Bory Łowieckie

[Riril]

uprawiając małe rodeo, starała się dokonać jak największych zsniszczeń w ciele klaczy. Przeliczyła się jednak z siłą swoich szczęk — kozy dawały jej lepszy dostęp do swojej gardzieli, masywna szyja kuca zaś nie sprzyjała próbom uszkadzania jej od góry. Być może dobrym pomysłem było zeskoczyć ale... klacz naprawdę dziko walczyła o swoje życie (lub życie swego potomka) i nieodpowiednie lądowanie groziło poturbowaniem.
Zdążyła jeszcze szarpnąć za skórę przy szyi, rozrywając jej płat, a potem po kilku krokach wymuszonych kolenym ugryzieniem Fenrarra, próbując zrzucić z siebie wilka, klacz potknęła się i upadła wreszcie.
Ten moment wybrała Riril by zeskoczyć, ale coś poszło nie tak. Łapa poślizgnęła się na wilgotnym od krwi i potu karku, i przy lądowaniu łapa poleciała w dziwnym kierunku, wykręcając się boleśnie (-30PŻ). Tuż obok niej padła klacz, a wściekła z bólu i świadomości swego błędu Riril, wgryzła się tym razem od strony podgardla, ucinając tym samym ostatni oddech kucyka.

Dyszała nad trupem ciężko, lekko podkulając łapę. Adrenalina buzowała w jej ciele, a w oczach powoli wygasała iście wilkołacza rządza mordu.

[Ikkuna]

Siła, z jaką klacz uderzyła o ziemię była tak duża, że Ikkuna poczuł drżenie w łapach. Adrenalina ponownie zaatakowała, zmuszając Ikkunę do dołączenia w zabijaniu konia. Wkrótce było po wyszystkim.
Wilk postawił łapę na zadzie martwego konia, oblizał pysk z krwi, po czym powiedział.
— Ała.
Nie był to najbardziej dumny ze zwrotów, ale rudego naprawdę bolało miejsce, w które dostał kopytem. Zacisnął zęby i postanowił odwrócić swoją uwagę od bólu. Jedzenie. Powinien myśleć o jedzeniu. Pochylił łeb w kierunku upolowanej zdobyczy. Rozerwał skórę, po czym wgryzł się w mięso szarpiąc i jedząc tak szybko, że ledwie przeżuwał to, co wyrwał. Konina była przepyszna! Sam nigdy nie dał rady jej upolować, więc korzystał z chwili. Mlaskał przy tym i machał ogonem, zdradzając jak jest szczęśliwy.

Fenrárr Riril

[Fenrárr]

Odsunął łeb od truchła klaczy, otrząsając pysk z krwi i śliny, która spływała mu po brodzie. Jego oddech był szybki, ale miarowy — kontrolowany, mimo pulsującego bólu w boku i barku. Spojrzał na Riril, jej łapa wyglądała niepokojąco, lecz była przytomna, nieznacznie drżąca z bólu i… wściekłości. Bez słów kiwnął jej krótko głową — gest był surowy, ale jednoznacznie znaczący: dobra robota. Odwrócił wzrok, czując w końcu ciężar chwili. W oddali stał źrebak. Drobna sylwetka drżała nieznacznie, choć nie ruszała się z miejsca. Nie uciekł, nie skomlał, nie zaatakował. Stał tylko, z rozcapierzoną grzywką i szeroko otwartymi oczami, jakby jeszcze nie zrozumiał, że właśnie został sam na tym świecie. Matka już się nie podniesie. A on — będzie musiał to jakoś przeżyć. Patrzył na niego dłużej, niż powinien. Nie miał w oczach litości, ale coś podobnego do uznania. Przetrwanie miało różne oblicza. Ten mały był świadkiem śmierci, ale nie rzucił się na ślepo, nie spanikował. Może zginie z głodu. Może znajdzie inne stado. A może, któregoś dnia, wróci. Silniejszy.
— Zapamiętaj ten dzień, mały. Jeśli przeżyjesz, naucz się, co on znaczy — mruknął cicho, głosem bardziej dla siebie niż kogokolwiek innego. Nie odrywał jeszcze wzroku, gdy zza truchła usłyszał przeciągłe, radosne „Ała!”, a chwilę później mięsa szarpanego przez Ikkunę. Dobrze, że chociaż jeden z nas zje ze smakiem, pomyślał z gorzkim rozbawieniem. Ten młody był dziki, łakomy, prostolinijny. Może potrzebowali takiego chaosu częściej. Może rzeczywiście powinien częściej z nimi chodzić. Bez pośpiechu zbliżył się do upadłego ciała, odnalazł tylną kończynę i szarpnął mocno. Czuł, jak staw puszcza z chrzęstem, a on wydobywa potrzebne mu kopyto — nieco zakrwawione, jeszcze ciepłe. Ułożył je ostrożnie obok siebie. Jedno z czterech, kto zauważy to bezeceństwo. Następnie spojrzał po towarzyszach.
— Zbierajcie, co się przyda. Zostawmy resztę tym, co tu żyją. — jego głos był cichy. Jeszcze raz zerknął na źrebaka. Tym razem krótko. Potem pochylił łeb, odsunął skórę z uda klaczy i wgryzł się głęboko. Mięso było ciepłe, soczyste, pulsujące od smaku świeżo przelanej krwi i adrenaliny. Jadł powoli, metodycznie, nie łapczywie jak Ikkuna, ale z głodem, który dotąd trzymał na smyczy.

[ wydobycie kopyto ]

[Ikkuna]

Jego nowy znajomy bardzo dużo mówił. Ikkuna jadł i patrzył, jak Fenrárr rozmawia z końmi.
— Wow, i one ciebie rozumieją? — zapytał, pomiędzy mlaśnięciami.
Był naprawdę pod wrażeniem.

[Fenrárr]

— Rozumieją… — powtórzył cicho, odrywając wzrok od koni, które właśnie strzygły uszami i prychały, jakby coś naprawdę powiedziały. — Ale nie tak, jak my rozumiemy siebie. Ani tak, jak chcielibyśmy być rozumiani.
Uśmiechnął się półgębkiem, podnosząc głowę i patrząc gdzieś ponad grzbiety zwierząt.
— One czują intencję. Smak tonu. Wibrację. To nie są słowa, to... coś pomiędzy drżeniem ziemi a ruchem powietrza. Więc tak, może mnie rozumieją. Może mylą mnie z wiatrem. A może po prostu mają dość mojego gadania i kiwają łbami, żeby mieć spokój.
Zerknął na Ikkunę i dodał już bardziej figlarnie:
— A co do wilków Natury… wyobrażam sobie. Ich uszy muszą krwawić od krzyków liści, od westchnień rzek i narzekań borsuków. Wyobraź sobie budzić się o świcie, a każde źdźbło trawy ma ci coś do powiedzenia. Katusze, mówisz? Nie. To już nie rozmowa. To klątwa.
Zaśmiał się krótko.
— Dlatego ja wybieram tylko tych, którzy naprawdę chcą słuchać. Albo tych, którzy... nie mają wyjścia.

[Ikkuna]

Pokiwał łbem z uznaniem. Był pod wrażeniem. On nie potrafił rozmawiać ze zwierzętami, więc umiejętność Fenrárra i to jako Księżycowego wydała się Ikkunie naprawdę imponująca.
Nic jednak już więcej nie powiedział, bo miał cały pysk w mięsie. A gdy skończył przeżuwać reszta już nie kwapiła się do rozmowy, a przynajmniej tak się Ikkunie wydawało (i było mu to na łapę). Podziękował im za wspólne polowanie i potruchtał w strone legowisk, by odespać jedzenie. /zt

[Riril]

chwile potem kuc już nie żył, a do niej powoli docierały sygnały bólu.
Na krótką dyskusję między samcami wydawała się nie zwracać uwagi — słyszenie skarg zwierzyny wydawało się bbyć raczej zbędnym przekleństwem i Riril naprawdę nie miała ochoty zastanawiać się ani nad tym jak Leśni to znoszą ani nad tym po co to w ogóle komu.
W milczeniu spożyła swoją część, a na odchodne zabrała jeszcze kopyto.

//zbiera kopyto i zt

[Lestat]

// zadanie na dzień szczeniaka//

[ zbieranie składnika- smoczy owoc]
Wilczek nie do końca wiedział ale czegoś mu brakowało do jego lemoniady. Musiał znaleźć coś fajnego, egzotycznego.

[Lestat]

Wilczek szedł z powoli rozglądając się za owocem. Jednak nic a nic nie mógł znaleźć. Westchnął cieżko. W końcu zobaczył jakieś pełzające robaki, postanowił pójść za nimi. Musiały dokądś iść nie? Chyba że jego myślenie było do kitu. No nic. W końcu dotarł do jakiegoś krzaka ale trop okazał się ślepy. Wkurzony młodzik poszedł dalej. Mijał jeszcze wiele innych krzaczorów aż w końcu odnalazł to czego potrzebował. Wskoczył na krzaka próbując sięgnąć owoc, ale raz i drugi mu się nie udało. Nie chciał jednak zrezygnować.

[Lestat]

W końcu po jakieś setnej próbie zawziętego wspinania i skakania udało mu się zdobyć. Jeszcze jakieś naczynko i będzie mógł zrobić super lemoniadke ! /zt

[Kreon]

Przemykał miedzy drzewami niemal bezszelestnie, jak na kogoś kto mial raczej grację czołgu.
Nie podziewał się dziś większej grupy, a Żyleta i tak była ostatnio zajęta, więc nawet pasowało mu zgarnąć ze sobą tylko Ammata. Ostatnimi czasy miał swoje wątpliwości co do młodego i i tak planował z nim porozmawiać, wiec nawet pasowało mu żeby znaleźć ku temu okazje.
Zatrzymał się w umówionym miejscu i uniósł głowę, by przechwycić płynące z wiatrem zapachy. Zapowiadał się dobry dzień na łowy.

[Ammat]

Wilk dostał info że Wielki Inkwizytor miał ochotę na polowanko więc przybiegł nieco z wywieszonym jęzorem. Kiedy miał okazję był pierwszy do tego. Nie mógł się doczekać. To najbardziej podniecało rogacza. Złapanie odpowiedniego zapachu, potem szaleńczy bieg za ofiarą, wbicie pazurów — poczucie tego metalicznego smaku krwi a na koniec zbieranie. Wszystko co kochał w jednym. Takie trzy w jednym. Oblizał pysk i kiedy tylko zobaczył przełożonego schylił łeb z szacunkiem.
— Ave — odpowiedział cicho. W sumie miał nadzieję, że nie będzie miał mu za złe za lochy. Ale nie chciał zostawić włóczącą się niewolnicę. Lubił mieć niewolników na oku. Słyszał że ostatnio Lethiasowi kiepsko idzie piecza nad rzeczami klanowymi. Ofc miał na myśli wszystkich niewolnikow.
Wiatr podwiał lekko mu futro. Kroki raczej miał normalne ale sprężyste, elastyczne. Wzrok na pewno nieco lepszy. Amulet czujności działał i czuł to na własnej skórze

[Kreon]

Pewnie miał, ale bynajmniej nie było tego po nim widać. Jednym z najważniejszych założeń skutecznie działającej inkwizycji (a Kreon wierzył, że również całego klanu) było nie pozwalać by wszelkiego rodzaju niesnaski (nawet na poziomie „zawodowym’) wpływały na skuteczność działań. Byli mimo wszystko na ziemiach niczyich, tuż przed polowaniem więc był to naprawdę słaby moment na roztrząsanie tematu.
— Ale — powitał Ammata, skinąwszy mu krótko pyskiem. — Zobaczymy co się trafi — odpowiedział na niezadane jeszcze pytanie. Oczywistym było, że na zająca raczej polować nie będą, chociaż na bizona też by się we dwójkę raczej nie porywał. Jeśli rogacz nie miał żadnych dodatkowych pytań, Kreon po prostu wskazał pyskiem w stronę głębi kniei i ruszył w gęstwinę.

[Ammat]

// polowanie : Sarna dorosła IV gr
Kreon : rzut 25 -1/4 =19 obr
Ammat: rzut 36- 1/4 = 27obr

używa mocy myśliwego

Zbieractwo: Ucho sarny
Skóra

Nie chciał jakichś niesnasek. Miał jakąś wpadkę, ale nie chciał o niech myśleć. Co było nie pisze się w rejestr. Jak to się mówi pożyjemy zobaczymy. W gruncie rzeczy Lubił Kreona. Skinął pyskiem i ruszył powoli po prawicy Inkwizytora nieco z tyłu i trochę w bok żeby nie iść tym samym śladem co dowódca. Łeb zniżył na dół by zacząć tropić, ostatnio był w tym całkiem niezly

[Kreon]

Wilgotna po którymś z ostatnich deszczy gleba, chętnie dzieliła się zapachami zwierząt, które kręciły się po okolicy. O tej porze zapewne większość kopytnych szukała sobie spokojnego miejsca na wypasanie albo po prostu odpoczywała, więc większość śladów nie była już pierwszej świeżości, nawet jeśli odciski były całkiem wyraźne.

Kreon nie lubił tropić, zdecydowanie nie był to jego obszar specjalizacji, ale bez niezawodnego nosa Caitlyn oboje z Ammatem byli zmuszeni radzić sobie sami. Niestety te najwyraźniejsze ślady należały zwykle do zwierząt, których tak łatwo powalić się nie da, ot chociażby niedaleko z pewnością był jakiś łoś — ślady jego rogów i połamane gałęzie były aż nadto widoczne. Poza tym w glebie odnalazł poprzecinane ślady mniejszej zwierzyny, a nawet drapieżnika, najpewniej rysia.
Ponieważ wzrok u Kreona nie był najbardziej zoptymalizowanym zmysłem, wilk starał się głównie nasłuchiwać i węszyć.

[Ammat]

Wilgotna gleba była idealna do chodzenia, chłodna w upalny i duszny dzień. Sęk w tym że wiele zapachów się mieszało. Jakieś ptaszki, zające, nawet nieco większe koty — rysie i żbiki. W końcu Knieje były pełne urodzaju różnych zwierząt. Ammat tuptał powoli, ostrożnie, jak prawdziwy myśliwy na łowach. W końcu do jego nozdrzy dobiegł znajomy zapach, taki który mieli w planach — stado dorodnych kopytnych
— tam — szepnął kierując się w tą stronę.

Kiedy wilki sobie tak tuptały, ślady zaczęły robić się wyraźne, drzewa zaczęły gęstnieć, łączyć się nad ich łbami przykrywając niczym kapelusz i odseparowując od słońca, wilgoć wbijała się w nozdrza wilkom. Ale w końcu ich oczom ukazało się stado. Jeden to był samiec jeleni — Kozioł dorodny i umięśniony a wokół niego pięć dorodnych sztuk saren. Jedna z nich już w całkiem widocznej ciąży co oznaczało że niedługo będą maluszki, małe cielątka. Zwierzęta spokojnie pasły się na zielonej łące

[Kreon]

//sarna i jeleń to dwa różne gatunki jak coś ^^ W polo mamy zaznaczoną sarnę, więc zakładam, że samiec to byk sarny

słysząc wezwanie Ammata, odwrócił łeb tylko na moment, by wyłapać spojrzenie, po czym szybko odnalazł wskazany trop. Teraz powinno iść już dużo łatwiej — raz podjętą nić zapachową zwykle był w stanie śledzić już do końca. Im mocniej czuł zapach, tym bardziej zwalniał krok, robił się ostrożniejszy — w końcu mając ograniczone pole widzenia, dużo bardziej liczył na swój nos i bardzo nie chciał wpaść niepostrzeżenie na stado.
Wreszcie drzewa rozychliły się, ujawniając małą polankę i wypoczywające leniwie zwierzęta. Zapach ich rozgrzanych słońcem ciał wypełnił nozdrza, zaś dla wilka było to już prawie obietnicą świeżego posiłku. Szybko ocenił zwierzęta.
Dorodny samiec kusił wyzwaniem, jednak obiecywał też znacznie większy wysiłek, więc o łatwym łupie mogli zapomnieć. Ciężarna sarna wyglądała z kolei na idealny wybór — ociężała, pozbawiona dużej częsci naturalnej zwinności, z pewnością nie byłaby w stanie uciekać zbyt długo ani szybko. Z drugiej strony atak na nią prawdopodobnie sprowokował by samca, z którym i tak musieli by się zmierzyć więc... Poza tym Kreon miał jeszcze asa w rękawie.
Ruchem pyska wskazał więc byka, przypieczętowując jego los. Upewniając się, że jego podopieczny zrozumiał, zaczął podkradać się do zwierzyny.
Plan był całkiem standardowy — przepchnąć ofiarę w stronę drugiego wilka (bądź co bądź trwaożer najprawdopodobniej w pierwszej kolejności poprowadzi stado do ucieczki) a potem już powinno pójść z górki. Wypadłszy więc z zarośli, rzucił się z paszczą w stronę wybrańca i od razu przypuścił atak na jego bok.

Ammat

[Ammat]

// tak wiem, my polujemy na sarne :p samica jelenia to Łania :p , czesto jeleń jest nazywany bykiem ;v///

Wilk przywarł brzuchem do mokrej ziemi, łapy ugięte gotowe do skradania i ataku. Kątem oka obserwował kreona ale główny wzrok miał na stadku. Wyglądały jakby czuły się tu bardzo bezpieczne. Skinął głową Wielkiemu Inkwizytorowi że zrozumiał na co polujemy toteż zaczął się podkradać od razu z drugiej strony. Szedł bezszelestnie niczym wprawiony cień, powoli, przyczajony. Oblizał nos i i kiedy Kreon wyskoczył z jednej strony to Ammat wyskoczył z drugiej wyskakując z krzaczora niczym jakby miał sprężynki w łapach. Nie czekając ani chwili skoczył do szyi ofiary. Wczepił się mocno by ten nie mógł go tak zrzucić. Białas w pysku poczuł to co uwielbiał — metaliczny posmak krwi, w nozdrzach czuł ten lęk, ból, panikę i strach. W uszach usłyszał tętent stada które zaraz po ataku ruszyło przed siebie na oślep nie patrząc nawet dokąd biegną.

[Kreon]

bardziej świadomy jego obecności niż faktycznie widzący Ammata, próbował wgryźć się w udo zwierzaka na tyle, by spowodować coś więcej niż rozcięcie skóry. Wreszcie udało mu się capnąć bardziej pokaźną ilość mięśnia. Macki wystrzeliły w stronę świeżo otwartej rany. Ten chwilowy kontakt wystarczył, by krew w tym miejscu zaczęła robić się czarna i oleista [fabularne użycie Tyranii Chaosu]. Kozioł ryknął, wierzgnął i trafił Kreona w ramię (-19hp), co na chwilę spacyfikowało Inkwizytora. Kreon syknął, ale widząc czarniejącą ranę wiedział już, że w tym momencie jego pęknięta kość nie miała znaczenia. Spaczenie strawi całą kończynę zwierzęcia, a ten na trzech nogach daleko nie ucieknie.
Mimo to, wilk podjął dalszą pogoń, tym razem celując w drugie udo. Nie mogąc oprzeć się na spaczonej nodze, kozioł nie był w stanie kopać tak skutecznie, więc tylko próbował uciec.

[Ammat]

WIlk wgryzł się w szyję, ale ten zawierzgnął i zrzucił białasa ( -27 obrażeń) tak że ten nie dość że mocno spadł to jeszcze z impetem kawałek się przeturlał, tracąc na chwilę przytomność. Obudził się szybko i doszedł że ich ofiara ucieka. Nie potrzebował rozkazu, nie potrzebował słów. Basior postanowił zaatakować swoimi rogami mocno