Bory Łowieckie

[Threthon]

No to się odwróciłem i zacząłem iść w stronę terenów kC. Jak byłem cieniem to podróżowanie było wygodniejsze.

zt

[Asmodeus]

Polazł za nim...

/zt.

[Vaelcarth]

Zdobycz: Szczur
Rzut 5 — dorosły

Statystyki:
Siła: 14
Zręczność: 14
Czujność: 10

Las oddychał ciszą, jakby sam oddzielił się od świata, czekając na to, co miało się wydarzyć. Powietrze było chłodne i wilgotne, niosło w sobie zapach ziemi, gnijących liści i żywicy, która powoli sączyła się z pękniętych kory drzew. W gęstwinie pni panował półmrok, tylko gdzieniegdzie blade pasma księżycowego światła przesączały się przez splątane korony drzew, rysując na ziemi nieregularne, falujące cienie. Mgła sunęła pomiędzy konarami, cicha i niemal żywa, niczym duchy przeszłości, które nigdy nie opuściły tego miejsca. Vaelcarth wciągnął głęboko powietrze, pozwalając, by wilgotna woń lasu wypełniła jego nozdrza. Było w niej coś znajomego, coś, co przypominało dawne dni wędrówek, samotnych nocy, kiedy jedynym towarzyszem była cisza i pulsująca w oddali dzikość.
— To miejsce ma duszę. Pamięta więcej, niż można by przypuszczać. — pomyślał, spoglądając na splątane gałęzie nad sobą. Z gęstwiny iglaków dochodziły stłumione dźwięki – szelest drobnych łap na poszyciu, trzepot skrzydeł, ciche pohukiwanie sowy, która spoglądała z góry żółtymi oczyma. Noc żyła własnym rytmem, lecz była to inna harmonia niż ta, którą znał wśród wilków. Tu każdy ruch był ostrożny, każde stworzenie wyczuwało drapieżcę skrytego w cieniu.
— Oni czują moją obecność. Wiedzą, że jestem obcy w ich świecie. — Jego bursztynowe oczy przesunęły się po ciemnych zarysach drzew, niemal wtopionych w mrok. Nie czuł zagrożenia, lecz jakaś podświadoma czujność sprawiała, że mięśnie wciąż pozostawały napięte, gotowe do nagłej reakcji. Mgła otulała jego łapy, kiedy ruszył powoli naprzód. Wilgotna ziemia uginała się pod ciężarem jego ciała, ledwo słyszalnie przyjmując każdy krok. Gdzieś dalej coś poruszyło się w paprociach – może jeż, może drobny gryzoń, który uciekł w panice przed jego cieniem. Vaelcarth zatrzymał się na moment, nasłuchując.
— Ile istnień skrywa ten las? Ile par oczu śledzi każdy mój ruch, nie wychylając się z kryjówki? — Nie było to niepokojące, raczej fascynujące. Świat żył własnym życiem, niezależnym od niego, tak jak on niezależny był od świata. Przymknął na moment oczy i wciągnął głęboko powietrze. Czuł wilgoć, chłód, życie. Las był dziki, pełen sekretów, które czekały na odkrycie. I w jakiś sposób – przez krótką chwilę – czuł się jego częścią.

[Vaelcarth]

Vaelcarth czuł to w powietrzu. Lasy były najlepszym miejscem do polowań, stanowiły naturalną arenę dla drapieżników, gdzie przetrwanie zależało od instynktu, zwinności i umiejętności czytania otoczenia. — To moje terytorium. Mój żywioł. — pomyślał, czując, jak jego ciało instynktownie dostosowuje się do rytmu natury. Znał to jak własne łapy – każdy zapach unoszący się w wietrze mówił mu coś nowego, każde drgnienie powietrza było wskazówką, każdy szelest mówił o obecności innego istnienia. Wilgotna woń mchów mieszała się z subtelnym aromatem kory i ziemi, a gdzieś w tle czaił się ślad zwierzyny, ledwie wyczuwalny, ale wystarczający, by obudzić w nim pierwotny instynkt łowcy. Poruszał się w cieniu, lekko i bezszelestnie, z gracją drapieżnika, który od lat uczył się sztuki maskowania. — Noc sprzyja tym, którzy potrafią się nią stać. — Jego bursztynowe oczy rozjaśniły się na moment w blasku księżyca, gdy uważnie przesunął wzrok po gęstwinie.Każdy dźwięk był teraz istotny – trzask łamanej gałązki, odległy stukot kopyt, szelest wiatru wśród liści. Zmysły pracowały w pełnej gotowości, rejestrując nawet najcichsze odgłosy, najmniejszy ruch wśród zarośli. Noc oddychała, a on oddychał razem z nią, zsynchronizowany z pulsującym życiem lasu. Przywarł do ziemi, pozwalając, by cień go objął. W tej chwili był niczym duch wśród drzew, jedynie kolejnym elementem tego pradawnego świata. — Drapieżnik i noc. Jedno i to samo. — Nie musiał się spieszyć. Polowanie nie było tylko kwestią głodu – było sztuką, grą, w której to on dyktował zasady.

[Vaelcarth]

Wilk stąpał cicho, jego łapy niemal dotykały mchu, nie naruszając spokoju runa. Był cieniem, częścią nocy, która wciąż spowijała las swoją chłodną, gęstą ciszą. Błądził wzrokiem, szukając wskazówek, które poprowadzą go do celu – ledwie widocznego śladu łap, złamanego źdźbła trawy, drgnienia wśród paproci. Runo było miękkie, wilgotne od porannej rosy, ale to zapach, który powoli przesączał się przez nozdrza Vaelcartha, był najważniejszy. W powietrzu czuł subtelny zapach – lekką woń szczura, przytłumioną, ale wyraźną na tle lasu pachnącego wilgocią, korą i gnijącymi liśćmi. Drobne, zwinne stworzenie musiało być w pobliżu, a wilk wiedział, że to będzie jego kolejna zdobycz. Wytężył słuch, czekając na ten jeden dźwięk, który zdradzi jego cel – szmer wśród liści, drapanie pazurków o korę, przyspieszony oddech gryzonia świadczący o jego nieświadomej obecności. Nie potrafił wyjaśnić, co sprawia, że właśnie teraz czuł się tak zdeterminowany, by ją schwytać. Może to był głód, może sama gra w polowanie, ale jedno było pewne – musiał działać szybko. Przesunął się jeszcze bliżej, zniżając sylwetkę do ziemi, gotów do skoku, a jego mięśnie napięły się pod futrem jak cięciwa łuku. — Jeszcze krok, jeszcze jeden... — pomyślał, zatrzymując oddech w oczekiwaniu na idealny moment.

[Vaelcarth]

Każdy krok był wyważony. Ciało Vaelcartha zbliżyło się jeszcze bardziej do ziemi, futro ledwie muskało wilgotne runo, a jego serce zwolniło, jakby natura sama dostroiła go do rytmu nocnego polowania. Jego nozdrza drżały, gdy chłonął zapach, a oczy przesuwały się po otoczeniu, wyłapując najmniejsze zmiany w cieniach. Czuł wibracje ziemi pod łapami, słyszał, jak las oddycha – cicho, niemal niezauważalnie, ale z pewnym nieuchronnym pulsem. Szczur był tu gdzieś, może nieświadomy niebezpieczeństwa, może nie spodziewający się takiego jak on.

I wtedy usłyszał to.

Szelest.

Tylko tak lekki, że prawie niemożliwy do uchwycenia przez nieprzygotowanego. Jak cień wśród cieni, ledwie zauważalny znak obecności życia pośród mroku. Szczur, niczego nieświadomy, poruszał się wzdłuż leśnej ścieżki, krążąc wokół gęstwiny, jakby szukając pożywienia. Może nie zdawał sobie sprawy, że śmierć czaiła się tuż obok. Może czuł niepokój, lecz nie umiał go nazwać. Na chwilę zatrzymał się, węszył, jakby coś wyczuł, jakby podświadomie wyczuwał, że las dziś nie jest dla niego łaskawy. Vaelcarth wstrzymał oddech, jego ciało stwardniało w gotowości. Każdy mięsień napięty, każda cząstka jego istoty skupiona na jednym. Czekał, cierpliwie, jak cień, jak zimny wiatr, który nadejdzie bez ostrzeżenia. To była jego chwila. — Teraz. — pomyślał, a świat na moment zwolnił, gdy rzucił się do ataku.

[Vaelcarth]

Wilk już nie czekał. Zmniejszył odległość w jednym, precyzyjnym skoku. Zbliżył się do szczura w okamgnieniu. Skok! Jego ciało przesunęło się jak cień, prawie niezauważony wśród drzew. Ziemia pod jego pazurami zadrżała, ale to nie miało znaczenia – wystrzelił w stronę szczura, nie dając mu szans na ucieczkę.

Szczur dostrzegł go w ostatniej chwili, w szoku próbując rzucić się na bok, ale było za późno. Vaelcarth już opanował sytuację. Jednym szybkim ruchem złapał go w swoje pazury, ich ostre końce wgryzły się w delikatne ciało zwierzęcia. Szczur próbował się wyślizgnąć, szarpał się w panice, ale jego siła była zbyt mała w porównaniu do mocy wilka. Niezdarnie próbował gryźć, usiłował uciekać, ale jego ruchy były niepewne, niezdolne do obrony przed tym, co go otaczało.

[Vaelcarth]

Wilk trzymał go mocno, nie dając mu żadnej szansy na swobodę. Czuł, jak szczur wiotczeje, jak jego walka słabnie. Zęby Vaelcartha zamknęły się na szyi zdobyczy, a on, czując satysfakcję w płynącym przez jego ciało napięciu, pozwolił sobie na chwilę wytchnienia. Słodkawy zapach zwycięstwa unosił się w powietrzu, a serce biło spokojnie, ale z wyraźnym rytmem, przypominającym o chwili triumfu. Ciało drapieżnika nadal było napięte, gotowe do kolejnego ruchu, ale to był koniec.

Wilk oblizał pazury, na których wciąż trzymał szczura. Oczyścił je starannie, a potem położył zdobycz na ziemi. Zatrzymał się na moment, wciąż wpatrując się w martwą istotę. Było cicho. Czasami, w chwilach takich jak ta, las stawał się niemal święty, miejscem, w którym życie i śmierć spotykały się w jednym geście, w jednym skoku.

[Vaelcarth]

Cisza rozciągnęła się wokół. Nic się nie poruszało, wszystko było w równowadze. Wiatr, choć ledwie odczuwalny, przesuwał się przez korony drzew, lekko szeleszcząc liśćmi. Vaelcarth uniósł głowę, jego czarne futro błyszczało w lekkim świetle księżyca. Czuł w sobie pulsującą energię, ale umysł był spokojny. Nie spieszył się. Wiedział, że teraz musi przejść do następnego etapu – zabrać swoją zdobycz.

[Vaelcarth]

Wilk schylił głowę, delikatnie chwycił szczura w zęby i rozpoczął powolny powrót w stronę swojego legowiska. Podążał wzdłuż ścieżki, pozostawiając za sobą cienką, krwawą smugę, która prowadziła przez las uśpiony pod kołderką śniegu. Krew była świadectwem tego, co miało miejsce, ale nie miał czasu na refleksję nad śmiercią. Teraz liczyło się tylko przetrwanie, kolejny krok, kolejna noc. Ciało drapieżnika pełne było napięcia, ale umysł już wiedział, że będzie miał chwilę odpoczynku. To było polowanie, które zakończyło się sukcesem. Przeżył kolejną noc, kolejne wyzwanie, jakie stawiał przed nim świat – tak jak zawsze. — Tak to działa. — pomyślał, wciągając zimne powietrze, które paliło w płucach, ale niosło w sobie dziwną satysfakcję. Wkrótce jego ślady pokryje śnieg, a las znów wróci do swojej niezmąconej ciszy, gotowy, by jutro powitać kolejnego łowcę.

/zt

3k5 — 1,5,1 = 7 punktów życia do odjęcia

[Luminous Valentine]

Przywędrowała lekkim krokiem — prowadząc za sobą Ammat'a.
Ich celem było odnalezienie strumienia, bądź rzeczki i przyszkolenie się w wspólnym 'wędkarstwie' z tym, że bez wędki, a za pomocą własnych kłów i łap...
Znalazłszy ów wodopój.
Usiadła przy brzegu, czekając na ukochanego...

Zaczęła 'połów' czy tam łowy...
Ostrożnie i delikatnie pacając łapą wodę, próbując ogłuszyć rybę...

[Ammat]

Niczym Cień tuptał za nią. Pogoda należała do całkiem przyjemnych dzisiaj. Mimo, że prószył delikatny śnieżek słońce świeciło wysoko. Uśmiechnął się delikatnie do wilczycy i przyglądał się jej przez moment i dopiero po chwili obserwacji zanurzył łapę i pacnął pazurem jakąś rybę. Na początku miał delikatny problem bo trafienie takiej rybki nie było łatwe a dodatkowo robił to pierwszy raz. Nie ma co więc się dziwić że nie szło mu najlepiej w tym wszystkim.
— Szkoda że te ryby nie mogą się same łapać — westchnął.

[Luminous Valentine]

Jej to nie przeszkadzało! Jeść, coś trzeba... a polowanie? Zwykłe łowy... Po starciu z ogierem miała opory... Obawy. Miała dość! Choć nie jest powiedziane, ze zamknęła ten rozdział za sobą na zawsze.
— Nie marudź! — Zaśmiała się, celując pyskiem i łapami w drobniejsze ryby.
Bawiła się przy tym!
W pewnym momencie złapała jedną i wyrzuciła ją na brzeg...
Jeszcze kilka i będą mieć kolacje!

Ammat

[Ammat]

Uśmiechnąłem się delikatnie i capnąłem jedną rybkę.
— no dobrze dobrze — odparłem i wsunąłem mokry nos w jej szyję- zdecydowanie wolę zwykłe łowy — westchnął cicho. — myślisz że tyle już starczy? — wzrok przeniosłem na kilka ryb na brzegu już wyłowionych

Luminous Valentine

[Luminous Valentine]

Oh... Sporo tego mieli...
Wzdrygnęła się, gdy smyrnął ją Ammat nosem... — Chciałbyś ognisko? rożen z nimi, co powiesz? — Ot! Taki surwiwal dla ubogich. HIHI...

[Ammat]

— jasne pójdę po chrust — odparł i szybciutko poszedł pozbierać najpierw chudsze patyki potem grubsze. Ułożyl w stosik i zaczął rozpalać ogien. Również zmontował jakiś rożen by nadziać ryby

[Luminous Valentine]

Cholera... w takich przypadkach łatwiej byłoby być z KO, prawda? Nie mniej. Lumines nie znała nikogo stamtąd, choć rzekomo KK za nimi nie przepadało... za KP też... CIEKAWE jakie sa tamtejsze wilki?
Zmarszczyła brew, wpatrując się w działania Ammat'a.
— Jesteś cudowny. —
Wymruczała, uśmiechając się słodko.

[Ammat]

no ogniści mieli na pewno łatwiej ale krzemień o krzemień i pyk! Płonie ognisko w lesie....Był z siebie zadowolony.
Zarumienił się delikatnie.
— dziękuje — uśmiechnął się delikatnie. Rozłożył kocyk wokoł ogniska.

[Luminous Valentine]

Był bardzo miłym i fajnym samcem, serio... Szkoda, że walnięty czar minie i będą dla siebie jak zupełna para obcych...
Zbliżyła się do samca i dała mu buziaczka w polik....
Westchnęła cicho i podeszła do ruszty by obrócić ryby. Czas ten należał do bardzo fajnie spędzonych. Nie żałowała... — Wiesz, ze Ithil nad nami teraz czuwa? — Spojrzała w rozgwieżdżone niebo...

Ammat

[Ammat]

Położył się na plecy na kocyku spoglądając na rozgwieżdżone niebo — Mówisz? Ja zawsze myślałem że tam to urzędują Bogowie Chaosu -zachichotał i zadarł pysk na samicę. Miał nadzieję że też się legła to mogli się romantycznie postykać pyskami :v


Luminous Valentine