Wolv PBF

Leirin pisze: 04 cze 2024, 13:48 // Chciałam lepszy quality, ale z raną w piersi średnio, więc wyłuskam cokolwiek, apologies

Akolita unosi brew na stwierdzenie nieznajomego. Nie donosi się do jego słów, bo nagle zerka w kierunku, gdzie zniknął odźwierny. Coś mu się nie zgadzało. Nie może się porozumiewać z przyzwanym przez siebie duchem na odległość, lecz ma dziwne przeczucie. Mrowi go w miejscu wyrastania pazurów.

Balian zatrzymuje się, gdy bestia odwraca się w jego kierunku. Mruga zaskoczony. Rzadko się zdarzało, by ktoś go widział, a już na pewno nie... inna istota nadprzyrodzona!
"Ho, spokojnie, kolego", unosi łapy w obronnym geście i robi krok do tyłu. "Jestem tylko ciekaw dokąd zmierzasz. Strasznie ci się śpieszy. Kogoś gonisz, czy może ktoś goni ciebie?". Co prawda duch nie ma pojęcia, czy stwór go zrozumie, a tym bardziej czy odpowie, jednak w jego naturze zarówno za życia, jak i po śmierci, leżało pozytywne podejście do tematu.

Beliar pisze: 05 cze 2024, 22:49 Cieniostwory, Dębowy Las, sruty pierduty. Nieznajomemu morda się nie zamykała, a jak dotąd niczego im w sumie nie wyjaśnił. Nic więc dziwnego, że w trakcie jego porywistych opowieści Cienisty stracił zainteresowanie jego osobą, a uniósłszy pysk podążył spojrzeniem w kierunku w którym nie tak dawno temu pognało tajemnicze stworzenie. Spojrzał ponownie na wilka dopiero gdy ten zwrócił się bezpośrednio do niego, a pełen pobłażliwości uśmiech rozciągnął jego bure lico. Coś mu się wydawało, że nie załapał aluzji.
— Sugerując się twymi opowiastkami — on również nie był. — o ile było mu wiadomo — nie znajdowali się obecnie na terenie wspomnianego "Dębowego Lasu.". Ostatecznie jednak odpuścił nie wdając się w dalszą dysputę.
Jeszcze przez chwilę słuchał wymiany zdań między nieznajomym, a jego towarzyszami w niedoli, aż wreszcie zupełnie bez słowa odłączył się od grupy i ruszył nieśpiesznym krokiem w stronę Dębowego Lasu. Nie zamierzał wchodzić w żadne układy, nie interesowała go cena informacji, ani ich domniemana wartość. Nie interesowały go też dobra materialne. Tym bardziej nie obchodził go ten szarak i jego koleżanka ani to gdzie mieszkali i jaką wojnę i z kim prowadzili. Miał widocznie nieco inne priorytety niż reszta grupy.

Fella pisze: 06 cze 2024, 13:45 Szarak przysiadł sobie, w dalszym ciągu zachowując należytą czujność. Nie komentował już używania magii przez @Varjo, uznając, że najlepszym sposobem na naukę, jest ponoszenie konsekwencji własnych błędów.
— Informacje, za informacje. Jeśli będziecie chcieli wejść do lasu i czegoś tam poszukać, po wyjściu dacie jedynie szczegółowe streszczenie zdarzeń. — Czy nie powiedział tego już wcześniej? Nie wspominał o cenie, a dzieleniu nimi.
— Nie jesteśmy pewni, czy da się je zabić. W trakcie walki, w pewnym momencie zwyczajnie rozpływają się w powietrzu lub uciekają. Cel? Pilnują lasu, czasami wyłażą poza niego, ale nie zdarza się to często. O ile ktoś ich nie sprowokuje.
Nie sądzę, by potrzebowały pożywienia. W lesie nie uświadczycie nawet najmniejszej zwierzyny, wszystko wyrżnęły. Ciała nie są wyjedzone, a jedynie poranione i porzucone w miejscu gdzie zdechły. — Brzmiał, jakby opowiadał to po raz setny. Ilu już mieli takich chętnych do uporania z tym problemem? Nie ważne, czy wiedzionych chęcią zysku, czy ciekawością. Efekt był identyczny. Wybiegali z lasu z wrzaskiem lub nie wracali wcale.
— A co mamy robić? Staramy żyć obok nich, czasem dochodzi do konfrontacji. Okolica jest bogata w zwierzynę. Nie ma zbyt wielu kłopotliwych grup wilków, czy innych istot. — Gdzie się nie pójdzie, trafi się coś sprawiającego problemy.

Co do tych wiedzionych zyskiem, @Kaimler zaczął szukać korzyści.
— Jedni twierdzą, że warto. Inni przeciwnie. Zależy co jest dla was wartościowe. Dla nas sama wiedza i to, jak się ich pozbyć. Nie oczekiwał bym jednak wielkich skarbów, bo do tej pory słuchy były jedynie o jednym mieszkańcu lasu, który jakimś cudem przeżył nieco w towarzystwie tych istot. Wątpliwe, by był bogaty. — Za Berliarem powiódł jedynie spojrzeniem.
— Ja nazywam się Aldryn, zaś wilczyca którą wtedy widzieliście Sevina. — Czy wniesie to coś do szukania informacji?
— Bardziej na północ. Tutaj zwiększyło by to częstotliwość spotykania tych istot. Las otaczają skarpy, są w niej tylko dwie przerwy na tyle duże, by można było wejść lub wyjść. Z jakiegoś powodu korzystają tylko z nich. — Skinął na to widoczne z ich miejsca.

Właśnie w tamtą stronę udał się @Beliar, a wcześniej towarzysz @Leirina. Skarpy od strony równin wznosiły się łagodnie, by gwałtownie urywać, niewiele od skraju lasu. Na tyle wysokie by upadek spowodował bolesne obrażenia, odsłaniały szczyty koron dębów. Duch lecąc za cieniostworem znalazł się na ścieżce biegnącej między kamiennymi ścianami. Nie padła żadna odpowiedź na jego pytanie. Ciemna sylwetka drżała, co rusz zaburzając wilczą sylwetkę. Była zła? Możliwe. Jedno było pewne, nie da przejść dalej.

Beliar musiał przejść spory kawałek równiny, utrzymując żwawe tempo sprawnie nadgonił do ducha. W pewnym momencie teren zaczął robić się bardziej stromy. Jedynie ścieżka biegnąca między skały, pozostawała niżej. Alfa mógł nią podążyć i zbliżyć się do skraju lasu lub wejść na skarpę i obejrzeć okolice z góry.

@Gràineag

Varjo pisze: 07 cze 2024, 14:30 Normalnie machnąłby łapą i zawrócił, zostawiając innych z ich problemami. Teraz jednak, skoro stwory przychodzą na ich ziemię i raniły bez sensu, to już przestawał być problem mieszkańców tylko tych terenów.

— Pilnują lasu, a jednak przybyły do naszej krainy. Jaki w tym sens? — burknął sceptycznie.
— Jaka jest roślinność tego lasu? Fauna? Na coś warto zwrócić uwagę? Na pewno znaliście go, nim zamieszkały tam te stwory — powiedział. — I legenda jedynego wilka, który przeżył wizytę w tym lesie. Chętnie ją poznam, jeśli mamy podzielić się informacjami z wami.

Beliar pisze: 07 cze 2024, 21:04 Beliar nie był na tyle głupi by bez wcześniejszego rozeznania pchać się prosto w paszczę lwa. Dlatego popatrzył tylko hen przed siebie wypatrując końca ścieżki, która prowadziła do lasu, a następnie zboczył z drogi i podążył w górę skarpy. Przyspieszył do rześkiego truchtu by odległość tę pokonać możliwie szybko, a potem stanął na skraju przepaści i zadarł pysk rozglądając się dookoła. Miał stąd całkiem dobry widok na las ale czy był w stanie cokolwiek z tej pozycji zobaczyć?

Kaimler pisze: 09 cze 2024, 22:21 — Az dziwne, że przez tak długi czas nie dowiedzieliście się o nich zbyt wiele, Aldrynie. Czekacie tutaj na głupców, którzy wiedzeni jedynie ciekawością dadzą się zabić lub... wciągnąć tam bez wyjścia. W takim razie na czym zależy Cieniostworom. Wyglądają jak widma, żyją w swoim świecie i nie są specjalnie towarzyskie. — zaczął rozmyślać na głos, nabierając pewności, że sens podążania za cieniem był praktycznie żaden. Skoro nie było tam nawet pożywienia, żywienie się padliną nie było specjalnie atrakcyjnym zajęciem, które spowoduje jedynie wzrost konkurencji... Było ich tu pięciu. Właściwie to czterech, bo ten jeden przybysz z kutra zachowywał się, jakby go nie było i rozterki wszystkich światów go nie dotyczyły.
Spojrzał w ślad za @Beliarem i pokręciłby łbem, ale szkoda było mu energii, skoro już byli w sytuacji, z której nie wiadomo jak wyjdą. Narwaniec oczywiście musiał pójść przodem bez orientacji, czego można się spodziewać. Oprócz tego, że jego koleżka Cień był z branży.
@Varjo za to zadawał pytania dość techniczne. Kaimler nie interesował się tym, jakie rosły wewnątrz lasu rośliny. Miał to w nosie, dopóki nie było tam czegoś, co potencjalnie chciałoby urwać im łapy albo łby. Wypadałoby jeszcze ten ostatni raz wrócić do domu.
— Ten wilk, o którym mówisz jeszcze żyje? — zapytał, bo właściwie nie sprecyzował o jakich czasach mówił. Jeśli sto lat temu to i stwory mogły zmienić taktykę.

Varjo pisze: 11 cze 2024, 15:12 — Hm? — burknął, ponaglając.

Fella pisze: 11 cze 2024, 18:10 Wspięcie na skarpę nie było takim złym pomysłem, nawet jeśli dostarczyło @Beliarowi informację, których póki co nie potrafił ze sobą połączyć. Nie było wielkim zaskoczeniem, gdy dostrzegł rozległą połać koron drzew. Spokojnie bujały się na wietrze, co pozwoliło dostrzec dwie istotne rzeczy.
Na lewo od centrum lasu, jedno z drzew wyróżniało się znacząco. Wszystkie były zielone, a przede wszystkim wyglądały na zdrowe. Poza jednym. Korona tego, po części była czarna. Liście kilku gałęzi, o zupełnie innej barwie, wyraźnie kontrastowały z resztą. Do tego, naokoło znajdowało znacznie więcej przestrzeni, jakby nic tam nie rosło.
Drugim takim punktem, był po części zwalony dach jakiegoś budynku. To co z niego zostało, pokryte było mchem i porostami.
Gdyby zerknął na skraj lasu zaraz przy wejściu, wdział krążącego cieniostwora.

Wilk nie stronił od odpowiedzi.
— Dęby. Nie widziałem tam innych gatunków. Stare drzewa, o ogromnych koronach uniemożliwiają wzrost czemukolwiek innemu. — Przyjrzał Ci się badawczo, zainteresowany źródłem tego pytania.
— Najstarsi z naszej grupy, ledwie pamiętają las bez nich, do tego z opowieści własnych rodziców. Kiedyś żyła tu niemała wataha, rozpadła się przez liczne konflikty. Jesteśmy niewielkim odłamem, który został tutaj. Mieszkaniec lasu był podobno jej członkiem. Jedni nazywają go wariatem, inni przyznają, że w jakimś stopniu mógł mieć rację. Wyrzucony za przypadkowe otrucie, osiedlił się właśnie tam. Powstały nawet teorie, że to on sprowadził tutaj te istoty, bo zbiega się to ze sobą w czasie. — Na moment spojrzał w bok, gdzie zarywały się dwie, wilcze sylwetki.
— Więcej nic o nim nie wiem. — @Varjo musiał zadowolić się póki co, takim strzępkiem informacji.

Zanim jednak zbliżyły się dostatecznie blisko, mógł odpowiedzieć @Kaimlerowi.
— Jesteśmy małą grupą. Wiemy jak radzić sobie z nimi tutaj, na równinie. W lesie to coś zupełnie innego. Tu są osłabione, między drzewami potrafią mącić w percepcji i magii. Więc tak, głupotą było by, posyłać tam wilki na siłę. Czasami zdarza się śmiałek próbujący przebiec przez las, do miejsc które wasz znajomy dostrzeże ze skarpy. Zbadanie ich i poszukanie odpowiedzi, zajmuje jednak więcej czasu. Uniemożliwiają to nam właśnie te istoty. Co jakiś czas wyrywamy jakiś ochłap informacji. — Po jego prawej przystanęła Sevina. Nieco dalej biały basior, z kilkoma czarnymi plamami na zadzie. Nie wydawał się skory do rozmowy z wami.

Wymienili ze sobą spojrzenie, z torby wyjęła słój z czarna, gęstą mazią.
— Mamy problem. Kolejna sadzonka, zupełnym przypadkiem od strony z której przyleźli. — Przesunęła spojrzeniem po waszej grupie.
— Pilnowana?
— Dwóch.

Aldryn milczał dłuższą chwilę, w końcu jednak wracając do rozmowy.
— No to chyba mamy odpowiedź, co do wizyty stwora u was. Zauważyliśmy to jakieś dwa lata temu. Las potrafi się rozrastać. Domyślamy się, że nasiona drzewa roznoszone są celowo, nikt jednak nie był tego świadkiem. Najpierw pojawia się młody dąb, z czarnymi śladami na korze i liściach. Naokoło niego rosną normalne. Cieniostwory zasiedlają taki zagajnik i równie mocno pilnują. Zachowują w nich pełnie mocy, więc jeśli wyrośnie taki gdzieś u was, trudno będzie się ich pozbyć. — Postawił przed sobą słój i odkręcił. Skrzywił na zapach, który dotarł i do waszych nosów. W pierwszej chwili czuć był stęchłą krew, a może zgnilizną długo moczoną w wodzie? Nic przyjemnego.
— Z tego co powinniście wiedzieć. Jest jedno źródło z tym paskudztwem, znajduje się w lesie, pod czarnym dębem. Jeden z biegających przyniósł to kiedyś, nieźle poharatały mu za to tyłek. Zamoczenie w tym pazurów, pozwala przez jakiś czas ranić je mocniej. Przy którymś z kolei użyciu, wpływa negatywnie na ciało, więc nie można przesadzić.
Jeśli chcecie szukać informacji o mieszkańcu, jedynym miejscem gdzie mogą one być, jest ruina w lesie.
Sadzonek nie da się zniszczyć, od tak. Odcięte zaczynają prędko puszczać pędy. Spalone, to samo. Jeśli schemat rozprzestrzeniania będzie taki, jak po drugiej stronie lasu, kolejna sadzonka będzie na waszych ziemiach. — Dotychczasowy brak powodów do zainteresowania tą sprawą, mógł gwałtownie ulec zmianie.

@Leirin @Gràineag

Varjo pisze: 17 cze 2024, 23:21 Słuchał tego wszystkiego z narastającą fascynacją. Oto stworzenia pilnujące obsesyjnie swoich roślin naginały je do swoich potrzeb. Brzmiało to znajomo. Varjo chłonął wszystkie informacje, nie przejmując się nawet zbytnio tym, że las ten się rozrastał. Wręcz chciał, by tak się stało. Pewna myśl w jego głowie nie dawała mu jednak spokoju: a co, jeśli to zaszkodziłoby Puszczy? Czarny kolor pojawiający się stopniowo na roślinach nie świadczył o niczym dobrym.
Minęła chwila, a Varjo z rosłego niedźwiedzia znów stał się zwykłym, brunatnym, leśnym wilkiem. Nie zauważył tego nawet. Wyciągnął łapę w kierunku osobliwie pachnącego słoika i powiedział:
— Ile za to chcecie?

Kaimler pisze: 19 cze 2024, 22:05 Kaimler przysłuchiwał się dokładnie wszystkiemu, co Aldryn opowiadał. Wszystkie potencjalne konflikty wewnątrz małych grup nie prowadziły do niczego dobrego, była to rzecz wiadoma, nawet bez podróży na nieznane równiny, gdzie cienie rządziły tajemniczym lasem w oddali. Słuchał, ale nadal nie miał odpowiedzi na swoje pytanie — Skąd to ciarastwo się tutaj wzięło, to po pierwsze. Po drugie, jak wrócić do domu.
— Przypadkowe otrucie czy jakieś lewe czary-mary? — zapytał, podnosząc jeden łuk brwiowy ku górze, wchodząc poniekąd w słowo wilkowi. — Może to duchy tych, których uśmiercił strzegą... czegoś. Źródła trucizny? Bez sensu.. — gdybał sobie, ot co. Nie miał zupełnej pewności, w którą stronę miał pójść, jeśli chodzi o rozwiązanie zagadki. Na razie jedynym wyjściem wydawało się po prostu pójść do tego lasu lub co najmniej przyobserwować ze skarpy. Jednak Cienisty kolega się na coś przydał, że wyrwał do przodu.
— Jeśli dobrze zrozumiałem, Wasza główna strategia walki ze stworami to nie wchodzić im w drogę. Czym więc można zaskoczyć je na równinie? — zapytał Aldryna, bo ciekaw był jego odpowiedzi. Cień wydawał się być nie do pokonania, a wieść o tym, że magia wilczej krainy była zniekształcona nie pomagała w wymyślaniu kontry.
Na krótką chwilę obrócił tylko wzrok na @Varjo, który postanowił jednak powrócić do wilczej postaci. Kaimler był ciekaw, ile z tych informacji przyswoił wilk. Rozsądnie byłoby znać najwięcej szczegółów ile to możliwe, by obrać najlepszą strategię, nie wiadomo jednak było ile mieli czasu i ile jeszcze się dowiedzą stojąc w miejscu.
Wtem pojawiła się dwójka nowych wilków, których upiór obadał spokojnym, uważnym spojrzeniem, zupełnie jak Aldryna kilka chwil temu.
— Przyleźliśmy za stworem, gwoli wyjaśnienia. Żadni z nas ogrodnicy. — odpowiedział szorstko, nastawiając długie uszy do przodu. Czy mówił za dużo? Być może, jak zwykle klepał jęzorem wtedy kiedy prawdopodobnie nie było to potrzebne.
I wreszcie nastąpił przełom. Czarny dąb, chory? Z pewnością, ale nie wiadomo było na co. Przysłuchiwał się i w międzyczasie zerwał jakieś pędy długiej trawy, na której stali.
— No dobra, przekonaliście mnie... Ostatnio mieliśmy dużo obcych atrakcji, więc nie chcemy kolejnych. — powiedział, po czym podniósł je nieco do góry w łapie, która momentalnie z opuszków zaczęła wydzielać truciznę, a zielone przed chwilą pędy tak samo jak czarny dąb ściemniały, by za chwilę wyschnąć i obumrzeć, zupełnie jakby się tliły. Spod kosmyków sierści wylatywały dodatkowo wąskie, krótkie strużki szarego dymu.
— Czarny dąb jest też odporny na truciznę? — zapytał, choć nie sądził, że ktoś z tutejszych potrafił w moment zabić rośliny w łapie.

Zainteresował go słoik z czymś o charakterystycznym i raczej znanym wilkowi zapachu. Nie należał do przyjemnych, owszem, ale potępieni i krew to był duet niemalże idealny. Odruchowo oblizał kieł i podszedł nieco bliżej, by zajrzeć do słoika.
— Pilnują czegoś, co może je zabić, niezła taktyka. Ciekawe czy pod każdym takim dębem z czasem pojawi się źródło. Może to wytwór tej rośliny, coś, co też barwi liście i gałęzie.. — znów rozmyślał na głos, ale w końcu spojrzał na Varjo, który nie wiadomo czemu pytał o zapłatę.
Kaimler zupełnie bez ogródek wsadził łapę do słoika, zamaczając pazury w cieczy i wyciągnął ją, przyglądając się ubrudzonym paluchom.
— To nie jest towar. Przysługa za przysługę. Jeśli my mamy Wam później opowiedzieć wszystko, my musimy od Was dostać wszystko, co może nam pomóc rozwiązać te zagadkę. Mam nadzieję, że stawiam sprawę dość jasno. — powiedział, odstawiając łapę na ziemię.
— Możecie nas zaprowadzić do tej nowej sadzonki? — zapytał wilki i porozumiewawczo spojrzał na Leśnego. Aż dziwne, że nie chciał obejrzeć jej z bliska.

Beliar pisze: 20 cze 2024, 22:37 Nie miał pojęcia co właściwie widział ale był już niemal pewien, że wyróżniające się na tle innych, czarne drzewo było najpewniej źródłem magii tych, których tutejsi nazywali cieniostworami. Ewentualnie czymś dla nich bardzo istotnym, czymś czego zaciekle strzegli. Mógł tylko zgadywać dlaczego.
Przeniósł wzrok na nadgryziony zębem czasu, porośnięty mchem budynek i lekko zastrzygł uchem. Proszę, proszę. Mamy tu nawet jakieś ślady dawnej cywilizacji. Z daleka wyglądał na opuszczony i niewarty zachodu.
Na samym końcu skupił wzrok na krążącej przy skraju lasu istocie, zastanawiając się przez chwilę czy gra była w ogóle warta świeczki. Idąc tam wepchnie się dobrowolnie prosto w paszczę lwa. Obce terytorium, obce formy życia... Przydałoby się jakieś wsparcie. Szkoda, że jedyne jakie miał względnie pod łapą to grupa losowych wilków o zupełnie różnym pochodzeniu, ideologii i priorytetach. Nie było tu nawet mowy o jakimkolwiek zaufaniu. Po chwili namysłu postanowił cofnąć się z powrotem do — jak się okazało — wciąż rozprawiających o czymś wilków.
— Zdecydowaliście już coś? — zapytał wznosząc lekko brew. Ile można? Zdałoby się zbadać to dziwaczne drzewo. — Z tego co zaobserwowałem do lasu można się dostać tylko wąskim wąwozem, ścieżką przecinającą skarpę. Na jej końcu przy skraju lasu krąży jeden z tych... Cieniostworów. Zgaduję, że nie jest tam z przypadku, a ma za zadanie pilnować przejścia więc o ile zamierzamy się tam wybrać — na pewno się na niego natkniemy. — nieco znużone spojrzenie pomknęło po wilkach.

Varjo pisze: 20 cze 2024, 22:49 — Kolego, ciekniesz — zwrócił uwagę @Kaimlerowi.
Po chwili wskazał na jego łapy.

Kaimler pisze: 21 cze 2024, 22:00 Obrócił pysk w stronę @Varjo,a następnie spojrzał odruchowo na swoją łapę. Zapewne leśnemu chodziło o trującą maź. Otrzepał więc łapę w powietrzu, jak gdyby zupełnie dopiero co trawa nie rozpuściła mu się w łapie.
— Czasem mi się jeszcze zdarza. — odpowiedział wilkowi.
Gdy przyszedł @Beliar, przyniósł ze sobą garść informacji. Kaimler przyswoił je, wyobrażając sobie we łbie przestrzeń.
— To w takim razie maczaj łapy w słoiku, który trzyma nasz kolega Aldryn. Podobno to jest coś, co jest w stanie osłabić te Cieniostwory. Ale trzeba dobrze celować, bo im częściej będziesz moczył w tym łapy, tym bardziej zaszkodzi. — polecił mu. W końcu, jeśli mieli tam iść we trzech — lub czterech, biorąc pod uwagę ich niespełna rozumu towarzysza, musieli jakoś współpracować. Kaimler zamoczył w słoiku swoją drugą łapę.
— Jak byłeś na górze widziałeś ruiny jakiegoś budynku? Jest daleko od czarnego drzewa? — zapytał go, próbując doprecyzować informacje i skleić je w całość.

Varjo pisze: 23 cze 2024, 0:22 Spojrzał, że ani łapy, ani inna część ciała nie odpadła Kaimlerowi, więc też sobie umoczył. Pazury w mazi ze słoika. Postanowił, że sam sobie zgarnie sadzonkę po drodze. Zwrócił więc tylko pysk w stronę @Beliara i @Kaimlera i słuchał.

Fella pisze: 10 lip 2024, 19:09 Basior z lekkim zaciekawieniem wymalowanym na pysku, obserwował proces powrotu @Varjo do formy wilka. Nawet jeśli miałby kilka pytań nawiązujących do tej magii, nie podjął tematu ostając przy obecnym.
— Zbyt ciężko nam to zdobyć, byśmy tym handlowali. — Poza tym, jaki byłby popyt? Od dawna, zużyli niewielką część słoja, zaś szkodliwe efekty mazi nie zachęcały do częstego użytkowania. O tym jednak obecni tutaj zostali juz poinformowani.

Nad pytaniem zastanowił się chwilę. ( @Kaimler)
— Cholera wie. Tyle wiem, że kombinował coś z jakimś zielskiem i ktoś od tego zmarł. Miał jakieś swoje receptury, zmieniał je. Co rusz dodawał coś, chwaląc, że jeśli znajdzie to właściwe, nic nie będzie problemem. — Wzruszył barkami, nieszczególnie przejmując się wariatem, który znikł szmat czasu temu.
Na jego gdybanie pokręcił łbem.
— Wtedy stwór byłby jeden. A tu już trzy da się naliczyć dzisiaj. — Miał oczywiście na myśli tego którego gonili oraz dwa przy sadzonce. Kto wie, ile jeszcze siedziało ich w lesie. Ofiara zaś była jedna.
— Są tu słabsze mówiłem już to. Dlaczego? Może kwestia odległości od dębów. Nie wiem. — Teraz staruszek snuł domysły. Chociaż był w nich jakiś sens, patrząc po zachowaniu istoty.
Źdźbło ściemniało, na moment przykuwając uwagę Aldryna.
— Na te, które byliśmy w stanie pozyskać z roślin nie reagują. Był tu kiedyś jakiś alchemik, próbował swoich wytworów i też niewiele zdziałał. Co najwyżej trawę naokoło wypalił i nadgryzł korę drzewa, ale nic więcej. Pokręcony jak tamten, a i szybko łeb do ziemi przyłożył. Wlazł do lasu i nie wrócił, znaleźli go kilka dni później na skraju. — Miejsce to pochłonęło już niejedno życie, zaś pewność mieli z jednym. Nikt nie ginął tam prędko i gwałtownie.

Zamoczenie łapy nie spotkało się z oporem, co uznać należało jako ciche przyzwolenie na słowa jakie padły w wyjaśnieniu.
— Bez tego również można je zranić, z tym jednak obrażenia są większe. — Dodał tak dla jasności.
— Na to nie potrafię odpowiedzieć. Póki co, w miejscach rozrostu nic takiego się nie pojawiło. — Dalej skinął jedynie łbem, spoglądając po reszcie. Towarzyszące mu wilki odeszły, najpewniej wracając do własnych obowiązków.

Słój jeszcze przez chwilę stał na ziemi, dając wam czas na zamoczenie łap. Dalej jednak staruszek zamknął wieko, byście mogli ruszyć dalej.
— Ostrzegam, że tamte dwa bez walki nie odejdą od dębu. — Napomknął w drodze, prowadząc was mniej więcej w kierunku, z którego przyszliście. Czas zdawał się uciekać nieubłaganie, zaś późne południe mieliście za sobą.
Po jakimś czasie żwawego marszu, dostrzegliście młodziutki zagajnik. Na pierwszy rzut oka same zielone drzewka, kryły między sobą jeden przybrudzony czernią wśród liście oraz korze. Dwa cieniostwory krążyły między nimi, póki co nie zwracając na was uwagi.

//Jest to ostatni punkcik z wyprawy, na te część.
Podejmując się walki, zyskacie informacje odnoście wytrzymałości stworów i tego, jakie obrażenia potrzebne są do ich pokonania. A i nie tylko to.

W przypadku podjęcia walki, podsumuje stany zdrowia waszych postaci oraz pojawi się licznik odnośnie mazi na łapach wilków. (Wasze postacie mogą wykonywać dwie akcję na turę)

Dwa nieaktywne wilki, nie są brane pod uwagę w tej rozgrywce.

@Beliar

Varjo pisze: 15 lip 2024, 22:35 Chodzenie było domeną wilków klanu Lasu, toteż Varjo nawet się nie zmęczył pokonując taką odległość. Przynajmniej nie bardziej niż biegnięciem aż na skraj Wilczej Krainy. Spojrzał z ukosa na dwa stwory, a potem na towarzyszące mu wilki: @Beliara i @Kaimlera.
— Jakaś strategia? — powiedział sceptycznie.
Nie jest tak, że kiedykolwiek stronił od walki, ale z dymem jeszcze nie miał okazji się bić.

Kaimler pisze: 16 lip 2024, 22:19 Wysłuchał, co wilk na do powiedzenia. Nie miał już na razie więcej pytań, bo drążenie tematu nie było już sensowne. Czas im uciekał, Kaimler nie wiedział ile dokładnie go mieli i czy uplyw czasu tutaj różnił się od miary w Wilczej Krainie. Toteż posłusznie poszedł z towarzyszami, trzymając się na skraju szpaleru, który prawdopodobnie utworzyli. Krajobraz nie zmieniał się zbytnio, tylko wąwóz za plecami zrobił się mniejszy, gdy się oddalili.
— Świetnie, chyba o to nam chodziło. Nie na darmo budziłem sobie łapy. — odpowiedział w międzyczasie przewodnikowi.
Przystanął, dostrzegając zagajnik i te ciemniejącą sadzonkę pośród dwóch zdrowych. Ciekawe ile lat zająłby rozrost tego toksycznego lasu.
Rozmyślania przerwał mu @Varjo i Kaimler odwrócił ku niemu wzrok. Nie mówił nic, tylko patrzył przez chwilę. Później zerknął na @Beliara, również trzymając pysk zamknięty. Znów spojrzał na cienie i chwilę im się przyglądał, gdy w końcu się odezwał.
— Zobaczmy ile te cieniostwory są warte. — powiedział, sugerując rozpoczęcie bitki, by już nie przedłużać.
Zawinął dolną wargę i gwizdnął piskliwie, a potem czekał na reakcję.
— albo walczymy we trzech, albo jeden z nas próbuje wyrwać sadzonkę kiedy odciągniemy je na bok. — zasugerował dwa wyjścia. O dziwo drugie było nieco bardziej ryzykowne w jego łbie, toteż nie chciał być tym, który pozyska młody, chory dąb.

Beliar pisze: 20 lip 2024, 22:36 Łypnął jakoś bez przekonania na słoik, a potem znów na @Kaimlera. Odczekał stosowną chwilę by upewnić się, że produkt w jego wnętrzu jest całkowicie bezpieczny, a potem westchnął bezgłośnie i umoczył kolejno obie łapy. Skoro ma to zadziałać... nie będzie się wzbraniał.
— Wokół czarnego drzewa jest całkiem spory kawałek pustej przestrzeni. Nic tam chyba nie rośnie. Wygląda to tak jakby ten dąb był epicentrum jakiejś zarazy, która trawi stopniowo las. Obstawiam jednak, że to rodzaj jakiejś magii, być może to drzewo jest jej źródłem. Budynek, a raczej to co z niego pozostało znajdował się kawałek dalej. Wiem mniej więcej jak się do niego dostać, tylko dlaczego nas to interesuje? — ominęła go wszak cała historia o tajemniczym wygnańcu, mieszkańcu tego lasu.
Ruszył w ślad za grupą lekko przy tym wznosząc brew. Dlaczego się wracali? Cóż... Może jednak nie do końca przemyślał swą samotną eskapadę na skarpę bo ewidentnie coś go ominęło. Kilka kroków dalej sytuacja się nieco wyklarowała. Dwa cieniostwory i sadzonka, której ewidentnie pilnowały.
— To zależy czy da się ich pozbyć. Jeśli mamy szanse je pokonać — lepiej walczyć we trójkę, a potem zająć się sadzonką. — cóż, ta część również go ominęła.

@Varjo
@Fella

Fella pisze: 22 lip 2024, 19:29 Kilka informacji mechanicznych.

Wasze postacie mogą wykonać w jednej turze dwie akcje. Zaliczają się w nie ataki, obrony, ale i użycie mocy. Istnieje opcja zrezygnowania z obrony, na rzecz możliwości kontrataku.
UWAGA! Podjęcie się kontrataku zdejmuje z rzutu modyfikator, a to oznacza obustronne ataki z użyciem pełnej puli obrażeń. Miejcie to na uwadze, przy stanie waszych PŻ. Chęć użycia kontrataku, należy jasno zaznaczyć pod postem.

Jak wygląda mechaniczna strona walki?
Wszystko zależy od waszych statystyk, to one uwzględniają siłę ataku oraz skuteczność obrony. Poziom zręczności obniża skuteczność ataków przeciwnika, zaś siła odpowiada za pule obrażeń jaką postać jest w stanie zadać.

Wilk którego punkty życia spadną poniżej 20 PŻ, powinien natychmiast wycofać się z lasu! (Gracz ma wybór, wycofać się lub walczyć dalej). Pozostanie jest akceptacją ryzyka. Gdy jego PŻ spadną do 1, wymagać on będzie wyniesienia przez innego uczestnika (oba wilki zostają wykluczone z walki). Wyniesienie zabiera jedną akcję, drugą można przeznaczyć na ewentualną obronę.

Moce zyskały nieco inne działanie, to jednak musicie odkryć na fabule. Tak samo jak pule życia cienioostwora.

Jako, że zamoczyliście łapki w mazi, zyskujecie bonus.
Po zamoczeniu w niej łapy, na czas 3 tur, atak wilka zadaje większe obrażenia. Działa w każdej lokacji!
Efekt ten można kumulować, jednak po 3 użyciu, każda tura kosztuje wilka 5 PŻ. Efekt ten liczony jest na wszystkie części wyprawy, używajcie tego z rozwagą. Dlaczego? Dowiecie się wraz z fabułą.
Zamoczenie łapy zabiera jedną akcję, o ile decydujecie się zrobić to w trakcie walki.

Kilka słów odnośnie mocy oraz energii.
Mają one swój osobny licznik, nie odnoszący się do tego na forum. Użycie mocy liczone jest w skali wszystkich części wyprawy, więc jeśli macie 3 użycia mocy x, będzie on obowiązywał na cały wątek.
Identycznie z energią.

Stan zdrowia:
Varjo — 92/100 PŻ
Kaimler — 96/100 PŻ
Gràineag — 87/100 PŻ — wykluczony z walki.
Beliar — 96/100 PŻ

Varjo pisze: 31 lip 2024, 23:23 Właścwie to niczego nie ustalili poza tym, że chcieli dać w pysk tym rzeczom. Varjo zdecydowanie chciał mieć możliwość przyjrzenia się temu drzewu. Spojrzał po obu towarzyszach, by po chwili z błyskiem w oku rzucić się na najbliższego cieniostwora. Jego celem było zaatakowanie i zranienie. Następnym ruchem zaś obrona. Wcześniej już rozmowy nie działały, toteż nie ponawiał prób nawiązania kontaktu.