Morze Północne

[Freya]

Tak, tak, tak!
Skinęła jej pyszczkiem trzy razy! — Jasne, że tak! Chodźmy! — Zawołała wesoło i zaczęła prowadzić wilczycę do siebie.

/zt x2.

[Riril]

północny brzeg morza zaczynał być jednym z jej ulubionych miejsc do polowań. Blisko, foki były leniwe i łatwe do ubicia, a tłuszcz z nich mógł być użyteczny dla rzemieślników. Niespiesznie przemierzała mroźną część krainy. Do foczych wybrzeży był jeszcze kawałek drogi.

Sinister

[Sinister]

Podążał za Riril nieśpiesznie trzymając się kilka metrów za nią. Z jednej strony północne wybrzeże wydawało się być wyśmienitym pomysłem na gorące, lipcowe popołudnie, a z drugiej strony, na tle białego krajobrazu odznaczał się niczym wielki, mechaniczny golem. Zanim zdążą podejść do jakiejś foki, ta zdąży już zanurkować pod wodę i popłynąć do doków i z powrotem. A pod lód pakować się nie zamierzał. Przynajmniej nie z własnej woli.

[Riril]

dopiero po jakimś czasie zorientowała się, że ma ogon. Odwróciła łeb i strząsając kosmyk włosów z pyska, spojrzała nieco zdziwiona na wilkołaka, a potem uśmiechnęła się lekko.
— Polowałeś kiedyś na foki?

polowanie

Foka (dorosła): 15 / 3,75 / 26,25
Surowce: Tłuszcz foki (Sinister) + Rzemienie (Riril)
Riril: 35 / 40 / 10
Sinister: 74 / 60 / 50

Pogoda była słoneczna, ale wiatr wiejący od strony morza, niósł ze sobą chłód i zapach soli. Dla ciepłych wilczych futer nie powinno to jednak robić róznicy, a co ważniejsze — mniejsza była szansa na to, że foki przedwcześnie zorientują się w obecności polujących.

— Chodź, jak się je odetnie od wody to są tak niezdarne, że mógłbyś je oskórować jeszcze za życia.
Opuściła łeb by spojrzeć na bezkresną połać bieli. Jak zwykle bardziej spodziewała się zobaczyć śladów pełzania fok niż odnaleźć je po zapachu, ale wiejący od północy wiatr dawał szansę przyniesienia ciekawszych woni.
Niespiesznie ruszyła przed siebie, zerkając tylko kątem oka czy Sinister pójdzie czy będzie musiała go wmanipulować.

//odpalam tropiciela (-30PE) i rzucam na wiek foczki
1d6

[Sinister]

/ odpalam myśliwego poziom 1:
Mechanika – obniża siłę/zręczność wymaganą do wytropienia zwierzyny o ¼. Myśliwy otrzymuje dodatkowy 1 PD za odbyte polowanie.
Koszt – 30 energii

Zatrzymał się na moment, gdy Riril wyczuła jego obecność i pozwolił aby wiejący od wody wiatr przeczesał mu zaplątaną, długą grzywę. Chociaż wiatr mu sprzyjał. No, może nie pójdzie tak najgorzej.
— Eta. Ale ofiara to ofiara, schemat zawsze ten sam. — Mruknął nonszalancko jak zwykle nie dając po sobie poznać, nawet jeśli miał jakiś cień wątpliwości. Skinął ciemnowłosej łbem przyjmując jej radę w milczeniu, a potem puścił ją przodem samemu pozostając kilka metrów z tyłu. Jak zwykle nie potrzebowali mówić zbyt wiele, dobrze znali swoje role i wiedzieli co każde z nich powinno robić.
Szedł z łbem przy ziemi węsząc, a kryształowe spojrzenie przesuwało się po linii brzegowej szukając potencjalnej ofiary.

[Riril]

starała się wypatrzeć na śniegu bruzdy po foczych ciałach. Wśród tej całej bieli nie były specjalnie proste do wypatrzenia i szybko szło dostać oczopląsu, ale...

Tym co zauważyła w pierwszej kolejności nie były bruzdy, a wyraźne czerwono-brunatne ślady, idące w pewnym momencie od strony morza, a potem zakręcające wzdłuż brzegu i sunące dalej.

Obróciła łeb i posłała wilkowi znaczące spojrzenie. Nie mogła być w stu procentach pewna, że tego właśnie szukali, dopóki nie zmrużyła oczu i nie dostrzegła charakterystycznych śladów tarcia ciała o podłoże. Najwyraźniej zwierzę było ranne w bok albo jedną z płetw, może zaatakowane przez jakieś morskie stworzenie?
— Nie powinna być daleko — powiedziała i powęszyła chwilę w powietrzu. Wiatr jednak dalej wiał od takiej strony, że chociaż nie przeszkadzał, to pomocny równiez specjalnie nie był.
Ruszyła więc dalej

Nie zajęło im dużo czasu by dostrzec szary kształt leżący w bezruchu na brzegu. Morze, które zawiodło pod względem bezpieczeństwa, teraz było zaledwie kilka metrów od niej, ale czy stworzenie w ogóle żyło? Tego z tej odległości nie dało się jednoznacznie ocenić, bo jeśli nawet tak było, to foka po prostu spała wycieńczona swą podróżą i ranami. Ślad czerwieni ciągnął się do samego końca.

— Nawet jeśli to padlina to chociaż zakonserwowana. — powiedziała lekko, ale do i tak do foki zbliżała się ostrożniej niż chwilę temu podczas tropienia. — Ranna i tak będzie łatwym łupem, byle tylko nie uciekła do wody. — mruknęła chwilę później.

Sinister

[Sinister]

Zatrzymał się na moment, gdy ślady krwi przecięły jego linię wzroku. Zmrużył oczy, unosząc łeb, by ponownie zaciągnąć się powietrzem. Wiatr niósł ze sobą lekko kwaśną nutę, tę znajomą woń powoli rozkładającej się krwi i domieszkę soli. Ruszył ostrożnie, poruszając się w lekko łukowatej linii. Nie musieli ze sobą rozmawiać, wystarczyło jedno spojrzenie wilczycy, by zrozumieć, co mają zrobić. Ona szła śladem, on zszedł szerzej, zataczając półokrąg w stronę linii wody. Śnieg pod łapami tłumił kroki, ale Sin i tak stawiał je z wyczuciem, choć jeśli coś nie wyłupiło tej foce oczu, to zapewne prędzej czy później i tak go dostrzeże. Miał tylko nadzieję, że instynktownie zacznie pełznąć w stronę Lunarki, a nie że spróbuje czmychnąć do wody. Zniżył sylwetkę, poruszając się coraz bliżej linii wody. Brzeg był już tuż obok, a foka leżała wciąż nieruchomo, z bokiem unoszącym się w nieregularnym rytmie jej oddechów. Oddychała, choć powoli i ciężko, ale żyła, to było pewne.
Siwy zatrzymał się w odpowiednim miejscu tak, że gdyby teraz poderwała się i spróbowała wrócić do wody, to miałby większe szanse dopaść ją jeszcze na brzegu. Przez krótką chwilę tylko obserwował, oceniając odległość i kąt, pod którym najlepiej będzie ruszyć. Spojrzał w stronę Riril kontrolnie i gdy zobaczył w jej oczach gotowość z zaskakującą lekkością poderwał się do biegu.

[Riril]

ranne zwierzę zdecydowanie nie mogło sobie pozwolić na beztroski wypoczynek, więc — być może przeczuwając zagrożenie w wiszące w powietrzu — foka uniosła łeb do góry i poruszyła nosem, wiatr jednak zwodził ją, wymuszając poleganie jedynie na wzroku i słuchu.
Z każdym krokiem wilki z kolei mogły utwierdzać się w przekonaniu, że nie była to byle jaka foka, a dorodny samiec, który — sądząc po bliznach na ciele i świeżych ranach po ugryzieniach niewielkiej paszczy — nie uciekał od drapieżnika, a prawdopodobnie stoczył walkę o terytorium z innym samcem. Czy wyszedł z niej zwycięsko, ciężko powiedzieć. Hartu ducha jednak nie można było mu odmówić, bo gdy tylko zobaczył metalowego wilka, biegnącego w jego stronę, w pierwszej kolejności syknął na niego groźnie. Widząc jednak, że raczej nie zatrzyma to pół-metalowej bestii, zaczął się gramolić i no niestety zmierzać raczej ku zimnym wodom morza.

Riril tymczasem chwilę już biegła, wyłapawszy wcześniej porozumienie z Sinistrem. Widząc, że ich ofiara zbiera się do odwrotu, znów zmanipulowała grawitację, by ta wsparła ją w tym wyścigu. Zacisnęła zęby, bo choć zmęczone zwierzę z wyraźnym bólem parło przez śnieg, brzuch zdążył już prawie sięgnąć linii wody.
— Przymróź. — krzyknęła jeszcze, bo mogli spóźnić się o dosłownie sekundy.
Niezależnie od tego czy Sinistrowi udało się czy nie, rzuciła się w nienaturalnie długim skoku, by dopaść fokę.

rzut na dmg (opiszę w następnym poście)
3d10

[Sinister]

3d10

---

Głuche echo rozlało się w powietrzu i choć brzmiało jak rozkaz, dla niego było raczej punktem zapalnym. Łapy uderzały w śnieg rytmicznie, a każde kolejne odbicie przybliżało go do szarego cielska. Foka poruszała się szybciej niż się spodziewał. Miała w sobie ten desperacki rodzaj siły, która pojawia się wtedy, gdy życie zwisa na włosku i zostaje już tylko jedna droga: do przodu. Mimo to, poruszała się nierówno, jej bok raz po raz opadał pod własnym ciężarem, a świeże rany błyszczały w bladym świetle dnia. Sin zacieśnił kąt natarcia, kierując się tak, by przeciąć jej tor. Gdy Riril krzyknęła, jedno z jego długich uszu poruszyło się instynktownie. Skupił w sobie ea i w tej samej chwili pozwolił, by zimno wypełniło go od środka. Błysk lodowej aury przeszedł przez jego kręgosłup, przez kończyny, metalowe łapy, a następnie rozlał się po ziemi sięgając w stronę ofiary. Tam, gdzie uderzył, śnieg zafalował, a potem natychmiast zastygł w cienkiej, zdradliwej warstwie lodu. Lód przylgnął do brzucha foki, do płetw, do świeżych ran, unieruchamiając ją dokładnie w momencie, gdy próbowała wykonać ostatni desperacki ruch w stronę wody. Jego cień padł na śnieg, gdy wybił się w górę by oskrzydlić zdobycz i uderzył w jej bok odrzucając ją od miejsca w którym chciała wejść w morską toń. Metalowe kły bez wahania wbiły się w foczy kark zostawiając tam świeże rany. Zwierzę zawyło przeciągle, rzucając się w miejscu i próbując odepchnąć od siebie napastnika, ale w takim układzie jego szanse na skuteczną obronę przedstawiały się dość marnie. Wilkołak poczuł, jak jedna z płetw uderza w jego bok silnie, niemal z mocą drewnianej pałki. W odpowiedzi warknął i przycisnął ofiarę mocniej do ziemi przydeptując ją łapą i zostawiając na niej kolejne krwawe szramy.

[Riril]

Sinister był przy ofierze pierwszy, więc miejsca na atak Riril zostało znacznie mniej niż by chciała, ale odkąd używała mocy bardziej świadomie niż instynktownie, była w stanie w jednej chwili przerwać długość skoku, przyszpilając się do ziemi tuż przy foce. Tak nagłe uderzenie w ziemię nie mogło skończyć się dobrze dla jej łapy, która chrupnęła boleśnie (-18pż). A co więcej, była tutaj już całkiem bezużyteczna, bo chociaż ich przeciwnik nie chciał sprzedać skóry tanio, nie miał szans z metalowym wilkołakiem.
Wtedy też foka zadarła łeb wyżej, próbując być może jeszcze jakiejś desperackiej i zupełnie absurdalnej próby wyślizgnięcia się, co Riril wykorzystała by wgryźć się w jej gardziel. Ciężko powiedzieć czy było to ugryzienie śmiertelne, ale utrata krwi i tak wysączyła ze zwierza resztki sił. Foka padła martwa.

Riril stanęła obok i otrzepała się. Jej łapa zaprotestowała ostrym bólem.
— Eh. — mruknęła w stronę kończyny — Jeśli mamy coś z niej zabierać to będę potrzebować pomocy. — burknęła trochę niezadowolona, że w sumie to nawet nie foka, a ona sama spowodowała tą niepotrzebną kontuzję.
— Dobra robota. — spojrzała na martwego już zwierza — Nie wiedziałam, że foki są agresywne.

[Sinister]

Gdy już przestał mocować się z foką, oblizał pysk pozbywając się z niego resztek krwi i stanął nieco z boku przyglądając się Riril dość krytycznie. A w zasadzie nie jej, tylko tej łapie z którą najwyraźniej coś było nie tak.
— W drodze powrotnej chyba zahaczymy o Rehelyina. — Mruknął obniżając lekko kufę. Może tylko obita? Ale skąd on miał wiedzieć, nie był uzdrowicielem, byłoby lepiej gdyby obejrzał ją ktoś szkolony w zakresie naprawiania wilków, a nie wypruwania z nich wnętrzności. A propos wypruwania wnętrzności.
— A to się akurat da załatwić. — Odparł i przełożył jedną łapę nad cielskiem foki, posługując się metalowymi pazurami, niemal z chirurgiczną precyzją rozerwał foczą skórę, a następnie jednym, silnym szarpnięciem wydarł długi, prostokątny fragment tkanki z grubą warstwą tłuszczu. Uniósł go do góry machając nim wilczycy przed nosem. — Tyle wystarczy?
Poczekał chwilę na jej odpowiedź, a potem rzucił jej wyrwany fragment ciała, następnie wbijając się metalowymi kłami głębiej i wyszarpując tym razem dorodny kawał mięsa.
Zaśmiał się chrapliwie na jej uwagę. — Każdy byłby agresywny walcząc o życie. Nawet ci tam, którzy zbierają kwiatki i tak głośno protestują przeciwko wojnie. — Wskazał pyskiem w stronę, gdzie daleko stąd, rozciągały się wiecznie zielone tereny klanu natury.

/ zbieractwo: 1x tłuszcz foki

[Riril]

— mhm. — mruknęła, bo o ile rany czy otarcia mogły się zagoić samoistnie, o tyle nie uśmiechało jej się chodzenie ze złamaną łapą.
Nie przeszkadzała (bo pomagać by na pewno nie była w stanie), gdy wilk wprawnie zerwał kawał foczej skóry. Prawdopodobnie było jej wręcz za dużo na potrzeby rzemieślnicze, ale tego z kolei Riril nie była w stanie ocenić. Kiwnęła więc głową.
— Dzięki. — powiedziała, zarzucając sobie skórę przez ramię. I tak będzie musiała się potem oczyścić.
Posilając się tak, by nie przeszkadzać łbem wilkołakowi (a miejsca na tak dużym okazie było aż nadto), zamyśliła się na chwilę.
— Myślisz, że tylko wtedy? Że faktycznie nie są już w stanie bić się nawet o własne przekonania? — nie znała Leśnych ani Wietrznych za dobrze, a to jaką mentalność przyjęli po fuzji było pewnie jeszcze większą zagadką. A właśnie, fuzja...
— Chociaż oddali swoją indywidualność w imię... cóż, pewnie też przetrwania. — wzruszyła barkiem. Miała wrażenie, że gdyby nawet Księżycowi zostali zredukowani do garstki, nie dali by się połączyć z żadnym innym Klanem.

— Chodźmy do Rehelyina, ta łapa zaczyna mi doskwierać. — powiedziała tuż po skończonym posiłku. A jeśli Sinister nie zmienił zdania, ruszyli razem ku ziemiom Klanu.

//zt

//zbieractwo — skóra

[Sinister]

Odchylił łeb nieco do tyłu spoglądając na horyzont.
— Myślę, że nie tylko wtedy, nawet jeśli żyją w głębokim zakłamaniu. — Odparł. Ale uważał, że takim naturzystom z pewnością było trudniej, instynkt w którego zagłuszenie wkładali tyle pracy działał z pewnym opóźnieniem, co dla Sinistra było okaleczaniem się na własne życzenie.
— Chodźmy. — Rzekł doganiając ją po kilku krokach, przerzucił sobie przez bark i o ile nie zmanipulowała mu grawitacji, to wymaszerował w kierunku księżycowych terenów.

/zt