Wolv PBF

Skrzydlaty samiec przyszedł, bo czuł, że powinien. To było jak odruch, jak stary obowiązek, którego nie potrafił się pozbyć, choć jego świat już dawno się zmienił. Kiedyś był wojownikiem Wiatru – teraz był nikim, ale stare nawyki nie chciały zniknąć. Postawił łapę na granicy zgromadzenia i zatrzymał się, rzucając spojrzenie na wilki Klanu Natury. To nie była jego wataha. Nie była jego klanem. A jednak stał tu, gotów zareagować w razie potrzeby.
— Anemos. — Mruknął oszczędnie, choć jego ton brzmiał jak warczenie. Nie ruszył się dalej, nie włączył się w rozmowę, nie rozluźnił napiętych barków. Nie wyglądało na to, by coś im groziło. Irytacja ścisnęła go w środku – znowu rzucił się do obrony, nie myśląc. Tyle że nie było przed czym bronić. Głupota. Riskikoi westchnął ciężko i zmarszczył brwi, zatrzymując się na skraju. Nie zamierzał się wpychać między leśne wilki, ale jeśli coś się wydarzy… cóż. Stanie piersią, jak zawsze.
— Riskikoi. — Dodał po chwili, wszak był świadom, że nie wiele wilków może go pamiętać.

Przyczłapał, nucąc coś pod nosem.

Przyszła za innymi, bo wypadało wreszcie nauczyć się polować.

Fáyra aż uniosła uszy z ekscytacją, gdy zauważyła, że coraz więcej wilków gromadzi się na polanie. To będzie ciekawe. Nie chodziło nawet o samo polowanie – choć, oczywiście, to też ją ekscytowało. Ale jeszcze bardziej fascynowała ją możliwość obserwowania. Jak inni się zachowują? Jak współpracują? Czy wyłoni się jakaś hierarchia? Kto pierwszy rzuci komendę? Kto woli trzymać się z tyłu? To był dla niej test, ale też zabawa. I szansa na lepsze dopasowanie się do reszty. Nie była tu najsilniejsza. Nie była też tą najbardziej doświadczoną. Ale za to mogła być najbardziej spostrzegawcza. Zamachała lekko ogonem, wciąż trzymając się na uboczu, ale z błyskiem ciekawości w oczach. Cokolwiek się wydarzy, będzie się uczyć. A to już samo w sobie było ekscytujące.
— Fáyra — Powtórzyła swoje imię.

— Mahzun. — również się przedstawił, delikatnie kiwając pyskiem. Przerażało go trochę jak wielu wilków nie kojarzył, ale sam był sobie temu winien. Wtedy pojawiła się Melvine, a na jego pysku zagościł najcieplejszy uśmiech jaki potrafił z siebie wydusić. Nawet oczy mu się uśmiechały! Wtulił kufę w sierść na jej karku, odwzajemniając jej powitanie, jednocześnie zaciągając się jej zapachem. Następnie się wyprostował i spojrzał w stronę wskazaną przez waderę. — Starzejmy się. — odpowiedział jej i zaśmiał się, choć równie cicho jak ona. Czas leciał o wiele zbyt szybko, życie uciekało mu między palcami niczym piasek zebrany na plaży.

Obserwowała, jak pojawiają się kolejne wilki. Kilkoro z nich postanowiło się przedstawić, tak więc zdecydowała się pójść w ich ślady.
— Cressida — rzuciła krótko, łagodnie, skinąwszy każdemu głową z delikatnym uśmiechem. Starała się zapamiętać jak najwięcej z tych nowych imion i po raz pierwszy widzianych pysków. Aż wstydziła się trochę, jak mało członków własnego klanu do tej pory znała. Cóż, najwyższy czas to zmienić. I na coś się przydać. Już wystarczająco czasu zmarnowała na tonięcie we własnym przygnębieniu.
W pewnym momencie pojawiła się dla odmiany wilczyca, którą znała dużo lepiej. Uśmiechnęła się więc do Melvine, witając ją skinięciem głową, nie podeszła jednak, widząc, że zajęła się rozmową. Jej obecność szybko podniosła ją na duchu. Może niekoniecznie na tyle, by mogła całkowicie zapomnieć o stresie, lecz przynajmniej trochę go złagodziła.
Zamilkła znów, czekając.

Przyszedł na polowanie za córkami. Nie przepadał za dżunglami. Było tu o wiele za gorąco.
Nic więc dziwnego, że uśmiechnął się nieznacznie do córki, na jej komentarz.
— Prawda?
Obrócił pysk i przywitał kilka wilków, które znał. Resztę obdarował spojrzeniem.

— Deli, Varth, Anemos — przywitał się ze wszystkimi z entuzjazmem. — Zapraszam Was na pierwsze w tym sezonie klanowe polowanie. Nosy do przodu, łby w dół i zaczynamy polowanie!
Dziarskim krokiem ruszył przed siebie wgłąb dżungli, wesoło dodając jeszcze: "uważajcie na pająki!". Przemierzał gęstwinę, nie mogąc uwierzyć, jak parno tutaj było. Gorąc wilk znał z czasów w Klanie Ognia. Wodę z czasów bycia Nurkiem w Klanie Wiatru. To połączenie było jednak dość przytłaczające. Wilk jednak się nie poddawał. Specjalnie tu przyszedł, by nikomu nie starczyło sił na porywanie. Węszył, rozglądał się i stawiał łapy najciszej, jak tylko potrafił.

Melvine Mahzun Lakańa Tárahai Cressida Fáyra Dalacori Mekonops Riskikoi

Riskikoi ruszył za resztą klanu bez żadnego słowa. Nie potrzebował zachęt ani okrzyków. Czasem wystarczyło, że zapach powietrza wskazywał drogę, a to wystarczało, by zniknąć w gęstwinie. Podążał cicho, jak cień, bez niepotrzebnego hałasu. Gęsta dżungla wokół niego wydawała się pełna życia, ale on skupiał się tylko na jednym: tropie. Nos wciągnął wilgotne powietrze, a jego oczy przesunęły się po ziemi, szukając oznak zwierzęcia. Świeży zapach… nieco stęchły, ale zdecydowanie bizon. Wiatr przywiał go do Riskikoia, niosąc ze sobą zapach mięsa, wilgoci i błota. Zatrzymał się na chwilę, unosząc nos do góry. W tej ciszy czuł się jak w swoim żywiole – dżungla nie była jego domem, ale tropienie zawsze pozostawało jego domeną. Bizon nie był odległy, ślady kopyt były wyraźne, świeże. Wolał działać, nie rozpraszać się niczym innym. Zauważył ruch w krzakach przed sobą. Cicho, niemal bez ruchu, ruszył dalej. Każdy krok musiał być dokładny, nie marnując ani jednej okazji. Zatrzymał się na chwilę, wyciągnął pazury, by zebrać zapachy. Oddychał spokojnie, czując, jak serce bije w rytmie polowania. Wszystko było tak, jak miało być. Czuł się gotowy. Trop prowadził dalej. I on podążał za nim.

Fáyra podążała za resztą, z każdym krokiem coraz bardziej wciągając się w rytm dżungli. Z początku to ona starała się skupiać na tropie, ale po chwili zauważyła, jak Riskikoi porusza się wśród gęstwin i jak jego nos wpada w rytm węszenia. Jego ruchy były tak płynne, jakby znał ten teren od zawsze. Zatrzymywał się, analizował, śledził ślady. Fáyra poczuła, jak jego pewność siebie roztacza wokół niego tajemniczą aurę. Przez moment spojrzała na niego z lekkim zainteresowaniem, a potem, w niewielkim, cichym ruchu, po prostu zaczęła go naśladować. Obniżyła łeb, jakby chciała poczuć ziemię pod nosem. Zaczęła węszyć, nieco sztywno, próbując uchwycić cokolwiek, co mogło przypominać zapach bizona. Było to nieco sztuczne, jej ruchy nie miały tej samej pewności, co Riskikoia, ale była zdeterminowana, by spróbować. Zatrzymała się obok niego, tak samo jak on, jakby liczyła, że zapach wciągnie ją w ten sam wir, w który on wpadł. Uniosła nos, czując wilgotność w powietrzu i delikatnie rozchyliła wargi, by poczuć każdy zapach, choć wcale nie była pewna, czy coś wyczuje. A może to po prostu ten gest. Bycie jak on. Bycie częścią tej chwili. Spojrzała na Riskikoia z błyskiem w oku.

Rozpoznając znajomy pysk, posłała niepewny uśmiech w stronę białego szczeniaka w szaliku. Dżungla wydała się jej duszna, w powietrzu czuć było pachnącą zielenią wilgoć, ale nie miała w sobie nic z orzeźwiających, otwartych przestrzeni na których zazwyczaj lubiła przebywać. Przestąpiła z łapki na łapkę odrobinę przytłoczona odmiennością i różnorodnością tego krajobrazu, ale pojawiające się wciąż nowe wilki nie pozwoliły się jej zbyt długo nad tym rozwodzić.
— Anemos, Dalacori. — Idąc za przykładem starszych klanowiczów i ona postanowiła się przedstawić. Odszukała wzrokiem Varjo, ale widząc, że prowadzi rozmowę z jakąś wilczycą, postanowiła im nie przeszkadzać. Jej wzrok padł za to dwie białe wadery, najpierw na Fáyrę, a potem na Cressidę. Wahała się przez chwilę nie będąc pewną która z nich wydaje się jej bardziej przystępna, jednak zanim doszła do jakichkolwiek wniosków, wilczek w szaliku znowu przemówił. Nosy do przodu, łby w dół? Nie bardzo rozumiała co oznacza to polecenie, ale instynktownie postąpiła właśnie tak, jak ich poinstruował. Rodzice nigdy nie zdążyli nauczyć jej polować. Tak jak wielu innych rzeczy, przez co teraz wydawała się być odrobinę zagubiona i nie miała w sobie wiele z tej ekscytacji która udzielała się innym. Gdy stado ruszyło, ona ruszyła wraz z nim nie chcąc pozostać w tyle, z głową opuszczoną w dół zajęła pozycję gdzieś nieopodal Cressidy, bo akurat tak prowadziła ją ścieżka. Nie była pewna czego powinna szukać, ale na wszelki wypadek wytężyła zmysły przeszukując wilgotną ściółkę bardzo dokładnie i uważnie pochylając się nad każdym zapachem docierającym do jej nosa.

Stała tak jeszcze przez krótką chwilę, póki nieduży biały wilczek zabrał głos. W pierwszej chwili odczuła lekkie zdziwienie, zdając sobie nagle sprawę z tego, że przewodził im młodzik wyglądający chyba nawet na młodszego od niej, jednakże szybko odgoniła te myśli, nie pozwalając sobie na rozproszenie. Inne wilki bowiem ruszyły, tak więc i ona nie mogła się ociągać. Kierowało nią głównie pragnienie, by wreszcie się na coś przydać, a przy okazji także i nauczyć czegoś istotnego.
Może i nigdy wcześniej nie polowała, niemniej skłamałaby, twierdząc, że nigdy wcześniej nie przyszło jej zdać się na własny węch. W jej rodzinnych stronach czasami przyszło jej szukać ziół po ich zapachu, kiedy nauczające ją kapłanki ją o to poprosiły. A zanim udało jej się trafić do Wilczej Krainy także jej nos prowadził jej do w miarę jeszcze świeżej padliny, kryjącego się w różnych kryjówkach robactwa a także i ostrzegał przed potencjalnym niebezpieczeństwem. Tropienie żywej zdobyczy nie mogło jakoś za bardzo się od tego różnić, prawda?
Zniżyła więc łeb i ruszyła powoli przed siebie, z nosem tuż przy ziemi, wdychając parne powietrze i badając wonie, które się w nim unosiły. Co jakiś czas gdzieś przystanęła, obdarzając jakiś pień drzewa, czy wgłębienie w glebie większym zainteresowaniem, lecz jak na razie nie wyczuła niczego konkretnego. Znalazła tylko trochę kolorowych piórek zgubionych przez jakieś ptaki, potem ślady jakiegoś niedużego gryzonia, które zignorowała. Z pewnością tak duża grupa takowymi się nie zadowoli.
Ruszyła więc dalej, tropiąc. Kątem oka dostrzegła fioletową sylwetkę Dalacori gdzieś nieopodal. Rzuciła samicy krótkie spojrzenie i delikatnie się uśmiechnęła, po czym wróciła do poszukiwań.

Riskikoi zatrzymał się w pół kroku, jakby coś go zaintrygowało. Jego nos był wciąż lekko uniesiony, a wzrok przeniósł się na Cressida i Dalacori , które podążały za nim. Choć obie miały w sobie zapał, coś w ich ruchach wskazywało na to, że wciąż nie wyczuwają całkowicie subtelności tropienia. Zatrzymał się na chwilę, nie odwracając się do nich, ale poczuł, że teraz jest moment na wskazówki, które mogłyby im to poczuć. Zanim ruszył dalej, szepnął cicho, ale w sposób, który miał dotrzeć do obu wilczyc:
— Nie tylko ślady na ziemi są ważne. Ważniejsza jest cisza, którą wypełnia zapach. Jeśli coś czujesz... nie myśl o tym, co widzisz. Zatrzymaj się, wstrzymaj oddech i poczuj to w powietrzu. Czasami ślady prowadzą w innym kierunku, niż myślisz. Często to, czego nie dostrzegasz, jest tym, co w końcu cię zaprowadzi.
Zatrzymał się na chwilę, unosząc łeb i oddychając głęboko, jakby dając im chwilę na przemyślenie tych słów, a jemu na przetrawienie uzyskanego zapachu.
— Czasami, kiedy na chwilę przestajesz tropić, trop zaczyna tropić ciebie.
A potem ruszył znów przed siebie, pozostawiając je z tymi słowami, jakby dając im przestrzeń na zrozumienie, że polowanie to nie tylko kwestia szybkości, ale subtelności i cierpliwości.

Nie interesowało go kto prowadzi polowanie, tak długo, jak cały klan współpracował. Tak, jak wilki powinny robić. Varjo nie zmieniał postaci. Wykorzystując brąz futra wtapiał się w burość dżungli. Prześlizgiwał się po błocie, tropiąc. Nie widział zbyt wielu wartych uwagi śladów. Jakiś mały tapir, kilka węży. Nic, czym mogliby wszyscy napełnić żołądki. Węszył więc i nasłuchiwał, idąc najciszej jak tylko potrafił. Miał nadzieję, że znajdą coś smacznego.

Zawsze lubił polowania, szczególnie w licznej grupie. Nie trzeba było więc długo czekać aż zabrał się za tropienie. Zgiął delikatnie łapy i zniżył łeb pozwalając by nos poznał dżungle. Cała paleta różnych zapachu przeszyła jego nozdrza, a przez krótki moment nie wiedział na czym się skupić. Nie zapuszczał się w takie tereny zbyt często, musiał więc dać sobie chwilę na rozróżnienie całej gamy roślinności, ale i zwierzyny, która tędy przechodziła. Wilgotność również robiła swoje, trzymając woń silnie w jednym miejscu.
Rozglądał się, głównie po ziemi, niższych partiach drzew i krzewów. Szukał przekopanej ziemi, może wyrwanego mchu lub po prostu śladów na mokrej glebie. Jednocześnie raz na jakiś czas zerkał w stronę pozostałych wilków by sprawdzić czy może nie wyczuli czegoś ciekawego.
Choć nie widział jednego osobnika, który z pewnością tu był (Mekonops z pewnością się wyróżniał) to zdecydowanie go słyszał. Zaczynając na łamanych gałązkach, a kończąc na jego dość donośnym głosie, który rozniósł się między drzewami. Nie znał go, więc to nie troska sprawiła, że ruszył w jego stronę. Natomiast ciekawość. Tak, to było lepsze słowo.

Uśmiechnęła się smutno pod nosem. Zabawne było, że dowodził nimi... szczeniak. Smutno, bo nadal nie rozumiała, co stało się z alfami. Odprowadziła spojrzeniem wilki, które już ruszyły w las, po czym zamieniła się w wilgę, by poderwać się do lotu. Z góry wszystko widziała lepiej, miała szersze pole widzenia i trudniej było się przed nią ukryć. Do tego nieduży rozmiar ułatwiał jej manewrowanie między roślinnością. Co prawda jako ptak nie miała aż tak doskonale rozwiniętego węchu oraz słuchu, ale i tak nieźle sobie radziła łapiąc kolejne porcje wiatru prosto pod skrzydła. Rozglądała się najuważniej, jak umiała, czasami lecąc bardzo wysoko, a czasami zniżając lot by dokładniej przyjrzeć się niższym partiom dżungli. Nie czuła się tutaj za dobrze. Niby las, a jednak całkiem inny. Gdzieś tam nawet przeleciała koło Melvine, chociaż nie mogła wiedzieć czy teściowa w ogóle ją dostrzegła.
Ujrzała jakiś wielki kształt, który poruszył się ospale. Wylądowała na gałęzi niedaleko, by lepiej się przyjrzeć. Bizon? Chyba tak, ale różnił się nieco od tych, które miała okazje spotkać. Otworzyła skrzydła i wylądowała sobie niedaleko, kryjąc się za krzakami i ustawiając się tak, żeby wiatr wiał jej w pysk. Dopiero wtedy zmieniła się z powrotem w wilka. Wykorzystała, że kilka wilg przysiadło niedaleko jeszcze nim wróciła do swojej formy. Przykazała im, aby sprowadziły tutaj resztę. Podejrzewała, że jako całkiem szybki ptak mogła wyprzedzić innych.
Żółciutkie ptaszki poderwały się do lotu, odszukując pozostałych. Zaczęły lekko szarpać za kosmyki sierści wilków, wyraźnie próbując zwrócić na siebie uwagę. A kiedy tylko ktoś wyłapał, żeby za nimi podążać, powiodły wilki prosto do kryjówki Tarahai. Być może niektórym były nawet w stanie wydać odpowiedni komunikat w zrozumiały dla nich sposób, choć pewnie większość wilków mogła polegać tylko na swojej intuicji. Jak często losowy ptak próbuje cię gdzieś zaprowadzić, coś ci pokazać?

Chyba tym razem trafiła prosto w... Polowanie? Nigdy jeszcze tego nie robiła.
Rozejrzała się po wilkach i dostrzegła swoją siostrę Tarahai i tatę i pomachała i radośnie łapką. Cieszyła się, że ich widzi. Zaraz jednak grupa zebrała się naprzód, więc i ona w podskokach poszła za nimi z leciutkim opóźnieniem. Domyślała się, że ma szukać śladów, więc wąchała i szukała. Było przedwiośnie, zapachow było bardzo wiele. Usłyszała jak Riskikoi opowiada o sztuce topienia, więc Zbliżyła się do niego, by potwierdzić czy dobrze robi.
Potem zniżyła nos do ziemi i wąchała mocniej, wzrokiem szukając innego rodzaju śladów.