Wodopój

[Vaelcarth]

Na dźwięk znajomego głosu Vael nie poruszył się z miejsca. Jego spojrzenie — dotąd wbite w taflę wody — powędrowało leniwie w stronę Averilla, który wparował z energią godną co najmniej czterech szczeniaków na raz. Zanim przybysz zdążył do niego dobiec, Vael zdążył już obrócić się nieco w jego stronę, z jednej strony wyraźnie gotów, z drugiej — wciąż zanurzony w ciszy wodopoju.
— Salve. — Odpowiedział równie sucho, co zawsze, ale bez niechęci.
— Jeśli cię to uszczęśliwi, kopyto będzie twoje. Byle nie całego kuca, bo jestem głodny jak diabli.
Pozwolił sobie na cień uśmiechu, ledwo zauważalny, ale obecny. Wstał i otrzepał się z wilgoci, która osiadła na jego futrze od chłodnej ziemi.
— Gotów? Jeśli tak, to nos w ziemię i ruszamy — Dodał, unosząc brew. I ruszył, nie oglądając się zbytnio — zakładał, że Averill i tak dogoni. Jak zawsze.

Averill

[Averill]

Stanął na baczność i łapę podniósł do czoła. Zastrzygł uchem a ogon wyprostował.
— Gotowy sir ! — odparł z energią której by nie powstydził się sam jego ojciec Szrama. On ruszył za samcem z nosem w ziemi. Czas wytropić kuca. Też burczało mu w brzuszku!. A tak być nie mogło przecież nie? Miał dziś wyjątkowo dobry dzień. A może ta miłość do Casci tak na niego działała ? Ciężko powiedzieć ale samiec był szczęśliwy.

[Vaelcarth]

Wiatr szarpał korony drzew, niosąc ze sobą nie tylko zapach wilgoci i budzącej się wiosny, ale i coś więcej. Coś... znajomego. Vael podniósł łeb, nozdrza lekko się rozszerzyły, a ślepia zwęziły w skupieniu. Woda szemrała gdzieś za nimi, ale on nie tracił czujności. Burczenie w brzuchu Averilla było niemal równie głośne jak szelest liści.
— Nie przestrasz mi zwierzyny tym koncertem — mruknął pod nosem, nie odrywając wzroku od ściółki. Samiec myślał, że to on jest głodny jak diabli, ale najwidoczniej się mylił.
Zniżył łeb, stąpając ostrożnie między korzeniami. Mech uginał się miękko pod łapami, a mgła pełzła między kamieniami, jakby coś ukrywała. Wilk przysiadł na moment, zbliżył nos do ziemi. I wtedy... było. Lekkie wgłębienie w miękkim podłożu. Kopyto. Niewielkie, ale świeże. Zbyt lekkie jak na jelenia. Kucyk?
— Tędy. — Głos miał cichy, chłodny. — Idzie w stronę polany. Świeży ślad, pewnie ruszył dopiero co.
Skinął Averillowi głową, po czym ruszył w tamtym kierunku, pewnie, ale bez pośpiechu. Nie zamierzał spłoszyć ofiary. Głód był, owszem. Ale jeszcze bardziej niż jedzenia, potrzebował skuteczności.

Averill

[Averill]

Szedł zręcznie, miękko i do przodu. Starał się też uciszyć swój grający kiszki marsza żołądek bo nie pomagał w zdobyciu pożywienia. Okazało się że miał o wiele wiele więcej chęci niż się spodziewał. Nie przypuszczał że był AŻ tak głodny. Kurcze obiecał Casce przejść na wege ale ona nie chciała mu nic ugotować więc..no... kurcze. Poza tym potrzebował tego kuca w innych celach więc nic się nie zmarnuje nie ? to chyba dobrze. Ruszył ostrożnie w stronę — jak mu się mogło wydawać — zwierzyny. Liczył że Czarnofutry jest dobrym tropicielem W sumie całkiem nieźle się uzupełniali. Mogłby powiedzieć że nawet lubił swojego towarzysza polowania.

[Vaelcarth]

Mały, krępy kucyk o gęstej, brązowej sierści i długiej grzywie w kolorze miodu przemierzał ostrożnie las. Miał nieco spłaszczone boki — nie od niedawnej ucieczki, a od dni spędzonych w ukryciu. Zdawał się być samotny, oderwany od reszty stada, a może po prostu nie należał do żadnego. Zatrzymał się przy omszałym pniu, nos zawiesił tuż nad ziemią. Poczuł coś... niespokojnego i na chwilę się spiął, ale nie dojrzał niczego, więc rozluźnił się, pochłaniając to nowe ździebełka trawy.

Mięśnie Vaela naprężyły się pod futrem, gdy poruszał się między krzewami. Unikał suchych liści, dreptał po wilgotnym mchu, który tłumił odgłosy łap. Las wokół wydawał się wstrzymać oddech, jakby sam czekał, jak potoczy się to polowanie. Kucyk był coraz bliżej. Vael widział już między gałęziami jego kształt — przysadzisty, kulisty, niemal rozczulający w swej nieporadności. Zwierzę chwytało trawę, nieświadome zbliżającego się zagrożenia. Głupie, ale silne. Starczy na dwóch, a może i trzech głodnych. Iskra w piersi Vaela tliła się lekko, gotowa, by zapłonąć, jeśli tylko zajdzie potrzeba. Ale nie teraz. Teraz liczyła się cisza i synchronizacja. Jeszcze kawałek. Jeszcze jedno przesunięcie łapy. Spojrzał z ukosa w stronę Averilla. Czekał na jego ruch. Jeśli blondyn uderzy z lewej, on zaatakuje z prawej. Przesunął ciężar ciała, napiął mięśnie — jak łuk tuż przed wypuszczeniem strzały. Kiedy nastąpi ten moment? Tylko jedno spojrzenie, tylko jeden sygnał — i ruszą. Zabiją albo pogonią. Ale dziś nikt nie wróci głodny.

[Averill]

On doskonale rozumiał Vaela. Ich komunikacja była bez słów, skiniecie pyskiem, spojrzenie w oczach i pach! Każdy wszystko wiedział. Ruszył przyczajony niczym tygrys. Powoli, bez emocji zewnętrznych, w pełnym skupieniu — mimo radości i energiczności potrafił się opanowywać i nie jednokrotnie polował już w swoim życiu. "Bok, skok ząb" — zasada trzech sekund jakie nauczył go ojciec. Tęsknił nieco za nim ale cóż... Lewa była jego. Nie czekał aż ofiara ucieknie mu daleko. Chował się w krzakach i między drzewami w końcu wyskoczył jak filip z konopii i hop! Bok — doskok i kły w brzuch polecialy nim kuc zdąrzył zareagować tak naprawdę. Brązowo-biały miał to coś, tą grację, skupienie, doświadczenie.

[Vaelcarth]

Obrażenia od kucyka — dla Vaela (-20 PŻ):
Atak: gwałtowne, obronne ugryzienie w bok szyi lub bark.
Opis: Kuc szarpnął łbem i przyciął zębami, trafiając tuż pod uchem Vaela — niebezpiecznie blisko ważnych mięśni, ale nie dość głęboko, by zrobić trwałą krzywdę. Szarpnięcie zostawiło krwawy ślad i zabolało jak cholera, ale to nic, czego nie można przeżyć.

Rodzaj obrażeń: szarpane, krwawiące, umiarkowane.
Skutek: lekkie osłabienie jednej strony, możliwa infekcja bez opatrunku.

Obrażenia od kucyka — dla Averilla (-30 PŻ):
Atak: pełnoprawny, zaskakujący kopniak zadnimi nogami.
Opis: Gdy Averill zbliżył się za bardzo, kuc poderwał się, zadarł zad i z siłą małego tarana walnął go w pierś lub łopatkę. Huknęło, jakby walnął w niego pień drzewa. Powietrze uleciało z płuc, ból rozlał się po całym boku.

Rodzaj obrażeń: tępe, stłuczenia i wewnętrzny ból.
Skutek: chwilowy brak tchu, trudność w poruszaniu jedną stroną ciała, może pęknięte żebro

---

Vaelcarth ruszył, nie zastanawiając się ani chwili dłużej. Kucyk, choć czujny, wciąż nie zdawał sobie sprawy z zagrożenia. Vael wyczuwał, że moment nadchodzi — czuł, jak całe jego ciało napina się do skoku. Nadejście tego ataku miało być perfekcyjne, jak wszystko, czego nauczył go ojciec. Jedno spojrzenie na Averilla i Vael był pewny, że nie zostanie z kucykiem sam. Przynajmniej miał taką nadzieję. Skok. Przestrzeń wokół zniknęła w mgnieniu oka. Vaelcarth doskoczył do boku kucyka, jak błyskawica, a jego kły wbiły się w brzuch zwierzęcia. Kucyk próbował się wyrwać, ale Vael miał go już w uścisku. Czuł, jak mięśnie kucyka drżą pod jego zębami, jak szarpie się, by uwolnić. To nie była łatwa zdobycz. Nim jednak zwierzę zdążyło uciec, kuc szarpnął gwałtownie głową i zębami przyciął Vaela w bok szyi, tuż pod uchem. Ból przeszył jego ciało. Szarpnięcie było brutalne i szybkie, a krew zaczęła spływać po jego futrze, zostawiając krwawy ślad. Czuł, jak miejsce tuż pod uchem pali jak ogień. Zatrząsł się z bólu, ale nie puścił. Czuł, jak lewa strona jego ciała osłabła, ale nie zamierzał odpuścić. Zbyt wiele razy widział, jak takie rany mogły zakończyć się gorzej, ale to nic, czego nie można przeżyć. Musiał trzymać się mocno i nie pozwolić kucykowi uciec. Krew lała się wciąż, ale nie miał czasu na myślenie o tym. Ważne było to, by nie dać ofierze żadnej szansy. Z każdą chwilą czuł, jak jego uścisk staje się mocniejszy, jak sam ból staje się bardziej nieznośny

Averill

[Averill]

Averill doskoczył do kuca lecz ten gdy poczuł ból w boku podskoczył zadem i choć mocno dostał nie puścił dzikusa! Wczepił się za to jeszcze mocniej, zaciskając kły z bólu na brzuchu kuca! Przez chwilę nie mógł złapać tchu, w skroni pulsowała mu krew, pierś piekła go niemiłosiernie. Nie mógł poruszyć prawą stroną ale po chwili odzyskał czucie choć dalej miał z tym problem. Oczywiście że nie został sam. Nie był na pierwszym takim polowaniu, wiedział że ofiara nie będzie łatwym łupem ale co się nie robi by zapełnić żołądek? Miał dość już nienajadania się jagodami. Czuł jednak tez wyrzuty sumienia co do swojej wilczycy eh taki to los przeklętych nie? Łapami mimowolnie oparł się o grzbiet kuca i próbował go powalić na jakąkolwiek stronę Nie mógł teraz odpuścić powiedzieć no sory nara.

[Vaelcarth]

Vael zaciskał kły, czując metaliczny smak krwi w pysku. Nie wiedział już, czyja to krew — jego, kucyka, czy ich obu. Ból pod uchem pulsował, każda sekunda przypominała mu o ciosie, który mógł zakończyć się o wiele gorzej. Ale nie miał zamiaru puścić. Nie teraz. Z wysiłkiem przeniósł ciężar ciała, próbując przycisnąć kuca bardziej do ziemi. Lewa łapa wciąż drżała, osłabiona przez szarpnięcie, ale wbił pazury głębiej w bok zwierzęcia, szukając jakiegokolwiek punktu zaczepienia. Uczucie gorąca w karku rozlewało się po jego barku, ale ignorował to. Nie miał wyjścia. W pewnym momencie poczuł ruch — szarpnięcie ciała kuca od drugiej strony, jakby coś z impetem rzuciło się na niego. Krótki, urywany dźwięk oddechu, uderzenie łap o ziemię — Averill. Musiał być tam. Vael nie widział go, ale całym sobą wyczuł jego obecność. To wystarczyło. Zacisnął zęby mocniej i zarył tylnymi łapami w ziemię, a potem rzucił całym sobą — barkiem, ciężarem, bólem — w bok kuca. Ten jęknął przeciągle, zachwiał się i runął na kolana. To była ich szansa.
— Teraz — wysyczał przez zaciśnięte zęby, choć nie miał pojęcia, czy Averill go w ogóle słyszy. Ich komunikacja i tak od początku była prosta. Spojrzenie. Ruch. Instynkt. Wiedział, że ten moment zostanie zrozumiany bez słów. Próbował przewrócić kuca całkowicie, wsuwając się pod niego, napierając pyskiem i barkiem na jego szyję. Zwierzę wierzgnęło rozpaczliwie, ale było już zbyt słabe, zbyt zmęczone. Czuł, jak siły zaczynają go opuszczać — ale nie tylko kuca. Jego też. Zęby Vaela nadal tkwiły w ciele ofiary, ale łapy zaczynały mu drżeć. Serce łomotało jak szalone, a świat zdawał się rozmazany. Zrobiło się dziwnie cicho, jakby las na chwilę wstrzymał oddech. Jeszcze chwila. Jeszcze tylko chwila, i będzie po wszystkim.

[Averill]

Przez chwilę czuł się niczym szmaciana lalka bo kuc wierzgnął podnosząc go do góry niczym chorągiew ale mimo bólu, krwi i niezbyt dobrego samopoczucia Brązowo-biały samiec nie puścił delikwenta O nie teraz o nie teraz !! NIe podobna rzecz ! Przecież był na polowaniach z których wychodził dużo dużo gorzej. W każdym razie nie ociągał się nawet sekundy. Wilk dopadł do krtani udowej i po prostu rozdarł mocno tak że kuc wydał z siebie ostatnie pośmiertne drgania i padł martwy. Opadł z hukiem na ziemię dzięki czemu mógł zobaczyć Vaela a on Averila. Mimo zmęczenia, zakrwawionego pyska, futra ten mimowolnie delikatnie uniósł kąciki ust. Nawet w takiej chwili się śmiał duchem- bo takie właśnie było KO. Ogień był w całej duszy wychodząc na zewnątrz,
— dobra robota skwitował i zacharczał. Otarł łapą pysk.
— mam nadzieję że mamy dobrych uzdrowicieli — zachichotałem jakoś mimowolnie.

[Vaelcarth]

Zanim krew na jego szyi zdążyła dobrze skrzepnąć, zanim oddech się wyrównał, a ból przygasł choć na chwilę — Vael rzucił się na martwe ciało kuca. Nie z głodu. Nie z potrzeby. Z czystej, lodowatej wściekłości. Złapał kopyto zębami, szarpnął brutalnie. Jeden raz. Drugi. Trzeci. Chrupnięcie. Oderwał je i rzucił gdzieś w paprocie, jakby samo jego istnienie go obrażało. Warczenie jeszcze przez chwilę drgało mu w gardle, nim spomiędzy zębów wypłynęła plama śliny pomieszana z krwią. Z jego pyska. Z pyska ofiary. Nie wiedział. Nie dbał. Dopiero potem opadł przy tuszy, opierając łapę o bok martwego kuca. Czuł, jak futro na szyi klei mu się od krwi. Ból pulsował głęboko, paląco, ale... żył. I ofiara była martwa. Uniósł spojrzenie, spotykając wzrok Averilla. Uśmiech. Typowy dla niego. Vael nie odwzajemnił go, ale oczy miał mniej mroczne niż chwilę wcześniej. Przez zaciśnięte zęby wysyczał tylko..
— Zasłużył na to. — Przesunął łapą po pysku, zostawiając smugę krwi. Odwrócił się z powrotem do ciepłego, jeszcze drgającego ciała i wbił zęby, tym razem już bez furii — instynktownie, z głodem w trzewiach i bólem w barku. Nie było miejsca na rozmowy. Tylko mięso. Ciepłe, parujące, żywe jeszcze w pamięci ich ciał. Ale zrobili to. Razem.

[Averill]

Odgryzł porzadnie kopytko i zabrał sobie do torby. Trza będzie osuszyć i wysuszyć, przygotować do dalszej obróbki, a dopiero potem zaczął jeść. Powoli żując kawałki mięsa. Nie śpieszył się, równał oddech i odpoczywał teraz. Zbierał siły bo jakoś trzeba bedzie wrócić na tereny klanowe a kuc.. no cóż zużył nieco więcej energii niż się Averill tego spodziewał.
— co taki markotny — rzucił do towarzysza — co prawda też był obolały ale ... to się nie liczyło teraz. Każdy miał to co sobie wymarzył — surowiec i pyszne jedzonko

[Vaelcarth]

Vael odsunął się nieco od tuszy, ocierając pysk o przedramię. Futro na szyi kleiło się dalej, pulsujący ból nie pozwalał zapomnieć o ranie, ale przynajmniej żołądek nie był już pusty. Przez moment milczał, wpatrując się w Averilla — w jego kopytko wsunięte do torby, w luz i tę dziwną, nieugaszoną energię, którą mimo zmęczenia samiec dalej w sobie miał.
— Nie jestem markotny. Po prostu kuc mi próbował wygryźć tętnicę. — Głos miał ochrypły, suchy, podszyty zmęczeniem. — I nadal czuję, jakby próbował. — Dodał krótko. Przez moment patrzył gdzieś w las, potem parsknął krótko pod nosem, bardziej do siebie niż do Averilla.
— Jeżeli nasi uzdrowiciele się do czegoś nie nadają, zrobisz ze mnie najwyżej nawóz pod paprocie. — Sierść uniosła mu się lekko na karku, jakby sam ten pomysł był zbyt prawdopodobny. Podniósł się powoli, sztywnie, i spojrzał na Averilla. Kącik jego pyska uniósł się lekko, niemal niezauważalnie.
— W sumie też wezmę kopyto. — Stwierdził i poszedł w miejsce, gdzie je odrzucił w formie gniewu. Na szczęście zwrócił uwagę na to, gdzie je odrzucił, więc mógł je po prostu podnieść.
— Ja się najadłem, jeśli ty też to zwijajmy się. — Powiedział i ruszył wolnym krokiem w stronę terenów ognia w poszukiwaniu uzdrowiciela.

< zebrane kopyto >
/zt

[Averill]

Skinął głową. Najadł się do syta i podniósł się na równe nogi. Też potrzebował uzdrowiciela. Poza tym... polubił czarny humor towarzysza, miał nadzieję że jednak nie skończy jako nawóz pod paprocie. Wyszedł za czarnym/zt

[Sinister]

Szedł powoli przez las, a dźwięk jego rytmicznych, oszczędnych kroków mieszał się z szumem wiatru, który przemykał między leśnymi ścieżkami. Ciemne futro wtapiało się w cienie, a oczy przepełnione skupieniem, lśniły między zielenią rozkwitających krzewów. Las wokół niego z każdą chwilą stawał się coraz bardziej gęsty, a mgła powoli zaczęła wypełniać przestrzeń. Zimna, wilgotna para unosiła się nad ziemią, pochłaniając dźwięki świata zewnętrznego. Szedł wgłąb, aż dotarł do brzegu wodopoju, gdzie zieleń wody odbijała się w szmaragdowych kręgach, a powietrze nasycone było zapachem roślinności i wilgoci. Zatrzymał się na jego skraju i opuścił pysk do wody by się napić.

Rehelyin Riril

[Rehelyin]

Za Sinistrem, głównie w ciszy, szedł Rehelyin, po drodze na miejsce rozglądając się intensywnie, bowiem rośliny dostały kopa od życia aż wyskoczyły spod ziemi. Jako uzdrowiciel miał chyba we krwi automatyczne szukanie ziół, może nawet jakichś bardzo rzadkich gatunków.
Przysiadł przy wodzie, ale nie pił.

[Riril]

czy mogło jej tu zabraknąć? Nie. Więc przytuptała razem z bratem i Sinistrem, najwyraźniej cementując to nietypowe łowieckie party. Nietypowe, bo właściwie czy mogła się spodziewać, że kiedyś będzie naturalnie stawać u jednego boku z dawnym... wrogiem? i bratem, którego nie widziała całe wieki.
Skinęła im głową na powitanie, a że już byli w komplecie, to zdecydowała się jednak przerwać tą ciszę.
— Celujemy w coś konkretnego?

[Sinister]

Ithilu, jakie to było delikatne, wystarczało kiedyś gówniarę trochę ochrzanić i już było się wrogiem. Jednak pasowaliby do siebie z Neilonem jak ulał, on też tylko położył na niej oczy i już była jego dziewczyną. :v
— Essa Milva. — Odezwał się do swojego łowieckiego składu, gdy już ugasił pragnienie i uniósł głowę przetaczając spojrzeniem najpierw po Riril, a potem po Reszce.
— Coś większego. — Rzucił dość zdawkowo przyglądając się im oceniająco. Pewnie najedliby się czymś mniejszym, ale mieli na pokładzie uzdrowiciela, tropiciela i myśliwego. Duma mu trochę nie pozwalała zadowolić się jakąś małą zdobyczą, skoro mieli możliwość celowania wyżej. — Chociaż bizona może odpuścimy. — Kiwnął do nich porozumiewawczo łbem, stanął na ścieżce i powęszył w powietrzu zastanawiając się w którym kierunku ruszyć.

/ użycie profesji myśliwego poziom 1
Mechanika – obniża siłę/zręczność wymaganą do wytropienia zwierzyny o ¼. Myśliwy otrzymuje dodatkowy 1 PD za odbyte polowanie.
Koszt – 30 energii

---

Polowanie na dorosłą dużą antylopę: [rzut wiek]
s 70 / zr 120 / cz 111
+ po obniżeniu statów od myśliwego oraz tropiciela o 1/4
s 52 / zr 90 / cz 83

Sinister: s 74 / zr 50 / cz 50
obrażenia: -42 hp
Riril: s 35 / zr 30 / cz 5
obrażenia: -50 hp
Rehelyin: s 12 / zr 45 / cz 40
obrażenia: -55 hp
________________________
razem: s 121 / zr 125 / cz 95

[Riril]

może nie chodziło tylko o warknięcie tylko po prostu wyglądało się jak nieprzyjemny chujek :v Ale kto tam wie~ A nieszczęsnego Neilona pamięć Riril litościwie pomijała. Zresztą może gówniak wyruszył w podróż tak jak ona kiedyś. Nie ma się co przejmować, w końcu to normalne...

Skinęła głową w geście "przyjęte" a potem również uniosła łeb starając się wyłapać czy wiatr nie zechce sprezentować jej od razu garści informacji. A że dzień był wietrzny, szanse na to były wcale obiecujące.
W ostatnim czasie zresztą Riril miała wrażenie, że to, co wcześniej było bardziej kwestią szczęścia, teraz jakby przychodzi jej łatwiej. Z dużo większą wprawą wyłapywała charakterystyczne nici zapachu, a jej oczy jakby lepiej wiedziały już na co zwracać uwagę. Miała wrażenie, że jest w czymś dobra i niesamowicie poprawiało jej to samoocenę. Więc gdy kolejny podmuch przywiódł jej pod nos kilka zapachów, po chwili wydzieliła z mieszaniny kilku mniej imponujących, jedną wskazującą na antylopy.
Opuściła łeb i machnęła łapą w stosownym kierunku, a potem, jeśli nikt nie wyraził sprzeciwu, tam właśnie ruszyła, po drodze szukając potwierdzenia swoich przypuszczeń, tym razem w wizualnej formie tropów i śladów na drzewach i krzakach.

//tropiciel I odpaloned (-30PE)
obniża czujność wymaganą do wytropienia zwierzyny o ¼. Tropiciel otrzymuje dodatkowy 1 PD za odbyte polowanie.
odpalam też Lunarna Harmonia (opis :v) bo w sumie why not

[Rehelyin]

Zerknął na Sinistra, który miał wielki apetyt:
— Ty się bijesz, ja leczę — zaproponował. Tylko dowódca wilkołaków z ich trójki miał wystarczająco dobrą posturę i siłę, by sprostać trudniejszej zwierzynie. On, Rehelyin, mógł zaoferować swoje leczące łapy.
Nie mniej przystał bez protestów na plan Sinistra i dołączył do wstępnej wizji terenu. Rozejrzał się uważnie po okolicy szukając jak tropów, obwąchał pobliskie krzaki, w międzyczasie nasłuchując jakichkolwiek dźwięków wskazujących na bliską obecność zwierzyny. Raczej był w tej kwestii nieprzydatny, Riril zdała się być o wiele wprawniejsza w sztuce, więc pozwolił jej prowadzić. Pozostawał czujny na wypadek, gdyby coś miało ich niespodziewanie zaatakować.