Wolv PBF

— Podobno jakiś wilk z Klanu Cienia... — Po-powtórzyła cicho, jakby słowa te już dawno zdążyły się wypłowieć w jej pamięci. — Patrząc na moją rogatą siostrę, to pewnie po nim ma te rogi... ja chyba dostałam po nim tylko oczy.
Spojrzała krótko na swoje odbicie w metalowej błyskotce Averilla — chłodne, blade, z nutą czegoś z innego świata.
— A mamy? Nie pamiętam... — Mruknęła, jakby wyrzucając z siebie coś ciężkiego. — Wychowałam się sama. Czasem ktoś był, czasem ktoś odchodził. Ale najczęściej byłam tylko ja i wiatr. — Zerknęła na Sabę, który właśnie próbował odgryźć jej nadgarstek i uśmiechnęła się lekko.
— Dlatego cieszę się, że teraz mam was. Was dwoje. Ciebie... i tę czarną kulkę ognistego absurdu. — Dźgnęła Sabę końcem ogona w bok, prowokując kolejną salwę zabawy.

Szarpał jak reksio szynkę i ruszał całym swoim ciałkiem we wszystkie strony, trząsł się niczym worek treningowy i nie puszczał nadgarstka, choćby nie wiem co.
-Wrrrrrrrrr! GRrrrrrrrrr! Gr gr.— Tak to się ciągnęło, dopóki nie zostanie zmuszony do przestania (Co się nie wydarzy).

— nie ma co się przejmować — machnął łapą. Był zadowolony i nie potrzebował już więcej szczęścia.
— teraz mamy siebie i ... Sabę — zaśmiał się patrząc na puchata kulkę

— Zjedz coś… — Powiedziała stanowczo, odczepiając Sabę z nadgarstka i wciskając mu do pyska spory kawałek soczystego mięsa. — Przestań udawać piranię, bo ci się futro splącze z zębami! — Z lekkim uśmiechem przeniosła spojrzenie na Averilla.
— Dawno tam nie byłam… — Powtórzyła ciszej, bardziej do siebie niż do niego. — Ale chętnie zwiedzę tereny KO. Zwłaszcza z tobą. — Zamrugała raz, drugi, jakby chciała zatrzymać obraz, który tworzył się w jej głowie: on, ona, wulkan w tle, może nocą… Może z ogniem nad głowami, ale spokojem w sercach.
— Oprowadzisz mnie? Nie jako wojownik, tylko jako ty. Po prostu. — Zafalowała ogonem ze szczęścia.