Bory Łowieckie

[Kreon]

widział kątem zdrowiego oka, jak białas upada. Ból w ramieniu zaczął doskwierać, Kreona zaczął ogarniać gniew. Warknął głucho, porzucił atak na uda (zresztą zwierz i tak już zaczął utykać) i przyszarżował mocniej, by tym razem rzucić się przy gardzieli. Pochwyciwszy fałdę z szyi, szarpnął za nią mocno i chciał prawdopodobnie oderwać kawał skóry z mięsem, jednak wtedy nogi kozła załamały się, nie będąc w stanie wytrzymać spaczenia w nodze i kolejnych ran od rogów Ammata. Zwierz upadł, a Kreon kolejnym chapnięciem wgryzł się w szyję.
Gdy życie gasło w oczach ofiary, Kreon na chilę stracił nim zainteresowanie?
— Cały? — zapytał krótko.

[Ammat]

Ammat drżał z wysiłku. Był zmęczony, może nieco zdyszany. Oblepiony juchą futro mieniło się czerwienią. Spoglądał jak ciało kozła upada i ucieka ostatnie tchnienie, to był dla niego najpiękniejszy widok. Dlatego kochał polowania! Ta adrenalina! Ten przypieczętowany los...furia powoli zaczęła spadać z Białasa. Szaleńczość w oczach odchodziła w swoim tempie. Wilk podniósł głowę. Był obolały. Upadek może nie zrobił jednego wielkiego bólu za to zrobił wiele małych ran, siniaków i otarć co czasem bywało gorsze niż jeden przeszywający ból. Spojrzał na Wielkiego Inkiwzytora
— lekko obity ale cały- zdał raport. Dobrze było razem zapolować.

[Kreon]

skinał głową. Dobrze. Sam fakt, że samiec był w stanie mu odpowiedzieć już świadczył o tym, że nie ma się najgorzej.
Przesunął się tak, żeby zrobić piewcy miejsce na komfortowy posiłek — mimo wszystko wysoko cenił sobie swoją przestrzeń osobistą. Pożywiał się w milczeniu, wyraźnie głodny, bo pochłonął niemal połowę sarny. Później też oderwał z ciała ofiary spory płat skóry. [zbieractwo skóra x1]
Dał jeszcze czas rogaczowi by skończył jeść, wtedy też dopiero ocenił jego rany.
— Wracajmy na tereny klanowe, możemy zahaczyć o Żyletę, a potem sprawdzimy czy jakaś karczma jest wolna. — dodał sugestywnie.

[Ammat]

Wilk też się posilił, choć nie był zbyt głodny, dość często polował. Sam nawet organizował takowe polowania. Resztę mięsa wziął do zasuszenia do spiżarni. Przy okazji odciął nożem ucho sarny [ zbieractwo ucho sarny x1]
— tak — odparł z przekonaniem. Przydałby się medyk. A i rozmowa z Kreonem była dla niego ważna.

[Kreon]

skinął na wilka i wyszedł.

/zt

[Ammat]

Wyszedł za wilkiem. Mięso spakował na grzbiet. /zt

[Vaelcarth]

ZDARZENIE III "Wiosenne polowanie"

---

Wszedł między świerki, sosny, modrzewie. Zapach igliwia był niemal ostry, świeży jak rana i równie oczyszczający. Czuł, jak jego nozdrza wypełnia coś więcej niż tylko tlen – wchłaniał spokój. I zadanie. Nie był też żadnym budowniczym. Ale niósł coś, co mogło się wykluć. I to coś potrzebowało miejsca. Szedł powoli, między drzewami, uważnie. Mchy łaskotały łapy. Co jakiś czas zatrzymywał się, obserwując. Szukał.

[Vaelcarth]

Zatrzymał się przy rozłożystej jodle. U jej podstawy, między grubymi korzeniami, dostrzegł ślady — wygniecione runo, kilka piór, nawet odłamek skorupki. Ktoś tu był. Pochylił się, wciągając zapach. Stary. Ale nie aż tak stary, by go zignorować. Ptak. Mały, może kos. Gniazdo musiało być nisko. Podrapał lekko ziemię, rozgarnął liście. Puch. Miękki mech. To nie było przypadkowe. Zamruczał pod nosem. Już coś wiedział – nisko, ciepło, miękko. Przy korzeniach.

[Vaelcarth]

Dalej, między modrzewiami, natrafił na coś bardziej ukrytego. Gniazdo – a może tylko jego pozostałość – zawieszone między cienkimi gałęziami. Puste, ale wciąż pachnące. Gdy podszedł, przestraszyła się wiewiórka. Wyskoczyła jak cień, syknęła coś w swoim języku i zniknęła. Vael nie próbował jej zatrzymać. Zerknął do środka – mech, sucha trawa, resztki orzechów. Było solidne, otoczone gałęziami jak pazurami. Osłona przed deszczem. Gniazdo nie tylko musiało być ciepłe. Musiało być też ukryte.

[Vaelcarth]

Ścieżka prowadziła go niżej, tam gdzie mech przechodził w ciemniejszą, wilgotną gąbkę. Tu zaczynały się bagna – z pozoru piękne, zielone, a jednak zdradliwe. Ostrożnie stąpał, czując, jak pod łapami drży grunt. I wtedy zobaczył — ślady dzika. Małe, świeże.
Ale ważniejsze było to, co dostrzegł tuż przy pniu powalonego drzewa. Ukryte w miękkim mchu — jajka. Gniazdo prawie pod ziemią. Niewielkie, może należało do żaby albo innego płaza. Inna technika – wilgoć, cień, ale też bezpieczeństwo, jeśli się znało teren. Zaryzykował i zapamiętał.

[Vaelcarth]

Podniósł nos, wyczuł coś… mocniejszego. Ślad. Przemykający cień nad koronami. Wkrótce dostrzegł drzewo – samotne, wysokie, złamane na wierzchołku. I tam – konstrukcja z gałęzi, solidna, otwarta, ale umieszczona na tyle wysoko, by nikt nie dosięgnął. Jastrząb. Krążył wysoko, ale Vael nie zbliżył się. Usiadł pod drzewem i obserwował. Pojawiła się samica – wylądowała z gracją, nakarmiła pisklęta. Były – usłyszał ich pisk. Wiedza: wysoko znaczy bezpieczniej, ale trzeba siły, by dostarczyć pożywienie.

[Vaelcarth]

Zboczył z głównej ścieżki, zapuszczając się w teren skalisty. Tam, gdzie mech ustępował kamieniom, a powietrze pachniało suchym jodem. W jednej z rozpadlin dostrzegł coś białego – jaja. Małe, ułożone w cieniu, zaledwie kilkanaście centymetrów od nagrzanej przez słońce skały. Nie było gniazda – tylko cień i ciepło. Instynktowne miejsce. Vael nachylił się, nie dotknął. Pamiętał – nie naruszać. Ale już wiedział. Czasem nie chodziło o konstrukcję. Chodziło o wybór miejsca.

[Vaelcarth]

Kiedy zawrócił, słońce chyliło się ku zachodowi. Futro pachniało mchem, igliwiem i ziemią. W głowie miał dziesiątki obrazów – gniazda zbudowane z precyzją, ukryte w cieniu, zanurzone w wodzie, schowane pod ziemią. Zatrzymał się na wzgórzu i spojrzał na dolinę.
— Nie jestem ptakiem — mruknął sam do siebie. — Ale to nie znaczy, że nie potrafię ochronić tego, co sam sobie przysposobiłem. Znowu z resztą..
W duszy coś pulsowało — nie tyle duma, co… gotowość.

/zt

[Ammat]

lekko wilgotne futro lśniło w słońcu. Czas na polowanko. Lubił polować. Ciekaw był czy poza niewolnicą z łaźni jeszcze ktoś się zjawi. Przeciągnął się leniwie.

[Nergui]

Nergui niemal bezwiednie zwolniła krok, pozwalając sobie na ciche uniesienie pyska. Zaciągnęła się świeżym, żywicznym zapachem. Igliwie pod łapami miękko tłumiło odgłosy kroków, a mech był przyjemnie chłodny. Las był gęsty, ale nie przytłaczający. Świerki i jodły unosiły się wysoko nad głowami, szeleszcząc cicho w powiewach wiatru. Między drzewami unosiła się lekka mgła — nie ciężka jak w lochach, lecz naturalna, żywa.
Spojrzała w bok, na fragment runa, gdzie wrzosy plątały się z mchem. A potem na drugą stronę — ciemniejsze, wilgotne podłoże, z którego emanował ledwo wyczuwalny, niepokojący zapach bagna.
Nie mówiła nic. Nie pytała. Jeszcze nie. Tu trzeba było być czujnym.
Była w świecie Cienia. Ale ten cień… pachniał teraz żywicą.
Szła dalej, bez słowa, czekając na to, co miało przyjść.

Ammat

[Neffrea]

Przybyła, skinąwszy głową Ammatowi... i jakiejś zielonej pokrace, której nie znała. Całkiem ładna z mordy, musiała przyznać.

[Nergui]

Nowa obecność wyłoniła się spomiędzy drzew, niesiona tym samym rytmem lasu co oni. Trójkolorowa wadera — krok pewny, spojrzenie chłodne. Gdy ich minęła i skinęła głową Ammatowi, Nergui wyczuła subtelną zmianę powietrza. Coś w postawie tej nieznajomej sprawiło, że mięśnie zielonej samicy napięły się podświadomie.
Zatrzymała wzrok na nowej wilczycy tylko na ułamek sekundy. Nie za długo, żeby nie uznać tego za wyzwanie. Nie za krótko, by wyglądać na zlęknioną. Różowe oczy pozostały spokojne, choć w środku zawrzało pytanie: „Znowu ktoś, kto będzie patrzył z góry?”
Nie odezwała się jednak słowem. Zamiast tego skinęła lekko głową — nie jako równa, nie jako służka, ale jak ktoś, kto wie, gdzie jego miejsce... i potrafi je utrzymać bez uginania karku.
Po chwili ruszyła dalej za Ammatem, nie zerkając już za siebie. Ładna z mordy — może i tak. Ale Nergui wiedziała, że w tym świecie uroda była najmniej istotna.

[Hürrem]

Przyszła i ona. Lubiła wykorzystywać rogacza, wiedział że najwięcej poluje a polowanie znaczy żarcie. Toteż jak sęp zjawiła się w podskokach.

[Ammat]

Spojrzał na zgromadzenie.
— a nie mówiłem ? Powinienem już dawno dostać lanistę ! — skomentował w kierunku Neffrei. Spojrzał na niewolnice.
— wszyscy są? Więc do szeregu. Dziś bedziemy tropić kozice — Właściwie mieli więcej siły ale nie znał jak dobrze w walce jest Hurrem i Nergui. Mogliby zapolować na coś większego ale nie chciał przesadzać.

[Nergui]

Kolejna... Wilczyca zbliżyła się szybko i z lekkością, jakby znała już miejsce, w którym miała stanąć. Nergui spojrzała kątem oka na nowo przybyłą — nie znała jej, ale sposób, w jaki ta się poruszała, mówił sam za siebie. Nie była tu pierwszy raz. To znaczyło doświadczenie. I prawdopodobnie pewność siebie.
Ammat zabrał głos, a jego ton był tym razem bardziej rozbawiony, choć równie stanowczy.
„Powinienem już dawno dostać lanistę!” — zanotowała w myślach. Nie wiedziała jeszcze dokładnie, co to znaczy, ale brzmiało jak coś, co dawało władzę. Albo przynajmniej uznanie.
Na jego kolejne słowa — „wszyscy są? Więc do szeregu” — zareagowała natychmiast. Nie zastanawiała się. Po prostu ruszyła i stanęła tam, gdzie podpowiadał instynkt: nie w samym środku, nie na końcu, ale gdzieś pośród pozostałych. Uważnie, cicho.
Kozice. Nigdy nie polowała na te zwierzęta, ale słyszała o nich. Szybkie. Czujne. Uciekały, zanim wilk zdążył się zbliżyć.
Zerknęła na pozostałe waderki. Będzie musiała obserwować. Uczyć się w biegu.
Zacisnęła szczęki i skinęła krótko głową.
Była gotowa.