Wolv PBF

Jęk jaki z siebie wydała trochę go zaskoczył, zwłaszcza na tak wczesnym etapie ich wspólnej przygody. Wiedział jednak widocznie, że to dobry omen. Nie bawił się w ten sposób pierwszy przecież raz, doskonale wiedział jak trudno momentami było zdusić w zarodku chęć wyrzucenia z siebie nagromadzonych emocji w cichym westchnieniu czy wnet zdławionym krzyku. Gdy jej ciało drgnęło w pozostałościach zdrowego rozsądku nakazującego natychmiastową ucieczkę ze strefy zagrożenia — dla pewności wczepił pazury w jej uda, ani myśląc ją teraz spod siebie wypuszczać. W jej głosie słyszał wątpliwość ale bez problemu to zignorował, wstrzymując na chwilę, dość nieświadomie oddech.
— Spodoba ci się. — odszepnął gdy już przypomniał sobie na jakiej zasadzie funkcjonują płuca. Nie był mistrzem samokontroli dlatego kończąc zaledwie zdanie, bez ostrzeżenia dość gwałtownym pchnięciem wtargnął do jej ciepłego, wilgotnego wnętrza. Oczywiście nie miał pojęcia o tym, że mogło być to dla niej bolesne. Zarówno Neffrea jak i Gressil pominęli ten szczegół przy okazji wykładu z dziedziny edukacji seksualnej. Skupił się też zresztą głównie na własnych doznaniach bo nagle okazało się, że to zupełnie inny poziom satysfakcji kiedy pod sobą miało się dla odmiany całkiem żywą i ciepłą istotę. Nawet nie próbował zdusić w sobie tych emocji i po prostu mruknął jej wprost do ucha, sygnalizując w ten sposób jak bardzo było mu teraz dobrze. Nie zwlekał zbyt długo, instynkt i chęć pogoni za błogą przyjemnością popchnęła go dalej wprawiając wkrótce jego biodra w ruch. Mocny i chaotyczny tak jak i cała jego osobowość.

Rothive

Krzyczała. Słyszał, że coś krzyczała ale nie rejestrował co właściwie. Zresztą... Powinien się tym przejmować? Tamta pod Gressilem też przecież krzyczała i zostało to uznane za całkowicie normalne zarówno przez niego jak i przez przybyłą chwilę potem błękitnooką boginię. Taka widocznie kolej rzeczy, one po prostu były jakieś inne. Nawet cała ta szarpanina nie wybiła go z rytmu, miał dość siły by przytrzymać ją w miejscu i to też uczynił, ani myśląc przerywać stosunek. Zbyt dobrze mu było, zbyt pewnie się czuł, zbyt mocno się na tym zafiksował. Czuł drobny opór, nasilający się z każdym kolejnym pchnięciem ale uczucie silnego opinania choć momentami ograniczało jego swobodę to zasadniczo jedynie potęgowało doznania. Rothive znalazła się właśnie w wyjątkowo niekorzystnym położeniu. Co gorsza — Kalahtem wcale nie rozumiał, że robił jej krzywdę. Nie przypuszczał też, że ich doznania mogą się od siebie aż tak znacząco różnić. W końcu jemu przecież było jak w niebie.
Jej łkanie obiło się echem po jego czaszce ale rozszyfrowanie słów, które ze sobą niosło zajęło mu znacznie więcej czasu niż zazwyczaj. Euforia odbierała u rozum, hamując zdolności poznawcze i czyniąc go niewrażliwym na zewnętrzne bodźce. W końcu jednak udało jej się przebić przez niewidzialną barierę, a chwilę potem nadeszło jej zbawienie.
Przestał.
Choć prosiła go jedynie o regulację tempa — przestał poruszać się zupełnie. Wciąż trzymał ją przy sobie, próbując uspokoić kołaczące w jego piersi serce. Sapał ciężko, jak po przebiegnięciu maratonu, choć do mety miał jeszcze przecież całkiem spory kawałek.
— Co..? Czemu? — brzmiał na zaskoczonego. Nie rozumiał jej potrzeb zupełnie ale przynajmniej zrozumieć próbował. Być może nieco późno zaczął czytać wysyłane przez jej ciało komunikaty ale czy można go za to winić? Musiała zrozumieć z jak ogromną walczył pokusą, zwłaszcza że nigdy wcześniej nie musiał martwić się o cudze doświadczenia. Poruszył się w niej nieco niespokojnie ale przynajmniej z ostrożnością, o którą go prosiła. Nie było to dla niego ni w ząb naturalne ale im dłużej utrzymywał to leniwe tempo tym bardziej zaczynał się do niego przekonywać. Miał przynajmniej czas by złapać oddech, odpocząć chwilę po intensywnym natarciu i zregenerować siły przed kolejną szarżą. No i — co go trochę zaskoczyło — wciąż było w sumie całkiem przyjemnie.

Kalahtem był jaki był, trochę wykolejony, przesadnie egoistyczny, może nie grzeszył też wrażliwością ani nie był przesadnie ckliwy czy sentymentalny ale nie było jego intencją by wyrządzić Rothive krzywdę. Jasne, być może zmusił ją do tej interakcji, szczędząc wyjaśnień na temat tego co zamierza i z czym właściwie się to wiąże, być może nie dał jej chwili do zastanowienia ani prawa wyboru, być może zignorował zupełnie jej wcześniejsze próby wymknięcia się z jego objęć i stłamsił w niej instynkt nakazujący rychłą ucieczkę ale to nie do końca tak, że chciał by cierpiała. Zupełnie nie tego chciał. "Spodoba ci się" nie było jedynie pustą obietnicą i próbą odwrócenia uwagi. Był pewien, że tak właśnie będzie. W końcu mu się podobało, racja? Zawsze mu się podobało. Dlatego tak bardzo się zdziwił kiedy spostrzegł, że w jej przypadku było zupełnie na odwrót. Nie rozumiał co zrobił nie tak i choć być może na tym etapie faktycznie powinien odpuścić — wcale tego nie chciał. Tak, znowu chodziło o niego. Znowu to siebie stawiał na piedestale i co gorsza — robił to całkowicie świadomie. Nie zamierzał przestawać, choć kiedy o to samo go zaraz poprosiła — zgłupiał już totalnie. Dawała mu raz zarazem tak bardzo sprzeczne ze sobą sygnały, że zaczynał się w tym wszystkim gubić. Prawda była taka, że dla niego też była to zupełnie nowa sytuacja. Sytuacja, do której próbował się dostosować tak by mimo wszystko zjeść ciastko i nadal mieć ciastko. Bo co by mu niby dało gdyby od razu ją do siebie zraził?
Co ciekawe, gdy zwolnił sprawy zaczęły przyjmować zupełnie inny obrót. Wilczyca stopniowo zaczęła się pod nim rozluźniać i odczuł to również w jej rozgrzanym do czerwoności wnętrzu. Zaproszony wsunął się głębiej, przylegając ciasno do jej zgrabnej pupy i westchnął cicho, smagając ciepłym językiem krawędź jej lewego ucha. Na tyle na ile oczywiście sięgnął.
Parsknął pod nosem gdy spomiędzy jej warg uciekło przekleństwo, które w tym momencie wyrażało więcej niż potoki pięknych, wzniosłych słów.
— To chyba oznacza, że jesteśmy... na właściwym tropie. — tyle, że na horyzoncie pojawił się inny problem. Napięcie narastające w jego podbrzuszu sprawiało, że powoli zaczynał się niecierpliwić. Z czasem niecierpliwość ta przerodziła się we frustrację, a potem urosła wręcz do rangi istnej katorgi, a uczucie, że jeśli zaraz nie podkręci tempa to sam tu eksploduje — z każdą sekundą coraz silniej przysłaniało mgłą jego myśli. Złapał ją więc silniej za biodra, jakby spodziewał się, że tym co właśnie zamierzał zaraz znowu popsuje klimat i dając upust własnym potrzebom i emocjom — wrzucił kolejny bieg. Potem kolejny i kolejny, tym razem jednak w sposób bardziej płynny i trochę jej to wszystko mniej lub bardziej świadomie stopniując. Zamilkł też zupełnie, skupiwszy się całkowicie na tej jednej czynności i tego co działo się właśnie z jego ciałem. Uczucie było mu wprawdzie znajome i doskonale wiedział co się zaraz wydarzy ale poziom towarzyszących mu emocji był tym razem kilkakrotnie wyższy niż zazwyczaj. W pewnym momencie rzeczywiście eksplodował, choć w sposób który dał mu satysfakcję i zarazem ukojenie. Z cichym, gardłowym warkotem instynktownie zacisnął szczęki na jej biednym karku, a ciałem przylgnął ciasno de jej ciała, opierając na niej zasadniczo prawie cały swój ciężar. Najwyżej oboje wyrżną się zaraz widowiskowo na tym przeklętym lodzie. Dreszcz ekscytacji i spełnienia przeszył całe jego ciało, mierzwiąc sierść na karku i grzbiecie, a spomiędzy warg wymknęło się ciche, zakończone gardłowym pomrukiem westchnienie.