Wolv PBF

Pośród mgieł ujrzeć możesz trzy raczej spore kamienie, znajdujące się całkiem blisko siebie. Na każdym z nich widnieje krótkie imię: Trú, Von, Ást — co w wilczej mowie oznacza tyle, ile "Wiara, Nadzieja, Miłość". Świeże kwiaty, co jakiś czas przynoszone i składane na dość prostych nagrobkach świadczą o tym, iż te trzy niewielkie aniołki nadal pozostają w sercu przynajmniej jednego wilka. Na każdym z kamieni też znajduje się napis, który — podobnie, jak miana spoczywających tu wilczków — co jakiś czas jest odświeżany:

" Odszedłeś / Odeszłaś zbyt szybko".

Prawdopodobnie mało kto w ogóle wiedział, o istnieniu tych trzech istotek. Prawdopodobnie świat nadal nie wie o tragedii, która je spotkała. Tutaj bowiem spoczywają trzy szczenięta, które na tym padole nie przeżyły ani jednego dnia, wszak zmarły jeszcze w łonie swojej matki...

Przywędrował... W sumie po co? nie wiadomo... Złapał w zęby po drodze czarne róże i położył je tu — na tym grobie. Może ruszyło go sumienie? może robił to dla pokazu? a może wszystko na raz?
Przysiadł z boku i milczał długo...
Będzie musiał iść na żer, ale nie jeszcze.

Wpatrywał się w milczeniu z poważną miną na nagrobek — rozmyślając... o czym? o wszystkim i o niczym. Może o sensie życia? NA PEWNO NIE...
Może o... jedzeniu? Cholera... Zaburczało mu w brzuchu.
Podrapał się lekko dolnym pazurem za uchem i zaś usiadł jak słup soli.

Wstał i oddalił się...

/zt.