth. Biały, nieznany mu wilk zdecydowanie nie był mu znany, toteż Varjo skupił się (co nie było łatwe w biegu) i przyspieszył rozrost krzaków tak, by nieco spowolnił konkurencję. Za późno dostrzegł @Kaimlera, z którym niegdyś rozmawiał. Wtedy przestał motywować rośliny do wzrostu.
Biegł przed siebie, korzystając z przewagi, którą miał. Był leśnym wilkiem i kierowanie się w stronę lasu było wszystkim, czego mógłby sobie wymarzyć. Tutaj, na otwartej przestrzeni czuł się jak zając proszący się o zapolowanie na niego.

Leirin pisze: 22 maja 2024, 15:02 Akolita nigdzie się nie spieszy. W ocenie Szacha żadna nagroda nie była warta ryzyka. Dlatego też trzyma umiarkowane tempo: na tyle żwawe, by nie stracić cienistej istoty z oczu, ale też wystarczająco wolne, aby nie iść blisko innych wilków (nie licząc drugiego Potępieńca).

Na uwagę Kaimlera porusza zakolczykowanym uchem. Wymija jedne krzaki, inne po prostu przeskakuje, a nawet bywają takie mniejsze, które Leirin po prostu taranuje, nie przejmując się za bardzo zalegającymi w futrze listkami czy gałązkami.
— Jak na razie widzę tylko brązowy, i to nieszczególnie urodziwy — mruczy ściszonym tonem słyszalnym tylko dla upiora. Lubił oglądać słońce, ale nie w formie dupy innego wilka, którego miał przed sobą. — Zresztą, niech tamci idą przodem, zawsze mo—

"Leirin, tu jesteś!"

O nie. Ukradkiem spogląda za siebie, udając, że się po prostu rozgląda. Tam też widzi zarys tej półprzezroczystej ropuchy, która najwidoczniej postanowiła za nim iść aż tutaj. Ma ochotę przyspieszyć, lecz nie wypada zostawiać upiora w tyle, więc po prostu idzie obok niego z wargami ściśniętymi w cienką kreskę.

Beliar pisze: 22 maja 2024, 15:59 Beliar z oczywistych względów ciekaw był tajemniczego zjawiska. Obiekt wyglądał jak zbiegła z Nawiedzonego Dworku mara albo stworzenie Chaosu wyszarpane prosto z wrót Wojny. Bardziej chylił się ku drugiej opcji, a że Wojną na tę chwilę w klanie był jedyną — był niemal pewien, że za czymkolwiek właśnie gnał — nie było to raczej wytworem jego współklanowiczów. Moc żadnego z nich nie sięgnęłaby zresztą tak daleko. Z drugiej strony... Kto wie? Może sam Chaos maczał w tym palce? Albo któraś z jego pomniejszych bestii.
Trzymał się w środku zacnego korowodu, po części dlatego że nie był dość zwinny by sprawnie pokonywać krzaczaste przeszkody, a po części ze zwykłej przezorności. Mara zdawała się ich ignorować, jeśli jednak nieoczekiwanie zmieniłaby zdanie i zechciała przypuścić atak na ciągnący się za nią ogon — nie stał przynajmniej na pierwszej linii. Przed sobą widział dwoje wilków, z czego jednego całkiem dobrze kojarzył, kiedy się zaś na chwilę obejrzał — spostrzegł kolejną parę. Tu też znał jednego. Wybornie.
Tuż za sobą zaobserwował nagły wzrost leśnych chaszczy, które szybko przesłoniły mu widok dlatego przestał się oglądać skupiając się na usłanej przeszkodami trasie. Przez chwilę w biegu obserwował @Varjo. Domyślał się, że to jego sprawka, a jak się nietrudno domyślić — póki to nie jemu robił pod górkę — nawet go to bawiło.

Gràineag pisze: 23 maja 2024, 19:40 Ani nie biegł, ani nie szedł, ani nawet nie kroczył — on zdążał. Złożyło się zaś tak, że całe to jego zdążanie w kierunku chmury postawiło go przed resztą wędrujących — czego naturalnie nie uważał za jakkolwiek wiążące. W końcu nie było ich tak samo bardzo jak jego, przynajmniej z tego co wiedział — ów fakt świadomego przetwarzania wiedzy był zaś kolejnym z gwoździ do trumny jego generalnego nie istnienia.
Z drugiej strony, rzeczone nieistnienie miało również, przynajmniej zewnętrznym pozornym poziomie swoje plusy. W końcu skoro go nie było, gałęzie, zarośla i inne formy terenu, nawet te faktycznie istniejące, w żaden sposób nie były w stanie go zatrzymywać... co mogło tłumaczyć jego pozycję z przodu szyku. Poza tym całkowity brak uwagi poświęcanej obecnie reszcie towarzystwa, jak również, w dość logiczny sposób warunkowany przez jego nieistnienie brak troski o swój dalszy byt, w klasycznym tego słowa znaczeniu przynajmniej, pospołu składały się na całkowity brak zahamowań ku podążaniu na przełaj, po najkrótszej możliwej drodze, ku istocie zdającej się składać z esencji zaprzeczenia istnienia. A przynajmniej czegoś na tyle czarnego i rozmytego, że na potrzeby filozofii dało się ją pod to podciągnąć.

Kaimler pisze: 24 maja 2024, 18:22 Truchtał wciąż za swoimi tymczasowymi towarzyszami, starając się omijać wszystkie przeszkody. Lubił swoje zęby i niekoniecznie chciałby je tracić w tak beznadziejnie niehonorowy sposób. Obejrzał się do tyłu, aby sprawdzić czy na pewno jest ich tutaj tylko piątka. Może jednak ktoś jeszcze zawieruszył się w pogoni za mglistym tworem. Nie było jednak nikogo kogo by znał.
Kiedy obrócił znów pysk do przodu, czarna postać podążała już w ich stronę i miał głupie wrażenie, że przygląda mu się swoimi białymi ślepiami. Randka? Nie mylił się wielce, bo i oto całkiem realistyczne pazury zaczęły atakować, gdy dym wleciał pomiędzy wilki. Całkiem spora, ukształtowana z czerni łapa sięgnęła i jego szyi, mimo, że próbował w ostatniej chwili uchylić się przed cieniem. Wciągnął powietrze przez zęby, kiedy poczuł, że pazury zraniły go. Ale co było dziwne — zamiast pieczenia rany poczuł przenikliwy chłód.
— Weź coś zrób, to chyba jakiś Twój znajomy! — rzucił do @Beliara. Kaimler pamiętał, że ten był Cienistym i bliżej mu było do władzy nad czymś, co potencjalnie nie istnieje. Chociaż pazury zadrapały całkiem serio.
Zatrzymawszy się, obrócił swoją pozycję, obserwując otoczenie. Żadnej dodatkowej istoty magicznej, żadnych innych znaków.
— Tam ktoś jest... — powiedział, gdy kątem oka zauważył sylwetkę w oddali. Nie potrafił jednak określić kim i czy na pewno był wilkiem. W końcu nie miał pewności gdzie byli i co może ich spotkać.

Gràineag pisze: 24 maja 2024, 18:43 Nieistota w pewnym momencie zatrzymała się, odwracając się w stronę ich imaginowanych w przestrzeni punktów percepcji, stopniowo zmieniając kształt na podobieństwo wilczego. Do pewnego stopnia nie było to z resztą bezsensowne — skoro jako manifestencia odcielonego niebytu nie istniała nieco nawet bardziej, niż oni, wpływ niższego niebytu na wyższy miał szansę wpływać na formę tego ostatniego.
Niespodziewane był jednak następny ruch fantomu — o ile przepływ wedle malejących gradientów nieistnienia mógł być do pewnego stopnia antycypowany (choć rzecz jasna czyniąc te rozważania samemu przestawał być znów odrobinę bardziej po raz kolejny zaburzając cały układ), o tyle atak z jego strony, a zwłaszcza będące jego wynikiem obrażenia, były całkiem niespodziewane. Z drugiej jednak strony, może te ostatnie były w rzeczywistości jedynie silną autosugestią ze strony mylnie przekonanych o fakcie własnego istnienia wilków?
— Nie prawda, nikogo tam nie ma — skorygował, podchodząc do @Kaimlera, wciąż tym samym tembrem i tonem głosu co przy ich ostatnim spotkaniu.
— Tak samo z resztą, jak nie ma ani Ciebie, ani mnie.

Varjo pisze: 24 maja 2024, 21:20 Biegł tak szybko, jak pozwalały na to jego łapy. Okazało się to jednak niezbyt dobra strategią, mówiąc oględnie. Cokolwiek gonili, okazało się nie tylko nie być niematerialne, ale też bardziej żywotne niż Varjo mógłby sobie tego życzyć.
Zenfel, gdy żart się nie udał. Nie. Varjo zdenerwował się tak, jak denerwowała się jego partnerka — tak, ta, która promieniami słońca wybija kratery w ziemi. Potomek Puszczy nie miał co prawda aż takiej mocy, ale ból i gniew sprawiły, że na przeciwko mary wyrósł niedźwiedź brunatny. Stanął na dwóch łapach i zaryczał z wnętrza przepony, próbując rykiem rozwiać czarną chmurę. Jeśli zęby były materialne to mógł je powybijać, niechże tylko to plugastwo jeszcze do niego podejdzie.
— Czym jesteś? — zaryczał następnie.

W tym czasie chłód z rany rozlewał się po ciele Varjo. Wilk na razie starał się to ignorować.



[Przemienienie: Niedźwiedź]

Beliar pisze: 24 maja 2024, 23:43 Beliar przyhamował i uskoczył w bok gdy tylko tajemnicza bestia przerwała raptownie bieg i zwróciła się w ich stronę raniąc dwoje wilków. No proszę, jednak nie była taka znowu niematerialna jak mogłoby się wydawać. Były Wojna cofnął się o krok i przyjrzał się wilkokształtnej masie z cienia... dymu? Cokolwiek to było — łudząco przypominało WA pod wpływem Zaklęcia Czarnego Ognia.
— Skoro to mój znajomy... czemu miałbym robić cokolwiek? — odpowiedział @Kaimlerowi z wyczuwalną nutą rozbawienia w głosie. W końcu nie jego zaatakował, to Kaimlerowi i Varjo widocznie źle z oczu patrzyło. Podobną mieli też ich barwę, może ich nowy kolega był do niej akurat nieco... uprzedzony?
Zastrzygł uchem gdy Upiór zwrócił uwagę na obecność jakiegoś jegomościa i choć popatrzył kontrolnie w tamtym kierunku — nie uczynił w jego sprawie absolutnie nic. Całą jego uwagę skradł półmaterialny stwór przed nimi, był znacznie ciekawszym obiektem do obserwacji. Varjo się wściekł, co było do przewidzenia. Transformował się nawet w równie uroczego niedźwiedzia, a tak się przy tym rozdarł, że Cienistemu aż mu w uszach zadzwoniło.
Beliar zwrócił pysk ponownie w stronę bestii, a potem uśmiechnął się paskudnie pod nosem, trochę nawet ciekaw jej reakcji. Bure futro stopniowo zaczęło zajmować się czarnym ogniem. Począwszy od ogona, sunąc przez grzbiet, brzuch i łapy, a potem przez kark, szyję i pysk, aż na samych czubkach uszu kończąc. Czarne iskierki przeskakiwały po ciemnym futrze, stopniowo zastępując włos równie czarnymi, półmaterialnymi językami ognia. Kiedy przemiana dobiegła końca — wyglądał niemal identycznie jak bestyjka tuż przed nim.
— W innych okolicznościach zaryzykowałbym stwierdzeniem, że jesteś jednym z Wilków Apokalipsy... Znam jednak doskonale swą obecną kadrę i z całą pewnością do niej nie należysz. — nie miał pojęcia czy stwór zna wilczą mowę i czy cokolwiek z tej wypowiedzi zrozumiał ale warto było spróbować. — Skąd się tu wziąłeś..? — wyraźnie go zaintrygował. Jeśli nie był sam w sobie tworem Klanu Cienia i nie został przez niego wydarty z innego wymiaru, to kto wie? Może pochodził od samego Chaosa? Może właśnie on go tutaj zesłał? Być może nawet w jakimś konkretnym celu?


[ Zaklęcie Czarnego Ognia — wilk zmienia swą formę i staje się pół materialnym tworem z czarnych płomieni o kształtach przypominających wilcze. Wszelkie ataki przeciwko tej formie są nieskuteczne.
Czas działania: od aktywowania mocy do opuszczenia tematu ]

Leirin pisze: 25 maja 2024, 18:58 Zatrzymuje się, gdy cień zaczyna nabierać kształtów. Marszczy czoło i szykuje do odskoku, jednak bestia nie zaatakowała jego. Interesujące. Leirin nie włącza się do próby przesłuchania dymowego stwora. Wystarczy, że pozostali zaczęli zalewać istotę pytaniami. Dwójka nawet zdradziła jako-tako swoją przynależność i pozycję w stadzie tym pokazem umiejętności.

Zwraca jednak uwagę na słowa upiora. Leniwie przenosi spojrzenie na wzgórze i mruży ślepia, faktycznie coś tam dostrzegając.
— Balian — mruczy cicho, a odźwierny pojawia się przed nim i pozostaje niewidoczny dla innych poza akolitą, co jest dość niecodzienną, lecz logiczną decyzją. — Idź powęszyć — wydaje mu polecenie sztywnym głosem. Nie ma teraz czasu na luźniejszą relację. Duch dyga przed samcem, po czym biegnie w kierunku osamotnionego już obserwatora. Staje w niedalekiej odległości od niego i po prostu nasłuchuje potencjalnych rozmów, gdyby jakieś miały miejsce — zwłaszcza po powrocie tej drugiej osoby, o ile zamierzała wrócić. Przy okazji przygląda się badawczo, szukając jakichkolwiek znaków szczególnych.

Szach odwraca pysk z powrotem w kierunku Kaimlera, lekko unosząc brew na widok niedużej ilości krwi. Ma klatę ze stali, czy bestia takie tępe pazurki? Kątem oka dostrzega też zbliżającego się do niego obcego, który gada jak potłuczony, więc staje minimalnie przed upiorem, stawiając uszy na sztorc.

Fella pisze: 28 maja 2024, 10:44 Znajdująca się między wilkami istota, łypała po was spojrzeniem, póki co nie zatrzymując go na nikim konkretnym. W jednej chwili zapanował istny chaos, wywołany wieloma czynnikami. Nieprzewidywalna i gwałtowna reakcja, została podsycona zmianami jakie zaszły u @Varjo oraz @Beliara.
Na ile ten drugi mógł mieć racje i miał przed sobą coś rozumnego? No bo kto przy zdrowych zmysłach, rzucałby się na grupę pięciu wilków, zamiast kontynuować ucieczkę? Głupiec lub samobójca. Jedno wiedział na pewno, nie był to żaden WA. Pomimo podobieństwa, nie było tu mowy o użyciu czarnego ognia. Coś stojące przed nim, składało się z czegoś podobnego do dymu.

Wraz z rykiem niedźwiedzia istota cofnęła się gwałtownie o krok w tył, przy okazji na moment zacierając zarys łap. Czarne kłęby zdawały się przez chwile przyjąć formę zjeżonego futra na grzbiecie. Nie padła żadna odpowiedź, nie chciała albo nie mogła mówić.

Wykonała zwrot w stronę alfy Cieni, który również spróbował się czegoś dowiedzieć. Zanim jednak całe jego ciało objęte zostało płomieniami, pazury świsnęły w powietrzu, trafiając w lewe nozdrze i rozrywając je. Polało się nieco krwi, zaś towarzyszący kontaktowi z pazurami chłód, zdawał się łagodzić sam ból. Przynajmniej przez pierwsze kilka chwil.

Czarne pasma zakotłowały się, po czym na nowo rzuciły w stronę lasu, przy okazji wpadając na @Gràineag. Rozpierzchły naokoło niego, przez co wilk na chwile stracił możliwość dojrzenia czegokolwiek. Od czubka nosa, po sam koniuszek ogona poczuł nieprzyjemny, lodowaty dreszcz, zwieńczony bolesnym przesunięciem czymś ostrym po lewym udzie. Krwawa szrama prędko zalała futro cienkimi strużkami krwi.
@Kaimler zdawał się oberwać zupełnym rykoszetem, dodając na jego ciele drobną rankę na boku ciała.

Tym razem poruszała się znacznie szybciej, uciekając wam. Szansa na pogoń była, jednak czy warto zachodu?

@Leirin podszedł do sytuacji odrobine inaczej, korzystając ze swoich martwych znajomych. Ducha nie dało się zauważyć, czy wyczuć. Czyniło to z nich doskonałych szpiegów. Przynajmniej między wilkami, bo kto wie jak zareagują na nie istoty przesycone magią?
Szary basior mruczał co najwyżej pod nosem drobne komentarze, dziwiąc bezczynności reszty. W końcu ruszył się ze swojego miejsca, spokojnym krokiem idąc w waszym kierunku. O ile nie ruszyliście za uciekinierem.

Zatrzymał w bezpiecznej odległości, przez chwilę patrząc na niedźwiedzia porośniętymi grzybami. Jak widać, był on większym ewenementem od płonącego wilka.
— Gdybyście go nie zaczepiali, nie zaatakował by was. — Skwitował widoczne obrażenia, nawet jeśli nie były szczególnie poważne.
— Nie kojarzę pyska żadnego z was, no przynajmniej tych które widzę. Co was tu sprowadza?

Gràineag — 13 PŻ
Kaimler — 2 PŻ
Beliar — 4 PŻ

Kaimler pisze: 28 maja 2024, 17:46 Gdy tylko usłyszał koło siebie głos znajomy, acz niekoniecznie chciany zamknął na chwilę ślepia i wziął nieco głębszy oddech, by opanować reakcję, która mogłaby się wydarzyć niekontrolowanie. Przez bardzo krótki moment zastanawiał się czy nie przyjąć taktyki @Gràineaga i faktycznie nie udawać, że go tu nie ma. I że wcale nie są nie wiadomo gdzie, goniąc nie wiadomo za czym w poszukiwaniu niewiadomo czego. Prawdopodobnie trafi ich jakieś szczęście nie z tej ziemi, hehe. Oby nie był to jakiś potwór nie do pokonania. Wolałby już przez resztę życia skreślać te kratki, które skreślał pod skarpą w lesie.
Wracając do tematu irytującego towarzysza, zdecydował się tylko obrócić łeb w jego kierunku i spojrzeć spod byka. W międzyczasie zastanawiał się czy kolejny cios w skroń nie naprawiłby mu mózgu. Z rozmyślań wyrwało go ryczenie niedźwiedzia. Znów nie powiedział nic, tylko milczał, a w głowie wyjątkowo wszystkie myśli zatrzymały się jak utwór na pauzie. Jego wewnętrzne ja zakryło sobie właśnie łapą pysk lub też pysk, którego nie było — sam już nie wiedział. Jak tak dalej pójdzie to stracą zdrowie zanim jeszcze weszli w ten las.
@Beliar mimo komentarza jednak zamienił się w czarny ogień, a Kaimler nastawił uszu, chcąc usłyszeć zawczasu co odpowie ten dziwny cień. I czy zdziwił się, kiedy znów zaczęła wymachiwać swoimi pazurami — niekoniecznie. Warknął tylko krótko, kiedy znów pazury smagnęły go w ciało tym razem w bok i chyba bardziej przez przypadek. Na @Leirina spojrzał pytająco, nie znając zupełnie znaczenia słowa, które wypowiedział.
— Rozmowny jest, nie powiem... — skomentował tylko krótko do Beliara, patrząc jak mara znów się oddala. Czy byl sens za nią biec? Został w miejscu, dostrzegając, że postać, którą widział z oddali zbliżała się teraz do nich, aż w końcu zatrzymała.
— Zaczepiali? Chyba po prostu nie lubi mieć za sobą ogona. — odpowiedział nieznajomemu wilkowi. — Czyli znasz już ten twór? Co to jest, skąd pochodzi? — zapytał, ignorując nieco pytanie wilka. Oczywistym było, że nie znali się nawzajem, ale może kto inny z towarzyszy podejmie temat.

Varjo pisze: 29 maja 2024, 15:21 No cóż, forma niedźwiedzia choć szybka nie nadawała się do takiej pogoni. Varjo więc stał, nie decydując się na ruszenie. Oddychał głośno i patrzył na wilki, których nie znał. A naliczył ich kilkoro.

Beliar pisze: 29 maja 2024, 19:20 Cios zadany przez istotę nie był szczególnie bolesny, ani zresztą dotkliwy w swych skutkach ale samiec i tak zmarszczył lekko czoło i łypnął z ukosa, zdrowym okiem na niezbyt przyjaznego koleżkę. Audacity.
— Może jest nieśmiały? Nasz misiu chyba wpadł mu w oko. — odpowiedział @Kaimlerowi zerkając w stronę @Varjo, który choć rozdarł się przed chwilą jak stare prześcieradło — tym razem wyszedł z tej interakcji bez szwanku.
Za marą nie ruszył. Przeszło mu to co prawda przez myśl ale uznał, że skoro nie szło nawiązać z nią jakiegokolwiek, werbalnego kontaktu to i nie było sensu za nią gonić. W zamian przerzucił spojrzenie na podchodzącego do nich wilka. Przechylił nieco głowę w bok i przyjrzał mu się z jakimś tam śladowym zainteresowaniem. Potem zastrzygł miarowo uchem i uśmiechnął się nieco pobłażliwie.
— Idąc tym tokiem rozumowania... Ty też pchasz się chyba w gips. — skwitował wznosząc lekko brew. Ciekawą mieli tu politykę.

Leirin pisze: 29 maja 2024, 19:30 Balian wyprzedził szarego wilka, korzystając z unoszenia się w powietrzu jako dusza, i po powrocie do Leirina zwięźle opowiedział... zasadniczo nic istotnego. Akolita nie wyglądał przez cały ten czas na zainteresowanego widmowym wilkiem, dopóki ten nie zaczął biec w kierunku lasu. Posyła odźwiernemu znaczące spojrzenie. Na szczęście rozumieli się zwykle bez słów, więc po bezgłośnym westchnięciu duch zaczyna biec za istotą, chcąc dotrzymać jej kroku i sprawdzić dokąd tak pędzi.

Leirin nie komentuje uwagi przybyłego osobnika, lustruje go nieodgadnionym spojrzeniem, a potem po prostu pyta:
— Dokąd poszła twoja towarzyszka? — co prawda w płeć strzelił na ślepo, bo pozory mylą, ale Absyntha uznaje za odstępstwo od reguły, nie jej potwierdzenie. Samce raczej nie bywały takie drobne.

Fella pisze: 02 cze 2024, 13:19 Teraz mogliście lepiej przyjrzeć się basiorowi. Szare, gęste futro, ciemniejsze na grzbiecie. Na pysku nosił kilka pierwszych znamion siwizny, skupionych w okolicy nosa oraz nad ślepiami. Ta widoczna była przez znacznie jaśniejsze tony. Sama blizna pod lewym okiem, przypominała ślad po pazurze. Długa, o poszarpanych bokach, sięgających od grzbietu nosa, po środek policzka. Trudno powiedzieć, czy to futro nadawało mu nieco masywniejszej postury, czy rzeczywiście taki był.
— Zawsze podążają tylko w jedno miejsce, do Dębowego Lasu. Najwidoczniej uznał, że chcecie przekroczyć jego granice, a swojego terenu bronią zacięcie. — Skinął pyskiem w odpowiednim kierunku, gdzie w oddali widać było korony drzew otoczone skarpami.
Najpierw skupił uwagę na @Kaimlerze.
— Nazywamy je cieniostworami, ale cholera wie czym są tak dokładnie. Mało kto jest na tyle głupi, by pakować się między drzewa i czegoś dowiedzieć. — Chociaż, tutaj widział potencjał skoro ganiali za stworem.
— Skąd ten wracał? — Zawiesił na upiorze spojrzenie, nawet jeśli na moment.

Na słowa @Beliar uśmiechnął sie półgębkiem.
— Nie jesteś na swoich ziemiach, a na naszych. — Przypomniał, nie dając się jakkolwiek sprowokować. Był pewny swojego, czemu nie można było się dziwić.

Co do @Leirin, po jego pytaniu zerknął w kierunku w którym oddaliła się wilczyca.
— Nie byliśmy pewni, czy poradzicie sobie z cieniostworem. Staliście jak kołki, zamiast oddać atakiem. Chociaż, przez to chyba się wami znudził. — Wzruszył barkami, nieszczególnie go to obchodziło.
— Pobiegła po pomoc, ale jak widać zbędną. — Tutaj zapadła chwilowa cisza.

Co do ducha, ten musiał się momentami nieźle natrudzić, by wypatrzeć czarną istotę, która coraz lepiej wtapiała się w otoczenie. Tak jak wleciała między drzewa, tak pojawił się pewien problem, bo natychmiast skierowała spojrzenie białych ślepi, na Beliana.
Widziała go i nie było tu wątpliwości. Zastąpiła mu drogę, chcąc zmusić do wycofania.

Staruszek kontynuował po chwili.
— Chociaż, jeśli chcecie zbadać temat, nikt nie broni. Pod warunkiem, że dzielić będziecie się informacjami. Wtedy i my coś dorzucimy. — zaproponował.
— Wasz kolega może wrócić do postaci wilka. W okolicy jak i samym lesie, magia działa inaczej. Bywa nieprzewidywalna, miejcie to na uwadze. — Dodał, ot darmowa informacja.

Varjo pisze: 03 cze 2024, 0:35 Spojrzał na rozmówcę, nie przejmując się jego poradą.
— Jaka jest cena waszych informacji? Informacji jak pokonać cieniostwory, czym się żywią, jaki jest ich cel i co Wy z nimi robicie?
Varjo miał już plan co zrobi. Wolał jednak przygotować się na ewentualne komplikacje.


@Fella

Kaimler pisze: 03 cze 2024, 19:56 Słuchał wilka uważnie, przyglądając się każdemu szczegółowi jego postury. Tak na wszelki wypadek. Szukał oznak czegoś, co nie pasowało do reszty, czegoś, co mogło zwiastować jakieś łąkowe łubudu. Jednak wilk wyglądał zupełnie normalnie, ale Kaimler nie zamierzał trącić do końca czujności.
Spojrzał tylko w ślad za Cieniostworem, jak to zgrabnie nazwał wilk. Powolnie wrócił spojrzeniem do niego, wskazując bokiem łba w stronę dębowego lasu.
— A jest w ogóle po co wchodzić na ich teren? Mają coś, o co warto nadstawić łeb? — zapytał po prostu. Nieszczególnie chciało mu się iść tam tylko po to, by dostać darmowy wpierdol. Zwłaszcza, że jak wspomniał nieznajomy, magia działała trochę inaczej niż do tej pory znali.
— Ja zobaczyłem go w lesie przy wodopoju. — odpowiedział. — Jesteśmy z Wilczej Krainy. A Tobie jak na imię? I Twojej towarzyszce? Macie niedaleko, swoją osadę? — zadał kilka pytań z rzędu. Równie dobrze też mogli przybyć tutaj dawno temu dokładnie w ten sam sposób, po czym ugrzęźli na wieki, bo z tej pieprzonej łąki nie było odwrotu.