Wolv PBF

Nie przepadał za tym zakątkiem krainy. Zima, mróz szczypiący w uszy, śnieg chłodem doprowadzając przy dłuższym kontakcie do drętwienia łap. Niemniej wiedział doskonale, że właśnie na północy najczęściej można spotkać foki. W odróżnieniu od niego, te tłuściutkie morskie szczeniaczki uwielbiały chłodniejszy klimat. Sporą część życia spędzały też w wodzie, więc wybór Morza Północnego był sensowny i logiczny.

Żeby nie narażać się na długotrwały dyskomfort, do pojawienia się na miejscu zbiórki użył Czarnego Ognia. Pyliste płomienie pojawiły się jakby znikąd, tuż obok Ammata oraz towarzyszącej mu Hürrem, a spomiędzy nich wyłonił się biało-czarny. Spojrzenie turkusowych oczu spoczęło najpierw na niewolnicy, mimochodem wędrując ku wątpliwej ozdobie na jej siły, a następnie przeskoczyło na rogatego.
— Foka? — spytał, kołysząc leniwie krańcem przydługiej kity.

Skinął Hürrem płytko czerepem.
— Malo. Mavi Alov — przedstawił się. Nie traktował samicy przez pryzmat czerwonej obroży tak długo, jak długo będzie pokazywać, że jest cokolwiek warta. Był jednak nieco ostrożniejszy w osądach. W Garavel również uwierzył. To, co ją spotkało, zdecydowanie nie było czymś, czego się spodziewał. Prawdopodobnie nigdy już nie będzie miał okazji powiedzieć jej, że go zawiodła. Chociaż prawdopodobnie, że gdyby los zetknął ich drogi ponownie, pozostawiłby krytykę dla samego siebie. I bez gorzkich słów miała wystarczająco zmartwień a opinia Malo — nieważne, jaka by była — nie miała żadnego znaczenia ani dla niej, ani dla nikogo innego.

Po krótkiej wymianie uprzejmości, w ślad za Ammatem, ruszył tropić zwierzynę. Upewnił się, czego szukają; nie potrzebował więcej, aby zacząć działać. Z nosem przy ziemi parł przed siebie, czasami przystając na moment, by rozejrzeć się po okolicy. Nienawidził tropić w wilgoci, dodatkowo nie było tu nazbyt wielu miejsc, gdzie można by się było ukryć. Wolał standardowe tropienie w lesie, może był przez to nudny — ale wiecie, pewnych zwyczajów, hodowanych przez długie lata, niełatwo się pozbyć. Uszy wilka raz po raz poruszały się leniwie, próbując wychwycić jakikolwiek dźwięk, mogący świadczyć o obecności fok. Miał nadzieję, że nie natkną się na jakiegoś olbrzymiego niedźwiedzia albo stado reniferów w godowym szale. Próbował wypatrzeć odbite w śniegu ślady, chociaż nie był pewien, co konkretnego mogłoby świadczyć o foce. Ślady toczenia tłustego ciała? Najprawdopodobniej. Foki, w odróżnieniu od lwów morskich, na lądzie były wyjątkowo nieporadne. Uchatki były nieporadne troszkę mniej — przemieszczały się w każdym razie inaczej.

W pewnym momencie, w miejscu, gdzie nieco lodu zdążyło się rozmrozić, kilkadziesiąt metrów od lądu, na sporej krze, siedziało nieduże stadko fok. Zatrzymał się, wypatrując pozostałych.
— W wodzie nie mamy z nimi szans. Zanim dotrzemy na krę, one czmychną. Mogę znaleźć się tam za pomocą Czarnego Ognia i je wypłoszyć, w nadziei, że jakaś zbłąkana dusza wróci na brzeg. Wtedy bierzecie ją na siebie — zaproponował. Spojrzał po zebranych. — Chyba, że ktoś ma inny pomysł — dodał.

Skoncentrowany na wypatrywaniu foczek na krze (w głowie pewnie już obierał najbardziej dorodną i tłustą sztukę, chociaż z racji na odległość raczej nie było to możliwe, bo zwierzyna przypominała po prostu rozciągnięte na lodzie, czasami się ruszające, parówki) nie dostrzegł jednej z nich, znajdującej się bliżej. A nawet, jeśli niekoniecznie bliżej — to przynajmniej na brzegu, po którym się przemieszczali. Dopiero Ammat wskazał mu na zabłąkaną sztukę, co przyjął lekkim skinieniem pyska.
Jego plan bowiem nie wykluczał, iż płosząc foki i nadając im odpowiedni "tor ucieczkowy" musiałby zanurzyć się w wodzie. Zamierzał się w razie trudności wspomóc mocami ze ścieżki zabawy, ściągając na foki ułudę, jednakże skoro nie musiał tego robić — to nawet lepiej. Przeniósł wejrzenie na wybrańca. Chociaż bycie wybranym na posiłek raczej nie było powodem do radości. By nie ryzykować spłoszenia zwierzyny, skinął po prostu łbem. Gestem głowy dał znać, że ruszy od strony linii brzegowej, tak, by foka nie znalazła schronienia w lodowatej wodzie. Zamierzał "zagonić" ją w stronę pozostałej dwójki, pilnując, by przypadkiem nie uciekła do wody. Cóż, biorąc pod uwagę, że na lądzie foki raczej radzą sobie słabo — nie przewidywał większych trudności.

Zniknął w ciemnych, gęstych smugach, by zaraz pojawić się w dokładnie takich samych tuż obok morza. W zasadzie jakaś fala nawet lekko podmyła mu łapy, czym się nie przejął. Odgradzając ofiarę od toni rzucił się w jej stronę, wierząc, iż jeśli foczka podejmie się próby ucieczki — nie da rady uciec, nie mogąc wskoczyć w fale. Dziabnął ją pewnie gdzieś w łeb, może szyję, zaciskając mocno szczęki. Nie było to proste, bo cholera śliska była i zęby nieco się po niej zsuwały, ale w końcu trafił na miejsce, gdzie tłuszczu i skóry było nieco więcej i tam zakleszczył szczęki. Próbował przytrzymać fokę pazurami, żeby ją unieruchomić.

Hürrem

Kiedy już ją złapał, nie zamierzał puszczać. Nawet, kiedy foka postanowiła zamienić się w turlający się kręgiel — nie odpuszczał. Co prawda szamocząca się foka w pierwszym odruchu go zaskoczyła i przetoczyła mu się nawet po łapie (-18pż), nie zamierzał pozwolić jej uciec. W momencie, gdy ofiara znajdowała się na grzbiecie, wbił zębiska w tłuste podgardle, poprawiając chwyt może dwa, może trzy razy, aż w końcu złapał na tyle pewnie, by nie przejmować się próbami foki. Ta zresztą była już mocno osłabiona natarciem wilków, może też gdzieś na dnie foczej duszy doskonale wiedziała, że sprawa jest przesądzona. Próbowała pewnie jeszcze wymachiwać płetwami, niemniej Malo niewiele sobie już z tego robił. Zaciskał mocno, aż wreszcie zmiażdżył stworzeniu krtań, utrudniając jej poważnie oddychanie. W połączeniu z pozostałymi ranami mogło się to zakończyć tylko w jeden sposób.

Foka zakwiliła raz jeszcze, a potem — niczym z przebitej dmuchanej zabawki — uszło z niej życie.

Wojna odsunął się lekko, asekurując się na przednią lewą łapę. Oblizał mordę z juchy, spoglądając na fokę. Martwa. No nie chciało być inaczej.
— Jak będziesz ją patroszyć czy co tam zamierzasz z nią zrobić — spojrzał chłodno na Ammata — oddziel proszę mi kawał skóry.
Przeniósł wejrzenie na Hürrem. Z całą pewnością, chociaż nie powie tego głośno, kontrolował właśnie stan zdrowia zebranych. Był opiekuńczy, nawet, jeśli za wszelką cenę probował to ukrywać.