Wolv PBF

Jeżeli wdrapiesz się wystarczająca wysoko, Twoim oczom ukaże się stromy i ostry grzbiet górski, wyrastający niespodziewanie spośród skał. Silnie postrzępione krańce i osuwające się odłamki skalne niezwykle utrudniają dostanie się na grań, lecz gdy odważnemu śmiałkowi uda się już tego dokonać, zostanie nagrodzony zapierającym dech w piersiach widokiem. Na najwyższym punkcie góry znajduje się bowiem skalna półka, wystarczająco szeroka i stabilna, by wygodnie się na niej rozsiąść i nasycić swoje oczy rozciągającą się aż po horyzont panoramą Wilczej Krainy. Można stąd objąć wzrokiem niemal cały teren zamieszkiwany przez wilki. Widać stąd niekończące się lasy, mroźne góry, pasmo wulkanów, rozległe polany i okryte cieniem cmentarzysko. Przy dobrej pogodzie można nawet dostrzec migoczący w oddali zamek i wielki statek u brzegu morza. Miejsce to otoczone jest niepowtarzalną, tajemniczą atmosferą, która u co wrażliwszych wilków może wręcz wzbudzić niepokój. Skalna grań jest bez wątpienia niesamowitym miejscem, lecz po wspięciu się na nią nie należy popadać w lekkomyślność. Jeden nierozważny ruch, czy pochylenie się do przodu o centymetr za daleko, może skutkować natychmiastowym upadkiem w spowitą mgłą przepaść.

Latała sobie wysoko nad ziemią! Podziwiając widoki i obserwując, czy mięsożercy nie zabijają zwierząt... BUUUUU! TYLKO VEGE, VEGEŻYCIE. ZOSTAŃ VEGE!
Inaczej zaczęłaby zrzucać kokosy, gdyby zobaczyła mordowanie zwierzątek, o.
KTOŚ oberwałby w ten głupi, zakłuty łeb!

Averill

On przecie był mięsożercą! Ale akurat tu przyszedł by podziwiać przepiękne górskie widoczki. Wspinał się powoli i ostrożnie. Lubił sobie poszaleć ale tu nie było miejsca nawet na chwilę nieuwagi. Mimo śniegu było całkiem ciepło, słońce swieciło dosyć mocno.

Latała nad głową Averill... Ah... albo i jeszcze, jeszcze wyżej. Mekonops. JEJ MEKOPSIU. Pomógł jej bardzo z tym poskromieniem własnej lotnej natury.
Obserwowała wilka z góry, przyglądając mu się badawczo...
Ciekawe, kiedy samiec zorientuje się, że nie jest sam?

Kiedy wdrapał się na szczyt zobaczył .. latającego wilka ? Nie mógł uwierzyć własnym oczom. Dawno nie widział takiego widoku. W każdym razie pomachał łapą do nieznajomej.

Dojrzała kolorowego wilka, o czerwonych oczach... Zniżyła więc lot, gdyż osobnik ten nie wydawał się być wrogo nastawiony.... Nareszcie wylądowała, opodal niego.
— Ane Varoi, z kim mam przyjemność? —
Zapytała wesołym tonem.

Averill

— Salve !— odparł głośno i dosyć radośnie, dobrze jest zobaczyć kogoś z krainy po powrocie.— Jestem Averill a ty? Dawno mnie tu niebyło — odezwał się machając ogonem.

Casca

Czyli... Mieszkał tu kiedyś...?
— No... jestem Casca, WIlczar z Klanu Natury... —
Nie omieszkała powiedzieć kim tu jest! A była strażniczką natury, więc Ty, Ty, Ty! nie krzywdzimy zwierzątek...
— Czyli... Urodziłeś się tu? —
Zapytała, merdając ogonem.

-Miło cię poznać, Ja jestem z Klanu Ognia — przedstawił się — muszę przyznać że masz fajowskie skrzydła — uśmiechnął się delikatnie do wilczycy. — tak dokładnie tak. Urodziłem się jako ognisty ale wyruszyłem w podróż by zobaczyć też inne krainy i właściwie niedawno wróciłem. — odparł i zastrzygł uchem

No ten...
— To nasz speciał! Lotne skrzydła! Inne wilki tak nie potrafią, HA! — Nie żeby się wychwalała.
ALE TO PRAWDA...
No dobra... Może jeszcze Upiory potrafiły szybować? Nie pamiętała... Może?
— Grunt to samorozwój! — Zaśmiała się gładko. — Chcesz coś porobić? — Zaproponowała Averill'owi!

Na mordzie pojawił się szeroki głupkowaty uśmiech
— no jasne ! A na co masz ochotę? -zapytał i zaczął machać ogonem. Strasznie podobały mu się jej skrzydła. Sam by chciał takie mieć O!
Casca

No... to chyba musiałby być w Klanie Natury... bo jasne! Mógłby mieć skrzydła, ale cholerne nieloty...
— W sumie... to nie wiem, może wybierzemy się na wolne tereny? — Zaproponowała Averill'owi... Dawno tam nie była...? Ale równie dobrze mogła zostać tu, przecież było też fajnie.
A! I MOGŁA CAŁY CZAS PILNOWAĆ, CZY KTOŚ NIE NARUSZA NATURY. MUAGAGAGAGA!

— no dobra ale j a nie umiem fruwać jak ty ! — mruknął podirytowany. — też chce tak latac ! — burknąłem patrząc na jej skrzydła — gdzie chciałabyś się wybrać? Na jakąś randeczkę?

— Chcesz latać...? — Zaczęła, konspiracyjnie zbliżając pysk do jego małżowiny usznej! Była dyskretna i cichutka jak myszka! — Zmień Klan na Klan Natury! to jedyny słuszny Klan w krainie. RESZTA się nie liczy! No, może prócz Klanu Cienia i, gdzie jest mój papa, Malo. Także też polecam, ale KLAN NATURY! Tylko on się liczy! — No tak! Nie ruszała się. JESZCZE.

Averill

— Lubię póki co mój klan. a nie mogę być w Ogniu i latać ? Jak feniks ! — mruknął . Spojrzał na wilczycę i capnął ją jak była blisko

— Wilki z Klanu Ognia nie latają, przykro mi... — Zacmokała z dezaprobatą... — Jedynie z natury, bądź upiory w Klanie Potępienia... — Co Averill musiałby zrobić by polecieć?
ANO.
Zmienić Klan...
— To co, idziemy gdzie indziej? — Zapytała jeszcze.

/Proszę pingaj mnie, bo mam sklerozę

No ale przecież nie zmieni klanu nie? Kocha być ognistym nie ma co :p Zresztą lubił ogień a przecież ten zjada roślinki nie?
— szkoda a powinny — mruknął niezadowolony — a do potępienia mi się nie śpieszy — westchnął ku swojej niedoli.
— możemy. co proponujesz?
Casca

Ogniści mieli w sobie, HEHE... Ogień, ale obecnie go nie czuła... Wcale... Zresztą, może to i dobrze? bo gdyby Averill zaczął działać na szkodę natury, to oberwałby solidnie — odeń.
Była prawdziwym obrońcą natury...
— Ruszajmy więc... — Zejście stąd trochę zajmie. Na szczęście Casca miała skrzydła — więc zaczęła lecieć w dół, prowadząc tam gdzie chce.

/zt.

Ta to szła na łatwiznę ! No ale cóż. On po prostu zszedł mamrocząc pod nosem. ej zaraz ? jak miał za nią podążać ?! Po prostu szedł za jej zapachem (?). owoców roślin i ziół/zt

[ zbieractwo jaspis x1]

Przyszedł na skalną grań z kilofem. Pogoda mu dopisywała, kondycja w sumie też bo ostatnio coś często łaził po tych górach. No nic trzeba będzie wspiąć się na wyżyny. Jeszcze trochę mu brakowało do celu.