Surowy, odosobniony region, rozciągający się między zmarzniętym morzem, a terenami Wietrznych. Jest to kraina, gdzie niemal nieustannie szaleje wiatr, tworząc nieprzyjazne, ale fascynujące warunki. Pustkowia te, rzadko odwiedzane przez ludzi, oferują surowe piękno i ciszę, przerywaną jedynie przez wyjący wiatr. Trudno dostępne i mało urodzajne ziemie kryją w sobie niezwykłą wytrzymałość i tajemnice, które czekają na odkrycie przez najodważniejszych poszukiwaczy przygód.
Zmrużył lekko ślepia, gdy Hürrem zabrała głos. Ledwo zauważalnie skinął łbem (a może po prostu to złudzenie?), nie sprzeciwiając się jednak jej wcale. Jeśli wie, co robi — niech robi. Jeśli spieprzy robotę — wtedy będzie musiała przynieść mu w zębach inną skórę, nieważne, jak miałaby ją pozyskać.
Obserwował ją uważnie. Kto wie, może gdyby widział, że niewolnica niszczy skórę — zareagowałby jej i przerwał? Prawda była taka, że Malo nie znał się na oskórowaniu zwierzyny niemal w ogóle. O ile więc byłby prawdopodobnie w stanie poznać, iż skóra jest zniszczona i bezużyteczna, o tyle nie miałby pojęcia, jak kierować waderą, by zrobiła to poprawnie. Nie reagował więc wcale, nie dojrzawszy, że nóż samicy przechodzi na wylot, czyniąc z surowca siekankę. Przyjął skórę i tym razem nieco bardziej widocznie skinął łbem.
— Dzięki — odparł.
Słów Ammata nie skomentował. Zerknął jeno na piewcę krótko. Zupełnie, jakby próbował znaleźć na nim dowód, że sam ostatnie polecenie podobnej treści puścił mimo uszu, jednak nie dostrzegłszy niczego powrócił wejrzeniem na fokę. Wgryzł się w bok i oddzielił sobie kawał mięsa, po czym — razem z jedzeniem i płatem skóry — zniknął w płomieniach Czarnego Ognia.
/zt.
PRZEDSTAWIA SIĘ JAKO MALO,
od dawna nie używa imienia nadanego mu przy narodzinach
x Amulet Byka — ze skarbca
x Lina gordyjska — jeśli tylko ją odłożysz/schowasz do ekwipunku, natychmiast się poplącze
x Jabłko — będące domem bardzo mądrego robaczka (można go wytresować, choć prawdopodobnie nigdy nie nauczy się podawania łapy)
On raczej ostatnio dość często odwiedza uzdro. Przyglądał się pracy Hürrem. Wyglądała jakby wiedziała co robi i w miarę dobrze jej szło więc nie chciał bez potrzeby wpindalać swoje pięć przysłowiowych gro..znaczy esencji nie? Też capnął trochę mięsa i wlaściwie sobie poszedł. Pozwolił jej zebrać tłuszcz foki. Jej się bardziej przyda a on i tak jest obładowany. Zabrał swoją torbę i ruszył w swoim kierunku/zt
Na szczęście nie spieprzyła roboty. Może i nie było tak ładne i profesjonalnie jak wilczycy, ale też ona miała lepsze narzędzie ! Ona musiała sobie radzić z tym co ma. Wzięła tłuszcz foczki. Zabrała też resztki mięsa. Wzięła swoją torbę i też poszła stąd czym prędzej/zt
જ⁀➴ 𝕳𝖚̈𝖗𝖗𝖊𝖒 ⠂⠄⠄⠂⠁⠁⠂⠄⠄⠂⠁⠁⠂⠄⠄⠂ ⠂⠄⠄⠂
Nie na mnie skierowane publiczności oczy,
Na mnie nie stawiał nikt, pisano o mnie źle,
Ale ja wiem, że mogę gnać, co koń wyskoczy...
I że zwycięstwo jest pisane właśnie mnie!
⠂⠄⠄⠂⠁⠁⠂⠄⠄⠂⠁⠁⠂⠄⠄⠂ ⠂⠄⠄⠂
KARTA POSTACI | EKWIPUNEK
1.
2.Perła przeklętych
3.Skarb Włóczykija
4.
5.
6.
7.
8.
₊˚‿ ˚︵ ☾ ✦ ☽ ︵˚‿˚₊ KARIERA:
▰▱▰▱▰▱▰▱▰▱▰▱▰▱
— Niewolnik —
Ammat Przybył tu pierwszy, doskonale znał już te tereny, ostatnio polubił polowanie na foki. To była całkiem niezła rozrywka. Uśmiechnął sie delikatnie, liczył że ktoś jeszcze się zjawi
Nie minęło wiele czasu, jak na horyzoncie pojawił się biało-czerwonawo-czarny wilk. Młody samiec nie pierwszy raz miał zapolować na fokę. Skinął głową Piewcy.
— Ave — przywitał się spokojnie, dość mrukliwie, bo taką niestety miał manierę. Rzadko się z kimkolwiek integrował, rzadko z kimś rozmawiał. Raczej trzymał się na uboczu. Pewnie trochę przypominał w tym ojca, choć nawet o tym nie wiedział.
Polowanie : Foka Dorosła III gr
staty::
ammat :zr 40 sił 40 czuj 15
amaruq: zr 15 sił 28 czuj 59
calość : zr 55 sił 68 czuj 74
Obrażenia : ammat — 14- 4=10
Amaruq — 14
( tak mi się rzuciło xD)
[ nom chyba że ci potrzebny? możesz wziać skórę jak chcesz ?]
Zbieractwo: tłuszcz foki
skóra
—————————————————————————————————————————————
Wilk uśmiechnął się delikatnie. Kiedyś już razem polowali. Nawet polubił tego mruczka. Ammat raczej starał się integrować. Mniej lub bardziej, lubił organizować polowania. Lubił jak się coś działo. Lubił pracować.
— Ave ave, dziś złapiemy dobrą tłuściutką foczkę — oznajmił
[ to ja sobie skórę wezmę w takim razie, co się ma marnować x DD ]
Skinął łbem. A więc foczka, podobnie jak ostatnio. Wtedy była z nimi jeszcze tamta niewolnica... no i Neffrea. Rozejrzał się nieco nerwowo, ale tym razem widocznie matka sobie odpuściła. Odetchnął z ulgą.
— Spodziewamy się jeszcze kogoś? — zapytał. We dwóch też pewnie daliby radę. Może nawet liczył, że zaraz ruszą bo to zmniejszyłoby ryzyko, że zaraz wyskoczy jego matka albo ojciec. Sam nie wiedział, którego nie chciał widzieć bardziej.
— właściwie nie, dziś tylko we dwójkę. — wzruszył barkami i podniósł brew kiedy odetchnął z ulgą.
— nie przepadasz za innymi klanowiczami ? — zapytał ruszając naprzód. Sama się foka nie upoluje nie ? Widać nie byli głodni, nie mieli ochoty na polowanko
We dwójkę. Odetchnął z pewną ulgą. Czyli żadne z rodziców mu nie wpakuje, nie będzie czuć na sobie ich oceniającego spojrzenia. Ruszył u boku Ammata, bo przecież jak byli we dwójkę to nie będzie się za nim ciągnąć. Tłumu nie było, z nikim się nie zderzy i nikomu nie będzie przeszkadzać czy wchodzić w drogę. Skrzywił się lekko, gdy biały wspomniał coś o nie przepadaniu za klanowiczami. Zakołysał ogonem, troszkę podenerwowany. Taki trochę dzikus był bez obycia, po prostu.
— Powiedzmy, że wolę trzymać się na uboczu. Jestem raczej samotną duszą — przyznał. Nie widział powodu, żeby wciągać rogatego w historię życia. Był na to za trzeźwy i zbyt słabo go znał. A przynajmniej jeden z tych warunków musiałby zostać spełniony.
Rozglądał się uważnie za foką. Nie spieszył się, szedł raczej powoli, żeby się nie poślizgnąć. Znał już zapach foki, próbował go wychwycić. Nie widział na razie niczego godnego uwagi. Niczego, co wskazywałoby na bliską obecność fok. Uszy poruszały się w rytm kroków, ale poza stukotem pazurów na lodzie nie wyłapały niczego godnego uwagi.
Wilk szedł pierwszy ale rozumiał. On też miał momenty kiedy wolał być sam. To całkiem było normalne. Uśmiechnął się słabo. Nachylił łeb próbując wytropić foczki. Póki co jednak było kiepsko, same jakieś ptactwo, wiecej ptactwa, smród ryb i nic co by dawało znać że w okolicy są foki.
— jakąś na pewno znajdziemy — odparł dalej węsząc. Nie musiał się przed nim tłumaczyć. fakt też że znali się dosyć słabo
[ jej, mogę się wykazać jak rodzice nie patrzą, wiedziałem, że to oni są odpowiedzialni za moje porażki! X DDD ]
Skinął głową na słowa towarzysza. Nie odzywał się już, na wypadek, jakby gdzieś niedaleko były foki. Głupio byłoby je zaalarmować i wypłoszyć, wstyd trochę. Pozwolił Ammatowi obrać drogę, sam nie zamierzał ingerować. Prowadzić może jeden, a Ammat z pewnością miał więcej doświadczenia niż Amaruq. No i Zjawa wciąż nie do końca w siebie wierzył, ale co się dziwić. Nie miał najlepszego startu.
Nozdrza pracowały coraz intensywniej, uszy poruszały się nieco szybciej. Rozglądał się uważnie dookoła, i nagle dojrzał coś, co mogło stanowić cenną wskazówkę. Po lewej stronie wilków znajdował się niezbyt wyraźny ślad pełznięcia. Lód pod wpływem ciepła ciała foki nieco się rozmroził, czyniąc wodnistą mazę, którą pewnie jakaś foka zrobiła brzuchem. Podszedł do rogatego i trącił go lekko w bark, gestem głowy wskazując znalezisko.
Jak to na lodowym pustkowiu wiało i piździło mocno. Chłód obwiewał wilki pod ogonami , od zadu co sprawiało ze ich zapach też się niósł. W końcu to Amaruq dostrzegł stadko małe fok. Nieco już wytrzebione mogło się wydawać ale jedna dorodna foka leżała sobie nad dziurą — co oznaczało że lód wokół niej może być po prostu cienki. To dawało ryzyko wpadnięcia do wody. Zimnej wody.
Wilk skinął z uznaniem na znalezisko towarzysza, ale nie chciał póki co nic mówić bo to świadczyło, że ich ofiara jest gdzieś blisko, nawet bardzo blisko! Szedł wolniej, skradając się, puścił towarzysza przodem bo teraz to jego nos był nieco lepszy. Nie był głupi, wiedział kiedy ustąpić, kiedy dowodzić a kiedy robić co innego. To się nazywa wyczucie. Oblizał pysk. Już sobie wyobrażał krew w pysku, smaczne mięsko.
ZImny dreszcz sprawił, że Amaruq zadrżał. Na szczęście bieg za foką z pewnością go lada moment rozgrzeje. Miał nadzieję, że uda mu się uniknąć kąpieli w lodowatej wodzie. Dobrze, że pozostała część krainy była już całkiem ciepła, bo nadchodziło przyjemne lato, to przynajmnije w razie czego było się gdzie rozgrzać. Powiódł spojrzeniem po śladzie, który dostrzegł, oceniając, w którą stronę powinien się udać. Po ustaleniu, że po jednej lód zaczął na nowo przymarzać zupełnie, jakby wcześniej była na nim foka, ruszył w przeciwnym kierunku. Nos przy lodzie, powoli, cicho stawiając łapy podążał śladem zwierzyny. W końcu zauważył niewielką grupkę fok. Zatrzymał się powoli, żeby dać ewentualnie szansę Ammatowi na wyhamowanie. Jakoś nie chciał czuć jego nosa w swoim... udzie... Oblizał niedyskretnie pysk. Cholera, dotąd nawet nie zdawał sobie sprawy, że jest tak głodny. Tłuściutka foczka była tym, na co miał ochotę.
Oszacował zwierzynę, próbował rozeznać się w sytuacji. Lód mógł być kruchy i cienki, zdawał sobie z tego sprawę. Dyskretnie wskazał łbem na tę najdorodniejszą, dorosłą sztukę. Spojrzał na białego, szukając w nim potwierdzenia, gotów na ewentualne wskazówki i plany działania.
— ja ją wypłoszę w potem ją zaatakujemy — szepnął cicho dochodząc do boku towarzysza. Tak więc ruszył pierwszy. Nieco zjechał po lodzie. Hop siup ostrożnie i zaczął okrążać fokę by oddzielić ją od stada. I tak też się stało, nieszczęsna foka zaczęła uciekać w drugą stronę prąc brzuchem prosto na Amaruqa. Ona była szybka, miała też tą przewagę że się ślizgała, a rogacz musiał uważać żeby się nie poślizgnąć i nie wpaść do wody. Lawirował między dziurami.
Skłonił głową na znak, że polecenie zrozumiał. Nie był to zresztą żaden wyczyn, bo było całkiem proste i klarowne. Jeden z nich naganiał, drugi atakował — tego nie można było chyba spieprzyć. No i do tego to biały miał stanąć na cieńszym lodzie ryzykując nieprzyjemną kąpiel, nie mogło być lepiej z perspektywy Amaruqa. Trójkolorowy odsunął się odrobinę w bok, znajdując kryjówkę za lodowym odłamem, dzięki czemu nie rzucał się tak mocno w oczy. Jednocześnie wysunął nieco mordę, żeby dobrze widzieć co się dzieje. Napiął mięśnie, obserwując w skupienia poczynania samca. Wyczekiwał odpowiedniego momentu. Widział, że Ammat zrobił świetną robotę i nagonił ofiarę prosto w jego stronę, nie mógł tego zepsuć.
Kiedy foka doślizgnęła się całkiem blisko, odbił się mocno z zadnich łap i rzucił na tłuściocha, ciężarem ciała chcąc go zatrzymać i przygnieść do podłoża. Nie czekając na nic więcej wgryzł się w kark stworzenia, poprawił uchwyt szczękami, szukając dogodnego miejsca. Nie chciał za bardzo szarpać, żeby nie uszkodzić skóry bardziej niż to konieczne. Mogła się w końcu jeszcze przydać.
Wilk nagonił ofiarę i cieszył się że jakoś udało mu się przemknąć po cienkim lodzie, mając na uwadze, że za lekkim basiorem nie jest. Uśmiechnął się widząc że towarzysz robi dobrą robote. Sam też doskoczył i zaatakował fokę ale dostał ogonem ryby w pysk . Super, nie ma to jak śmierdzieć teraz nie tylko wyciekającą krwią foki ale rybą i tłuszczem. Również starał się nie zniszczyć skóry. Czuł jak życie jedzenia właśnie uchodzi.
Przygniatał fokę, kątem oka próbował przyobserwować co robił jego partner. Ten całkiem sprawnie do nich dołączył, dodatkowo atakując ofiarę. Zwierzyna z czasem wierzgała coraz mniej, wola walki gasła w stworzeniu razem z życiem. Upuszczona krew, do tego stres podnoszący ciśnienie oraz dodatkowe obrażenia sprawiły, że dwójka drapieżców bez większych wysiłków pokonało potworka. Błysk w oku zgasł, chociaż pewnie wilki nie były w stanie tego dostrzec. Foka przypominała już tylko pozbawiony życia pluszaczek. Jeszcze niedawno całkiem żywy.
Amaruq odczekał chwilę, by upewnić się, że zwierzyna nagle nie ożyje. Odsunął się lekko i oblizał kufę. Ale żeby nazbyt pięknie nie było poślizgnął się lekko na lodzie i nieco wykręcił sobie jedną z tylnych łap, odzyskał jednak w porę przyczepność, więc nie wyrżnął orła. Szkoda byłoby tak udane łowy zakończyć taką wpadką!
/ weź tam jeszcze do pierwszego posta staty dorzuć, bo chyba Ci umknęło <3
/ polowanie zakończone sukcesem!
Akcja była szybka, prosta i wykonana perfekcyjnie. Foka opadła na ziemię, martwa. Wilk rozkoszował się krwią ofiary. Oblizał zęby z rozkoszą. Ostatni ruch drgawek pośmiertnych.
— no to mamy to, dobra robota, muszę przyznać że jesteś całkiem dobrym łowcą — pochwalił bo jeszcze z nikim tak dobrze mu się nie polowało, właściwie prawie rozumieli się bez słów, każdy wiedział co ma robić i nie było takiego chaosu jak ostatnio....
Zastrzygł uchem. Przyjrzał się nieco nieufnie białemu. Jakoś mu nie uwierzył, może dlatego, że ostatnio była z nim jego matka. Skoro Ammat polował z Neffreą, Amaruq nie umiał uwierzyć, by miał być w czymkolwiek lepszy od niej. Nie okazał jednak tego. Skinął tylko głową.
— Dzięki — rzucił zdawkowo. Na szczęście szybko pojawiła się okazja, aby zmienić temat. — Umiesz ją oskórować? — spytał.
— jasne już się za to zabieram. — odparł i wyciągnął nóż. Zaczął oskurowywać ofiarę bez zbędnych ceregieli. Najpierw wprawnie jak każdy myśliwy wyciął ostrożnie skórę żeby móc wręczyć wilkowi, a potem wyciął też tłuszcz foki. Schował do słoiczka a potem do torby
— no to chyba wszystko mamy — odparł podając dobrze skrojoną skórę Amaruqowi
