Skalna Grań

[Ammat]

Szedł dziarsko na przód i w końcu znalazł odpowiednie miejsce. Stuk stuk kilofem. Na szczęście już miał w miarę dobrą łapę. Coraz bardziej nabierał wprawy w tym. Trochę się musiał namachać ale było to już dla niego prostsze niż ostatnio

[Ammat]

W końcu wyskoczył mu kamyk którego szukał. Zabrał zręcznie chowając do torby i czmychnął stąd czym prędzej/zt

[Thelxinoe]

[ zbieram: szmaragd ]

Skoro już był w górach, postanowił przy okazji rozejrzeć się za czymś jeszcze. O ile dobrze pamiętał, to właśnie tutaj mógł odszukać szmaragd. Często potrzebował chwili, żeby sobie przypomnieć jak wygląda, bo miał tendencję do mylenia go ze szkarłatem, chyba przez to, że ich nazwy całkiem podobnie się zaczynały. Znalazł się więc na Skalnej Grani, żałując trochę że właśnie to miejsce wybrał. Cholernie niebezpiecznie było tutaj chodzić. Góry ogólnie nie należały do szczególnie bezpiecznych miejsc, ale to tutaj wydawało się być dopiero szalone. Pewnie przyciągało tylko szaleńców. I desperatów. Czy był desperatem?

[Thelxinoe]

[ zzbieram: szmaragd ]

ZIELONY! Szmaragd był zielony! Takiego właśnie koloru postanowił wypatrywać. Na śniegu byłoby o wiele łatwiej, bo by się rzucał od razu w oczy. Roślin tu za wielu też nie było, więc nie powinny mu przekłamywać obrazu. Szedł powoli, uważnie rozglądając się dookoła. Głównie po to, żeby nie spaść, ale też i dlatego, że nie chciał przeoczyć ewentualnego szmaragdu. Na razie nie dostrzegł jednak niczego interesującego. Pewnie jak poprzednio znajdzie jakieś skupisko głazów i pośród nich będzie szukać szczęścia, bo skoro raz mu się w ten sposób udało czemu miał założyć, że nie uda mu się tego sukcesu powtórzyć?
Pokonał już wiele, wiele metrów, wciąż obchodząc się jedynie goryczą porażki. Nie, nie zamierzał się poddać. Kiedy trzeba, potrafił być uparty.

[Thelxinoe]

[ zbieram: szmaragd ]

Szafir! Jeszcze był szafir! Coś mu jednak świtało, że ten kamień Księżycowa już miała. Odrzucił zatem na bok myśl o niebieskim kamieniu. Zielony. Tylko taki się teraz liczył. Chociaż skoro już pomyślał i o szkarłacie, to może po szkarłat też by sobie poszedł? Ale nie był pewien, gdzie go szukać. Szkoda by było zmarnować czas na coś, czego znaleźć nie można. Zahaczy o jakąś bibliotekę, doczyta, a potem ruszy dalej.
I tak sobie myślał o kamieniach, które tańczyly mu w głowie jak w jakiejś kreskówce, kiedy łapą trącił jakiś luźno leżący kamień. Szybko na niego spojrzał, w nadziei że Ithil podstawił mu szmaragd, ale... na co liczył? To tylko zwykły kamyk. A on powinien zdecydowanie bardziej uważać, bo skoro szura łapami jak jakaś łajza to może w końcu potknąć się o jakiś korzeń.
Kamień, który kopnął, poturlał się w bok i stuknął o coś... wydającego dziwny dźwięk. Odwrócił spojrzenie, a potem zaśmiał się głośno, a echo niosło jego szczenięcy rechot po krainie. Zielony kamień wbity w skałę. Wydostał go z kryjówki, obejrzał uważnie, schował i ruszył dalej.

[ zebrano: 1x szmaragd ]
[ zt ]

[Ammat]

[ zbieractwo : szmaragd]

Szedł powoli z kilofem na plecach, torbę miał mocno przypiętą do boku i ciasno by nic się nie osunęło. Pogoda była jaka była — trochę wiatru, trochę słońca — nie było tragicznie. Coraz większą miał wprawę w górzystych wędrówkach. Szedł rozglądając się bacznie za odpowiednim miejscem do kopania.

[Ammat]

W końcu znalazł odpowiednie miejsce * kop kop kop * — stuk kilofa rozchodził się niczym echo po górach * kop kop kop*. Wydobycie trochę trwało bo nie mogł wykopać nic co byłoby jego zdobyczą. Już był bliski rezygnacji kiedy zaświeciło się coś w głębi dziury. Wilk zaczął kopać mocniej i mocniej aż w końcu udało mu się wydobyć piękny zielony kamień

[Ammat]

Kiedy wykopał kamień otarł go o futro i schował do toby w odpowiednie miejsce. Wziął głęboki wdech, trochę odpoczął bo się zmachał robotą. Dopiero kiedy odsapnął zaczął powoli schodzić w dół — a co za tym idzie wytuptał w sobie znanym kierunku/zt

[Ammat]

[ zdarzenie : Rozdział III : początek nowego życia]
[ zbieractwo :wilcza czaszka]

Przyszedł tutaj ale nie wdrapywał się, tym razem musiał zejść niżej, najniżej jak się dało. Potrzebował czaszkę wilka. Nie zupełnie chciał poświęcać własną. Toteż ostrożnie zszedł na sam dół. Raz czy dwa nieco mu się łapa omskła i poleciał w dół ale zdążył sie złapać. Wspinaczka na dół była trudniejsza niż w górę.

[Ammat]

Myślał że przygody w nowym życiu będą łatwiejsze do pokonania ale jednak okazało się że poziom rósł a nie malał. Chciał żyć w miarę spokojnie a lekką adrenaliną. No może trochę więcej niż lekką. Czy narzekał? Wcale nie! Całkowicie mu się to podobało. W końcu postawił łapy na ziemi. Było tu sporo piór, syfu, zgniłych cielsk. Truchła śmierdziały niemiłosiernie, nie wszystkie przecież były stare. Część powynajdywał nowych. Ale nie przejmował się tym za bardzo. Chodził po trupiarni pewnym sprężystym krokiem aż w końcu znalazł coś czego potrzebował — czaszkę wilka.

[Ammat]

podniósł ostrożnie czaszkę i schował do torby. Był zadowolony z tego. Zaczął się drapywać na górę. To zdecydowanie było latwejsze. W końcu był w odpowiednim miejscu. Opuścił te tereny /zt

[Hürrem]

[ zbieranie : diament]

Wdrapała się z kilofem na skalną grań, już tak mocno nie kuśtykała ale i tak bok po ostatnim polowaniu ją bolał a jakiś samiec wypłoszył ją z jej legowiska ! nawet nie mogła się do końca zregenerować ! Zapamięta sobie tego samca z mackami. Nie wiedziała jak ma na imię ale pałała do niego nienawiścią jak do nikogo dotąd. Machnęła głową — chciała się skupić na zbieraniu

[Hürrem]

Znalazła odpowiedni głaz. Stukała w niego kilofem dość słabo, jakby sił nie miała, jednak była jeszcze trochę obolała. Ale nie chciała się poddawać. W końcu jednak rozbiła głaz a w nim był biały kamyczek — diamencik

[Hürrem]

Podniosła ostrożnie i omiotla miotełką ostrożnie. Pięknie się błyszczał. Schowała do torby i ruszyla dalej /zt

[Viltis]

[ zbieractwo: rubin ]


Odpoczynek zajął jej nieco dłużej niż się spodziewała. Dlatego czuła, że musi mocno nadgonić, jeśli chciała zmienić wygląd w tym stuleciu. Nie spieszyła się, bo wiedziała, że rubin pewnie znajdzie gdzieś wysoko w górach. A nie często się wspinała, nie miała jakoś super wiele doświadczenia w tej zabawie więc ostrożnie stawiała każdy kolejny krok. Z dwóch surowców, które jej pozostały, postanowiła zebrać najpierw tej trudniejszy w pozyskaniu. Po odszukaniu rubinu znalezienie jagody będzie prawdziwą igraszką. Będzie mogła odpocząć i się przy tym zrelaksować, bo czy było coś przyjemniejszego dla wilka niż łażenie po lesie?
Rozglądała się uważnie, wspinając się w końcu na sam szczyt. Nie chciała spaść i się zabić, więc nie przyspieszała ani nie nabierała nerwowości. Była skoncentrowana i skupiona, nie rozpraszała się, chociaż jednoczesne pilnowanie drogi oraz szukanie kamienia wcale nie było proste. W pewnym momencie nawet łapa się jej lekko poślizgnęła, ale na tyle nieznacznie że w porę odzyskała kontrolę. Pokręciła lekko głową.

[Viltis]

[ zbieractwo: rubin ]


Sama nie była pewna, jak wiele czasu spędziła w okolicy grani. W pewnym momencie znalazła coś na kształt malutkiej jaskini, do której zmieściłoby się co najwyżej szczenię. Wsunęła tam nos wiedziona ciekawością. W jednej ze ścian, głęboko w skale, siedział sobie jakby nigdy nic poszukiwany przez Viltis kamień. A przynajmniej taką miała nadzieję. Znalazła patyk, zaostrzyła jego koniec i upewniła się, że jest on całkiem wytrzymały. Użyła go do wygrzebania kamienia. Przyjrzała mu się uważnie. Była niemal pewna, że to rubin. Uśmiechnęła się, zabrała kamień i zaczęła opuszczać górę, a potem również samą okolicę Wysokich Grzebieni. Dość gór na najbliższy czas.

[zt. + 1 x rubin ]

[Averill]

// dzień szczeniaka//
[ zbieractwo: mleko]

wilk potrzebował mleka, na początku chciał krowie ale nie wiedział gdzie są krowy, za to przypomniał sobie że jak wydobywał kiedyś kamienie szlachetne to tu właśnie spotykał dzikie kozy. A one też najprawdopodobniej miały mleko.

[Averill]

Wspinał się i wspinał ale kóz ani śladu. W końcu udało mu się znaleźć jakieś kozy ale nie miał do nich dostępu.
— cip cip taś taś — mruknął a te skoczyły na drugą stronę i znów musiał maszerować. Sytuacja się powtarzała bo jak on przechodził to one skakały dalej. Nieco już irytowało rudzielca. Warknął ostrzegawczo a wtedy stado się rozbiegło. No nic musiał szukać znowu. A więc i dalej szukał W końcu miał farta i trafiła się osamotniona koza. Podkradł się choć zręczności miał mało i zarzucił lańcuchy. Na szczęście tym razem poszło lepiej . Przyciągnął ją
— ciii spokojjnie tylko cię wydoje — mruknął dojąc kozę. Potem ja wypuścił. schował butelke koziego mleka do torby i zaczął schodzić z wysokich grzebieni/zt

[Neffrea]

/ zbieractwo: wilcza czaszka x 1

Potrzebowała wilczej czaszki. Tak wywnioskowała z tych cholernych zapisków, których rozszyfrowanie przyszło jej wyjątkowo trudno. W końcu jednak coś udało się złamać, czegoś udało jej się domyślić. Chciała spróbować stworzyć te dwa dziwadła, których receptury w końcu rozszyfrowała. Potrzebowała jednak składników.
Jakby nie spojrzeć, to właśnie podobne grani miejsca były tymi, gdzie chyba najłatwiej o śmierć. Mogłaby poszukać w okolicy jakiegoś klifu albo po prostu na cmentarzu, niemniej... ani nie chciała czaszki słabych samobójców, ani nie chciało jej się wykopywać szczątków z grobów. Dlatego wybrała się w góry.
Szła powoli, wiedząc, że tym razem nie uda jej się uniknąć tych bardziej niebezpiecznych miejsc. Ba, zdecydowanie właśnie takich miejscówek wręcz potrzebowała. Raczej wątpiła, żeby jakiemuś wilkowi zmarło się po prostu z głodu, słabości czy starości. Najpewniej szukała właśnie nieuważnych podróżników, którzy albo zaklinowali się w jakiejś szczelinie, albo upadli, albo zgubili się w jakimś trudno dostępnym terenie.

[Neffrea]

Trudno było jej się postawić w roli wilka, który na skutek własnej nieuważności utracił życie. Prawdopodobnie z tego powodu, że miała silny instynkt samozachowawczy. Nie potrafiła nawet myśleć, gdzie można iść, by zrobić sobie krzywdę. Spędziła zatem w górach zdecydowanie więcej czasu, niż spędzić zamierzała. I do tego nadal nie znalazła żadnej kosteczki, nie tylko wilczej — lecz w ogóle, jakiejkolwiek! Czy świat zwariował?

Znalazła się w końcu w najwyższym punkcie grani. W dole rozpościerała się jedynie gęsta mgła. Wiatr szarpał bezlitośnie jej trójkolorowym futrem. Spojrzała na swoje nieco zdeformowane łapy. W końcu nadszedł czas, aby zrobić z nich pożytek. Po lewej stronie dojrzała ścianę, z której wystawało sporo półek skalnych — każda z nich nieco niżej od poprzedniej. Najwyżej spotka się ze swoją patronką szybciej, niż zamierzała.
— Chaosie, dopomóz — szepnęła niegłośno. A potem po prostu ruszyła, ostrożnie zeskakując na pierwszą z półek. Powoli, niespiesznie i z najwyższą ostrożnością pokonywała kolejne "stopnie". Wiedziała, że chwila nieuwagi może zakończyć się wyjątkowo tragicznie. Nie spieszyła się. Nie dbała o to, że dzień za niedługo zacznie się chylić ku końcowi. Na szczęście wyruszyła na tyle wcześnie rano, by mieć trochę czasu na podobne przygody.
Część półek była całkiem duża, niektóre zaś przerażały tym, jak bardzo były wąskie. Niektóre były idealnie poziome, inne uchodziły w dól pod skosem, co było kolejną przeszkodą. Bała się, ale nie pozwoliła, aby ten strach wywrócił jej plany do góry nogami.