Przepływająca tędy przez tysiące lat rzeka po której w dzisiejszych czasach nie ma już ani kropli, wytrwale żłobiła kanion cieszący teraz oczy i zmysły przybywających w te strony wilków. Teren jest bowiem niezwykle rozległy i nietrudno jest objąć go wzrokiem niemal w całości, co znacznie ułatwia wypatrzenie zwierzyny lub ewentualnego przeciwnika. Wysokie krzewy i pojedyncze drzewa pomagają w ukryciu się podczas skradania, a miękka, pomarańczowa ziemia, od której to barwy Kanion wziął swoją nazwę — w przeciwieństwie do lasu całkowicie wolna od pękających pod łapami suchych liści — wydaje się być wręcz stworzona do bezszelestnego poruszania się. Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że to miejsce jest całkowitym pustkowiem na którym jakakolwiek zwierzyna ani myśli przebywać, lecz wprawny łowca wyczuje wszechobecną woń dzikich koni, w licznych stadach przemierzających te równiny. Można tu również napotkać kilka gatunków ptaków, które jednak są znacznie trudniejszą zdobyczą, gdyż mają zwyczaj przebywać na dużych wysokościach na które nie sposób się dostać, o ile nie jest się szczęśliwym posiadaczem lotnych skrzydeł. Innym utrudnieniem jest panujący tu nieustannie upał i niedostatek wody, co także lepiej mieć na uwadze zapuszczając się w te strony, jeśli nie chce się skończyć jak właściciele walających się gdzieniegdzie czaszek i innych pozostałości po szkieletach.
by Lukrecja
