Prastara Dzicz

[Persefona]

Obserwowała w milczeniu, jak druga grupa się oddala. Wzbudziło to w niej dość mieszane uczucia. Z jednej strony, z pewnością czuła się pewniej w nieco mniejszym tłumie. Z drugiej jednak, teraz znacznie trudniej będzie się w niego wtopić. Westchnęła nieznacznie, jak zawsze walcząc z ochotą, by gdzieś się schować. Trwała jednak w bezruchu, po prostu czekając.

[Lithia]

Jeszcze tu jest. Mrugnęła pojedynczo.

/HOPHOP.

[Rhett]

Polowanie na dorosłego bizona: 210 | 145 | 145
+ zbieractwo: róg

Staty — screen

⠀⠀⠀⠀Dzień należał do zaskakująco spokojnych; stado dostojnych wołów zebrało się w gęstwinie drzew przy drobnym wodopoju. Największy z nich, zapewne przewodzący stadu, podszedł do zalodzonej tafli i uderzył w nią ciężko kopytami, rozłamując przeszkodzę. Przeszedł wzdłuż brzegu, otwierając dostęp do zaspokojenia pragnienia reszcie podopiecznych.

⠀⠀⠀⠀Zerknął na drobnego wilczka w przepasce, który postanowił mu się przedstawić, oraz jego brata. Pozbawiony choćby grama entuzjazmu wzrok omiótł ich sylwetki wzrokiem długo nic nie mówiąc — miało się przez moment wrażenie, że zignoruje ich słowa, lecz w końcu skinął łbem. Ze swoją małomównością i z natury dość cichym zachowaniem Malkavian musiał być najgorszym koszmarem Sekkaia. O dziwo zaraz się jednak odezwał.
⠀⠀⠀⠀— Podobno mówi się, że wilk pozbawiony wzroku zostaje w zamian szczodrze obdarowany w innych zmysłach — mruknął nisko, opuszczając nieco łeb, by przyjrzeć się z uwagą umocowanej na łbie wilczka opasce. — Chętnie zobaczę, na ile w tym prawdy. Pani — Szybko przeszedł do Elisabeth i i skinął do niej zapraszająco, najwyraźniej zamierzając dotrzymać towarzystwa albo oryginałowi, albo jednej z jej kopii.
⠀⠀⠀⠀— Idziemy — rzucił jeszcze do reszty, ruszając naprzód i węsząc za tropem.

// Na obrażenia rzucajcie w swoim imieniu pls, bo mnie kostki nienawidzą xD
link do mojego rzutu: -56

Elisabeth Lantus Sekkai Sekki Lithia Persefona Ariesme

[Elisabeth]

— Agito Sekkai — odpowiedziała synowi, który postanowił dołączyć do ich małej grupy z przypuszczalnie depczącym mu po piętach Sekkim. Skinęła głową Ariesme również w geście powitania. Zaczekała, aż pozostaną tylko wytyczone przez Rhetta wilki. Skoro mogła wykorzystać moment do własnych celów, to grzechem byłoby tego nie zrobić. Zwróciła się do swoich wszystkich uczniów — w tym do Persefony i Lithii, choć brakowało jednej z nich, a Lantus mógł na tym wyjątkowo również skorzystać.
— Chcieliście poznać ważne osobistości w klanie. Dziś macie najlepszą okazję, Noldo Rhett jest Lamią, a Aldo Ariesme Nekromantką. — Nie chciała dodawać, że mogą męczyć ich do woli po polowaniu, choć była pewna, że jedno i drugie miało niejednego asa w rękawie do pokazania młodszemu pokoleniu.
Skinęła głową byłemu wampirowi, podnosząc się ze swojego miejsca. Otrzepała futro z ziemi i rozejrzała się za swoimi kopiami, jedna z nich krążyła po niebie, zataczając leniwe kręgi na jednym konkretnym obszarem. Wskazała go Rhettowi, jako wskazówkę. Ruszyła za wilkiem, reszta kopii pozostała na tyłach pilnując ich i zamykając cały obchód.

Link do rzutu/
Obrażenia: — 42

[Persefona]

/ Obrażenia -44, link do rzutu

Skupiła uwagę na Królowej, gdy ta zwróciła się do swoich uczniów. Skinęła kilkukrotnie głową na znak, że przyjmuje te informacje do zrozumienia i w duchu powtórzyła sobie kolejne nowe imiona. Ze szczególną, nieszczególnie skrywaną ciekawością spojrzała w stronę Ariesme, obrzucając wilczycę uważnym spojrzeniem. Przeszło jej przez myśl, że być może rzeczywiście powinna się przełamać, zdobyć się na odwagę i znaleźć chwilę na rozmowę z Nekromantką, oczywiście dotyczącą jej zdolności. Nie teraz, nie podczas polowania, lecz być może później nadarzy się do tego okazja. Zresztą może i fakt, że polowała u boku samicy sprawi, iż ta będzie jej nieco bardziej przychylna, gdy to nastąpi.
Oczywiście, jeśli się nie zbłaźni.
Odetchnęła głęboko, słysząc Rhetta dającego znak, by ruszać. Podniosła się więc szybko, przypominając sobie to, czego nauczyła się ostatnio. Dobrze, że już raz wcześniej przyszło jej tropić. Nie znaczyło to, iż całkowicie pozbyła się przez to stresu, lecz wiedziała już mniej więcej, jak to robić. Ustawiła się więc pod wiatr i ruszyła przed siebie, węsząc i rozglądając się za tropami jakiegoś roślinożercy. Skupiła się na tych należących do większych zwierząt, ignorując tropy zajęcy i innych drobnych zwierzątek. Nie po to tu przecież byli.
Tak, jak ostatnio, starała się korzystać jak tylko mogła z osłony mijanych krzewów i zarośli, boleśnie świadoma, że stanowi na ośnieżonym tle jaskrawą rdzawą plamę.

[Ariesme]

Kiedy Elisabeth przedstawiała Rhetta oraz ją, kiwnęła głową i spojrzała w stronę młodzików. Zdawało się, że przynajmniej jedną z rudych już gdzieś widziała. Może na poprzednim polowaniu albo poszukiwaniu perły? W każdym razie nie dało się ukryć, że tego młodego pokolenia było wśród Potępionych całkiem sporo. Odwzajemniła spojrzenie Persefony, choć jej własne było dość nieodgadnione.
Po tym, jak padł sygnał, Ariesme również ruszyła odrobinę od boku, żeby pokryć więcej terenu. Z nosem przy śniegu, węsząc i wypatrując widocznych tropów czegoś, co dałoby radę wykarmić te wszystkie głodne pyski. Wraz z nią, poruszało się coś innego. Coś, co trzymało się stosunkowo blisko grupy, aczkolwiek pozostawało za drzewami. Żywe kości wykonywały dokładnie te same ruchy co ona, choć zmysłami węchu czy wzroku już dawno nie dysponowało.

//jeszcze raz, użycie na luty
Nieumarły — pozwala na przyzwanie ożywionego szkieletu dawno poległego wilka, który staje do walki na rozkaz nekromanty. Szkielet ma 50 PŻ i w każdym poście przywołującego może zadać jednemu przeciwnikowi — 20 PŻ. Za kolejne ataki nekromanta musi zapłacić 20 PŻ z puli własnego życia. Nie można zaatakować nekromanty, dopóki nie pokona się przyzwanego szkieletu.
Użyć: 1/miesiąc, czas trwania od momentu aktywacji do opuszczenia tematu lub do unieszkodliwienia szkieletu.

[Lithia]

Ruda wilczyca wróciła... bo chyba wypadła z tematu... Przeprosiła uprzejmie towarzystwo, ze zgubiła się w lasku, czy coś... Oczywiście była gotowa do łowów. Jej ciało spięte i gotowe, choć serce bijące wciąż miarowo i spokojnie.
Jeszcze LITHIA nie uwolniła adrenaliny, która z czasem nagromadzi się w jej żyłach i sprawi, że stanie się łowcą ona przewybornym.
Ruszyła w poszukiwaniu tropów...
Adrenalina już zaczęła działać...

Obrażenia: -13,
Link do rzutu

[Sekkai]

[ Obrażenia: -41PŻ | Link do rzutu: klik ]

Sekkai nie mógł dostrzec skinięcia Rhetta ale nie wyglądał na przejętego przedłużającą się ciszą. Cierpliwie czekał na odpowiedź, nawet jeśli miała ona nigdy nie nadejść. Analizował też dźwięki otoczenia bo i zwykle mu to pomagało ale były Malkavian najwyraźniej nie należał do szczególnie hałaśliwych osobników. Prawie nie słyszał jego ruchów, choć delikatne uderzenia serca ukrytego pod żebrami jego klatki piersiowej utwierdzały go w przekonaniu, że mimo wszystko wciąż stał obok. No i zapach, wciąż był bardzo intensywny. Nie skomentował słów Rhetta, głównie dlatego, że wolał nie zapeszać. Skinął jednak lekko pyskiem zarówno jemu jak i matce, która postanowiła przedstawić im również Ariesme (której niestety nie był w stanie w tej chwili namierzyć), a potem na sygnał — ruszył za grupą, starając się mimo wszystko trzymać blisko Sekkiego. Przy nim zwyczajnie czuł się pewniej, wszak od najmłodszych lat robił mu za przewodnika. Szedł ostrożnie, nie chcąc się o nic potknąć ale jednocześnie na tyle szybko by nie pozostawać w tyle. Odbił nieco na lewo, trochę na farcie mijając stojące mu na drodze drzewo, a potem obniżył pysk i powęszył przy ziemi starając się złapać jakiś trop. W zasadzie to było ich tu całkiem sporo ale większość z nich była już bardzo słaba, prawdopodobnie sprzed kilku dni.

[Rhett]

⠀⠀⠀⠀Zerknął po rozproszonych przez królową kopiach, ale nic nie powiedział. Szukał w powietrzu ewentualnych woni, ale w gruncie rzeczy trzymał się raczej na uboczu, główne skrzypce przekazując póki co adeptom. Tak jak zapowiedział, ich ruchy był obserwowane przez tych najwyżej postawionych w klanowej hierarchii, więc jeśli chcieli się z czymś pokazać, to mieli okazję. Sam również ich obserwował, ciekaw z jakiej gliny zostali ulepieni.
⠀⠀⠀⠀Spojrzał ku wskazanej przez Elisabeth kopii zawieszonej na niebie, ale nie od razu zmienił kierunek, czekając aż któryś z młodzików dostrzeże zainteresowanie powielonej alfy.

[Sekki]

⠀⠀⠀⠀Spojrzał kontrolnie na Sekkaia, gdy wrócił do jego boku, bo gdzieś po drodze wpadł w krzaki, ups. By znów się nie zgubić i nie wybić z rytmu polowania, nie odstępował brata na krok, przy okazji stale pilnując, by ten nie wpadł w jakiś pokrętny korzeń.

[Elisabeth]

Biegła.

/Wrzucam, żeby nie wypaść z kolejki. Zaraz napiszę bardziej rozbudowanego.

[Persefona]

/ kopopost żeby mnie nie wywaliło xd

Szła dalej, rozglądając się dookoła.

[Elisabeth]

Wszyscy ruszyli ze swoich miejsc, cóż, prawie wszyscy. Rozejrzała się po adeptach, dla których to polowanie mogło być pierwszym takim doświadczeniem w życiu, na pewno dla jej synów. O dokładnych losach rudych samiczek nie miała wiedzy. Nic dziwnego, że mogli nie wiedzieć, jak się zachowywać, więc tym razem nie zamierzała też tego od nich wymagać. Będą pewnie naśladować dorosłych.
Jedna kopia podążała za Sekkim i Sekkaiem, a druga za Persefoną i Lithią, aby służyć im za wsparcie. Oryginał biegł wraz z Rhettem, Ariesme przytargała własnego pomocnika.
Spojrzała w kierunku nieba i wciąż zataczającej koła kopii. To dawało im kierunek, w jakim mogą podążać i nadzieję, że na końcu wyprawy znajdą coś interesującego. Wilk trzymał się ubocza, wcielając się w rolę obserwatora. Przyśpieszyła biegu, odbijając w pewnym momencie w bok, ale w przeciwną stronę do nekromantki, aby utworzyć drugie skrzydło. Zwolniła dopiero wtedy, kiedy woń zwierzyny stała się o wiele silniejsza, a z oddali dało się usłyszeć charakterystyczne buczenie większego zwierzęcia.

Sekki Rhett Sekkai Ariesme Persefona Lithia

[Lithia]

Wciąż tropi.

/Nie chcę wypaść, a mam dziś trochę dupereli do ogarnięcia

[Ariesme]

Tropiła dalej, a kiedy usłyszała w oddali buczenie i wyczuła nową woń, zwolniła do podobnego kroku co Elisabeth, dzięki czemu oba skrzydła poruszały się w miarę równo

//Post w razie gdybym nie była w stanie odpisać ładniej dzisiaj

[Sekkai]

Tropił dalej, czy coś tam.

[Persefona]

Szła powoli przed siebie, próbując coś zwęszyć. Nic ciekawego jednak nie znalazła. Do czasu aż niespodziewanie gdzieś z głębi lasu dobiegło niskie buczenie, wskazujące na to, że między drzewami czaiło się coś dużego. Dźwięk najwyraźniej przykuł uwagę i resztę wilków, toteż nie pozostało jej nic innego, jak również skierować się w stronę, z której nadbiegło, trzymając się dość blisko siostry.
Poczuła jakieś dziwne ukłucie, jakby odrobinę niepokoju, lecz zmieszanego z lekkim podekscytowaniem. Czyżby właśnie znaleźli swój cel?

[Sekkai]

Sekkai trzymał się względnie blisko brata ale też starał się polegać przede wszystkim na własnych zmysłach. Niestety mnogość zapachów wyraźnie go rozpraszała, a szelest traw uginających się pod łapami posuwających się naprzód wilków niczego nie ułatwiał. Choćby nie wiem jak się nie skupił — ciężko było mu wyłonić z dzięków otoczenia coś co mogło być dla niego jakąkolwiek wskazówką. W pewnym momencie zatrzymał się i nadstawił uszu, skupiając się na znajomym trzepocie matczynych skrzydeł. Musiała krążyć gdzieś w powietrzu po stosunkowo niewielkim okręgu bo dźwięk nawet jeśli się oddalał to zaraz wracał, sugerując wilkowi, że matka albo coś znalazła albo jedynie patrolowała z góry grupę. Postanowił jednak wznowić marsz i ruszyć mniej więcej w jej stronę.

[Rhett]

⠀⠀⠀⠀Stado piło niewzruszone, najwyraźniej nie będąc świadomym, że gdzieś za chmurami krąży nad nimi upiorza kopia. Przywódca tylko raz czy dwa smagnął lodowatą wodę mordą, szybko powracając do patrolowania okolicy, podczas gdy cała reszta cieszyła się chwilą spokoju. Węszył przy ziemi i omiatał wzrokiem otoczenie, okrążał cały teren, trzymając się możliwie jak najbliżej swojego stada. Jeszcze nie wiedział, że gdzieś w oddali jeden z młodych wilków (Sekki) trafił mordą w stosunkowo świeżo rozgrzebaną ziemię, gdy bizony nie tak dawno temu rozkopywały śnieg w poszukiwaniu czegoś zdatnego do spożycia

⠀⠀⠀⠀W głównej mierze obserwował, szukając wśród młodzieży kogoś wartego uwagi, dobrze rokującego na przyszłość. Nie wykluczał nikogo, bo w gruncie rzeczy nie obchodziła go masa mięśni lub przerośnięty mózg. Mimowolnie co jakiś czas wracał spojrzeniem do wilczka z przepaską, ciekaw jak ten rozwiąże swój problem. Poradzi sobie na własną rękę, czy może będzie w pełni polegać na człapiącym tuż obok bracie?
⠀⠀⠀⠀Sam również dalej węszył przy ziemi i w powietrzu.

[Sekki]

⠀⠀⠀⠀Szedł naprzód i niuchał za zapachowymi niuansami. Rozglądał się też bacznie na boki, z rozbawieniem zauważając, że ich grupa składała się w większej mierze z bardzo ciemno ubarwionych osobników, przez co musieli wyglądać na tle jasnego śniegu jak chodzące wykrzykniki. Rude siostry również niezbyt pasowały do tego zimowego otoczenia, ale nie kontrastowały z nim aż tak mocno, jak reszta. Pokiwał łbem na boki, skupiając się znów na polowaniu. Wędrował niedaleko brata aż nie trafił na rozgrzebaną ziemię, węsząc przy niej intensywnie. Zapach wydawał się świeży, zwierzyna musiała tu więc być stosunkowo niedawno.
⠀⠀⠀⠀— Mam coś — rzucił przyciszonym tonem, wskazując na grudy ziemi.