Wolv PBF

No nie mógł się rozruszać chłopak, albo to wina alkoholu bo dalej czuł jak kręci mu się w głowie.
— Tylko uważaj, żebym nie musiał cię ratować! Zawołał do niego, kontrolnie co jakiś czas zerkając w jego stronę. Dobrze się bawił, ale lepiej być czujnym. Vendetta wcale nie musiał wiedzieć, że Blues to kiepski ratownik. Dobrze jakby tego nie sprawdzał.

Wynurzył łeb spod wody i spojrzał na Blues'a z świeżą sporą rybą w pysku. Wyczłapał z dumnie uniesionym ogonem i zdobyczą! Był jak duży szczeniak...
— Proszę. — Zniżył łeb, wypuścił rybę i podsunął ją koledze pod łapy. — Częstuj się. — Zachęcał go, merdając wesoło.

O, obyło się bez ratowania. Spojrzał na rybę, którą samotnik mu sprezentował.
— Ty nie jesteś głodny? Zapytał, zerkając na niego z dołu. On już trochę zdążył zgłodnieć, więc skubnął kawałek, a właściwie to kilka kawałków bo wybrzydzał i nie chciał z łuskami.

Vendetta

Przesunął jeszcze bardziej te rybę...
— Złapie sobie nową, żaden problem. — Usiadł, wywalił język i zaczął dyszeć... Niestety psia natura była w jego krwi...
OBSERWOWAŁ nie jak świr... a może jednak? Blues'a, przy posiłku.

Trochę mu to zajęło, ale zjadł całą rybę, zostawiając tylko skórę i większe ości.
— Dzięki, że mi ją dałeś. Doceniam gest. Oblizał pysk, po czym podniósł się, aby móc trącić nosem jego pysk. Tak w ramach podziękowania.

Vendetta

Odwdzięczył się trąceniem! to fajny gest, taki przyjacielski... Znał go!
— Ej... czy jestem męczący i dziwny? — Nie ma co... Był, na pewno był, ale jak to wszystko odbierał Blues?
Vendetta liczył po prostu na szczerą odpowiedź. Nawet jeśli prawda okaże się paskudna i godząca jego serce...

— Jesteś, ale to w sumie nawet fajne. Odpowiedział i spojrzał na niego. On był trochę inny, bardziej wycofany, nieufny. Gdyby i Vendetta taki był to pewnie szybko by się rozeszli każdy w swoją stronę. Zakopał resztki ryby i wrócił do leżenia.

Dokładnie... Czasami odmienność łączy. Byli swymi przeciwieństwami.. — Opowiesz mi coś o sobie, czego nikt nie wie...? Wiesz, taka tajemnica między nami. — Zaśmiał się dźwięcznie.
Merdając cały czas energicznie ogonem!

Blues

No i znowu się zaczęły trudne pytania. Westchnął cicho. No i co on miał mu powiedzieć? Z czego miał mu się zwierzyć, aby ten uznał to za coś co można uznać za tajemnicę między nimi? Trudne sprawy.
— Boje się pająków? Uwierzy czy nie uwierzy?

Vendetta

Naprawdę...? — Nie sądziłbym, że się ich boisz... są dość małe i śmieszne... ale rzeczywiście nocą, jakby taki mi spadł na twarz. — Zaśmiał się sam z siebie... — Jeszcze jeden, prooooszę! — Zrobił nawet duże, słodkie spanielkowe oczy! a, że był pół psem, to wyszło mu to nieźle!

Blues

— Teraz ty coś mow o sobie, ja jestem taki nijaki. Burknął cicho, nie chcąc myśleć o tym co jeszcze mógłby mu powiedzieć, żeby nie uznał go za nudziarza. Burek, nudziarz, taki nijaki. Ładnie się prezentował. Jego oczy nie działały. Blues się zawstydził i nie chciał mówić, o.

Vendetta

— Nijaki? dla mnie jesteś JAKIŚ! — Yazz... — Nie musisz się wyróżniać, dla mnie zawsze będziesz wyjątkowy. — Niewiele stąd — z tej krainy znał samców... Głównie baby, ale i tak to nie było to...
— Ja? Cóż... Obieżyświat, sporo żem widział... Różne wilki, magiczne bestie, dwunożne istoty... A lubię? lubię kawior, szampan, truskawki i Ciebie na kolację. — Zaśmiał się. Niby żartował... MÓWIŁ pół serio? Też się wstydził, bo nigdy nie próbował zarywać do innego osobnika płci męskiej...
To było dość, Hmmm... Ciekawe?

Blues

Zamrugał zdziwiony, gdy ten wspomniał o jedzeniu go na kolację. To było niespodziewane. Zarumienił się trochę. Cholera, jak powinien na to zareagować?
— Chętnie dałbym się zjeść. Odmruknął w odpowiedzi, zerkając na niego spod przymrużonych powiek. I raczej nie kłamał, bo w przeciwnym razie po usłyszeniu czegoś takiego wziąłby i uciekł.
Vendetta

Oh... Takiej odpowiedzi to się nie spodziewał! Więc radość w nim zawrzała podbiegł do Bluesa, WYWALAJĄC go na grzbiet! znalazł się u góry i przytulił go z całych sił...
W jego rodzinnych stronach ten gest wiele znaczył.

Wywalony na grzbiet tylko cicho sapnął z zaskoczenia. Nie spodziewał się aż takiej reakcji, ale nie był absolutnie zły. Podobało mu się to. Również objął go łapami, przytulając go do siebie. Może trochę słabiej niż robił to Vendetta , ale jego gest był tak samo szczery. Chyba właśnie czegoś takiego potrzebował.

Wciągnął zapach Blues'a głęboko do płuc — by go sobie zakodować, i zakodować w mózgu... Chciał czując ten zapach, zawsze go z nim kojarzyć...
Vendetta nie wykonywał jakichś krzywych ruchów. Nie dążył jeszcze do romantyczności. Za krótko znał wilka, za bardzo wciąż czuł się mieszańcem — który nie powinien sobie na za dużo pozwalać...
Odsunął się tak, by z powagą spojrzeć mu w oczy... — Czy... będziesz moim najlepszym przyjacielem? — ...może to takie 'Lubię Cię,, czy jest szansa, że kiedyś będziemy się spotykać, będziemy razem jako para?

— Będę. Pokiwał pyskiem. Vendetta właśnie go sobie adoptował na kumpla. Z wizją na coś więcej, ale na razie obydwaj jeszcze nie byli siebie w stu procentach pewni. Puścił go wreszcie, po czym powoli spod niego uciekł, aby z powrotem stanąć na nogi.
— Takim najlepszym na świecie.

Chciał go jeszcze polizać po pysku z radości! ale Blues wymknął się spod jego osoby.
A to cwaniak!
— Na zawsze! — Dodał jeszcze, szczekając na końcu — to znaczy... to było podobne do szczenięcia, ale nie do końca, bo husky nie szczekają, tylko wydają dziwne dźwięki... — Ufff... — Położył się na boczku. Słonko opalało mu go... — Odpocznijmy, ciągle gdzieś latamy. — Zaśmiał się zabawowo, merdając ogonem.

Blues

Położył się więc przy nim i też pozwalał słońcu przypiekać swój bok. Lubił się wygrzewać, a teraz w dodatku miał do tego towarzystwo. Lepiej być nie mogło.
— Ty latasz, nic dziwnego, że się zmęczyłeś. Wywrócił wzrokiem. Przed chwilą tak wariował w wodzie, że nic dziwnego, że był zmęczony. A swoją drogą, skoro już nie chlapał na prawo i lewo to teraz on wstał, aby trochę zmoczyć futerko.

Vendetta

Obserwował go, leżąc sobie na boczku. Jego ogon był w ciągłym ruchu — wachlując; góra, dół — robiąc 'przeciąg' robaczkom, które mogły znaleźć się w trawie obok niego...
— Woda jest cudowna, świat jest piękny! — Uniósł lekko łeb i nie zmieniając pozycji zawył — jak wilk, albo jak pies...? Przecież Husky to takie syreny alarmowe...
I powrócił spojrzeniem do Blues'a. Obserwował go ostrożnie.