Rozlewisko

[Mistrz Gry]

Podgląd terenówPodgląd terenów

Zostawiwszy za sobą ponure Czarne Bagna, przed oczami ukazuje się rozciągające się, tajemnicze rozlewisko. Woda leniwie wyleguje się na podmokłym terenie, gdzie jej spokojna powierzchnia mieni się w świetle zachodzącego słońca, tworząc migoczący, lśniący obraz. Pożółknięte, ostre szuwary porastają te tereny gęsto, tworząc swoisty labirynt Wśród tych twardych trzciny i sitowia schronienie znajduje liczne ptactwo — od chlapiących się w wodzie kaczek, aż po majestatyczne żurawie, które przechadzają się po błotnistych brzegach, dziobiąc w poszukiwaniu pożywienia.
Wieczorami, gdy powoli zapada zmrok, rozlewisko staje się sceną dla płazów i owadów. Wysłuchać można wtedy koncertu wyśpiewnego niezliczonymi żabimi gardłami, uzupełnianego natarczymym bzyczeniem wygłodniałych komarów.
Przechadzka po Rozlewisku jest prawdziwym wyzwaniem pod kątem zręczności, by nie skaleczyć sobie łap. Podmokły teren sprawia, że trzeba zachować czujność – ukryte w błocie korzenie, oślizgłe kamienie, czy poślizgnięcie się na wilgotnej powierzchni mogą szybko zakończyć podróż w tym dzikim zakątku.

(c) Blizna

[Agares]

Tak się złożyło, że się tutaj znalazł. Sam nie wiedział dlaczego, chyba po prostu jakoś tak szedł i zaszedł. A jak juz tutaj był to postanowił ugasić pragnienie. Podszedł do wody i zaczął pić. / Tárahai

[Tárahai]

Dzisiaj miała ochotę na przechadzkę w formie wilczej. Spacerowała przez dobrą już chwilę, w naturalnej sobie skórze. Brązowe łapy zgrabnie pokonywały kolejne zaspy. I wtedy dojrzała znaną już sobie sylwetkę. Uśmiechnęła się pogodnie na widok znajomej mordy, po czym ruszyła w jego stronę.
— Ane Varoi! — zawołała wesoło, ogonem ścinając po drodze jakieś ususzone źdźbła trawy czy innej rośliny. — Miło cię widzieć — dodała.

Agares

[Agares]

Kiedy tylko ją zobaczył jego serce zabiło mocniej. Niemal był w stanie to fizycznie poczuć. Zadrżał delikatnie na dźwięk jej głosu. Uśmiechnął się od ucha do ucha, ale zaraz mu przeszło bo doszło do niego że powinien odpowiedzieć, a zamiast tego po prostu sie w nią gapi jak jakiś zboczek.
— Też się cieszę, że cię widzę. Co u ciebie? — spytał. / Tárahai

[Tárahai]

Zamerdała sobie ogonem jeszcze bardziej, dając upust radości. Lubiła Agaresa, nawet jeśli znała go raczej słabo.
— A wiesz, jak to się mówi... Stara bieda — odpowiedziała spokojnie. Nie chciała wyjść na taką, która nie chce rozmawiać. Po prostu naprawdę nie była pewna, co mogła mu powiedzieć. Ostatnio nie wydarzyło się w jej życiu cokolwiek, o czym warto byłoby opowiadać. Życie toczyło się powoli.
— Dziękuję za koc — powiedziała jeszcze, uśmiechając się do samczyka jeszcze szerzej.

Agares

[Agares]

No i masz, się zarumienił się!
— Mam nadzieję, że ci się spodobał? Wiesz, zima idzie, noce coraz chłodniejsze...
Z jakiegoś powodu czuł potrzebę, żeby się wytłumaczyć. Zupełnie tak jakby zrobił coś złego i teraz chciał się wyjaśnić, chociaż przecież niczego takiego nie zrobił. Miał dobre intencje. Przecież wobec Tarahai nigdy nie zrobił by niczego przykrego czy niemiłego. Za bardzo ją... no... lubił. / Tárahai

[Tárahai]

Odniosła wrażenie, że samiec się spiął, chociaż nie potrafiła zidentyfikować dlaczego. Jakby nie spojrzeć nie powiedziała mu niczego niemiłego albo nie była złośliwa. Przechyliła lekko głowę pozwalając gęstej grzywce opaść bezwładnie na oczy. Zarzuciła ją zaraz na bok, prostując się, żeby tego uniknąć po raz kolejny.
— Tak, jest śliczny. Na pewno mi się przyda! — zapewniła entuzjastycznie.

Agares

[Agares]

Zrobiło mu się ciepło w środeczku, kiedy Tarahai zapewniła, że prezent jej się spodobał. Mogła zobaczyć że się ucieszył w jego oczach, które pewnie się w tym momencie odrobinę zmieniły. Super, że nie odebrała tego jako jakąś natarczywość.
— Cieszę się, że ci się spodobał — powiedział.
Może chciał dodać coś więcej, ale jakby nie spojrzeć... nie wiedział czy w ogóle powinien. Z resztą nierzadko przy niej zapominał języka w gębie. / Tárahai

[Tárahai]

Uśmiechnęła się i trąciła go lekko w bark.
— No pewnie! Czemu miałby mi się nie spodobać? — spytała wesoło. Był ciepły, miękki, przyjemny w dotyku. Nic tylko się w niego wtulić w oczekiwaniu na piękne sny. Usiadła, bo jakoś tak niewygodnie było jej dalej sterczeć, skoro mogła posadzić tyłek na śniegu. Trochę zimnym, ale co tam, zamieni się najwyżej w jakiegoś gronostaja i będzie jej znowu cieplutko. Albo owinie się kocem od Agaresa!
— Wiesz, to bardzo miłe, że o mnie pomyślałeś... — przyznała niegłośno.

Agares

[Agares]

Była jak anioł. Cierpliwa, miła, uprzejma. Dodawała mu otuchy, nawet nic nie robiąc.
— O tobie zawsze — odparł zaraz.
Nie miał niczego złego na myśli. Naprawdę tak było. Naprawdę wyjątkowo często o niej myślał. Nie miał pojęcia, że te drzwi były dla niego wyjątkowo dobrze zamknięte, bo w środku siedział sobie już inny typo. Bo i skąd miał to wiedzieć. Dotąd nie poruszali tematów, które prowadziły by do podobnych wyznań. A wprost pytać jakoś nie wypadało.
— Wiesz, taki tam, drobny gest... / Tárahai

[Tárahai]

— Drobny, ale bardzo miły — powtórzyła, zapominając o upartości grzywki, więc znów przechyliła głowę. I znów dostała kłaczkami przez oko. I znów się wyprostowała, zarzucają niesforne kosmyki w bok, na ich miejsce. Miętowe ślepka zawisły na oczach jej rozmówcy, a kąciki mordki uniosły się wesoło.
— Przepraszam, że ja niczego ci nie podarowałam. Prawdę mówiąc... Nie zauważyłam, że wilki składając sobie prezenty. Nie znałam tej tradycji — powiedziała. Naprawdę nie ma chyba niczego równie krępującego jak prezent, którego się nie odwzajemniło, dlatego postanowiła też coś dla niego przygotować.

Agares

[Agares]

No masz ci los, zarumienił się jeszcze bardziej. Chyba nawet zaśmiał się nerwowo, ale nawet nie był pewien.
— Nie szkodzi. Wiesz, nie po to ci podarowałem ten koc, żebyś ty też czuła się zobowiązana cokolwiek mi dać — zaczął się tłumaczyć, kiedy przeszła do drugiej części swojej wypowiedzi.
Naprawdę nie chciał wpędzać jej w poczucie, że cokolwiek mu wisi. Nie chciał żeby źle się czuła tylko dlatego, że wyrwał się jak głupek z tym prezentem, może lepiej było by sobie go jednak darować. / Tárahai

[Tárahai]

Oj, ależ się nakręcił. Niedobrze! Zaczęła machać lekko łapkami, chcąc go chyba uspokoić. Wiecie, wdech-wydech.
— Spokojnie, Agares, spokojnie. Nie musisz mi się aż tak tłumaczyć — powiedziała wesoło, lekkim tonem. Nawet lekko dotknęła go łapą w ramię, chociaż to chyba akurat było przypadkiem, bo dosłownie go musnęła nim odstawiła łapę na ziemię. Ups.
— A jak twoje poszukiwania? — Nie była pewna czy powinna poruszać ten temat. Wiedziała, że temat sióstr był dość bliski jego sercu i pewnie zagubiona rodzina nie była tematem najprzyjemniejszym, ale naprawdę ciekawił ją los Agaresa i jego rodziny. Miała też nadzieję, że może coś ruszyło, a samiec trafił na ślad Xao czy Elaine. Może nawet już miał za sobą spotkanie z nimi? — Ja niestety niczego o nich nie słyszałam. Nie zna ich też nikt, kogo o nie zapytałam — przyznała niechętnie.

Agares

[Agares]

Przypadkowy czy nie dotyk sprawił, że młodego aż sparaliżowało na moment. Wilczyca zaraz cofnęła łapę, a on poczuł dziwne uczucie pustki. Zupełnie jakby jej łapa zawsze powinna leżeć na jego ciele i zawsze tam było idealne dla niej miejsce. Niestety gdzieś z tyłu głowy czuł, że to tylko jego głupie bujanie w chmurach. Musi jakoś z tym żyć. Ukrył to wszystko pod ciepłym uśmiechem.
— Jasne, nie chciałem, żebyś czuła się po prostu z tym wszystkim... źle — dokończył nie znajdując lepszego określenia.
Poszukiwania. Westchnął i pokręcił przecząco łepetyną.
— Niestety, wciąż szukam. Wiemy więc tyle samo, wzięły się i rozpłynęły — rzucił, próbując brzmieć na beztroskiego.
Oczywiście do beztroski było mu naprawdę daleko, ale co miał robić. Sióstr nie znalazł, może już dawno były martwe a on głupi się łudził, latał i szukał wiatru w polu. / Tárahai

[Tárahai]

Zaśmiała się wesoło, pokręciła lekko głową.
— Nie czuję się źle. Naprawdę, jest w porządku — powiedziała spokojnie. Też nie chciała, żeby on czuł się źle z myślą, że ona czuje się źle. Strasznie pokręcone, to musiała przyznać. Pewnie nietrudno się zgubić, ale że brała w tym czynny udział to raczej nie musiała się tego obawiać. Na jej pysku wciąż siedział sobie w najlepsze ciepły uśmiech. Jakoś obecność Agaresa całkiem dobrze na nią działała.
— Ojej — wyrwało jej się na jego słowa. Uszy odruchowo przykleiła do czaszki. Nie podobało jej się, że nie udało mu się odnaleźć sióstr. Bolało ją, że nie była mu w stanie pomóc. Chyba czasami już tak jest, że drogi rodzeństwa się rozchodzą. Sama też dawno nie widziała ani Gwiazdki, ani Narcyza. Próby czarnego wypadły nawet nieźle, ale Tęczka nie dała się nabrać! Nie odzywała się jednak. Co to za przyjemność kopać już leżącego.
— Mimo wszystko wciąż wierzę, że uda ci się w końcu je znaleźć! — chciała mu jakoś dodać otuchy, ale nie była pewna co powinna powiedzieć, żeby nie pogorszyć sytuacji.

Agares

[Agares]

Uśmiech Tarahai poprawiał mu nastrój. Odwzajemnił gest, zupełnie odruchowo.
— Tak, też w to wierzę — powiedział spokojnie, poruszył lekko uchem.
Zakołysał leniwie końcem ogonem, przechylił głowę, zmarszczył czoło. Najwyraźniej się nad czymś zastanawiał przez krótki moment.
— Przepraszam, Tarahai, ale muszę już iść — powiedział spokojnie, posłał jej delikatny uśmiech.
— Wierzę, że się wkrótce zobaczymy — zakończył, nosem delikatnie przesunął po jej policzku w pożegnaniu.

/ zt. Tárahai

[Tárahai]

[zt]