Wolv PBF

Tu, gdzie skały były zbyt twarde by rzeka mogła je wypłukać, utworzył się wysoki, skalny próg. Hektolitry wody gnają w dół, z miażdżącą siłą opadając ku zbiornikowi u podnóża wzniesienia. Wszystko to okrywa gęsta mgła, w której nieraz obserwować można tęczę. Wodospad i jezioro pod nim objęte są szerokimi ramionami zielonych wzgórz stanowiących próg nizin, na których rozlewa się rzeka.

Na tych terenach obowiązuje całkowity zakaz porywania.

Midori

Craite przechadzała się o ziemiach niczyich, z ciekawością przyglądając się wodospadowi. Usiadła na ziemi, parę metrów przed skalnym progiem, co by nie ryzykować tego, że się potknie i przewróci.

Leśny wilk przybył nad wodospad. Po ciężkim trudzie i znoju udało mu się wrócić do swojej krainy! Uśmiechnął się pod nosem . Nagle zobaczył nieznana wilczycę.
— deloi moi — przywitał się i delikatnie skłonił.

Odwróciła łeb i spojrzała na nieznajomego wilka. A i słow "deloi moi" nie kojarzyła, być może to coś podobnego do "salve"? Pewnie zaraz się dowie.
— Salve! — Powiedziała pogodnie, kiwając mu łbem z uśmiechem — Sądziłam, że spotkam tu więcej wilków... Jestem Craite, a ty? — Zagadnęła go, mając nadzieję, że jej kły i pazury go nie odstraszą.

Midori

— Jestem Midori — przywitał się z uśmiechem — Słyszę że jesteś z klanu Ognia — dodał przyglądając się nowej znajomej. Śnieg delikatnie prószył na futerka. Raczej mało rzeczy było w stanie go odstraszyć. Nie był już młodzikiem ale powiedzmy że był w sile wieku.

Przyszedł nad wodospad. Miał ochotę na jakiegoś koniczka.
— Ave — odparł do wilka i lekko się ukłonił. Był wyżej rangą więc...

Przywlókł się chwilę później, szukając okazji, by wyżyć się na jakimś niewinnym stworzeniu. Chyba jakoś ta budząca się powoli do życia przyroda działała na niego wyjątkowo źle, gdyż odczuwał to pragnienie bardziej, niż zwykle. A jak wiadomo polowania stanowiły idealną do tego okazję.
Jakoś nie przejmował się tym, czy zbierający się tu łowcy życzyli sobie, by towarzyszył im jakiś gówniarz. Nawet się nad tym nie zastanawiał.
Wylazł gdzieś z krzaków, obrzucając samców krótkim spojrzeniem.
— Ave — przywitał się, skinąwszy obu głową i gdzieś tam przystanął, zawczasu się rozglądając.

W milczeniu wysłuchał basiora, kiwnąwszy tylko ze dwa razy łbem na znak, że przyjmuje do wiadomości to, co powiedział. Wybór zwierzyny pozostawił starszym samcom. Może i geniuszem nie był (chyba, że w porównaniu z własnym ojcem), lecz był świadomy faktu, iż z ich trójki o polowaniach to on wiedział najmniej. Co prawda jak to zwykle w przypadku podrostków w jego wieku bywa gdzieś tam w głębi ducha marzył o zmierzeniu się z jakimś potężnym zwierzem tylko po to, by się popisać przed starszymi Cienistymi, jednakże cóż... Jednocześnie trochę się obawiał, że pozostałe wilki zwyczajnie go wyśmieją. A tego zdecydowanie by nie chciał. Byłoby to jednoznaczne z wrzuceniem do jednego wora z tymi wszystkimi żałosnymi niedorajdami, z których zazwyczaj naśmiewał się on. A on zdecydowanie do takich nie należał.
Nie zwlekając już dłużej, ustawił się pod wiatr i powoli ruszył przed siebie, w pewnym oddaleniu od samca z czarną maską na pysku. Schylił łeb, węsząc dookoła i rozglądając się po podłożu. Co prawda kuca na żywo to on chyba nigdy nie widział, nie mówiąc już o tym, by miał okazję go obwąchać. Niemniej wiedział jedno — konie posiadają kopyta, które znacznie różnią się od jelenich racic. Rozglądał się więc dookoła za czymś, co odpowiadałoby opisowi, który gdzieś kiedyś od kogoś usłyszał (pewnie od jakiegoś gościa w zajeździe w zamian za załatwienie więcej wódki albo pomoc w okradzeniu jakiegoś frajera, w końcu większość informacji w swoim życiu Ivaroth zdobywał w ten właśnie sposób. Szedł więc nieśpiesznie, tropiąc, od czasu do czasu przystając, by spojrzeć kontrolnie na resztą łowców, albo poprawić prowizoryczny wisiorek z rogiem dyndający mu na szyi.

Ammat

Rivai zbliżył się bez pośpiechu, pozwalając sobie na chwilę obserwacji, zanim faktycznie dołączył do reszty. Jego wzrok przebiegł po zgromadzonych, a bursztynowe oczy zatrzymały się na bracie, który przyjął jego obecność ze zwykłą, niemalże machinalną obojętnością. Dobrze. Nie zamierzał się spoufalać na oczach innych, zwłaszcza gdy wciąż nie do końca wiedział, jakie miejsce zajmuje w tej układance.
— Ave, Rivai. — Powiedział szybko, bo gdy starszy wilk zaczął mówić, Rivai słuchał uważnie. Mavi Alov – imię, które obiło mu się o uszy, ale nie miał okazji poznać właściciela osobiście. Na szczęście nie musiał polegać na domysłach – wystarczyło jedno spojrzenie, by wyczuć, że miał do czynienia z kimś, kto wie, co robi.
— Kuc brzmi rozsądnie — odezwał się krótko, skłaniając lekko łeb w stronę Wojen. Sam dopiero zaczynał łowy na większą zwierzynę, a chociaż był pewny swoich umiejętności, to nie zamierzał odgrywać bohatera bez potrzeby. W końcu nikt nie chciałby wracać z polowania z pustymi łapami… albo w ogóle nie wracać. Podążył za przywódcą, czujnie omiatając wzrokiem teren. Przytłumione zapachy ziemi i wilgoci mieszały się z wonią zwierząt, niektóre świeże, inne zbyt ulotne, by były istotne. Gdzieś w oddali przemknął zając, ale Rivai, podobnie jak Mavi, zignorował go. Nie tego dziś szukali.

/ obrażenia — 14 HP

— Tak, jestem Ammat — w tym całym zamieszaniu już sam nie był pewien czy się przedstawił, czy się znają czy nie, więc niech i będzie zadośćuczynienie że białas też się przedstawił — aspiruję do zbieracza, dlatego potrzebne jest kopytko — odparłem grzecznie, z notatek wiszących w klanie pewnie wiedział że Mavi to Wojna, Wilk Apokalipsy, spis niby powszechny był. No cóż co racja to racja, sam białas też za bardzo nie miał okazji z nikim opić nawet swoją przysiegę, jakoś tak wyszło. Mówi się trudno i płynie się dalej. Skinąłem głową na propozycję, bo nie widziałem sensu się narażać niepotrzebnie.

Owszem, Rivaia w jakoś szczególnie wylewny sposób nie powitał. Zerknął tylko na brata, na ułamek sekundy wykrzywiając jeden kącik warg w jakiejś paskudnej parodii cwaniackiego półuśmiechu. I na tym poprzestał. Nie widział potrzeby wysilać się na nic więcej, gdyż po pierwsze, do tego nie przywykł, po drugie, zapewne także i skrzydlaty na to nie liczył. Podejrzewał, że jeśli nagle okazałby mu więcej serdeczności, ten pewnie zacząłby podejrzewać, że coś knuje.
W sumie to pewnie nawet by się nie mylił.
Gdzieś w międzyczasie tylko wziął przykład z drugiego z adeptów i też się krótko przedstawił, nagle zdając sobie sprawę, iż przydałoby się, by większa ilość wilków poznała jego imię.

Niemniej, szybko skupił się na tropieniu, tracąc zainteresowanie bratem. W milczeniu krążył po okolicy, rozglądając się, węsząc i nasłuchując. Jak na razie bezskutecznie. Co prawda znalazł tropy jakiegoś drobnego gryzonia, lecz je zignorował. W efekcie znalazł się nieco dalej od reszty grupy. Akurat pochylał się nad jakimś pniakiem, obwąchując go, kiedy niespodziewanie tuż przy jego uchu usłyszał cichy szept. Głos niewątpliwie należał do Maviego, lecz... Kiedy podniósł głowę samca nigdzie przy nim nie było. Lekko zmarszczył czoło, kiedy mimo to szepty nie ustały. Gdy początkowy szok minął, zdał sobie sprawę z tego, iż ów głos szeptał mu do ucha jakieś instrukcje.
Jeśli przez krótki moment zastanawiał się, czy to nie jakiś podstęp, to szybko mu przeszło i postanowił go posłuchać. W końcu to nie pierwsza rzecz odbiegająca od normy, której doświadczył w swoim krótkim życiu. Widywał już przecież wilki wynurzające się z cieni i odbierające innym stworzeniom ich siły życiowe. Szepty w jego głowie to przy tym nic szczególnie nadzwyczajnego.
W ten sposób odnalazł odpowiednie ślady, które przez chwilę obwąchiwał, zanim zaczął się skradać ich tropem. Przyczaił się w krzakach wraz z resztą wilków, nieruchomiejąc, wbijając tylko czerwone ślepia w ich cel. Nieduży koń, chyba już zresztą nie najmłodszy.
Nie miał w zanadrzu żadnych przydatnych magicznych sztuczek, tak więc wkrótce po tym jak Mavi pojawił się na karku zwierzyny, on wypadł z zarośli, rzucając się ku niej biegiem. Skoczył trochę na oślep, byle by się jakoś wgryźć w okryte krótką sierścią ciało, ostatecznie uczepiając się mięsistego uda kuca. Wbił się w nie całym kompletem pazurów i zębisk, tak mocno jak był tylko w stanie, czując jak po jego grzbiecie przebiega dreszcze satysfakcji, gdy zwierzyna zareagowała na ów niespodziewany atak, a w pysku pojawia się posmak krwi.

Nachylił łeb do ziemi i ruszył bezzwłocznie za Mavim. Także zaczął tropić kuca bo w tej decyzji byli jednogłośni. Nastawił uszy do przodu nasłuchując tupanie kopyt, może tętent koni? Jakiś mały kucyk może się zagubił? Spoglądał co jakiś czas również na adeptów czy gdzieś się nie zgubili w trakcie poszukiwań. Szedł na tyle daleko by móc szukać nowych tropów ale na tyle blisko by widzieć każdy ruch i gest przewodnika.
Kiedy zawiał wiatr wiedział już że gdzieś w pobliżu znajduje się ich ofiara. Co prawda czujność nie była jego mocną stroną ale nie każdy musi być we wszystkim dobry nie ? Gdy Wojna dał znać że już jesteśmy blisko zwierzyny przylgnąłem do ziemi by zaraz wyskoczyć tuż za wilkiem lecz — od przodu zwierzyny która nie dość że wierzgnęła to jeszcze stanęła dęba. Podskoczyłem na nogach do szyi łapiąc łapami grzywę i wgryzając się mocno. Zawisłem na niej nie chcąc puscić cielska — nie może nam teraz uciec o co to to nie!

Rivai trzymał się nieco z tyłu, jak zwykle — niby nie do końca z bierności, bardziej z chłodnej kalkulacji. Nie było sensu rzucać się w pogoń, póki nie miał pewności, że to odpowiedni moment. Zawiał wiatr, a on wciągnął zapach ofiary głęboko w płuca. Zapach starego konia i wilczej ekscytacji. Nie mógłby go pomylić z niczym innym. Kiedy Mavi zniknął w smugach cienia, a Ivaroth z Ammatem ruszyli do ataku, Rivai nie pozostał dłużny. Nie był z tych, co stali i gapili się, aż krew zacznie chlustać. W jednym płynnym ruchu rozłożył skrzydła i użył ich jak płetw bojowych – jeden mocny ruch, który nadał mu impetu i runął prosto w bok zwierzęcia. Pazury rozorały skórę na zadzie, a sam Rivai natychmiast wgryzł się w miękkie miejsce między biodrem a brzuchem. Smak krwi uderzył mu do głowy, gorący, ciężki, znajomy.
— Leż — mruknął bardziej do samego siebie niż do ofiary, trzymając się kurczowo.
Nie musiał się wychylać ani pokazywać. Nie szukał poklasku. Ale był tam. Wgryziony w mięso. Niezbędny. Na ułamek sekundy jego spojrzenie przesunęło się w bok — ku Ivarothowi. Niebieskie ślepia spotkały się na moment z krwistym spojrzeniem brata. Nic nie powiedział. Nie musiał. Uznanie? Sprawdzenie, czy żyje? Może po prostu odruch. I zaraz zniknął znowu — we wgryzieniu, w zadaniu, w roli.

Kiedy tylko kuc próbował się podnieść, białas szybko zareagował i wyrwał kawałek mięsa na żywca przy głównej tętnicy szyjnej, nie patyczkował się przy tym by przygnieść całym cielskiem konia by dać mu się wykrwawić na leżąco. Kątem oka obserwował Mavi i adeptów czy są w bezpiecznej odległości, w razie gdyby ofiara chciała jeszcze wierzgnąć. Na szczęście dla wilków to już był koniec. Kuc oddał kilka spazmatycznych ruchów by ostatecznie z trzaskiem upaść na ziemię. To już był koniec. Łapa bolała niemiłosiernie ale na szczęście to chyba tylko skręcenie i nic poważniejszego. Nie dawał po sobie poznać że coś go boli. Nie widział w tym sensu , wszystko się samo zagoi po czasie. Nie zbyt korzystał z uzdrowicieli.

Jeszcze przez chwilę zawzięcie kąsał ofiarę, wręcz rozkoszując się jej bólem, strachem i roznoszącym się wokół zapachem krwi. A potem wszystko wydarzyło się stanowczo zbyt szybko.
Niespodziewanie oberwał prosto w łeb i to tak mocno, że na moment aż go zamroczyło. Zupełnie odruchowo rozluźnił uścisk, co skończyło się tak, jak można się było tego spodziewać — przy kolejnym wierzgnięciu ofiary został wyrzucony w powietrze, przeleciał nad zadem kuca i wylądował ciężko na ziemi, lądując boleśnie na grzbiecie. Z jego perspektywy wszystko działo się okropnie szybko. W jednej sekundzie szarpał zawzięcie ofiarę, wymieniając przy tym krótkie spojrzenie z bratem, a w następnej dostał prosto w łeb i nagle znalazł się na ziemi, obolały i okropnie zdezorientowany. W czaszce okropnie go łupało, grzbiet miał obolały, a w pysku czuł posmak krwi — w sumie nie wiedział, czy należała ona do zwierzyny, którą przed chwilą podgryzał, czy też jego samego, nie był bowiem tak do końca pewien, czy podczas tego upadku nie ugryzł się w język. Przez moment nie wiedział, co działo się dookoła. Dopiero kiedy w jego polu widzenia pojawiła się jakaś biała sylwetka, skupił na niej wzrok, przy czym zdał sobie sprawę z tego, że patrzy na Maviego. Samiec coś do niego mówił. Sens jego słów dotarł do niego z pewnym opóźnieniem. Skupił na nim wzrok, otworzył pysk i w odpowiedzi wymamrotał kilka siarczystych przekleństw, które w jego mniemaniu idealnie opisywały to, jak teraz się czuł.
Został odciągnięty od padającego kuca, zanim tak naprawdę zdążył w jakikolwiek sposób zareagować. Nie protestował, być może po części dlatego, że chyba tak do końca jeszcze nie przywykł do tego, by ktokolwiek mu pomagał. Jako szczeniak musiał liczyć tylko na siebie, skoro rodzice mieli go gdzieś, a rodzeństwo było w takim samym położeniu, jak i on. Teraz, kiedy podrósł, stał się nieco silniejszy i zaczął się uczyć, inni członkowie klanu zaczynali odnosić się do niego zgoła inaczej. Może dlatego, że w końcu mógł być bardziej przydatny.
Teraz jednak nad tym nie rozmyślał. Kiedy już pierwszy szok minął, zrozumiał co właściwie się stało. I poczuł jak ogarnia go wściekłość, rozlewając się po jego ciele gwałtowną falą, sprawiając, że mimowolnie się nastroszył. W czerwonych ślepiach błysnęła iskierka szaleńczego gniewu, kiedy skierował je w stronę tego cholernego kuca, którego opuszczały już siły. Miał ogromną ochotę po prostu go niego podejść i rozszarpać mu gardło. Jednak nie zdążył. Głównie dlatego, że kiedy zdołał podnieść się na nogi, trochę się przy tym zachwiał, tracąc na tym cenne sekundy. W tym czasie dopadł go już Ammat, a jemu pozostawało tylko obserwować, jak wykrwawia się na śmierć. Może i w normalnych okolicznościach uznałby oglądanie, jak zdycha za całkiem satysfakcjonujące widowisko, teraz jednak czuł pewien niedosyt. Miał wrażenie, że poniósł porażkę. I okropnie mu się to nie podobało.
Pozostało mu tylko ustawić się tak, by mieć jak najlepszy widok na wytrzeszczone ślepia roślinożercy, w których powoli gasło życie. Nie chciał przegapić momentu śmierci, być może w głębi ducha licząc na to, że poprawi mu to humor. Przysiadł w miejscu, nie do końca pewny, czy łapy nie odmówią mu posłuszeństwa. Wpatrywał się prosto w te ślepia, kipiąc złością.
— Jebane ścierwo — warknął pod nosem pod adresem kuca, po czym splunął z niesmakiem śliną pomieszaną z krwią.

…zdołał się dźwignąć na drżące łapy, potrząsając łbem, jakby próbował pozbyć się z niego zamglenia i bólu. Nadal czuł w czaszce pulsowanie, jakby coś próbowało się z niej wyrwać, ale miał świadomość, że walka się skończyła, a nie było sensu nadmiernie się mazgaić. Ot, krew płynie — to znaczy, że żyje. Podniósł łeb i spojrzał na cielsko martwego już kuca. Czuł zapach śmierci, metalu, błota i potu, jakby jego nozdrza chciały zapamiętać ten moment i wyrzeźbić go w świadomości.
— Skończone — burknął chrypliwie, ocierając krew z pyska o przednią łapę. — Możemy brać się za łupy.
Zbliżył się jeszcze do martwego konia i dla pewności pacnął go łapą w bok. Nic. Zero reakcji. Tylko ciepłe, bezwładne mięso. Odwrócił się więc na moment, by rzucić spojrzenie pozostałym, upewnić się, kto jak się trzyma. Mimo obolałych kości, mimo własnej porażki w tej jednej chwili, poczuł też dziwną satysfakcję — wzięli coś dużego. Razem. Przeżyli.
— Kto ma sztylet? — rzucił jeszcze pół-żartem, przymierzając się, by odciąć kilka kopyt. Tylko cicho, bo może się okazać, że to jego właśnie wyznaczą do roboty.